สัมพันธ์สวาท นิยาย บท 6

“ถะ ถอยไป...” ฉันผลักเขาออกห่างจากตัว แทนที่คนตรงหน้าจะยอมถอยไปแต่โดยดีเขากลับรวบแขนของฉันทั้งสองข้างขึ้น มันทำให้ฉันยิ่งหนีไปไหนไม่ได้

“ดูท่าเธออยากรู้จักฉัน” เขากระซิบที่หูของฉันด้วยน้ำเสียงที่ทำให้ฉันรู้สึกเย็นยะเยือกไปทั้งตัว

“ใช่ฉันต้องอยากรู้อยู่แล้วว่านายชื่ออะไร”

“นายต้องการอะไร ฉันว่านายคงไม่ใช่คนดี” ฉันทำใจกล้าถามเขาทั้ง ๆ ที่ตอนนี้มันรู้สึกกลัวเขาเอามาก ๆ

“ต้องการ....” เขาก้มลงมองหน้าอกของฉันด้วยสายตาที่กำลังจะสื่อถึงความต้องการของเขา มันทำให้ฉันเม้มปากแน่นทันที “ตัวเธอมั้ง”

“ฉัน ไม่ ให้” ฉันพูดเน้นเสียงทีละคำ คนตรงหน้ากระตุกยิ้มมุมปากให้ฉันอย่างเจ้าเล่ห์ มันทำให้ฉันคิดได้ว่าถ้ายังไม่ทำอะไรสักอย่าง

ฉันรวบรวมแรงทั้งหมดที่มีก่อนจะผลักผู้ชายตรงหน้าออก ซึ่งครั้งนี้ฉันทำสำเร็จจากนั้นฉันก็รีบถอยออกไปหนีให้ไกล ๆ จากผู้ชายอันตรายคนนี้

“กลัวทำไม ทีไปกับผู้ชายเยอะ ๆ เธอไม่เห็นจะกลัว”

“นายเอาอะไรมาพูด !!”

“แค่เห็น” เขาตอบก่อนจะเดินออกไปด้านนอกริมระเบียงห้องแล้วก็หยิบบุหรี่ออกมาจูดสูบ

ดูเขาสิ!! นี่มันไม่ใช่ห้องเขานะ อีกอย่างฉันไม่ชอบกลิ่นบุหรี่ที่สุด

“อย่ามาสูบบุหรี่ในห้องฉัน !!” ฉันยืนเท้าเอวบอกเขาอย่างเหลืออด แต่ดูท่าทางที่แสนจะชิวของเขาสิ แถมยังพ่นบุหรี่ออกมาจากปากอย่างใจเย็นอีกต่างหาก

“หมดก่อนเดี๋ยวกลับ” เขาหมายถึงให้บุหรี่ที่เขาสูบอยู่หมดก่อนแล้วเขาถึงจะยอมกลับ

เขาทำเหมือนเมื่อกี้ไม่ได้พูด หรือ ไม่ได้ทำอะไรที่มันเป็นการลวนลามฉันเลยสักนิด

“มายืนรอฉันที่หน้าห้องเพราะเห็นฉันไปกับผู้ชายงั้นสินะ นี่ถ้าจะจีบฉัน....”

“ไม่มีทาง” ควันของบุหรี่สีขาวถูกเขาพ่นออกมาคละคลุ้งไปทั่วจนฉันต้องยกมือขึ้นมาปิดจมูกเอาไว้

“แล้วนายมีเหตุผลอะไรที่มายืนรอฉันที่หน้าห้อง แถมยังมาที่ห้องฉันบ่อย ๆ”

“ไม่รู้จะไปไหน”

หึ!! เป็นคำตอบที่ดีหนิ ‘ไม่รู้จะไปไหน’ ทั้งที่ตอนนี้มันตีสองกว่าแล้ว เขาควรอยู่ที่ห้องของตัวเอง ไม่ใช่มายืนเฝ้าที่ห้องของฉัน

“งั้นก็รีบ ๆ สูบ แล้วก็รีบ ๆ ออกไปจากห้องของฉันซะ !!” ฉันออกปากไล่เขาอีกครั้งอย่างหัวเสีย

พูดจบฉันก็หันหลังให้เขาแล้วเดินไปนั่งบนโซฟาเพื่อรอดูว่าเขาจะกลับไปจริง ๆ อย่างที่เขาบอกหรือเปล่า

รอนั่งประมาณห้านาทีได้ ร่างสูงของคนที่เพิ่งจะสูบบุหรี่หมดมวนเดินกลับเข้ามาภายในห้อง เขามองหน้าฉันสักพักโดยไม่พูดอะไรก่อนจะเดินออกไปจากห้อง เมื่อเขาออกไปแล้วฉันก็ถอนหายใจออกมาอย่างไม่สบอารมณ์

เช้าวันใหม่....ฉันตื่นสายมากเพราะเมื่อคืนกว่าจะได้นอนมัวแต่ระแวงว่าอิตานั่นจะวกกลับเข้ามาในห้องฉันอีก ฉันต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อเอาผู้ชายคนนั้นออกไปจากชีวิตของฉันแล้วแหละ

“สายธารทำไมวันนี้แกมาสายนี่อีกไม่กี่นาทีก็จะเข้าเรียนแล้วนะ” พอมาถึงมหาวิทยาลัยพริ้งก็ท้วงฉันขึ้นทันที

“เมื่อคืนไปเที่ยวมาน่ะ” พูดจบฉันก็ยิ้มแห้ง ๆ ให้เพื่อน พอพริ้งมันรู้ว่าฉันไปเที่ยวมามันก็ถึงกับส่ายหน้าทันที

“แกน่ะ เบา ๆ บ้างก็ได้นะ เที่ยวเก่ง ดื่มเก่ง ไม่มีใครเกิน”

“ใช่สิแกมีแฟนแล้วหนิ”

“เดี๋ยวเถอะ!! แกอย่าให้ฉันพูดเรื่องผู้ชายที่ชอบมาห้องแกบ่อย ๆ นะสายธาร” ฉันถึงกับเงียบไปเถียงอะไรต่อ คือไม่อยากพูดถึง พูดถึงแล้วเดี๋ยวจะหงุดหงิดอีก

“จ้าแม่ ไปเรียนกันเถอะ”

ฉันเดินไปเรียนพร้อมกับพริ้งส่วนพวกเตคงจะรออยู่ในห้องเรียนแล้วแหละ เมื่อคืนเลย์บอกฉันฉันโทรไปปลุกแต่เป็นฉันสะงั้นที่ตื่นสายซะเอง

สองอาทิตย์ผ่านไป...ไม่รู้ว่าทำไมแต่ตั้งแต่คืนนั้นฉันก็ไม่เจอเขาอีกเลย บางทีอิตานั่นอาจจะคิดได้แล้วว่าไม่ควรจะมายุ่งกับฉันอีก ดีแล้วแหละ ดีมาก ๆ ด้วย ถ้าจะให้ดีก็ไม่ต้องโผล่หน้ามาให้ฉันเห็นแบบนี้ตลอดไปเลย ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้ พิลึกชอบกล

#คลับ

วันนี้วันที วันดีอะไรน่ะหรอ ก็เพราะว่าฉันลากยัยพริ้งมาเที่ยวด้วยได้ล่ะสิ ที่นางมาแบบนี้ก็เพราะว่าพี่สิงห์แฟนของนางไปดูงานที่ต่างประเทศ ฉันเลยอ้อนให้มาเป็นเพื่อน

คือฉันเครียด ๆ น่ะ อีกไม่เท่าไหร่ก็จะปิดภาคเรียนแล้ว และนั่นหมายความว่าฉันต้องกลับบ้าน ซึ่งฉันไม่อยากกลับ เหตุผลน่ะหรอ ก็ไม่พ้นเรื่องที่พ่อของฉันมีเมียน้อยหรอก มันเครียดจริง ๆ นะ และเหล้านี่แหละคือสิ่งที่เยียวยาให้ฉันได้ดีที่สุดในตอนนี้

“สายธาร เที่ยงคืนกลับห้องนะเดี๋ยวพี่สิงห์โทรมา”

“แกนี่นะ อื้ออๆ เที่ยงคืนก็เที่ยงคืน”

ฉันรีบดื่ม รีบเมา วันนี้เมาได้เพราะพริ้งเป็นคนขับรถให้ เราไม่ได้มากันแค่สองคนนะ พวกเตก็มาด้วยแน่ตอนนี้พวกมันไปม้อสาวกันอยู่

“หวัดดี สาว ๆ” ในขณะที่ฉันกำลังตั้งใจดื่มเหล้าอยู่นั้นก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง

“อ้าวพี่วายุ มายังไงคะเนี่ย” ฉันยังไม่ทันที่จะหันมามองได้ยินพริ้งมันท้วงขึ้นสะก่อน พอรู้ว่าเป็นใครฉันก็ไม่อยากจะหันไปมองแล้ว

วายุ คือแฟนเก่าของฉัน และเขาก็ฝากแผลไว้ให้ฉันอย่างเจ็บปวด เหตุผลที่เลิกกันน่ะหรอ ก็เพราะว่าฉันไม่ยอมมีอะไรกับเขาไง อย่างมากก็แค่จูบ นี่แหละผู้ชายที่เป็นจูบแรกของฉัน

“ดื่มเป็นแล้วหรอ ?”

“ยุ่ง!!” ฉันตอบไปอย่างรำคาญก่อนจะถอยตัวหนีวายุที่เอามือมากอดเอวฉันอย่างถือวิสาสะ