ฮูหยินไร้พ่าย นิยาย บท 34

ตอนที่ 3

แต่งงาน

งานแต่งงานที่แสนใหญ่โตถูกจัดขึ้นมาตามกำหนดเวลาเดิมที่ท่านพ่อและท่านแม่รองเคยกล่าวเอาไว้ตัวข้าไม่ยินดียินร้ายอยู่แล้วกับการแต่งงานแต่งได้ก็หย่าหรือหนีได้เช่นกันขบวนเจ้าบ่าวมารับเจ้าสาวแล้วตัวข้าได้ถูกแม่สื่อแบกขึ้นเกี้ยวของฝั่งเจ้าบ่าวประเพณีของแคว้นนี้แปลกเสียจริง ตอนนี้ขบวนรับเจ้าสาวมาถึงจวนเจ้าบ่าวเป็นที่เรียบร้อยเจ้าบ่าวมารับตัวข้าก่อนที่จะพยุงข้าดันเตะเกี้ยวของข้าสามครั้งด้วยความที่ข้าไม่รู้ประเพณของแคว้นนี้ข้าเลยเตะกลับไปห้าครั้งเอาให้มากกว่าอีกฝ่ายไปเลยหึ!!

“เจ้าสาวคนนี้คงร้ายกาจมากแน่นอนเตะเกี้ยวเจ้าสาวคือตั้งห้าครั้ง”

“สงสารแต่คุณชายปั๋วที่โดนนางทำเช่นนี้”

“เคยได้ยินว่าคุณหนูใหญ่อวิ๋นนี้แย่งคนรักของน้องสาวของตัวเองหน้าด้านเสียจริง”

“ใช่ๆน่าไม่อาย”

ผั๊วะ!!!

โอ๊ยยย!!

“หัดสงบปากตนเองด้วยไม่เช่นนั้นปากของเจ้าจะมีสีมากไปกว่านี้”

“เจ้าเป็นเพียงบ่าวรับใช้เหตุใดกล้าทำกับ...”

“เจ้าพูดอีกสิ”

“พอได้แล้วเก็บกวาดซะใครปากมากตัดลิ้นมันซะ”

ข้าเอ่ยขู่พวกปากหอยปากปูที่น้องสาวข้าจ้างวานมาเหตุใดจะไม่รู้ว่าคนพวกนี้เห็นแก่เงินมากขนาดไหนข้าโดนดึงเข้าไปใกล้ก่อนที่เสียงเย็นชาของว่าที่สามีดังขึ้นเบาๆ

“เจ้ามันสตรีหน้ารังกียจ!”

“เหอะ พ่อคนดี”

ข้าเอ่ยเพียงเท่านั้นก่อนที่จะเดินตามเข้าไปในจวนเพื่อทำพิธีการต่อบิดามารดาของเขารวมถึงบรรดาพี่สาวของเขาต่างไม่พอใจข้าเลยสักนิด เฮ้อ...น่าเบื่อเสียจริงคนพวกนี้

หลังจากจบพิธีการข้าก็ได้มารอที่ห้องหอข้านั่งรอเนิ่นนานจนเกือบจะหลับไปแล้วแต่ก็สะดุ้งขึ้นมาข้าว่ามันแปลกๆนะที่เจ้าบ่าวของข้าไม่หนีไปทุกอย่างมันเงียบเกินไปจริงๆ

“คุณหนูเจ้าคะเกิดเรื่องแล้วเจ้าค่ะ”

“เรื่องอะไรนี้เป็นงานมงคลข้านะเจ้าเสียงดังทำไมกัน”

“เจ้าบ่าวหนีตามคุณหนูรองไปแล้วเจ้าค่ะ!!”

“อืม”

“คุณหนูจะทำเช่นไรเจ้าคะ”

ข้าคิดไว้แล้วว่าทุกอย่างเรียบง่ายเงินไปเหอะ ที่แท้ก็วางแผนหนีตามกันไปแล้วนี้เองเหอะหนีก่อนแต่งจะไม่เกลียดมากขนาดนี้เลย

“คุณหนูนั่งนิ่งทำไมเจ้าคะออกไปตามสิเจ้าคะ”

“บิดามารดาของเขาคงสมรู้ร่วมคิดด้วยสินะ”

“คงจะอย่างนั้นขอรับ ตอนนี้ข้าน้อยไปตรวจสอบมาแล้วทางฝ่ายนั้นดูเงียบผิดปกติ”

“อืม ตามข้ามาข้าจะพาไปไถ่เงินพวกนั้น”

“ห๊ะ!!!!!”

“หึๆ”

...................................

..................

ข้าเดินมาถึงหน้าห้องจัดเลี้ยงด้วยใบหน้านิ่งเรียบไม่พูดอันใดออกมาก่อนจะจ้องไปยังคนตระกูลปั๋วไม่วางตาดูหน้าก็รูว่าคนพวกนี้รู้อยู่แล้วว่าบุตรชายตนจะหนีไป

“ปั๋วเหิงหรานไปที่ใด”

“ข้าไม่รู้”

“เช่นนั้นหรือ”

“มารยาทต่ำบิดามารดาไม่สอนหรือว่าควรกล่าวเช่นใดกับผู้อาวุโสกว่า!”

“พวกท่านมีทางเลือกอยู่ สามทาง หนึ่งพวกท่านไปตามเขามาที่จวนและเป็นสามีข้าตามที่ตกลงกันไว้ สอง ให้ข้าไปตามเองและข้าไม่รับรองความปลอดภัยของคนทั้งสองแน่นอน และสามจ่ายค่าเสียหายมาห้าเท่าที่เป็นสินสอดท่านเลือกมา”

“ข้าไม่เลือกอะไรทั้งนั้น!”