หวานใจประธานเย็นชา นิยาย บท 50

บรรยากาศเปลี่ยนเป็นเงียบสงบ คนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างปิดปาก รอยยิ้มของเสิ่นจื่อเสวียนก็แข็งทื่อลง

เธอคิดไม่ถึงว่าเสิ่นเยว่ซีจะปฏิเสธการให้อภัยทันทีหลังจากที่คนจำนวนมากพูดถกเถียงแบบนี้ หรือว่าเธอไม่อยากจะชนะความรู้สึกดีๆจากคนอื่นหรือไงกัน? หรือว่าเธอไม่สนใจชื่อเสียงของเธอหรือไง?

ผู้หญิงคนนั้นก็แข็งทื่อ เงยหน้ามองเสิ่นเยว่ซีจากบนพื้นอย่างงง

เสิ่นเยว่ซีหัวเราะเย็นชา มองเธอเหมือนคนสูงมองคนต่ำ : “ตอนนี้เธอปล่อยฉันได้ยัง?”

ผู้หญิงคนนั้นไม่รู้ทำไม ถูกเธอมองจนใจรู้สึกหนาว ปล่อยมือออกอัตโนมัติ

เสิ่นเยว่ซีถอยหลังไป ยืนอยู่ข้างกู้หยุนเซิน : “ทำผิดแล้วก็คือทำผิด ให้อภัยหรือไม่เป็นเรื่องของฉันเอง พวกเธอไม่ได้โดนเหมือนที่ฉันโดนทำร้าย มีสิทธิ์อะไรมาใจกว้างขอร้องให้ฉันให้อภัยคนที่ทำให้ฉันโดนทำร้าย”

เวินจือหลี่พยักหน้า พูดต่อ : “ซีซีพูดถูกแล้ว พวกเธอบังคับให้เธอให้อภัยผู้หญิงคนนี้ ก็เหมือนเป็นผู้ช่วยให้ผู้หญิงคนนี้ทำร้ายคน”

กลุ่มคนต่างเงียบลง นึกถึงเมื่อกี้ที่ตัวเองออกตัว อดไม่ได้ที่จะหน้าแดงเพราะความอาย หากว่าเรื่องพวกนี้เกิดกับตัวเธอเอง พวกเขาไม่มีทางปล่อยคนที่ทำร้ายตัวพวกเขาเอง แน่นอนไม่มีสิทธิ์บังคับให้เสิ่นเยว่ซีให้อภัยผู้หญิงคนนี้”

ในใจของเสิ่นจื่อเสวียนแอบซ่อนความเกลียดและถูกเธอโดดหนีไปได้

เสิ่นเยว่ซีมองไปที่เธอที่ไม่มีสติ หัวเราะเย็นชา

เสิ่นจื่อเสวียนคงลืมไปแล้วว่า ตอนนี้เธอไม่ได้เป็นลูกเก็บที่ต้องคอยเอาใจคนอื่นอย่างน่าสงสาร เธอคือคุณนายกู้ นอกจากกู้หยุนเซิน ใครหน้าไหนเธอก็ไม่ไว้หน้า!

เรื่องราวกระจ่างแล้ว ผู้กรรมการเฉินที่เป็นเจ้าภาพงานเลี้ยง ให้คนมาพาแขกกลับเข้างาน

แขกทั้งหมดต่างแยกย้าย ลุงกู้เอ้อและกู้หยุนเจ๋อก็ไม่มีหน้าจะอยู่ในงานอีกต่อไปแล้ว ก็ไปบอกลาผู้กรรมการเฉินทันที รีบเดินออกไปจากห้องวงจรปิดทันที

ก่อนที่จะจากไป กู้หยุนเจ๋อเงยหน้าไปมองทั้งสองคนอย่างรวดเร็ว สายตาเก็บซ่อนความเกลียดแค้นไม่อยู่ ทำให้คนที่เห็นสั่นกลัว

ปัญหาใหญ่ทั้งหมดถูกแก้ไขเรียบร้อยแล้ว เสิ่นเยว่ซีถอนหายใจแรง กำลังเตรียมลากกู้หยุนเซินออกไป กลับพบว่าเขายังคงยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับไปไหน

เธอสงสัยเงยหน้าขึ้นมอง และถาม : “เป็นอะไร?”

กู้หยุนเซินก้มลงมองที่เธอ ดวงตามีความโกรธ : “ก่อนฉันจะไปไม่ใช่ว่าบอกเธอแล้วหรือไง ให้เธอรอฉันกลับมาอยู่ที่เดิม เธอทำยังไงกัน!”

ดวงตาดำลึกของเขายากที่จะคาดเดา ใบหน้าหม่นหมอง ทำให้คนตกใจ

เสิ่นเยว่ซีก้มหัวลงอัตโนมัติ ไม่กล้ามองเขา!

เมื่อกู้หยุนเซินนึกถึงภาพที่คุณชายต่งรักแกเธอขึ้น รู้สึกว่าหัวใจของกำลังถูกบีบรัดอย่างรุนแรง หากว่าเขาช้าไปสักนิดหรือว่าหาเธอไม่เจอ ใช่ไหมว่าเธอจะถูกลากเข้าพุ่มไปเพื่อทำเรื่องไม่ดี!

นึกถึงตรงนี้ น้ำเสียงของเขาก็ดังขึ้นมาอัตโนมัติ : “เสิ่นเยว่ซี ก่อนที่มางานเลี้ยงฉันบอกเธอแล้วไม่ใช่หรอ ที่นี่มีคนมาหาเรื่องเธอเยอะ เธอนิ่งหน่อยไม่ได้หรอ”

เขาพูดจบ พบเสิ่นเยว่ซีไม่โต้กลับเป็นเวลานาน ทำเพียงแค่ก้มหน้าลง

มือขาวเล็กกุมเข้าด้วยกันแน่น ดูเหมือนทำอะไรไม่ถูก

กู้หยุนเซินยื่นมือไปจับคางของเธอ บังคับให้เธอเงยหน้ามามองเขา

ดวงตาอัลมอนด์ของเธอปิดสนิท ขนตาสั่นเล็กน้อย น้ำตาค่อยไหลรินลงมาเป็นสาย เพื่อห้ามเสียงร้องของตัวเอง เธอกัดปากล่างของตัวเองแรงๆ ริมฝีปากชมพูถูกกัดจนเป็นรอยฟันเลือดแดงลึก

ใจของกู้หยุนเซินเหมือนถูกอะไรบางอย่างตีหนัก ทั้งปวดทั้งอ่อนแอ ปวดใจอย่างทนไม่ได้