ฮูหยินไร้พ่าย นิยาย บท 20
สรุปบท ภาค 2 ตอนที่ 2: ฮูหยินไร้พ่าย
สรุปเนื้อหา ภาค 2 ตอนที่ 2 – ฮูหยินไร้พ่าย โดย เสาเย่า
บท ภาค 2 ตอนที่ 2 ของ ฮูหยินไร้พ่าย ในหมวดนิยายใช้ชีวิต เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย เสาเย่า อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที
2
“เสด็จพี่เพคะ"
“มีอะไรงั้นหรือเจินเหริน แอบมาหาข้าเช่นนี้เจ้าคงจะไม่ได้มาดีจะมีเรื่องอะไรที่จะให้ข้าช่วยอีกล่ะ"
"หม่อมฉันจะหนีออกจากวังเพคะ"
"เจ้าว่าเช่นไรนะเจินเหริน"
"เสร็จพี่หูหนวกหรือไรกันหม่อมฉันจะหนีออกจากวังไปเที่ยวเล่นสักเดือนสองเดือน"
"เจ้าเลยมาให้ข้าช่วยไม่ให้เจ้าโดนจับได้จริงหรือไม่"
"เสร็จพี่รู้คำตอบอยู่แล้วจะถามหม่อมฉันทำไมกันเพคะ"
"ข้าคงช่วยเจ้าไม่ได้"
"ทำไมเพคะ"
"เพราะว่าอีกสองวันเสด็จพ่อกับเสด็จแม่จะออกเดินทางไปเจริญสัมพันธไมตรีกับแคว้นซ่งกว่าจะเดินทางกลับก็อีกสามเดือนข้าจึงไม่ต้องช่วยอะไรแก่เจ้าเลย"
"เสร็จพี่ใจดีกับน้องที่สุดเลยงั้นน้องขอตัวก่อนนะเพคะ อ้อ น้องลืมบอกเสด็จพี่ว่าหรานซูเหลียนมาหาเสร็จพี่ตั้งแต่เช้าแล้วแต่เสด็จพี่กลับไม่ยอมให้เข้าพบนางเป็นพระคูหมั้นนะเพคะเป็นถึงองค์หญิงแคว้นเหนือและยังเป็นพระสหายของน้องด้วยใจดีกับนางบ้างนะเพคะ"
"ข้าไม่ชอบสตรีที่เอาแต่จับดาบขี่ม้ายิงธนูหรอก"
"แต่ถึงอย่างไรเสด็จพี่ก็ต้องอภิเษกกับนางอยู่ดี"
"เฮ้อ...เอาล่ะข้าไม่พูดแล้วตามใจเจ้า"
"งั้นน้องเรียกนางเข้ามาเลยนะเพคะและน้องก็ขอตัวก่อนนะเพคะเสร็จพีทูลลาเพคะ"
ข้าออกมาจากตำหนักรัชทายาทของเสด็จพี่ที่ตอนนี้มรคู่หมั้นออกจะงดงามปานเทพเซียนแต่ก็หาได้สนใจนางอุตส่ามาอยู่ที่แคว้นหรงตั้งแต่สิบขวบจนตอนนี้นาง17 ปีแล้วเสด็จพี่ก็ยังไม่ยอมหาฤกษ์อภิเษกกับนางสักที (ทำไมลูกข้าถึงได้ดื้อเช่นนี้นะ)
"ถวายพระพรองค์หญิงเพคะ"
"พระคู่หมั้นนี้เองเสด็จพี่เรียกเจ้าเข้าพบรีบไปหาพนะองค์เร็วสิ"
"ขอบพระทัยพระองค์ที่ช่วยเหลือ"
"คืนนี้ไปตำหนักข้าด้วยนะ"
"ทราบแล้วเพคะ"
"ข้าไปก่อนนะพระคู่หมั้นเสด็จพี่"
"เพคะองค์หญิง"
7วันต่อมา
"นี้เงินของเจ้าข้าไปล่ะ"
"ขอบคุณคุณชายมากขอรับ"
"ไม่เป็นไรมันคือของๆข้าอยู่แล้วล่ะ"
ข้าควับม้าออกเดินทางต่อมาที่หลุมฝั่งศพที่หุบเขาเหมียนเมิ่งใช่ท่านพี่หลี่จิ้งนั้นจากโลกนี้ไปแล้วเมื่อสิบกว่าปีก่อนข้าจะแอบหนีมาที่นี้ทุกปีเพื่อมาหาท่านพี่ที่แสนดีของข้า
"ถวายพระพรฝ่าบาท"
"เหรินเอ๋อเองหรอกหรือ"
"เสด็จปู่ก็มาเยี่ยมเยือนเสด็จปู่หลี่จิ้งหรืเพคะ"
"ใช่...มาครบเจ็ดวันแล้วแต่ไม่อาจจากไปได้เสียทีข้ามันกรรมเยอะอยากตามหลี่จิ้งไปแต่ก็ไม่ตายตามไปเสียที"
"พระองค์กล่าวอะไรเช่นนั้นเพคะ"
"มาๆข้าจะเล่าเรื่องของหลี่จิ้งให้ฟังฮ่ะฮ่าๆ"
"เรื่องมันมีอยู่ว่า....."
ข้านั่งฟังเขาเล่าเรื่องราวในอดีตแม้ว่าตลอดสิบปีที่ผ่านมานั้นเขาจะเล่าเรื่องนี้มาหลายครั้งแล้วก็ตามข้าก็ยังคงฟังเรื่อยมา
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ฮูหยินไร้พ่าย
เปลี่ยนชื่อเรื่องเป็น่ฮูหยิน กระบือเถอะ...