อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 897

“เจ้ายังไม่เข้าใจอีกเหรอ ข้าเป็นหัวหน้าเผ่าหยก การสังเวยเป็นหน้าที่ของข้า เจ้ารีบถอนวิชาดอกไม้ผลิบานอีกครั้งเร็ว ตอนนี้ยังไม่เลยครึ่งชั่วโมง”

“ข้าไม่สนว่าพี่จะเป็นหัวหน้าเผ่าไหน และไม่สนหน้าที่ของพี่ด้วย ข้ารู้แค่ว่า พี่เป็นพี่สาวของข้า เป็นพี่สาวที่ข้าสาบานว่าจะปกป้องไปตลอดชีวิต”

“หัวหน้าเผ่า ลงมาเถิด”

ทุกคนคุกเข่าลง แม้แต่สุดยอดผู้อาวุโสกับผู้อาวุโสใหญ่ก็คุกเข่าลงไปด้วย

กู้ชูหน่วนก้มหน้าลง มองดูเลือดที่ไหลออกจากหน้าอกข้างซ้ายไม่หยุด รู้สึกเศร้าโศกขึ้นมา

ใครบ้างล่ะที่อยากตาย

เสียดาย…

นางไม่มีทางเลือก

ขอแค่มีดในมือนางแทงเข้าไปลึกกว่านี้ ก็จะแทงทะลุหัวใจของตัวเองได้

ความเป็นความตายของนางอยู่ที่การตัดสินใจของนาง

“ข้ามีร่างหยินบริสุทธิ์ ถ้าเกิด…ถ้าเกิดได้คนร่างหยินบริสุทธิ์สังเวยเพิ่มอีกคน อาจจะหลอมมุกมังกรได้ก็ได้นะ?” จอมมารพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเทา

เขารู้ว่าถึงแม้เขาจะสังเวยกี่ครั้ง มุกมังกรก็หลอมไม่ได้หรอก แต่นี่ก็เป็นแค่ความหวังลมๆแล้งๆของเขาเท่านั้น

“ถ้าเจ้าคิดว่าข้าเป็นเพื่อนเจ้าจริงๆ ก็รีบถอนวิชาดอกไม้ผลิบานอีกครั้งซะ ใช้ชีวิตต่อไปดีๆ เป็นจอมมารของเจ้าต่อไป”

จอมมารสีหน้าเปลี่ยนไป ตะคอกสุดเสียงว่า “ถ้าไม่มีเจ้าแล้ว ชีวิตข้าจะไปมีความหมายอะไร ถ้าเจ้าตายไป ข้าก็จะไม่ยอมอยู่บนโลกนี้คนเดียวเด็ดขาด”

“ติ้ง…”

กู้ชูหน่วนอดไม่ไหว น้ำตาไหลออกจากหางตา

นางเบือนหน้าหนี “เจ้าทำไปเพื่ออะไรกัน”

“เพราะ…ข้าปลูกดอกพุดซ้อนบนภูเขาทั้งลูกแล้ว เจ้ายังไม่ได้ไปดูเลย เพราะ…ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้รู้จักเจ้า เจ้าก็บอกว่าจะปกป้องข้า ข้าสาบานว่าเจ้าจะเป็นผู้หญิงที่ข้ารักและหวงแหนไปตลอดชีวิต ข้าขอร้องเจ้าล่ะ เจ้าวางมีดลงเถอะนะ”

เสียง ‘ตึก’ ดังขึ้น

จอมมารที่หยิ่งยโสกลับคุกเข่าลง คลานไปหากู้ชูหน่วน ขอร้องนางอย่างต่ำต้อย

ขอร้องให้นางวางมีดลง อย่าฆ่าตัวตายเลย

ใต้เข่าลูกผู้ชายมีทองคำ

คนทั่วไปไม่มีทางยอมคุกเข่าลงง่ายๆ

ยิ่งไปกว่านั้น คนผู้นี้ยังเป็นถึงจอมมารผู้ยิ่งใหญ่ของเผ่าปีศาจอีก

เขาทั้งเที่ยงตรงและเจ้าเล่ห์ ไม่เคยก้มหัวให้ใครก่อน เอาแต่ใจตัวเองเป็นที่สุด แต่ตอนนี้กลับ…

ทุกคนในเผ่าหยกตกตะลึงกันมาก

กู้ชูหน่วนก็ตกใจเหมือนกัน หัวใจก็เจ็บปวดตามไปด้วย