หวานใจประธานเย็นชา นิยาย บท 45

“สวัสดีทุกคน ฉันคือเสิ่นจื่อเสวียนจากเสิ่นซื่อ กรุ๊ป! วันนี้เป็นวันเกิดครบรอบห้าสิบปีของผู้กรรมการเฉิน ฉันขออวยพรผู้กรรมการเฉินในที่นี้ให้มีโชคลาภดุจทะเลบูรพา อายุยืนยาวเหมือนเขาทักษิณ ฉันแสดงไม่เก่งวันนี้คงไม่หลอกตัวเอง”

พูดออกมา กวนฉิงขมวดคิ้วขึ้น รู้สึกว่าเธอกำลังจะก่อเรื่อง รีบส่งสายตาบอกให้เธอลงมา

เสิ่นจื่อเสวียนเห็นแล้ว จงใจเบี่ยงสายตาไม่มองไปที่เธอ และยังคงพูดต่อ วันนี้เธอไม่มีทางให้เสิ่นเยว่ซีได้หน้าได้ตาไป ต้องทำให้เธอขายหน้าต่อหน้ากลุ่มคนแน่นอน

“ในที่นี้คงรู้ดี ประธานกู้ต่างเป็นคนที่ดีในรุ่นพวกเรา ตั้งแต่เด็กฉันมักจะรู้สึกว่าผู้หญิงที่แต่งกับเขา ต้องเป็นผู้หญิงที่พิเศษที่ถูกเลือกจากคนนับหมื่น น้องสาวของฉันเสิ่นเยว่ซีได้แต่งงานกับเขา ฉันรู้สึกดีใจและเป็นเกียรติ”

เธอชื่นชมเสิ่นเยว่ซีมากจนผิดปกติของเธอ

คนในงานต่างจ้องมองเป็นสายตาเดียวกัน เสิ่นเยว่ซีขมวดคิ้ว กำมือของกู้หยุนเซินแน่น : “ฉันเจอปัญหาแล้ว!”

มนุษย์เป็นสัตว์ที่แปลกประหลาด ไม่สามารถฟังคำวิจารณ์ตัวเองได้ ไม่สามารถฟังคำชื่นชมของคนอื่นได้ ตอนเด็กหากได้ยินแม่ชมเด็กคนอื่น นานเข้าจะค่อยๆเกลียดเด็กคนนั้นไป

นั่นขนาดเป็นเด็ก ไม่ต้องพูดถึงผู้ใหญ่ที่มีความนึกคิดแล้วจะขนาดไหน

เสิ่นเยว่ซีในแวดวงนี้ต่างดูแปลกหน้า แค่ปรากฏตัวก็แย่งผู้ชายที่มีความสามารถสุดในใจของพวกเธอ ในงานนี้มีเหล่าคุณหนูมากมายที่อิจฉาเธอไม่น้อยก็มาก

เสิ่นจื่อเสวียนชื่นชมเธอโดยไม่ต้องยัดเงิน เสิ่นเยว่ซีรู้สึกได้ชัดเจนว่ามีสายตามากมายมองมาอย่างไม่พอใจและรังเกียจ

ใจของเสิ่นเยว่ซียิ่งรู้สึกไม่สงบ

เสิ่นจื่อเสวียนที่อยู่บนเวทีเห็นฉากนี้ เม้มปากพูดอย่างภูมิใจ : “ซีซี ฉันจำได้ว่าเธอเล่นไวโอลินเก่งมาก หรือว่าเธอมาเล่นให้ผู้กรรมการเฉินฟังสักเพลง ถือเป็นของขวัญวันเกิด ฉันคิดว่าผู้กรรมการเฉินต้องดีใจอย่างมากแน่นอน”

เพื่อไม่ให้เธอปฏิเสธ เสิ่นจื่อเสวียนใช้ผู้กรรมการเฉินมาเป็นข้ออ้าง ถ้าเสิ่นเยว่ซีกล้าปฏิเสธก็ไม่ไว้หน้าผู้กรรมการเฉินแล้ว

“พระเจ้า นี่เสิ่นจื่อเสวียนจงใจทำให้เธอลำบาก นี้ไม่ใช่ใช้ข้ออ้างมาทำให้เธอขายหน้าไหมล่ะ!” เวินจือหลี่เสียงตกใจ มองไปที่เสิ่นเยว่ซีอย่างเป็นห่วง

ใจของเสิ่นเยว่ซีดิ่งลึกลงไปชั่วขณะ ที่แท้ก็ไม่เกิดที่เธอคาดไว้ เสิ่นจื่อเสวียนต้องการให้เธอขายหน้า งสิ้นเปลืองแรงไปไม่น้อย

เธอสูดหายใจเข้า กำลังที่จะก้าวขาไปมือใหญ่ของกู้หยุนเซินก็บีบแน่น

เสิ่นเยว่ซีเงยหน้าอย่างแปลกใจ เห็นใบหน้าบึ้งตึงและเคร่งขรึมของกู้หยุนเซิน มองมาที่เธออย่างเป็นห่วง : “ถ้าเธอไม่อยากไป ฉันช่วยเธอปฏิเสธ”

กู้หยุนเซินเคยสืบประวัติเธอ รู้ว่าเสิ่นเยว่ซีเล่นไวโอลินไม่เป็น แม้เรื่องเมื่อยี่สิบปีก่อนจะสืบไม่พบ แต่หลังจากเธอไปที่ตระกูลเสิ่น กวนฉิงไม่เคยใส่ใจเธอสักครั้ง จะให้เธอมาเรียนไวโอลินได้ยังไง

ตอนนี้คนที่เป็นกังวลยังมีเสิ่นมู่เจียงและกวนฉิง แต่คนที่พวกเขากังวลไม่ใช่เสิ่นเยว่ซีแต่เป็นเสิ่นจื่อเสวียน!

พวกเขารู้สถานะของเสิ่นเยว่ซีอย่างชัดเจน ถึงแม้ทั้งสองอยากเห็นกู้หยุนเซินและเธอขายขี้หน้า แต่ไม่ใช่ในงานตอนนี้

เสิ่นจื่อเสวียนยอมรับเสิ่นเยว่ซีเป็นน้องสาวต่อหน้าคนอื่น เพียงเสิ่นเยว่ซีขายหน้า คนที่จะโดนมากที่สุดคงเป็นเสิ่นจื่อเสวียน

ตอนนั้นทุกคนจะคิดว่า น้องสาวยังเป็นแบบนี้ แล้วพี่สาวจะดีได้หรือไง?

ใจของทั้งสองเต้นขึ้นมา

คนในห้องโถงต่างค่อยๆนิ่ง เสิ่นจื่อเสวียนมองเสิ่นเยว่ซียังไม่ยอมขึ้นมา ในใจยิ่งรู้สึกภูมิใจ : “ดูแล้วน้องสาวฉันคงอายมาก ทุกคนตบมือให้เธอหน่อย”

พูดจบ กู้หยุนเจ๋อกับลุงกู้เอ้อก็ตบมือให้กำลังใจขึ้นก่อน ทั้งสองตะโกนดัง : “คุณนายน้อยของพวกเราตระกูลกู้ต้องเป็นคนพิเศษสุดอยู่แล้ว”

มีคนเปิดทุกคนต่างตบมือดัง เห็นชัดว่าเรื่องมาถึงขั้นนี้ยากที่เสิ่นเยว่ซีจะปฏิเสธ

ได้ยินเสียงตบมือ ใบหน้ากู้หยุนเซินยิ่งเงียบครึมกว่าเดิม อดไม่ได้ที่จะจับลุงกู้เอ้อและกู้หยุนเจ๋อพ่อลูกมาหันเป็นพันหมื่นชิ้น

ใบหน้าของเสิ่นเยว่ซีขาวซีด พยายามทำให้ตัวเองกลับมาสงบ ตบมือของกู้หยุนเซิน พูดเสียงเบา : “นายไม่ต้องกังวล ฉันรับมือได้อยู่ จะไม่ทำให้นายขายหน้าแน่นอน”

พูดจบก็เดินไปที่เวที กู้หยุนเซินไม่ทันได้ดึงเธอ มองเห็นเธอเหมือนก้อนเมฆมีสีสันลอยผ่านตัวเองไป

ดูเด็ดเดี่ยวและมีพลัง แต่แผ่นหลังบางทำให้เขาปวดใจ

เสิ่นจื่อเสวียนเห็นเธอขึ้นมา ตัวเองก็รีบเดินลงจากเวที ตอนที่ทั้งสองเดินผ่านกัน เสิ่นจื่อเสวียนมองด้วยสายตารังเกียจไปที่เธอ : “เสิ่นเยว่ซี รอกู้หยุนเซินเกลียดและทิ้งไปเถอะ!”

เสิ่นเยว่ซีไม่หันไปมอง แค่ชนไหล่ของเธอและเดินผ่านไป ท่าทางของเธอยิ่งทำให้เสิ่นจื่อเสวียนโกรธเพิ่มขึ้น

เสิ่นจื่อเสวียนลงมาจากเวที ก็ถูกกวนฉิงดึงตัวไปอย่างแรง สีหน้าเธอม่วงคล้ำพูด : ”จื่อเสวียน เธอนิ่งไม่เป็นเสียจริง แม้จะจัดการเสิ่นเยว่ซีก็ไม่ควรเป็นในงานนี้ แบบนี้มันจะดีกับเธอยังไงกัน”

สายตาของเสิ่นจื่อเสวียนมองไปที่เสิ่นเยว่ซีอย่างร้อนๆ เหมือนไม่ได้ยินคำพูดของกวนฉิง : “แม้จะทำร้ายตัวเองไปสักแปดส่วน ฉันก็ไม่อยากให้เสิ่นเยว่ซีอยู่ดี แม่ฉันยอมไม่ได้ที่เสิ่นเยว่ซีจะดีกว่าฉัน ให้ฉันก้มหัวให้เธอ นั่นเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้”

ผู้กรรมการเฉินให้คนเอาไวโอลินขึ้นไปให้ เสิ่นเยว่ซีรับมา มือเล็กนุ่มจับที่ตัวไวโอลินเบามือ ค่อยๆดีดไวโอลิน เสียงดีอย่างมาก

ใจของเสิ่นเยว่ซีค่อยๆสั่น