หวานใจประธานเย็นชา นิยาย บท 49

“ฉันไม่รู้จักเธอ!”

กู้หยุนเจ๋อตะโกนร้องเสียงหาย เขาตื่นตระหนกจริงๆแล้ว เขาคิดไม่ถึงว่ากู้หยุนเซินจะสังเกตเห็นจุดนี้ได้

เมื่อกี้กู้หยุนเซินไม่ได้ขึ้นไปข้างบนกับผู้กรรมการเฉินหรือไง เขาจะรู้จักผู้หญิงคนนี้ได้ยังไง!

เขาหลบสายตา และไม่ทันระวังสบเข้ากับสายตาเย็นชาของเสิ่นเยว่ซี สายตานิ่งอึ้ง

เป็นผู้หญิงคนนี้! เป็นเธอที่เจอ!

สมควรตายเสียจริง!

สายตาของเขาเผยความแค้น แต่เพียงครู่เดียวก็หายไป ตอนนี้เขาภาวนาเพียงของให้กล้องตัวนี้จับภาพตอนที่เขาคุยกับผู้หญิงคนนี้ได้

แต่ว่าฟ้าไม่เป็นใจ ตอนที่พวกเขาคุยกัน ถูกกล้องจับภาพไว้ได้ คำพูดการกระทำสีหน้าจับไว้อย่างชัดเจน

“นายยังมีอะไรอยากพูดอีกไหม?” กู้หยุนเซินมองไปทางเขาอย่างเย็นชา : “หากนายยังเล่นลิ้นอีก ฉันจะเชิญนักแกะคำพูดมา”

กู้หยุนเจ๋อก้มหัวลง พูดอะไรไม่ออกสักคำ

“พูดสิว่าเรื่องนี้จะจัดการยังไง!” กู้หยุนเซินมองไปที่ลุงกู้เอ้อ

ลุงกู้เอ้อถูกคนมากมายมอง รู้สึกขายหน้าขายไปถึงตระกูล ใบหน้าแดง : “หยุนเจ๋ออายุยังน้อยไม่รู้ความ………”

“ลุงรอง!” กู้หยุนเซินตัดบทของเขาอย่างไม่เกรงใจ น้ำเสียงเย็นชา : “ในเมื่อซีซีเป็นพี่สะใภ้ของเขา แต่ดูจากอายุ ซีซีเด็กกว่าเขาต้องหลายปี ก่อนที่เขาจะทำเรื่องแบบนี้เคยคิดสักหน่อยไหม?!หากไม่สั่งสอนเขาสักหน่อย ครั้งต่อไปทำเรื่องที่ร้ายแรงและรุนแรงกว่านี้ ทำให้ตระกูลกู้ต้องเดือดร้อนก็ไม่ดีแล้ว”

ลุงกู้เอ้ออ้าปากค้าง ขมวดคิ้ว ในใจแอบเกลียดกู้หยุนเซินที่ไม่ไหวหน้าเขาแม้แต่นิด ใบหน้าหม่นหมองลง : “นายอยากจะทำอะไร!”

กู้หยุนเซินรอคำพูดนี้ของเขา เขาหันไปชี้ที่รอยตบบนใบหน้าของคุณชายต่ง : “คุณชายต่งรู้ว่าตัวเองดันแตะคนที่ไม่ควรแตะต้อง เพื่อทำการขอโทษ ตบตัวเองไปสองที ในเมื่อกู้หยุนเจ๋อเป็นคนเริ่มต้น………”

กู้หยุนเจ๋อได้ยินเขาพูดแบบนี้ ในใจรู้สึกไม่สงบ รู้สึกถึงลางร้าย

วินาทีต่อมา เสียงเย็นชาของกู้หยุนเซินส่งเข้ามาในหูของเขา

“กู้หยุนเจ๋อตบตัวเองแปดทีละกัน ทุกคนช่วยนับ ตบเสร็จ เรื่องนี้ก็จบกันไป”

กู้หยุนเจ๋อได้ยินก็เงยหน้าทันที ดวงตาแดงก่ำมีความเกลียดชังแอบซ่อนไว้อยู่

ก่อนหน้านั่นเขาแตะต้องเสิ่นเยว่ซี กู้หยุนเซินก็ตัดแขนเขาไปข้าง แต่ตอนนั้นที่ห้องไม่มีใครเห็นสภาพน่ากลัวของเขา

แต่ครั้งนี้ เขากลับให้ตบหน้าตัวเอง นั่นมันทำให้เขาต้องหน้าแตกอยู่กับพื้น

ลุงกู้เอ้อตบโต๊ะดัง “ปัง” ทันที ทำให้ของบนโต๊ะหล่นกระจายบนพื้น ใบหน้าโกรธจัด : “กู้หยุนเซิน ทางที่ดีนายคิดดีๆ เขาเป็นน้องชายของนายนะ หากถูกคนทั้งหมดเห็นเขาตบหน้าตัวเอง ต่อไปนายจะให้เขาไปเผชิญหน้าคนอื่นยังไง!”

กู้หยุนเซินหัวเราะเย็นชา เหมือนไม่ได้เก็บคำขู่ของเขามาใส่ใจ : “เขายังไม่คิดว่าซีซีเป็นพี่สะใภ้ของเขาเลย ในเมื่อเขายังไม่ไว้หน้าแบบนี้ ทำไมฉันต้องไว้หน้าเขาด้วย อีกอย่าง แม้แต่คุณชายต่งยังตบแล้ว หรือเขาจะทำไม่ลง?”

คุณชายต่งเดิมยืนอยู่ข้างๆ ได้ยินแบบนั้นรีบตอบกลับ : “ถูก ใช่แล้ว ตัวฉันเองยังตบ เพื่อความยุติธรรม กู้หยุนเจ๋อก็ต้องตบตัวเอง”

กู้หยุนเจ๋อพ่อลูกตอนนี้ก็เข้าใจแล้วว่าอะไรเรียก “ขี่หลังเสือแล้วลงอยาก”

พวกเขาไม่ยอมลงมือสักที กู้หยุนเซินลูบผมที่ยุ่งเหยิงของเสิ่นเยว่ซี จัดผมให้เธอแต่ละเส้นให้เรียบร้อย มองไปที่สองพ่อลูกอย่างรำคาญ

“จะตบไม่ตบ? เวลาของทุกคนเร่งรีบ อย่างทำให้พวกเขาต้องเสียเวลาเลย!”

เวินจือหลี่ก็เดินหน้าขึ้นมาอย่างสนุกสนาน : “ใช่แล้ว แต่ละนาทีมีค่าหลายล้านนะ เงินเยอะขนาดนี้ พวกนายพ่อลูกชดใช้ไหวไหม!”

กู้หยุนเจ๋อกำหมัดแน่น ไม่มีทางอื่นจริงๆ กัดฟันแน่น ยกมือขึ้นตบตัวเอง

“หนึ่ง!”

พูดขึ้นตามเสียงตบ กู้หยุนเซินนับเลขอย่างเย็นชา : “นายไม่ได้กินข้าวใช่ไหม ออกแรงตบ!”

ลุงกู้เอ้อได้ยินแบบนั้น เกือบจะพุ่งเข้ามา แต่ถูกกู้หยุนเจ๋อรั้งไว้

เขามองไปที่กู้หยุนเซินและเสิ่นเยว่ซีอย่างโหดเหี้ยมและตบต่อไป กู้หยุนเซินยังคงนับต่อไปอย่างไม่ใส่ใจ