ฮูหยินไร้พ่าย นิยาย บท 17

17

ตอนพิเศษ แม้นตายไปเกิดใหม่ข้ายังยังเจอเจ้าอีกจนได้

หลี่ซิ่วอิง

หลังจากที่ข้าตายในชาติก่อน ก็เดินทางข้ามสะพานความเป็นและความตายไปดื่มน้ำแกงยายเหมิงที่นั่งอยู่ปลายทางของสะพานข้ามองนางอยู่สักพักก่อนจะเดินช้าๆเข้าไปยืนตรงหน้าของนาง

"ยายหนูดื่มน้ำแกงนี้ซะ เจ้าจะได้ลืมความทุกข์จากอดีตในอนาคตที่เจ้าจะไปเกิดนั้น...เดียวก่อนๆยายหนูเจ้าฆ่าตัวตายหรือเนี่ย"

"ใช่ข้าฆ่าตัวตายก่อนตายข้าฆ่าคนมามากท่านยายยังยากให้ข้าไปเกิดใหม่อีกงั้นหรือ"

"ชะตาของเจ้า ยังไม่ถึงที่ตายแต่กลับด่วนตายจากมาก่อนคนรุ่นหลังต่างก็คิดถึงคนึงหาเจ้าเสมอตอนนี้ เจ้ากับลูกชายของเจ้าจะต้องไปเกิดเพื่อชดใช้บาปกรรมที่ทำไว้อีกครั้ง เอาละแม่ของเจ้าในเวลาอันใกล้นี้คือ พระชายาจื่ออวี้หรานพวกเจ้าสองคนไปเกิดกับนางเถอะ"

นี่ข้าจะต้องไปเกิด เป็นลูกของลูกสะใภ้ข้างั้นหรือ บุตรชายของข้าก็จะต้องไปเกิด เป็นลูกของภรรยาตนเอง ช่างไม่ยุติธรรมเลยจริงๆ

"ท่านยายข้าไม่ดื่มน้ำแกงนี้ได้หรือไม่"

"โอย เจ้านี้น่า นิสัยเหมือนนังหนู*จื่อหยางเสียจริงถ้าไม่ดื่มเจ้าจะทุกข์ทรมานใจกับเรื่องในอดีต...”

"ข้าไม่ทุกข์ในมากกว่าที่เป็นอยู่หรอก ข้าต้องไปที่ใดบอกมาได้เลย"

"ได้ ไปลงบ่อนั้นไป"

"เจ้าค่ะ"

"ชะตารักของเจ้าชั่งอาภัพเสียจริงชะตาในอดีตของเจ้ามีกรรมบังเยอะมากมาย ชาตินี้เจ้าจะได้พบกับด้ายแดงที่ถูกตัดของเจ้าอีกครั้งเพราะเจ้ากับเขาเกิดมาคู่กันนังหนู่เอ่ย..."

แคว้นหรง

"พระชายาเพคะ ออกแรงอีกเพคะพระโอรสจะประสูติแล้วเพคะ!!"

"อ๊ายยย!!!"

"ออกแรงอีกเพคะ!!"

"อื้อออออ!!!!!!!!"

อุแว้ๆ อุแว้ๆ

อุแว้ๆ

"ได้พระโอรสกับพระธิดาเพคะ"

"ข้าได้ลูกชายกับลูกสาวงั้นหรือ"

"เพคะ"

"จวินเหวิน ข้าได้ลูกชายกับลูกสาว..."

"ให้พระชายาพักผ่อนเถอะนำ พระธิดากับพระโอรส ไปล้างเนื้อล้างตัวเถอะ"

"เจ้าคะ"

ข้าตื่นลืมตาขึ้นมาก็พบว่าข้ากำลังอยู่ในวังและซึ่งเป็นวังที่ข้าอยู่มานานในอดีต ชาตินี้ยังต้องให้ข้ากลับมายังแคว้น ของข้าอีกช่างใจดำเสียยิ่งกระไรแต่ช่างเถอะเมื่อได้เกิดใหม่แล้วทุกอย่างไม่เคยได้ทำข้าก็จะทำ ทำไมได้เต็มที่ เพราะในชาติก่อนในชีวิตของข้าอยู่แต่สนามรบไม่เคยได้ออกไปเที่ยวเล่นเหมือนคนอื่นเขาชาตินี้ข้าจะทำตัวให้น่ารักน่าชังเอาไว้อาจจะได้ไม่ต้องไปออกรบเช่นอดีตที่ผ่านมา

“น่าแปลกนะเพคะองค์หญิงน้อยไม่ร้องไห้สักมีแต่องค์ชายน้อยที่ร้องไห้จนน่าแปลกเสียจริงๆ"

“ไม่แปลกหรอก องค์หญิงน้อยน่ะ ที่ไม่ร้องไห้เพราะรู้ความ ส่วนองค์ชายน้อยที่ร้องไห้ เพราะอึดอัด ที่ไม่สามารถพูดบอกกล่าวกับใครได้ไง"

“แต่แปลกนะเจ้าคะ องค์หญิงน้อย หน้าตา คล้ายองค์หญิงใหญ่หลี่ซิ่วอิง เลยนะเจ้าคะ"

“จะต้องรอดูว่าเมื่อโตขึ้นจะเป็นเช่นไร"

15 ปีต่อมา

ข้าก็เติบโตเป็นสาวสะพรั่งในวัย 15 ปีมารดาก็รักข้าอย่างยิ่งไม่ใช่เรียกว่าแม่ไม่เต็มปาก เรียกบุตรชายในอดีตของข้าว่าน้องชาย ไม่เต็มปากเช่นกันจ้าน่าจะเชื่อฟังยายเหมิงแล้วดื่มน้ำแกงซะจะได้ไม่อึดอัดเช่นนี้แต่ยังไงก็เรียกมา15 ปีแล้วนี้นะ

“องค์หญิงน้อยเพคะ ฝ่าบาทเรียกพบเพคะ"

"ได้"

"ถวายพระพรฝ่าบาท เพคะ"

"หลี่เจินหลาน หลี่เจินเหริน มาพร้อมกันแล้วสินะ"