ฮูหยินไร้พ่าย นิยาย บท 4

4

ข้ากับการเริ่มต้นใหม่

หลี่ซิ่วอิง

หลังจากที่องค์หญิงอู๋เซียวเหยา เข้าเฝ้าฮ่องเต้ซึ่งเป็นพี่ชายขององค์หญิง หลังจากที่คุยกันเสร็จเรียบร้อยแล้วองค์หญิงก็กลับมาด้วยใบหน้าที่สดชื่นขึ้นมากว่าก่อนไปดูแล้วมีความสุขกับรอยยิ้มขององค์หญิงข้าก็อยากรู้ว่าจะเป็นเช่นไรแต่ก็ไม่กล้าถาม จึงได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจ แต่เมื่อสังเกตองค์หญิงแล้วแสดงว่า ต้องมีข่าวดีอย่างแน่นอน องค์หญิงเมื่อมาถึงก็ไม่ปล่อยให้ข้าทนสงสัยได้นาน จึงเอ่ยปากขึ้นมาก่อนที่ข้าจะถามนาง เสียอีก

"สหายข้า ข้ามีข่าวดีมาบอกเจ้าเมื่อกี้นี้ข้าไปเข้าเฝ้าเสด็จพี่ทูลร้องขอความเป็นธรรมให้แก่เจ้าตรัสว่าไม่ให้เจ้าสอบเข้ากองทัพแล้วแต่ให้เจ้าขึ้นดำรงตำแหน่งเป็นท่านแม่ทัพทันทีและให้เจ้าคอยดูแลหัวเมืองฝั่งซ้ายแทนแม่ทัพใหญ่ที่เคยดูแลทั้งหมดและท่านแม่ทัพใหญ่ต้องโดนลงโทษเพราะดูหมิ่นเชื้อพระวงศ์เช่นข้า"

“องค์หญิงเพคะ หม่อมฉันจะไม่โดนผู้อื่นต่อว่าข้อหาใช้เส้นขององค์หญิงที่เป็นขนิษฐาของฝ่าบาทหรือเพคะ หม่อมฉันไม่อยากถูกกล่าวหาโดยไร้ซึ่งความผิดนะเพคะ"

" เรื่องนั้นเจ้าไม่ต้องห่วงเสด็จพี่กล่าวไว้ว่าจะออกราชโองการประทานยศให้แก่เจ้าหากใครดูหมิ่นในตัวเจ้าก็เปรียบเสมือนดูหมิ่นพระองค์โดยเช่นกันเจ้าไม่ต้องห่วงพวกมันโกงเจ้าก่อนไม่เช่นนั้นเจ้าจะทวงสิทธิ์ของตนเองทำไมจงจำไว้เจ้าทำดีก็ได้รับผลตอบแทนจงจำเอาไว้"

“ถ้าเช่นนั้นหม่อมฉันขอทูลลานะเพคะ"

“งั้นข้าจะให้คนของข้าไปส่งเจ้าดีไหม"

“คงไม่ดีมั้งเพคะ"

"สกุลหยางไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่ที่ไปหักแขนขาบุตรชายของพวกเขาเช่นนั้นงั้นเอาอย่างนี้ก็แล้วกันนะให้กุนซือซึ่งเป็นคนรู้จักของข้านั้นไปส่งเจ้าแล้วให้องครักษ์ของข้าไปตามดูแลเจ้าดีกว่า"

"แต่ว่า...”

"เจ้ากล้าทำลายความปราทนาดีของข้าหรือ"

"ไม่ใช่อย่างนั้นนะเพคะงั้นแล้วแต่องค์หญิงเลยเพคะ"

"งั้นอาหลิงไปตามหลิวจวินไปส่งซิ่วอิงที่จวนที"

"เพค่ะ"

เพียงไม่นานหลิวจวินที่องค์หญิงเรียกหาก็ปรากฏกายขึ้นมา ชายหนุ่มรูปร่างผอมสูงผิวไม่ขาวและก็ไม่ดำ ใบหน้ามีหนวดเคราขึ้น รุงรัง ยังกับโจรป่าเจ้าเล่ห์เพทุบายก็ปรากฏกายขึ้นแม้จะมองภายนอกว่าอีกฝ่ายรู้สึกอย่างกับโจรป่าแต่พอมองดีๆใบหน้าหล่อเหลาคมคายนั้นก็ยังทะลุออกมาแต่ก็หาได้สนใจที่หน้าตาดีกว่านี้รูปงามกว่านี้ก็เห็นมานักต่อนักแล้วแต่ก็ไม่สามารถ เปลี่ยนใจที่แข็งกระด้างของข้าได้

"ข้าหลิวจวิน ยินดีที่ได้พบท่านแม่ทัพคนใหม่"

"ท่านกุนซือเกรงใจกันไปแล้วตอนนี้เราออกไปจากตำหนักขององค์หญิงกันเถอะ"

"ได้งั้นข้าจะพาเจ้ากลับจวนของเจ้าตอนนี้ก็เริ่มค่ำแล้วข้าจะไปส่งเจ้าเอง"

"ขอบคุณท่านกุนซือมาก"

"ไม่เป็นไรข้ายินดี"

วันต่อมา

ข้าได้รับราชโองการให้เข้ามารับตำแหน่งแม่ทัพคนใหม่ตามที่องค์หญิงอู๋เซียวเหยาบอกกล่าวกับข้าเมื่อวันก่อน ขันทียศสูงเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าจวนของข้าแล้วประกาศราชโองการแต่งตั้งต่อหน้าประชาชนทั่วไปอย่างบ่งบอกให้รู้ว่าข้าคือคนที่ก้าวสูงกว่าคนอื่นในตอนนี้และประกาศเป็นนัยว่าไม่สมควรยุ่งกับข้าที่ได้ตำแหน่งมาด้วยมือของข้าโดยไม่โกงใครข้ายื่นมือไปรับราชโองการตามคำบอกของขันทีของฝ่าบาทก่อนที่ขันทีจะบอกลาข้าว่าจะกลับวังแล้วไม่ต้องไปส่งข้าจึงมองตามทันทียศสูงที่เดินขึ้นเกี้ยวกลับวังไป

"ยินดีด้วยท่านพี่ซิ่วอิง"

"เจ้าชั่งปากหวานยิ่งนักหลิวหยาง"

"มาเถอะท่านพี่มาทานอาหารกันเถอะข้าเตรียมอาหารเพื่อท่านพี่เลยนะเจ้าค่ะ"

"ดีจริงๆ...หลิวหยางเจ้าอยากเปิดร้านขายอาหารมั้ย"

"ท่านพี่จะทำให้ข้างั้นหรือเจ้าค่ะ"

"เจ้าอยากได้มั้ย"

"อยากได้เจ้าค่ะ"

"ดี เราสองคนไปดูร้านกันในตอนเย็นดีมั้ย"

"ดีเจ้าค่ะ"

"ซิ่วอิงเจ้าอยู่มั้ย"

"ใครมาท่านพี่"

"ข้าก็ไม่รู้"

ข้าวางตะเกียบลงก่อนจะมุ่งหน้าไปที่ประตูจวนของข้าถามว่าทำไมไม่มีสาวใช้ข้าพึ่งได้จวนใหม่ได้ไม่นานแถมยังไม่อยากใช้เงินจ้างคนมากมายถึงจะได้จวนใหม่มาแต่ก็อยู่กันแค่สองคนพี่น้องเท่านั้น ข้าเดินไปเปิดประตูจวนก็เห็นกุนซือหลิวยืนรอข้าอยู่หน้าประตู

"กุนซือหลิว เชิญข้างในก่อนเจ้าค่ะ"

"รบกวนท่านแม่ทัพแล้ว"

"ไม่ต้องเกรงใจข้าอยู่กับน้องสาวแค่สองคน"

"ขอบคุณ"

"ท่านทานอาหารมาหรือยังมาทานอาหารเช้าด้วยกันก่อนสิ"

"ขอบคุณมาก"

"ท่านมาหาข้ามีเรื่องอะไรหรือ"

"ข้าเพียงอยากมาหาเจ้า"

"งั้นหรือ"

"ข้าเอาของมาฝากเจ้าด้วย"

"ไม่เห็นต้องนำอะไรมาฝากข้าเลย"

"ไม่ลำบากหรอกข้าเพียงอยากมอบให้"

"ขอบคุณท่านกุนซือมาก"

........

.......

....

ค่ายทหาร

ในปีนี้ตัวข้าเองได้มีโอกาสมายังค่ายทหารแห่งนี้แคว้นอู๋แม้จะมีกำลังคนไม่มากเท่าแคว้นหรงที่ข้าที่ยังเป็นเพียงผู้เยาว์ในวัยนั้นมีโอกาสตาท่านแม่ไปยังค่ายทหารที่มีทั้งสตรีและบุรุษที่ออกรบช่วยกันข้าที่ยังยังไม่เก่งเท่าตอนนี้ก็คอยมองพวกเหล่าทหารฝึกซ้อมรบกัน ข้าคิดถึงตอนนั้นจริงๆการได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตาของครอบครัวของเราแต่ตอนนี้ข้ายังไม่อาจกลับไปยังบ้านเกิดได้เพราะท่ารแม่เคยพูดเอาไว้กี่ยวกับแคว้นหรงของเรา

“เจ้าเหมออะไรหรือ”

“ข้าไม่เป็นอะไรท่านกุนซือพักอยู่ที่นี้หรือ”