หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 112

“โอ้ คนสวย นั่งยองให้ท่าอย่างนั้น กำลังยั่วยวนใครอยู่เหรอ”

หัวใจของสาริศาเต้นตึก ๆ ขึ้น เงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว ก็เห็นถึงชายในเสื้อเชิ้ตลายดอก ที่ดูแล้วเหมือนผู้ชายที่เกเรเสเพล กำลังหลี่คู่ดวงตาตี่ ๆ มองมาทางตัวเองอย่างตะกละตะกลาม

ฉับพลันสาริศาก็ไม่มีกะจิตกะใจที่จะสนใจโทรศัพท์แล้ว ลุกขึ้นมาอย่างโซซัดโซเซ หันหลังเพื่อจะจากไป

แต่คิดไม่ถึงว่า ผู้ชายคนนี้จะคว้าข้อมือของเธอมาแล้วดึงเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด

“อ้าว คนสวย จะหนีไปไหน โทรศัพท์ของคุณยังอยู่ที่ผมอยู่เลย”

เมื่อรู้สึกว่าชายหนุ่มคนนั้นสัมผัสถูกร่างกายของตัวเอง ในใจของสาริศาก็รู้สึกขยะแขยงจนแทบจะอ้วกออกมา!

แต่ว่าร่างกายนั้นอดไม่ได้ที่จะสั่นท้าน ร้อนผ่าวขึ้นเรื่อยๆ ผู้ชายคนนั้นเป็นนักเที่ยวตะลอนทั้งวัน แค่มองก็ย่อมเข้าใจได้ทันทีว่าสาริศานั้นถูกวางยา ดวงตาตี่ประกายความตื่นเต้นออกมา “อ้าว แม่สาวน้อย ถูกวางยาหลอกเหรอ อย่างนั้นคงทรมานแย่สินะ มาม๊ะให้ผมช่วยคุณ”

พลางพูดมือของเขาก็พลางจับมาที่เอวขอสาริศา

สาริศาตกใจจนกรีดร้องขึ้น

อย่า!

อย่าทำฉัน!

เรื่องที่น่าขยะแขยงเมื่อสองปีนั้น จะให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยอีกไม่ได้!

เมื่อคิดเช่นนี้ เธอก็รีบผลักชายหนุ่มคนนั้นออกไป แต่แรงมือของชายคนนั้นแข็งแรงมาก เธอจึงไม่สามารถที่จะดิ้นหลุดออกมาได้ จึงได้แต่มองมือของชายหนุ่มคนนั้นที่กำลังแตะมาที่จุดอ่อนของเธอด้วยตาปริบ ๆ !

แต่ขณะที่ความหวังเธอกำลังจะพังทลาย ในเวลานี้—— 

เพล้ง!

ของบางอย่างที่ดูเหมือนถูกโยนมาจากระยะไกล

วินาทีถัดไป

ได้ยินเพียงเสียงดังเพล้ง

มีของบางอย่างได้แตกอยู่บนหน้าผากของชายหนุ่มคนนั้น สาริศามองเห็นใบหน้าที่เดิมทียิ้มแย้มได้แข็งชะงักฉับพลัน จากนั้นเลือดบนหน้าผากค่อย ๆ ไหลลงมา

ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก สาริศายังไม่ทันมีปฏิกิริยาตอบสนอง ก็เห็นชายหนุ่มล้มกองอยู่ตรงหน้า โดยมีเศษแก้วที่เต็มไปด้วยเลือดเกลื่อนอยู่บนพื้นข้าง ๆ

สาริศารีบหันหน้าไปมอง ก็เห็นร่างยาวยืนอยู่ที่ปลายทางเดิน โดยที่มือยื่นออกมาด้านหน้า ที่เห็นได้ชัดว่าเป็นท่าที่เพิ่งโยนของออกไป

แค่เพียงมองแวบเดียว สาริศาก็สามารถจำร่างนั้นได้ทันที ฉับพลันน้ำตาก็นองเต็มหน้าจนสายตาพร่ามัว

เป็นธนพัต……

ธนพัตมาช่วยเธอแล้ว

เธอยังไม่ทันได้หายใจ ธนพัตก็รีบพุ่งเข้ามาหาเธอทันที 

ใช่ เขาเดิน ไม่ได้นั่งอยู่บนรถเข็น และก็อยู่ในร้านคาราโอเกะที่มีคนพลุกพล่าน เดินมุ่งตรงมาหาเธอ

ไม่ช้า ธนพัตก็เดินมายืนหยุดอยู่ข้าง ๆ สาริศา ใบหน้ารูปงามขาวซีดเล็กน้อย แล้วโอบกอดสาริศาไว้ จ้องมองใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอที่อาบด้วยน้ำตา แล้วก็ถามเบา ๆ ：“สาริศา คุณไม่เป็นไรใช่ไหม”

สาริศาถึงได้รู้สึกตัว แล้วมองธนพัตที่ยืนตรงอยู่ตรงหน้า จากนั้นรีบกดเสียงต่ำกล่าวขึ้น ：“ธนพัต ทำไมคุณถึงลุกยืนขึ้นล่ะ รถเข็นของคุณอยู่ไหน!”

ต้องรู้ว่าที่นี่คือร้านคาราโอเกะ มีคนมากมายที่จับจ้องอยู่ ถ้าหากมีคนจำธนพัตได้ แล้วเรื่องแดงไปถึงหูของบุรินทร์ สิ่งที่ธนพัตทำมาหลายปีทั้งหมดนี้ก็จะไม่สูญเปล่าเหรอ!

เธอพลางพูดพลางเงยหน้าขึ้น ก็เห็นชรัณกำลังวิ่งมาจากปลายทางเดินอย่างรีบร้อน ในมือเข็นด้วยรถเข็น ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเมื่อสักครู่ธนพัตคงวิ่งมาด้วยความเร็ว จนเขาตามไม่ทัน

เมื่อเทียบกับความตื่นตระหนกของสาริศาแล้ว ธนพัตในเวลานี้กลับไม่มีกะจิตกะใจสนใจเรื่องนี้ เขาเห็นใบหน้าของสาริศาที่แดงก่ำอย่างผิดธรรมชาติ ก็เข้าใจได้ทันที “สาริศา คุณถูกวางยาเหรอ”

สาริศาเพราะเป็นห่วงธนพัต จึงไม่ได้สังเกตร่างกายของตัวเอง แต่เมื่อธนพัตได้เอ่ยขึ้นในเวลานี้ เธอถึงได้พบว่า ขณะที่เธอถูกธนพัตโอบกอดไว้ อุณหภูมิบนร่างกายของเธอก็ยิ่งร้อนขึ้นราวกับเปลวเพลิง และเคลื่อนไหวไปมาอยู่ในร่างกายของเธอ

เธออยากจะอ้าปากพูดบางอย่าง แต่คิดไม่ถึงว่า ยังไม่ทันได้เอ่ยปาก ก็กลับกลายเป็นเพียงเสียงพึมพำเบา ๆ อย่างอ่อนโยน ในน้ำเสียงมีเสน่ห์เย้ายวน จนตัวเธอเองก็ยังรู้สึกตกใจ

เวลานี้ ชรัณหายใจหอบเข็นรถเข็นมาที่ข้างตัวของธนพัต แล้วกวาดมองไปรอบ ๆ อย่างกระวนกระวาย เมื่อมั่นใจว่าไม่มีคนเห็นธนพัต จึงได้กดเสียงต่ำแล้วกล่าวขึ้น ：“คุณชายพัทครับ รีบนั่งลงเถอะนะครับ”

แต่ธนพัตราวกับเหมือนไม่ได้ยินในสิ่งที่เขาพูด ทำเพียงโน้มตัวแล้วอุ้มสาริศาขึ้นมา!

“คุณชายพัท นี่……”

ชรัณตกใจจนอยากจะเอ่ยถาม แต่ธนพัตกลับได้อุ้มสาริศาเดินมุ่งออกไปด้านนอกแล้ว จากนั้นได้พลางสั่งกำชับ：“ รีบไปจองห้องพักที่โรงแรมข้าง ๆ ด่วน!”

ธนพัตใช้ความเร็วเท่าที่จะเร็วได้ นำตัวสาริศาไปยังห้องชุดของโรงแรม โดยที่ไม่สนใจคนรอบข้างหลายคนที่ชี้มาทางตัวเอง

เมื่อมาถึงห้องพักในโรงแรม เขาก็ไม่พูดจาใด ๆ รีบวางตัวสาริศาลงในอ่างอาบน้ำ เปิดน้ำเย็นเสียงดังซู่ซ่า พลางราดตัวเธอพลางเอ่ยปากพูด：“สาริศา คุณรีบรู้สึกตัวเร็ว ๆ สิ”

น้ำเย็นได้ดับความร้อนผ่าวบนผิวภายนอกของสาริศาทันที แต่ไม่สามารถดับไฟในร่างกายของเธอได้ 

ตรงกันข้าม ความเย็นจากภายนอกกับความร้อนจากภายใน ทำให้เกิดความแตกต่างกันอย่างมาก จนร่างกายของเธอทุกข์ทรมานอย่างที่สุด

เธอขดตัวเป็นก้อนอยู่ในอ่างอาบน้ำอย่างทรมาน เธอดิ้นรนจนเปล่งเสียงขึ้น：“ทรมาน……เจ็บ……”

เห็นสาริศาเป็นแบบนี้ ธนพัตก็รู้สึกเหมือนหัวใจตัวเองถูกทิ่มแทง

ขณะเดียวกัน เขาก็นึกขึ้นได้ว่าบาดแผลบนตัวของสาริศายังไม่หายดี ถูกแช่น้ำเช่นนี้ ผ้าก๊อซจึงได้หลุดออก

ไม่เพียงแค่นี้ ธนพัตยังได้สังเกตเห็นอย่างรวดเร็ว ว่ายาบนร่างกายของสาริศานั้นค่อนข้างรุนแรง เขาใช้น้ำเย็นราดอย่างไร ใบหน้าที่แดงก่ำของสาริศาก็ไม่ได้ลดจางลง และเมื่อเวลาผ่านไป ฤทธิ์ยากลับยิ่งออกฤทธิ์แรงขึ้นเรื่อย ๆ ใบหน้าแดงเข้มของเธอแสดงถึงความเจ็บปวดทุกข์ทรมาน

ไอ้ตายเหอะ!

ฝีมือใครกันแน่!

ที่วางยาเธอแรงขนาดนี้!

เห็นสาริศาทุกข์ทรมาน ธนพัตก็ทนดูต่อไปไม่ได้ รีบอุ้มสาริศาออกมาจากอ่างอาบน้ำทันที ช่วยเธอแก้เสื้อผ้าบนเนื้อตัวที่เปียกปอนออก แล้วทำการเช็ดให้แห้งทันที จากเนื้ออุ้มเธอไปวางลงบนเตียงในห้อง

เขาปรับเครื่องปรับอากาศในห้องให้เย็นที่สุด แต่ร่างกายของสาริศาก็ยังร้อนอยู่ดี

สาริศารู้สึกแต่เพียงว่ายิ่งอยู่ยิ่งทรมาน ราวกับว่ามีมดจำนวนนับไม่ถ้วนกัดแทะกระดูกของเธออย่างไม่หยุดหย่อน

ท่ามกลางความเจ็บปวด มีเพียงแต่เงาร่างยาวของธนพัตที่อยู่ตรงหน้า ที่เปรียบเสมือนฟางเส้นสุดท้ายที่สามารถช่วยชีวิตได้

เธอแทบจะไม่มีแรงในการไตร่ตรอง เพียงแค่ยื่นมือมาเอื้อมจับแขนของเขาเอาไว้ แล้วกระซิบด้วยความเจ็บปวด “ธนพัต ช่วยฉันด้วย……ฉันทรมานเหลือเกิน……”

สาริศาไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเสียงพูดของเธอนั้นแหบแห้งและเย้ายวนเพียงใด เหมือนกับเป็นการท้าทายขีดจำกัดของเขาจริง ๆ

ไม่เพียงเท่านี้ ร่างกายของสาริศานั้นขาวเนียนมาก นอนอยู่บนผ้าห่มบนเตียง ผมที่เปียกเล็กน้อย ปรกกระจัดกระจายอยู่บนใบหน้าเล็ก ๆ ที่แดงก่ำ ช่างเป็นการบีบให้ธนพัตสูญเสียสติจริง ๆ!

ให้ตายเถอะ! 

เห็นสาริศาทรมานเช่นนี้ ในที่สุดธนพัตจึงได้ตัดสินใจ โน้มตัวลงไปมองสาริศาด้วยสายตาที่มืดมนสุดขีด 

“สาริศา” เขากระซิบเบา ๆ และดึงเนกไทของตัวเองออกช้า ๆ ถอดกระดุมออก “นี่คือสิ่งที่คุณต้องการเอง อย่าโทษผม”