หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 77

บทที่ 77 คางคกตัวหนึ่ง

จากนั้น เย่สวนและชิวรั่วหานคุยกันอีกหลายประโยค ก่อนวางสายไป

เย่สวนจับจ้องลู่เสี้ยงหยางนิ่งๆ พร้อมความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย

ไม่คิดเลยคนไร่ค่าในสายตาคนอื่น กลับเป็นเจ้าชายขับบีเอ็มสำหรับน้องสาวเธอ

น้องสาวเธอเรียนจบนอก หัวสมัยใหม่ นิสัยเธอกล้าได้กล้าเสีย หากเธอได้รู้ความจริง ลู่เสี้ยงหยางคือเจ้ายขับบีเอ็มคนนั้น เธอยังคิดจะสารภาพรักอย่างตรงไปตรงมาหรือ?

ลู่เสี้ยงหยางไม่เคยถูกเย่สวนจับจ้องเช่นนี้มาก่อน เขายกมือขึ้นลูบไล้ใบหน้าอย่างอึดอัด ก่อนเอ่ย : “หน้าผมมีดอกไม้บานหรือไง?”

เย่สวนหน้าแดงก่ำ เธอส่ายหน้ารัว : “อะไร ใครมองคุณ”

“นั่นสิ อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย แกเคยเห็นหงส์ที่ไหนจ้องอึ่งอ่างไหมล่ะ?” หลิวจิ้งขัดขึ้นแทงใจดำลู่เสี้ยงหยาง

ลู่เสี้ยงหยางแสดงสีหน้าไม่ใส่ใจ พร้อมเอ่ยเสียงเรียบ : “คางคกแล้วไง? คางคกก็มีความฝัน ดีกว่าเป็นแค่กบตัวนึง กบทำได้แค่นั่งจ้องท้องฟ้าเท่านั้นแหละ”

หลิวจิ้งถลึงตามองลู่เสี้ยงหยาง “แกว่าใครเป็นกบกัน?”

ลู่เสี้ยงหยางเอ่ยพลางหัวเราะ “คุณแม่ อย่าร้อนตัวไปสิ ผมแค่เปรียบเทียบ”

“เหอะ ไม่ว่ายังไง แกก็เป็นแค่คางคก อย่าคิดที่จะจับลูกสาวฉัน” หลิวจิ้งเอ่ยอย่างไม่ไว้หน้า

เย่สวนทนฟังไม่ได้อีกต่อไป : “แม่เลิกพูดได้แล้ว ลู่เสี้ยงหยางมีการเปลี่ยนแปลงมากแล้ว แม่ต้องเชื่อในตัวเขา”

เชื่อในตัวเขา?

หลิวจิ้งทำตาขวาง เท้าสะเอวพร้อมเอ่ย “นอกซะจากหมูจะปีนต้นไม้ได้”

“…..” เย่สวนไร้คำพูด เธออยากบอกแม่ของเธอเสียจริง ลู่เสี้ยงหยางเป็นคนซื้อบีเอ็มคันนั้น มีสิทธิ์อะไรว่ามาลู่เสี้ยงหยางแบบนี้

…..

เช้าวันที่สอง

ขณะที่ลู่เสี้ยงหยางทำงานที่หยูเม่ยหยินกรุ๊ป เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

สายจากหลี่ซือซือ

หลี่ซือซือเป็นประธานรักษาการที่เฟยหยางกรุ๊ป ช่วยลู่เสี้ยงหยางดูแลงานต่างๆ

ลู่เสี้ยงหยางเพิ่งกดรับสาย เสียงหวานดังขึ้นจากปลายสาย : “ท่านประธาน ต้องขอโทษด้วยที่โทรมารบกวนคุณ มีเรื่องบางอย่างฉันตัดสินใจเองไม่ได้ เลยโทรมาขอความเห็นจากคุณ”

“อืม ไม่เป็นไร ว่ามาสิ มีเรื่องอะไร?” ลู่เสี้ยงหยางเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม

หลี่ซือซือพยักหน้า ก่อนเริ่มอธิบาย : “นักแสดงในสังกัดเราซูเยียนรัน ที่โด่งดังเพียงค่ำคืนด้วยเพลง “ค่ำคืนที่เงียบเหงา” ตอนนี้ขึ้นเป็นอันดับต้นๆของวงการ มีผู้กำกับมาหาเธอ อยากให้เธอถ่ายซีรีย์ จากสถานการณ์ซูเยียนรันตรงหน้า คณะกรรมการส่วนหนึ่งเห็นว่าเธอควรอยู่ในวงการเพลงต่อไป เพื่อตำแหน่งในวงการเพลง แต่อีกส่วนในที่ประชุมเห็นว่า เธอควรเข้าสู่วงการแสดง เป็นทั้งนักแสดงและนักร้อง ฉันจึงมาขอความเห็นจากท่านประธาน”

ลู่เสี้ยงหยางไตร่ตรองสักครู่ก่อนเอ่ย : “เรื่องนี้ขึ้นอยู่กับตัวซูเยียนรันเอง เธอต้องแน่ใจก่อน ว่าตัวเธอเองมีความสนใจในด้านการแสดงหรือไม่”

ความสนใจเป็นครูที่ดีที่สุด หากคนหนึ่งคนสนใจในเรื่องอะไร เขาจะทำมันได้ดีเกินคาด

หากคนคนหนึ่งไม่ชอบสิ่งใด หากเขาถูกบังคับ ท้ายที่สุดจะเสียเปล่า

“ท่านประธานสบายใจได้ ฉันได้คุยกับซูเยียนรันแล้ว เธอมีความสนใจในด้านการแสดง เพียงแต่เธอกดดัน เกรงว่าทำทั้งสองอย่างพร้อมกันจะทำได้ไม่ดีพอ ทำให้การร้องเพลงของเธอดรอปลง” หลี่ซือซือเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

“อืม ถ้าอย่างนั้นเธอก็ปลอบใจเธอหน่อยแล้วกัน ปล่อยวางความกดดัน ลองเป็นนักแสดงดู ไม่แน่เธออาจจะโด่งดังในด้านการแสดงด้วย เพื่อเป็นนักแสดงอย่างเต็มตัว” ลู่เสี้ยงหยางเอ่ย

“ค่ะประธาน ฉันจะทำตามคำชี้แนะ” หลี่ซือซือรับคำ

“อืม ยังมีอะไรอีกไหม?” ลู่เสี้ยงหยางเอ่ยถาม

“เอ่อ…..” หลี่ซือซือลังเลจะพูดดีหรือไม่ จึงอ้ำอึ้งอยู่นาน : “ประธานยังมีอีกเรื่อง”