หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 139

งานประมูลใกล้จะเริ่มเปิดงานแล้ว สาริศาเริ่มตื่นเต้นเล็กน้อย จึงเตรียมจะไปเข้าห้องน้ำ

ธนพัตถามทันที “ให้ผมไปเป็นเพื่อนมั้ย?”

สาริศาส่ายหน้าปฏิเสธ และหยิบกระเป๋าเดินออกไป

ธีภพมองเห็นสาริศาเดินออกไปแล้ว เดิมก็ยังจะเดินตามไป ซึ่งไรยาพูดแทรกทันทีโดยไม่แม้แต่จะคิด “ภพคะ ฉันขอตัวออกไปสักครู่ เดี๋ยวกลับมานะ”

ธีภพเห็นไรยาเดินออกไปแล้ว เขาเองก็ไม่สะดวกที่จะเดินตามสาริศาไป เพราะว่าในท้องของไรยามีเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาอยู่ ซึ่งในเวลานี้เขาไม่อยากทำให้ไรยาไม่มีความสุข อารมณ์ของคนท้องต้องคอยระวังเอาไว้

สาริศามาถึงห้องน้ำ จึงวางกระเป๋าลงบนเคาน์เตอร์อ่างล้างมือ และล้างมือ จากนั้นจึงลืมกระเป๋าไว้ตรงนั้น

เวลานี้ ไรยาแอบเดินตามเข้ามา

เดิมทีเธอก็วางแผนจะตีสนิทกับพนักงานที่อยู่ตรงจุดเก็บของประมูล จากนั้นก็ฉวยจังหวะทำลายสร้อยเพชรเส้นนั้นไปซะ ไม่คิดเลยว่าเมื่อเห็นสาริศาเข้าไปในห้องน้ำแล้ว เธอรู้สึกว่าบางทีนี่อาจเป็นโอกาสก็ได้ เลยเข้ามาลอกเสี่ยงดู

ความโชคดีของเธอไม่เลวทีเดียว สาริศาเข้าไปในห้องน้ำ กลับลืมกระเป๋าของเธอไว้บนเคาน์เตอร์ล้างมือ

ไรยารู้สึกว่านี่เป็นโอกาสดีที่สวรรค์สรรค์สร้างประทานให้จริงๆ!

มือของเธอรีบมุดเข้าไปในกระเป๋าหนังใบเล็กทันที พลางควานหาสิ่งของภายใน ในที่สุดก็พบสิ่งของนึงเข้า มีของชิ้นนี้ วันนี้สาริศาก็คงขายหน้าแล้วมั้ง!

ไรยาเอาสิ่งของจากในกระเป๋ามาไว้ในมือ และรีบออกไปจากห้องน้ำอย่างรวดเร็วที่สุด และมุ่งหน้าวิ่งไปทางจุดเก็บของประมูล

ตอนที่สาริศาเดินออกมาจากห้องน้ำนั้น จึงเปิดกระเป๋าเพื่ออยากจะเติมหน้าเล็กน้อย แต่กลับพบว่าฮู้ที่อยู่ในกระเป๋าของตนเองนั้นไม่อยู่แล้ว! นี่เป็นสิ่งของที่แม่ตั้งใจขอมาให้เธอโดยเฉพาะเลย ทำไมถึงหายไปได้ล่ะ?

สาริศาควานหาอย่างร้อนใจมาก

เธอเทสิ่งของทุกชิ้นที่อยู่ในกระเป๋าออกมา ทั้งลิปสติก กระดาษทิชชูเช็ดหน้า โทรศัพท์ กุญแจเอย... เคาน์เตอร์ทั้งข้างบนข้างล่างเธอก็หาหมดแล้ว ทว่าก็หาไม่เจอ

ซึ่งต้องรู้ว่าฮู้นี้อยู่กับเธอมาตั้งหลายปีแล้ว กว่าจะขอได้มาไม่ง่ายเลย จะหายไปดื้อๆ แบบนี้ไม่ได้!

ปลายจมูกสาริศาผุดเม็ดเหงื่อขึ้นมาอย่างร้อนรน

หรือว่าจะหล่นอยู่ด้านนอกห้องโถงแล้วหรือเปล่า?

สาริศารีบวิ่งออกมาจากห้องน้ำ และไม่ได้เงยหน้ามองทาง ศีรษะของเธอชนเข้ากับแผงอกของชายคนหนึ่ง แผงอกของชายหนุ่มแข็งแกร่งกำยำหนักแน่น กลับทำให้คนตัวเล็กอ่อนปวกเปียกอย่างสาริศากระเด็นออกไปทันที

“ว๊าย!”

“คุณครับ คุณไม่เป็นไรใช่มั้ย!” ชายหนุ่มตกใจทันที จึงรีบสอบถามกลับ

เมื่อครู่เขาเดินมาถึงทางเดิน ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งพุ่งเข้ามา โดยเอาศีรษะกระแทกชนกับอ้อมอกของเขา นี่มันเกิดอะไรขึ้น? จงใจเรียกความสนใจจากเขาเหรอ?

ชายหนุ่มไม่ได้คิดอะไรมากมาย เขายังประคองสาริศาอย่างสุภาพบุรุษ

เขาประเมินผู้หญิงคนนี้ทางด้านหน้าเล็กน้อย ที่ใส่แต่งตัวอย่างเปิดเผย ดูมีมารยาท ดวงตาเปล่งประกายอย่างอบอุ่น จัดอยู่ในจำพวกสาวงามที่มองแวบเดียวแล้วก็อยากจะมองเรื่อยๆ มองไม่เบื่อ แต่มองเห็นสีหน้าแววตาท่าทางคล้ายคนร้อนอกร้อนใจมาก

“อ้อ ฉันไม่เป็นไรค่ะ ขอโทษด้วย ขอโทษด้วยจริงๆ” สาริศาตอบกลับเขาทันที ทว่าเมื่อเงยหน้ามองผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า พลันตกตะลึงทันที

เป็นผู้ชายที่หน้าตาดีคนหนึ่ง

ใบหน้าขาวเกลี้ยงเกลา จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากแสดงเส้นขอบที่หนักแน่นและไม่ทิ้งรอยความอ่อนโยน ดวงตาคู่นั้นช่างสว่างสดใส ขนตายาวเป็นแพ ราวกับหลุดออกมาจากการ์ตูนเอนิเมชั่นเช่นนั้น

เขาหน้าตาหล่อบาดใจขนาดนี้ สาริศาละอายใจมาก จนรู้สึกว่าตนเองด้อยค่าขึ้นมาทันท

หลังจากที่ชายหนุ่มจ้องมองผู้หญิงคนนี้ที่อยู่ด้านหน้าด้วยความสงสัยแล้ว ตนเองก็คลี่ยิ้มอยู่ตรงนั้น

ตกลงว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ นี่มันช่างเป็นการแสดงออกที่แปลกมาก?

ชายหนุ่มถามกลับ “คุณผู้หญิงครับ คุณ...มั่นใจนะครับว่าไม่เป็นไร?”

สาริศาถึงตั้งสติได้ แล้วยิ้มหวานให้ จนเผยให้เห็นฟันเล็กอันเกลี้ยงเกลา และตอบคำถามของชายหนุ่ม “ฉันสบายดีค่ะ ไม่เจ็บปวดตรงไหน”

ชายหนุ่มถึงวางใจไปเปลาะหนึ่ง “คุณเองก็มาเข้าร่วมงานประมูลการกุศลใช่มั้ยครับ?”