หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 140

สาริศาสงสัยในความสัมพันธ์ของผู้ชายคนนี้กับธนพัต เขาเอ่ยถึงพชิรา แล้วเขากับพชิราเป็นอะไรกัน หรือว่าพวกเขาสามคนเป็นเพื่อนสนิทกันเหรอ หรือว่าผู้ชายคนนี้ก็ชอบพชิราเหรอ?

สาริศารู้สึกว่าตอนที่ชัชวาลเอ่ยชื่อพชิราออกมานั้น แววตาของธนพัตก็เปิดเผยร่องรอยความเศร้าโศกออกมา พชิราที่อยู่ในใจของเขา ท้ายที่สุดก็ยังเป็นความคิดถึงที่ไม่สามารถสะบัดออกไปได้สักที

สาริศาทั้งถามและเดินไปด้วย “ธนพัตคะ ชัชวาลตกลงเป็นใครหรือคะ? คุณไม่ชอบเขาเหรอ?”

ธนพัตราวกับไม่ได้ยินคำถามของสาริศา และเข็นรถมุ่งหน้าไปเรื่อย

ในเวลานี้ ไรยากลับเข้ามาในห้องโถงภายในงานประมูลแล้ว ส่วนธีภพนั้นก็นั่งอยู่ด้านหน้าของกลุ่มสาริศาอยู่หลายแถว

ธนพัตนั่งลงทางด้านซ้ายของสาริศา ทางด้านขวาคือเมธาวิน มีหนุ่มหล่อสองคนคอยขนาบข้าง มีสาววัยรุ่นจำนวนไม่น้อยต่างมองพวกเขาสามคน และแสดงอาการแอบเป็นปฏิปักษ์กับสาริศาออกมา

ชัชวาลกลับมานั่ง ซึ่งเป็นตำแหน่งด้านหน้าเอียงทางซ้ายของพวกเขา

เขามองกลุ่มของสาริศา ชัชวาลแสดงการทักทายให้สาริศาอย่างมีมารยาท สาริศาก็ยิ้มเล็กน้อยให้เขา

เวที แสงไฟ และการเปิดงาน งานประมูลได้เริ่มขึ้นแล้ว

หลังจากพิธีกรได้กล่าวเปิดงานต้อนรับผู้ทรงคุณวุฒิทางธุรกิจทุกภาคส่วนและเรื่องเกี่ยวกับงานประมูลการกุศลอย่างเป็นทางการครึ่งชั่วโมงแล้ว ถือว่างานการประมูลนั้นได้เริ่มงานแล้ว

อันดับแรกการประมูลเริ่มด้วยสิ่งของที่ชัชวาลเอามาประมูล

ปากกาหมึกซึมด้ามหนึ่ง

เมื่อได้ยินพิธีกรกล่าวแนะนำแล้ว สาริศาถึงได้ทราบว่า ที่แท้ผู้ชายหน้าตาดีคนนี้ เป็นคุณชายของตระกูลนิธิธราสกุล งั้นก็แสดงว่าเขาคือพี่ชายแท้ๆ ของพชิรา?

นั่นก็สามารถเข้าใจได้ว่า ทำไมเขาถึงถวิลหาพชิราเช่นนั้น

พิธีกรกล่าวแนะนำ “ทุกคนอย่าได้ดูถูกปากกาหมึกซึมด้ามนี้ เมื่อจ้องมองเพชรที่อยู่บนด้ามปากกา ถือเป็นของล้ำค่าชั้นหนึ่ง ช่างประดิดประดอยมาก นี่เป็นปากกาหมึกซึมเพชรที่สั่งทำพิเศษด้วยมือที่ทางตระกูลนิธิธราสกุลได้บริจาคมา ปากกาหมึกซึมด้ามนี้ สำหรับคุณชัชวาลแล้ว ถือว่าเป็นสิ่งที่ระลึกอันทรงคุณค่าที่ไม่อาจลืมเลือนได้ นี่เป็นของทิ้งไว้ดูต่างหน้าของคุณพชิราน้องสาวของเขาก่อนที่เธอจะเสียชีวิต ปากกาหมึกซึมเก็บรักษาไว้อย่างดี เป็นรุ่นเดียวที่สั่งทำโดยเฉพาะ”

เมื่อปากกาปรากฏตัวขึ้น สีหน้าเมธาวินกับธนพัตต่างเปลี่ยนไปทันที

สีหน้าธนพัตหม่นหมองลง หัวคิ้วขมวดเข้าหากันแน่

เพชร...

ธนพัตดำดิ่งสู่ความทรงจำอันลึกซึ้ง

ปากากาด้ามนี้เป็นของขวัญวันเกิดตอนพชิราอายุครบ 12 ปี เขาหวังให้เธอเรียนเก่งขึ้น และสอบได้ที่หนึ่งของสายชั้น

ธนพัตยังจำได้ดี พชิราชื่นชอบปากกาหมึกซึมด้ามนี้มาก ตอนนั้นชัชวาลยังเป็นวัยรุ่นและคิดอยากจะหยิบมาดู แต่เพชรกลับไม่ยอมเขาแตะต้อง

ไม่คิดเลยว่า หลังจากผ่านมาหลายปี ชัชวาลจะเอาปากกาหมึกซึมด้ามนี้เอาออกมาประมูลเพื่อการกุศลแทน!

สีหน้าธนพัตกลับดูย่ำแย่หนักกว่าเดิม

เมธาวินพูดออกมาคนเดียว “ไอ้ชัชวาลก็โหดร้ายเกิน”

เมธาวินเข้าใจนิสัยของชัชวาลเป็นอย่างดี เห็นได้ชัดว่าเขากำลังล้างแค้นธนพัต และจงใจยั่วโมโหธนพัต

คำพูดของเมธาวิน ทำให้สาริศาที่อยู่ด้านข้างได้ยินแล้ว เธอเองก็อยากจะรู้ต้นสายปลายเหตุมาก ถึงสอบถามเมธาวินว่าเพราะอะไรทำไมถึงพูดออกมาแบบนั้น?

เมธาวินรู้เรื่องเก่าเก็บของพชิรากับธนพัต ดังนั้นจึงแอบพูดกระซิบกระซาบพูดกับสาริศา “เป็นของขวัญวันเกิดอายุครบ 12 ปีของพชิราที่ธนพัตตั้งใจให้เธอ”

สาริศาเห็นสีหน้าของธนพัต ซึ่งดูไม่ดีจริงๆ

มีคนจำนวนมากที่แสดงเจตจำนงที่ต้องการให้ได้มา นี่เป็นของสะสมชิ้นแรกที่ออกมาประมูลในงานประมูลนี้ ทุกคนต่างอยากจะเป็นคนเริ่มประมูลได้ก่อน เพื่อเรียกความสนใจ

ฝ่ามือธนพัตเหงื่อออกเต็มมือ เขาทนอดกลั้นเอาไว้ ทว่ามองเห็นคนที่เข้ามาร่วมงานประมูลที่อยู่ในงานแล้ว กลับรู้สึกสนใจต่อปากกาหมึกซึมด้ามนี้ได้เช่นนี้ ในที่สุดธนพัตก็อดกลั้นต่อไปไม่ไหว ไม่ว่าจะพูดยังไงเขาอยากได้ปากกาหมึกซึมด้ามนี้มา!

ปากกาด้ามนี้เป็นของเขาเท่านั้น เขาไม่สามารถจ้องมองปากกาหมึกซึมด้ามนี้โดยคนอื่นช่วงชิงไป เขารู้ดี ถ้าพชิรายังมีชีวิตอยู่ ก็ต้องไม่เต็มใจมากแน่นอน! เธอรักปากกาหมึกซึมด้ามนี้ที่เขาเป็นคนมอบให้เธอ!

เมธาวินกับสาริศาต่างเอียงศีรษะมองธนพัต ไม่รู้ว่าเขาจะร่วมประมูลหรือเปล่า

ในใจสาริศากำลังขัดแย้งกันอยู่ เธอไม่หวังให้ธนพัตเข้าไปประมูล และไม่อยากให้ธนพัตเป็นคนไม่เห็นแก่ความสัมพันธ์ครั้งเก่า

ธนพัตจะทำเช่นไร? สร้อยคอคริสตัลที่เขาเก็บรักษาอย่างหวงแหนมาเป็นเวลาหลายปี สาริศาแค่หยิบออกมาดู เขาก็โกรธเคืองเช่นนั้น ไม่ต้องพุดถึงปากกาหมึกซึมด้ามนี้ที่จะเอาออกมาให้คนอื่นประมูล แล้วเขาจะยินดีได้ยังไง?

เสียงและรอยยิ้มของเพชร ในเวลานี้กลับปรากฏอยู่ในหัวสมองของธนพัตกลับไปกลับมา

เธอยิ้มให้เขาเล็กน้อย พลางเอ่ยปากเรียกอย่างแผ่วเบา “ธนพัต ธนพัต ปากกาหมึกซึมของฉัน ฉันชอบปากกาหมึกซึมด้ามนี้ ที่นายเอามาให้...”

ราคาประมูลเริ่มดุเดือดขึ้นเรื่อย ทุกคนต่างไม่ยอมไว้หน้าอีกฝ่าย

“ห้าล้าน!” จู่ๆ ธนพัตก็ยกป้ายประมูลขึ้น

ทุกคนต่างตกใจจนฮือฮา นี่คือการเสนอราคาประมูลที่สูงที่สุดในงานแล้ว!

คนมากมายไม่ยอมแข่งราคาประมูล พวกเขายอมปล่อยวางแล้ว ราคานี้มันเกินราคาของตัวสิ่งของไปไกลแล้ว

ในที่สุดธนพัตก็ร่วมประมูลแล้ว เขาต้องการจะซื้อปากกาหมึกซึมด้ามนี้ เพราะว่านั่นเป็นสิ่งของของพชิรา ที่แท้เขาก็ยากที่จะลืมเลือนบุคคลคนนั้นไปได้

สาริศาตกตะลึงทันที จนไม่สามารถบรรยายความรู้สึกที่อยู่ในใจออกมาได้