หวานใจประธานเย็นชา นิยาย บท 48

คุณชายต่งหันกลับไป มองเห็นกู้หยุนเจ๋อและลุงกู้เอ้อพากลุ่มคนเดินมา

กู้หยุนเจ๋อเด็กคนนี้ต้องการทำอะไร ในใจของเขารู้ดีอย่างมาก!

เด็กนี้จงใจให้เขามารังแกคุณนายกู้ จากนั้นก็พาคนมา แบบนั้นไม่เพียงทำลายชื่อเสียงของคุณนายกู้ ยังล้างความผิดตัวเองได้อย่างใสสะอาด ให้คุณชายต่งรับผิดกับกู้หยุนเซินแทนเขา ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว ช่างยิงได้ตรงเป้าเสียจริง!

ใบหน้าของคุณชายต่งดำลงทันที พูดตามความจริงเขาเป็นคนเลวจริงๆ เขาไม่สนใจคนอื่นจะดูถูกเขา ไม่สนใจใครจะต่อว่าเขา ด่าเขาไร้ประโยชน์ แต่เขาเกลียดการถูกคนอื่นหลอกใช้เหมือนคนโง่

โดยเฉพาะคนคนนี้เป็นคนที่มักไปทำเลวด้วยกัน ที่เขาคิดว่าเป็นเพื่อนอย่างกู้หยุนเจ๋อ

“ซีซี ไม่เป็นอะไรใช่ไหม!” เวินจือหลี่เห็นชุดยับของเธอ ชุดที่มีรอยเท้าใหญ่เหยียบ รู้ได้ว่าเธอต้องเจอเรื่องบางอย่างที่ไม่ดี รีบพูดถาม

ใบหน้าขาวซีดของเธอส่ายหน้าให้เขา ฝืนยิ้ม : “ฉันไม่เป็นอะไร โชคดีที่มาได้ทันเวลา!”

กู้หยุนเจ๋อกับคุณชายต่งพูดอย่างตื่นตระหนกอยู่ข้างๆ ทั้งสองคนต่างพูด

ตั้งแต่ครั้งที่แล้วกู้หยุนเจ๋อถูกกู้หยุนเซินตัดแขน เขาต่างกลัวกู้หยุนเซินขึ้นมาเองโดนตลอด ตอนนี้เห็นมือขวาของเขาฟื้นตัวกลับมาแข็งแรงแต่มักจะมีความเจ็บปวดเกิดขึ้น

“พี่ชาย……คุณชายต่งเขาใส่ความ ฉันไม่ได้บอกให้เขามาที่นี่ ฉัน……ฉันเห็นเขาเมา เดินเซไปมาทางโถงทางเดินนี้ กลัวเขาจะทำอะไรพี่สะใภ้ นี้ถึงได้รีบเดินมา คิดไม่ถึงจะได้ยินเขากำลังใส่ร้าฉันแบบนี้!”

ใบหน้าของกู้หยุนเจ๋อเผยความไม่พอใจ สีหน้าดูผิดหวังอย่างมากแบบนั้น

คุณชายต่งยากที่จะพูดแก้ตัวอะไร ความจริงยังไงทั้งสองคนก็รู้ดี แต่เขาก็ไม่มีหลักฐาน ตอนนี้ได้ยินกู้หยุนเจ๋อพูดเปลี่ยนดำกลายเป็นขาว ในใจคิดอยากที่จะฆ่าเขาแล้ว

“เอ๋ ไม่ถูกนะ!”

ในขณะที่กู้หยุนเจ๋อกำลังมั่นใจ ว่าตัวเองรอดพ้นแล้ว ทันใดนั้นเวินจือหลี่ก็พบข้อสงสัย

“ซีซี ตั้งแต่เธอเจอกับคุณชายต่งจนกู้หยุนเจ๋อมาถึง เวลาห่างกันเท่าไหร่”

เสิ่นเยว่ซีนึกได้ ขมวดคิ้ว : “ประมาณสิบนาทีได้!”

“อ๋อแบบนี่นี้เอง!” เวินจือหลี่จงใจใช้เสียงที่ดัง : “กู้หยุนเจ๋อ ในเมื่อนายรู้มาตั้งแต่แรกๆแล้วว่าคุณชายต่งจะมา ทำไมถึงได้มาช้า แถมยังจงใจพาคนมาต้องเยอะ !”

“ฉัน……ฉัน……ฉันกลัวว่าฉันคนเดียวจะหยุดคุณชายต่งไม่ไหว……” กู้หยุนเจ๋อนึกไม่ถึงว่าเขาจะถามอย่างนั้น เวลานั้นไม่รู้ว่าต้องโกหกยังไง ลังเลและหลบสายตา

ในตอนนั้นเองลุงกู้เอ้อก็พูดขึ้น ท่าทางของเขาสงบนิ่ง มองไปทางกู้หยุนเซินอย่างกดดัน : “วันนี้เป็นวันเกิดอายุครบรอบห้าสิบปีของผู้กรรมการเฉิน เป็นเรื่องใหญ่ก็ไม่ดีกับใครทั้งนั้น พูดอีกอย่างเสิ่นเยว่ซีก็ไม่เป็นอะไรแล้วนี่ คุณชายต่งก็ได้รับการสั่งสอนแล้ว อย่างนี้ก็ปล่อยมันไปเถอะ!”

เขาชี้ไปที่รอยตบบนหน้าคุณชายต่ง เหมือนผู้สร้างความสันติ

กู้หยุนเซินยิ้มเย็นชา ลุงรอง คนนี้ช่างเป็นหมาป่าแก่เสียจริง

ก่อนหน้าเขาแสร้งเป็นบรรพบุรุษรุ่นสองแบบนั้น ตัวเองเกือบถูกเขาหลอกไปแล้ว หากไม่ใช่เพราะว่าเขาอยู่ในอาการโคม่ามาสี่เดือน คงไม่มีทางพบว่าเขาแอบทำเรื่องเล็กๆบางอย่างลับหลังเขา

เขาสะสมความสามารถมาหลายปี คิดว่าตัวเองเก่งแล้ว ตอนนี้ไม่จำเป็นต้องปิดบังแล้ว

“ลุงรอง แบบนั้นเกรงว่าคงไม่ได้!” เขาปฏิเสธคำแนะนำของลุงกู้เอ้อ สีหน้าเย็นชา : “ในเมื่อคุณชายต่งและหยุนเจ๋อพูดต่างกัน คุณให้ฉันไกล่เกลี่ยความขัดแย้งนี้ ไม่ใช่ยอมรับว่าเรื่องนี้คุณชายต่งเป็นคนทำไหม!”

เขาพูดพลางมองไปที่ชายชราตระกูลต่ง เห็นว่าเขาก็พยักหน้า และพูด : “หยุนเจ๋อลูกของนาย วันนี้หากปล่อยเรื่องนี้ไป พรุ่งนี้ก็จะมีข่าวว่าพวกนายสองพ่อลูกกินปูนร้อนท้อง ไม่ว่าจะชื่อเสียงชองพวกนายหรือตระกูลกู้ก็ได้รับผลกระทบ ดังนั้นฉันคิดว่าเรื่องนี้ก็พิสูจน์ให้ชัดเจนเถอะ ท่านต่งก็คิดแบบนั้นใช่ไหม!”

พูดออกไป ท่านต่งพยักหน้า : “ลูกชายคนนี้ของฉันแม้จะเลว แต่เรื่องแบบนี้คงไม่มีทางพูดโกหก ลูกสอง ลูกยอมให้ตรวจไหม?”

คุณชายต่งอยากใจจะขาดรีบพยักหน้า : “ฉันยอม ฉันยอมแน่นอน ฉันกล้าสาบานว่าสิ่งที่ฉันพูดคือเรื่องจริง ไม่รู้ว่ากู้หยุนเจ๋อจะกล้าสาบานไหม!”

ใบหน้าของกู้หยุนเจ๋อหม่นหมองลงในพริบตา ลุงกู้เอ้อสีหน้าก็ไม่ได้ดีเท่าไหร่ แต่ถูกคนมากมายมองดู ทำอะไรไม่ได้นอกจากจะก้มหัวพยักหน้า

กู้หยุนเซินกระตุกยิ้ม มือใหญ่บีบมือของเสิ่นเยว่ซีไว้แน่นพร้อมแรงปลอบโยน

หลังจากนั้น เขาหันไปมองผู้กรรมการเฉินและถาม : “ผู้กรรมการเฉิน ในงานเลี้ยงใช่ว่ามีกล้องวงจรปิดหรือเปล่า”

ผู้กรรมการเฉิน พยักหน้า : “มี ทุกมุมห้องต่างก็มีกล้องวงจรปิด ฉันพาพวกนายไปห้องดูภาพวงจรปิด”

กู้หยุนเซินค่อยๆยกคิ้ว : “พวกเราดูก่อนที่คุณชายต่งจะมาที่นี่สักหน่อย กู้หยุนเจ๋อเคยไปเจอคุณชายต่งหรือเปล่าแค่นั้นก็ชัดเจนแล้ว”

กู้หยุนเจ๋อได้ยินแบบนั้นก็ในใจก็เต้นไม่เป็นจังหวะ มือดึงไปที่เสื้อของลุงกู้เอ้อ ดวงตาร้อนรนมองไปที่เขา

ในใจของลุงกู้เอ้อต่อว่าเขาที่ทำเรื่องอย่างไม่ระมัดระวัง พูดด้วยเสียงที่ชัดเจน : “พิสูจน์ไปมันก็ไม่ได้อะไรไหม ทุกคนต่างรู้ ลูกชายฉันกับคุณชายต่งสนิทกันอยู่แล้ว มักออกไปดื่มเล่นด้วยกัน เขาไปคุยกับคุณชายต่ง มันก็ปกติไหม!”