หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 9

บทที่9 หญิงสาวผู้ไม่กลัวเสียหน้า

ฟังคำพูดเยาะเย้ยของเย่หยุนเทา ดวงตาของลู่เสี้ยงหยางก็มีความนัยแวบขึ้นมา ทุกครั้งที่เจอเขาไอ้โง่นี่มักจะทำตัวเหมือนหมาบ้าเห่าไม่เลิก มันทำให้เขาอึดอัด

พอคิดที่จะโต้ตอบ ไม่คาดคิดว่าเย่สวนจะเดินมายืนข้างกายเขา แล้วออกปากแทน “เย่หยุนเทา อย่าให้มันเกินไปนัก เขามาบ้านนายเพื่อดื่มฉลอง นายต้อนรับแขกแบบนี้หรอ?”

ลู่เสี้ยงหยางหันมองไปที่เย่สวนด้วยความประหลาดใจ นี่เป็นครั้งแรกที่เย่สวน ยืนอยู่ข้างเขา ช่วยพูดแทนเขา

“ฮิฮิ” เย่หยุนเทายิ้มอย่างมีเลศนัยแล้วพูดต่อ “เย่สวน เธอกำลังล้อฉันเล่นอยู่หรือไง? เธอมองไปรอบๆ แขกที่มางานฉลองที่บ้านฉัน มีใครสภาพโทรมเหมือนมันไหม แม่ง ขี่มอไซค์มาด้วย เล่นตลกอะไร?”

เย่สวนสำลักจนพูดไม่ออก เรื่องที่ลู่เสี้ยงหยางขี่รถมอเตอร์ไซค์ไฟฟ้า ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ อีกอย่างแขกต่างๆที่มางานบ้านคุณลุง ขับรถหรูที่ราคามากกว่าหนึ่งล้านทั้งนั้น อย่างรถออดี้ A6 ของเธอยังน่าอายที่จะเอามาอวด

ลู่เสี้ยงหยางไม่สบอารมณ์นิดหน่อย มองเย่หยุนเทาแล้วพูดออกไป “ฉันขี่มอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าแล้วยังไง ฉันชอบรถมอเตอร์ไซค์ไฟฟ้า แกขับรถแลนด์โรเวอร์ก็น่าทึ่งแล้ว? ถ้าไม่เพราะฉันเป็นคนเรียบง่าย รถโรลส์รอยซ์ก็ได้มาไม่ยาก”

พอพูดจบ เย่หยุนเทาก็อึ้งไปไม่กี่วินาที เห็นเห็นอยู่ว่าตัวเองจน ซื้อรถหรูไม่ไหว กลับยังพูดจาหยิ่งผยองเรื่องที่ตนขี่รถมอเตอร์ไซค์ไฟฟ้า คาดว่าคงมีแค่ลู่เสี้ยงหยางคนเดียว

เสียงครื้นเครงรอบข้างก็เงียบลงไปสองสามวินาที พวกเขาเองก็ได้ยินคำพูดเพ้อเจ้อของลู่เสี้ยงหยาง

“ฮ่าฮ่าฮ่า” แต่สิ่งที่ตามมาคือเสียงหัวเราะกึกก้องดังกระแทกหู

“ไอ้เขยไร้ประโยชน์คนเดียวของตระกูลเย่ก็กล้าพูดอะไรเพ้อเจ้อขนาดนี้ คิดว่าพ่อตัวเองเป็นมหาเศรษฐีหรือไง?”

เย่สวนกับหลิวจิ้งก้มหัวลงด้วยความอับอาย ดูเหมือนว่าเป็นเพราะลู่เสี้ยงหยาง ครอบครัวของพวกเธอคงต้องถูกหัวเราะเยาะอย่างเลี่ยงไม่ได้

“แม่ง ฉันดูแล้วแกก็เป็นแค่ไอ้โง่ สภาพซอมซ่ออย่างแก คิดอยากจะขับโรลส์รอยซ์ แค่รถแลนด์โรเวอร์1.5ล้านของฉัน เงินเดือนแกเดือนนึงซื้อสกรูซักอันได้ไหม?” ใบหน้าของเย่หยุนเทาแสดงความขบขันอย่างมาก เอื้อมมือไปสะกิดหน้าอกของลู่เสี้ยงหยาง พูดเน้นทุกคำในประโยค

“ 1.5ล้าน? มีแค่ไอ้โง่อย่างแกถึงจะซื้อรถหรูปลอมๆ รถแลนด์โรเวอร์ที่แกภูมิใจนักหนา ในสายตาฉันมันต่างอะไรกับขยะ?” ลู่เสี้ยงหยางพูดเยาะเย้ยกลับ

ได้ฟังคำนั้น เย่หยุนเทาก็โกรธจนหน้าซีด

แล้วรอบตัวก็เริ่มมีเสียงหัวเราะเยาะเย้ย

“ไม่ธรรมดา สวมใส่สินค้าแผงลอยทั้งตัว ขี่รถมอไซค์ มีสิทธิ์วิจารณ์รถแลนด์โรเวอร์หรอ? ฉันก็ขับรถแลนด์โรเวอร์ ถ้ามีความสามารถก็ซื้อมาให้ฉันดูซักคันสิ”

“หือ? ไอ้งี่เง่านี่คือไอ้สวะไร้ประโยชน์ของบ้านเย่สวนไม่ใช่หรอ? เสียงหึ่งๆที่เหมือนแมลงนี่รบกวนประสาทชะมัดเลย ครอบครัวเขาไม่สนใจหน่อยหรอ? ฉันขอบอกไว้ก่อน ถ้าไอ้แมลงวันนี่ยังกวนใจฉันอีก ฉันจะกลับแล้ว”

ได้ยินเช่นนั้น เย่สวนและหลิวจิ้งถึงกับผงะ

โดยเฉพาะหลิวจิ้งที่โมโหมาก เดินก้าวออกไป จนถึงข้างลู่เสี้ยงหยาง ง้างมือฟาดลงบนใบหน้าของลู่เสี้ยงหยาง

“ลู่เสี้ยงหยาง แกมันไอ้สวะไร้ประโยชน์ที่ไม่เคยประสบความสำเร็จอะไรเลย ที่นี่ใช่ที่ที่แกจะมีปากเสียงไหม? สภาพเหมือนหมีอย่างแกยังคิดฝันถึงโรลส์รอยซ์ ไม่น่าขยะแขยงหรอ? รถมอเตอร์ไซค์ของแกก็เป็นพวกเราซื้อให้แก ในใจไม่มีสำนึกสักนิด หึ ไม่ได้จัดการแกมาสามวัน เล่นหน้าเล่นตาใหญ่แล้วใช่ไหม? ตอนนี้รีบขอโทษหยุนเทาให้ฉันเดี๋ยวนี้!” หลิวจิ้งสองมือเท้าสะเอวพูดกับลู่เสี้ยงหยางอย่างดุเดือด

ในตระกูลเย่ ไม่ว่าเรื่องเล็กหรือใหญ่ ไม่กี่ปีมานี้ล้วนอยู่ในกำมือของคุณย่า เย่เจิ้งกั๋วลูกชายคนโตพูดจาน่าฟัง จัดการเรื่องต่างๆอย่างราบรื่น ได้รับความชื่นชอบจากคุณย่ามากที่สุด ลูกชายของเขาเย่หยุนเทาก็อยู่อย่างเฟื่องฟูสุขสบาย รุ่นเด็กน้อยใหญ่เจอเขาต่างก็คุกเข่าประจบประแจง

วันนี้ลู่เสี้ยงหยางมีปากเสียงกับเย่หยุนเทา ต้องทำให้เย่หยุนเทาเกลียดฝังใจแน่ ถ้าเย่หยุนเทาเอาเรื่องไปฟ้องต่อหน้าคุณย่า ครอบครัวของเขาได้อยู่อย่างสุขสบายแน่นอน

ดังนั้นหลิวจิ้งจึงไม่ลังเลที่จะจัดการลู่เสี้ยงหยาง หวังว่าจะทำให้เย่หยุนเทาลดความโกรธลง

ลู่เสี้ยงหยางลูบหน้าที่โดนตบ รู้สึกเหมือนว่าในชั่วขณะหนึ่ง หลิวจิ้งคนนี้ไม่ได้มองเขาเป็นคนแล้วจริงๆ ตบหน้าเขาต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้

“ฮ่าฮ่าฮ่า ขยะเอ้ย ตอนนี้รู้แล้วสินะว่าแกมันต่ำต้อยแค่ไหน จากนี้ก็เสแสร้งกับฉันให้มันน้อยหน่อย ไม่งั้นไม่ต้องให้ฉันลงมือ ก็มีคนจัดการกับแก” เย่หยุนเทาพ่นลมออกจมูก ขี้เกียจพูดเรื่องไร้สาระกับลู่เสี้ยงหยางต่อ จึงหันตัวไปเดินทักทายแขกคนอื่นๆ

“แกไปให้พ้นหน้าฉัน อย่าอยู่ที่นี่ทำให้พวกฉันเสียอารมณ์” หลิวจิ้งพูดด้วยใบหน้าเย็นชา

ใบหน้าลู่เสี้ยงหยางไร้อารมณ์ หันตัวเดินจากไป

เย่สวนมองแผ่นหลังที่อ้างว้างของลู่เสี้ยงหยาง จะเอ่ยปากรั้งไว้ สุดท้ายก็ส่ายหัว ทั้งครอบครัวทนเขาไม่ได้ เขาอยู่ที่นี่ก็มีแต่โดนพูดเสียดสี กลับไปก่อนยังจะดีกว่า

.....

หลังลู่เสี้ยงหยางไปได้ไม่นาน งานเลี้ยงก็เริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการ

หลังงานเลี้ยงเลิกรา แขกเหรื่อต่างก็ทยอยกลับ บ้านใหม่ของครอบครัวคุณลุงเหลือเพียงแค่คนในตระกูลเย่