ฮูหยินไร้พ่าย นิยาย บท 34
สรุปบท ภาค 3 ตอนที่ 3 แต่งงาน: ฮูหยินไร้พ่าย
อ่านสรุป ภาค 3 ตอนที่ 3 แต่งงาน จาก ฮูหยินไร้พ่าย โดย เสาเย่า
บทที่ ภาค 3 ตอนที่ 3 แต่งงาน คืออีกหนึ่งตอนเด่นในนิยายใช้ชีวิต ฮูหยินไร้พ่าย ที่นักอ่านห้ามพลาด การดำเนินเรื่องในตอนนี้จะทำให้คุณเข้าใจตัวละครมากขึ้น พร้อมกับพลิกสถานการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิด เขียนโดย เสาเย่า อย่างเฉียบคมและลึกซึ้ง
ตอนที่ 3
แต่งงาน
งานแต่งงานที่แสนใหญ่โตถูกจัดขึ้นมาตามกำหนดเวลาเดิมที่ท่านพ่อและท่านแม่รองเคยกล่าวเอาไว้ตัวข้าไม่ยินดียินร้ายอยู่แล้วกับการแต่งงานแต่งได้ก็หย่าหรือหนีได้เช่นกันขบวนเจ้าบ่าวมารับเจ้าสาวแล้วตัวข้าได้ถูกแม่สื่อแบกขึ้นเกี้ยวของฝั่งเจ้าบ่าวประเพณีของแคว้นนี้แปลกเสียจริง ตอนนี้ขบวนรับเจ้าสาวมาถึงจวนเจ้าบ่าวเป็นที่เรียบร้อยเจ้าบ่าวมารับตัวข้าก่อนที่จะพยุงข้าดันเตะเกี้ยวของข้าสามครั้งด้วยความที่ข้าไม่รู้ประเพณของแคว้นนี้ข้าเลยเตะกลับไปห้าครั้งเอาให้มากกว่าอีกฝ่ายไปเลยหึ!!
“เจ้าสาวคนนี้คงร้ายกาจมากแน่นอนเตะเกี้ยวเจ้าสาวคือตั้งห้าครั้ง”
“สงสารแต่คุณชายปั๋วที่โดนนางทำเช่นนี้”
“เคยได้ยินว่าคุณหนูใหญ่อวิ๋นนี้แย่งคนรักของน้องสาวของตัวเองหน้าด้านเสียจริง”
“ใช่ๆน่าไม่อาย”
ผั๊วะ!!!
โอ๊ยยย!!
“หัดสงบปากตนเองด้วยไม่เช่นนั้นปากของเจ้าจะมีสีมากไปกว่านี้”
“เจ้าเป็นเพียงบ่าวรับใช้เหตุใดกล้าทำกับ...”
“เจ้าพูดอีกสิ”
“พอได้แล้วเก็บกวาดซะใครปากมากตัดลิ้นมันซะ”
ข้าเอ่ยขู่พวกปากหอยปากปูที่น้องสาวข้าจ้างวานมาเหตุใดจะไม่รู้ว่าคนพวกนี้เห็นแก่เงินมากขนาดไหนข้าโดนดึงเข้าไปใกล้ก่อนที่เสียงเย็นชาของว่าที่สามีดังขึ้นเบาๆ
“เจ้ามันสตรีหน้ารังกียจ!”
“เหอะ พ่อคนดี”
ข้าเอ่ยเพียงเท่านั้นก่อนที่จะเดินตามเข้าไปในจวนเพื่อทำพิธีการต่อบิดามารดาของเขารวมถึงบรรดาพี่สาวของเขาต่างไม่พอใจข้าเลยสักนิด เฮ้อ...น่าเบื่อเสียจริงคนพวกนี้
หลังจากจบพิธีการข้าก็ได้มารอที่ห้องหอข้านั่งรอเนิ่นนานจนเกือบจะหลับไปแล้วแต่ก็สะดุ้งขึ้นมาข้าว่ามันแปลกๆนะที่เจ้าบ่าวของข้าไม่หนีไปทุกอย่างมันเงียบเกินไปจริงๆ
“คุณหนูเจ้าคะเกิดเรื่องแล้วเจ้าค่ะ”
“เรื่องอะไรนี้เป็นงานมงคลข้านะเจ้าเสียงดังทำไมกัน”
“เจ้าบ่าวหนีตามคุณหนูรองไปแล้วเจ้าค่ะ!!”
“อืม”
“คุณหนูจะทำเช่นไรเจ้าคะ”
ข้าคิดไว้แล้วว่าทุกอย่างเรียบง่ายเงินไปเหอะ ที่แท้ก็วางแผนหนีตามกันไปแล้วนี้เองเหอะหนีก่อนแต่งจะไม่เกลียดมากขนาดนี้เลย
“คุณหนูนั่งนิ่งทำไมเจ้าคะออกไปตามสิเจ้าคะ”
“บิดามารดาของเขาคงสมรู้ร่วมคิดด้วยสินะ”
“คงจะอย่างนั้นขอรับ ตอนนี้ข้าน้อยไปตรวจสอบมาแล้วทางฝ่ายนั้นดูเงียบผิดปกติ”
“อืม ตามข้ามาข้าจะพาไปไถ่เงินพวกนั้น”
“ห๊ะ!!!!!”
“หึๆ”
...................................
..................
ข้าเดินมาถึงหน้าห้องจัดเลี้ยงด้วยใบหน้านิ่งเรียบไม่พูดอันใดออกมาก่อนจะจ้องไปยังคนตระกูลปั๋วไม่วางตาดูหน้าก็รูว่าคนพวกนี้รู้อยู่แล้วว่าบุตรชายตนจะหนีไป
“ปั๋วเหิงหรานไปที่ใด”
“ข้าไม่รู้”
“เช่นนั้นหรือ”
“มารยาทต่ำบิดามารดาไม่สอนหรือว่าควรกล่าวเช่นใดกับผู้อาวุโสกว่า!”
“พวกท่านมีทางเลือกอยู่ สามทาง หนึ่งพวกท่านไปตามเขามาที่จวนและเป็นสามีข้าตามที่ตกลงกันไว้ สอง ให้ข้าไปตามเองและข้าไม่รับรองความปลอดภัยของคนทั้งสองแน่นอน และสามจ่ายค่าเสียหายมาห้าเท่าที่เป็นสินสอดท่านเลือกมา”
“ข้าไม่เลือกอะไรทั้งนั้น!”
“รักลูกเท่ากัน ถ้ารักเท่ากันท่านอยู่ในเหตุการณ์ท่านข้าโดนวางยาท่านยังนิ่งเฉยปล่อยข้าตายเลย”
“ท่านพี่!!”
“ฮูหยินรองข้า...”
“ท่านรู้ว่านางจะสังหารข้าเลยแกล้งไม่รู้ไม่เห็นหมอที่ท่านเชิญมาก็รู้และเตรียมกับท่านมาเช่นกันพวกท่านร่วมมือกันกำจัดข้า ทั้งทางด้านครอบครัวสามี ทั้งบิดาบังเกิดเกล้าหากไม่ได้แม่รองข้าก็ไม่มีชีวิตอยู่นานถึงเพียงนี้”
“ท่านเงียบไปซะเรื่องนี้เป็นเรื่องของข้ากับสามีและน้องรองบุตรสาวสุดที่รักของท่านนางทำให้ข้าหมดความอดทนเป็นอย่างมาก”
“ข้าเป็นพ่อของเจ้านะ”
“นางตายไปแล้ว”
“เจ้าว่าอย่างไรนะ”
“นางโดนวางพิษตายก่อนที่จะถูกแขวนคอหมอที่ตรวจนั้นรู้ดีที่สุดและคนที่ทำคือน้องรอง”
“อิงเอ๋อเจ้าพูดอะไรออกมา”
“แม่รองรู้ดีว่าข้าไม่ใช่นาง”
“ถ้าเจ้าไม่ใช่นางเจ้าเป็นปีศาจตนใดมาอยู่ในร่างของลูกข้า!!”
“เหตุใดต้องทวงความเป็นพ่อลูกกับนางด้วยในเมื่อแต่ก่อนเจ้าไม่เห็นจะสนใจใยดีนาง นางตายไปแล้วน่าจะดีใจมากกว่านะ”
“อิงเอ๋อ”
“เจ้าเป็นใครกันแน่”
“ข้าคืออดีตแม่ทัพไร้พ่ายของแคว้นหรง นามหลี่ซิ่วอิง ต่อมาทำบาปหนาจึงได้มาเกิดเป็นองค์หญิงที่แต่งงานไปต่างเมืองนามในชาติต่อมาคือ หลี่เจินเหรินเป็นอดีตฮองเฮาแคว้นอู๋”
“เป็นไปได้อย่างไร”
“น้องรองเอ่ยข้ามาที่นี้เพื่อหาคนที่ทำผิดเมื่อหาคนที่ทำผิดได้แล้วและให้คนร้ายได้รับโทษข้าก็สามารถใช้ร่างนี้จนกว่าจะสิ้นอายุขัยนี้คือสิ่งที่ข้าต้องการ”
“อิงเอ๋อ”
“แม่รองไม่ต้องห่วงหรอกนะ”
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ฮูหยินไร้พ่าย
เปลี่ยนชื่อเรื่องเป็น่ฮูหยิน กระบือเถอะ...