หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 116

เมื่อเห็นลูกสาวดูเหมือนจริงจังรักจริงเข้าแล้ว  กันยาแววตาจึงเลิ่กลั่ก

เธอรู้ดีว่าสาริศานั้นไม่ง่ายเลย ดังนั้นเธอจึงหวังเพียงว่าเธอจะสามารถหาผู้ชายที่พึ่งพาได้ เข้าใจเธอ รักเธอ ตามใจเธอ

เพียงแต่ว่าธนพัตคนนี้จะสามารถให้ความสุขกับเธอได้จริงเหรอ

โลกของคนรวย ไม่ใช่สิ่งที่คนอย่างพวกเขาบอกว่าจะแทรกซึมก็สามารถแทรกซึมเข้าไปได้

ธนพัตคนนี้จะใช่พวกคนที่ดีแต่ในช่วงแรกหรือเปล่า ความรู้สึกที่เขามีต่อสาริศา จะสามารถทนต่อการทดสอบต่าง ๆ ในวันข้างหน้าได้จริงเหรอ

สาริศาสัมผัสถึงความเป็นห่วงของกันยา จึงกล่าวเบา ๆ ：“เอาล่ะ คุณแม่คนเก่งของหนู ธนพัตปกป้องหนูหลายต่อหลายครั้งโดยไม่สนอันตราย หนูชอบเขาและก็เชื่อมั่นในตัวเขา แม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ”

กันยาเห็นสาริศาเผยยิ้มหวานออกมา เธอจึงยอมประณีประนอม

เธอกล่าว ：“เอาเถอะ ในเมื่องานแต่งของลูกถูกกำหนดแล้ว ก็จงใช้ชีวิตดี ๆ กับคนเขาก็แล้วกัน ขอเพียงลูกมีความสุข แม่ก็มีความสุข”

สาริศากอดกันยาแล้วออดอ้อน “แม่คะ หนูรู้ค่ะว่าแม่เป็นห่วงหนู พวกเราสองแม่ลูกเป็นชีวิตของกันและกัน แม่วางใจนะคะ หนูสามารถดูแลตัวเองได้

“เด็กโง่” แววตาของกันยาซึมด้วยน้ำตา

ธนพัตซื้ออาหารจานร้อนเข้ามา เห็นภาพนี้ของสองแม่ลูก ก็เลยไม่อยากเข้าไปรบกวน จึงนั่งรออยู่ด้านข้างประตู

เห็นนเขาเป็นเช่นนี้ ท่าทางที่เย็นชาของกันยาก็ค่อย ๆ ดีขึ้น แล้วยื่นมือมาทางธนพัตจากนั้นกล่าว：“ธนพัต มานี่หน่อยสิ ป้ามีเรื่องอยากจะคุยด้วย”

“ธนพัต” กันยาเรียกด้วยท่าทางที่เคร่งขรึม ： “ป้ามีลูกสาวแค่คนเดียว เธอนั้นลำบากกับป้ามาไม่น้อย ดังนั้นไม่ว่าจะจนหรือรวย น้าแค่หวังว่าเธอจะสามารถหาคนที่ดีกับเธอแล้วอยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิต ในเมื่อเธอชอบคุณ อย่างนั้นป้าก็คงต้องฝากเธอไว้ให้กับคุณแล้ว

ธนพัตมองสาริศาด้วยความประหลาดใจ

ที่จู่ ๆ ปฏิกิริยาท่าทีของกันยานั้นเปลี่ยนไป จะต้องเป็นสาริศาคุยบางอย่างกับเธออย่างแน่นอน

เขายังจำได้ ก่อนหน้านี้สาริศาเคยพูดกับกันยาว่า เธอไม่ได้ชอบตัวเอง เพียงแค่เป็นสามีภรรยากันในนามเท่านั้น

ท่าทีของกันยาตอนนี้ได้เปลี่ยนไป เป็นเพราะสาริศาคุยกับเธอแล้วว่าเธอต้องการอยากอยู่กับเขา?

เมื่อคิดถึงความเป็นไปได้นี้ ธนพัตสีหน้าที่เย็นชาก็เริ่มดีขึ้น

ดีจริง ๆ

สาวน้อยคนนี้ ในที่สุดก็เต็มใจยอมรับตัวเองกับคนรอบข้างแล้ว

เมื่อคิดได้ดังนี้ ธนพัตก็หันหน้าไปมองกันยา ถึงแม้น้ำเสียงจะราบเรียบแต่ก็ค่อนข้างระมัดระวัง“คุณป้า ท่านวางใจได้เลย ผมจะดูแลสาริศาอย่างดี”

เขาไม่ใช่คนที่พูดเก่ง แต่ว่าคำพูดที่เขาพูดออกมา จะต้องทำได้อย่างแน่นอน

กันยาเห็นถึงความจริงใจของเขา จึงพยักหน้า

ในที่สุดทั้งสามคนก็ผ่อนคลาย แต่สาริศารู้ว่าแม่ของเธอชอบความสงบ ดังนั้นจึงได้จากไปหลังทานอาหารเสร็จ

มองดูแผ่นหลังของสาริศา กันยานั่งอยู่บนเตียงคนเดียว รอยยิ้มบนมุมปากค่อย ๆ หยุดลง

เธอโชคดีมากจริง ๆ ที่มีลูกสาวกตัญญูอย่างสาริศา

แต่ว่าเธอกลับไม่ใช่แม่ที่ดี……

รู้สึกตัวเองนั้นละอายต่อสาริศา หลายปีผ่านไปแล้ว ความรู้สึกผิดนี้ยิ่งอยู่ยิ่งมากขึ้นเรื่อย ๆ

ถ้าหากสาริศารู้เรื่องราวความจริงทั้งหมด เธอจะยังยอมรับเธอเป็นแม่อีกไหม จะเกลียดเธอไปตลอดชีวิตหรือเปล่า

กันยาสองมือพนมขึ้น และอธิษฐานต่อพระเจ้าให้ช่วยคุ้มครองสาริศาให้มีชีวิตที่มีความสุข และอธิษฐานให้พระเจ้าให้อภัยตัวเอง สามารถมีโอกาสในการที่ชดใช้ชำระบาปของเธอ

ริศา แม่ขอโทษ แต่ว่าแม่อยากให้ลูกมีความสุขจริง ๆ

……