หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 139

งานประมูลใกล้จะเริ่มเปิดงานแล้ว สาริศาเริ่มตื่นเต้นเล็กน้อย จึงเตรียมจะไปเข้าห้องน้ำ

ธนพัตถามทันที “ให้ผมไปเป็นเพื่อนมั้ย?”

สาริศาส่ายหน้าปฏิเสธ และหยิบกระเป๋าเดินออกไป

ธีภพมองเห็นสาริศาเดินออกไปแล้ว เดิมก็ยังจะเดินตามไป ซึ่งไรยาพูดแทรกทันทีโดยไม่แม้แต่จะคิด “ภพคะ ฉันขอตัวออกไปสักครู่ เดี๋ยวกลับมานะ”

ธีภพเห็นไรยาเดินออกไปแล้ว เขาเองก็ไม่สะดวกที่จะเดินตามสาริศาไป เพราะว่าในท้องของไรยามีเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาอยู่ ซึ่งในเวลานี้เขาไม่อยากทำให้ไรยาไม่มีความสุข อารมณ์ของคนท้องต้องคอยระวังเอาไว้

สาริศามาถึงห้องน้ำ จึงวางกระเป๋าลงบนเคาน์เตอร์อ่างล้างมือ และล้างมือ จากนั้นจึงลืมกระเป๋าไว้ตรงนั้น

เวลานี้ ไรยาแอบเดินตามเข้ามา

เดิมทีเธอก็วางแผนจะตีสนิทกับพนักงานที่อยู่ตรงจุดเก็บของประมูล จากนั้นก็ฉวยจังหวะทำลายสร้อยเพชรเส้นนั้นไปซะ ไม่คิดเลยว่าเมื่อเห็นสาริศาเข้าไปในห้องน้ำแล้ว เธอรู้สึกว่าบางทีนี่อาจเป็นโอกาสก็ได้ เลยเข้ามาลอกเสี่ยงดู

ความโชคดีของเธอไม่เลวทีเดียว สาริศาเข้าไปในห้องน้ำ กลับลืมกระเป๋าของเธอไว้บนเคาน์เตอร์ล้างมือ

ไรยารู้สึกว่านี่เป็นโอกาสดีที่สวรรค์สรรค์สร้างประทานให้จริงๆ!

มือของเธอรีบมุดเข้าไปในกระเป๋าหนังใบเล็กทันที พลางควานหาสิ่งของภายใน ในที่สุดก็พบสิ่งของนึงเข้า มีของชิ้นนี้ วันนี้สาริศาก็คงขายหน้าแล้วมั้ง!

ไรยาเอาสิ่งของจากในกระเป๋ามาไว้ในมือ และรีบออกไปจากห้องน้ำอย่างรวดเร็วที่สุด และมุ่งหน้าวิ่งไปทางจุดเก็บของประมูล

ตอนที่สาริศาเดินออกมาจากห้องน้ำนั้น จึงเปิดกระเป๋าเพื่ออยากจะเติมหน้าเล็กน้อย แต่กลับพบว่าฮู้ที่อยู่ในกระเป๋าของตนเองนั้นไม่อยู่แล้ว! นี่เป็นสิ่งของที่แม่ตั้งใจขอมาให้เธอโดยเฉพาะเลย ทำไมถึงหายไปได้ล่ะ?

สาริศาควานหาอย่างร้อนใจมาก

เธอเทสิ่งของทุกชิ้นที่อยู่ในกระเป๋าออกมา ทั้งลิปสติก กระดาษทิชชูเช็ดหน้า โทรศัพท์ กุญแจเอย... เคาน์เตอร์ทั้งข้างบนข้างล่างเธอก็หาหมดแล้ว ทว่าก็หาไม่เจอ

ซึ่งต้องรู้ว่าฮู้นี้อยู่กับเธอมาตั้งหลายปีแล้ว กว่าจะขอได้มาไม่ง่ายเลย จะหายไปดื้อๆ แบบนี้ไม่ได้!

ปลายจมูกสาริศาผุดเม็ดเหงื่อขึ้นมาอย่างร้อนรน

หรือว่าจะหล่นอยู่ด้านนอกห้องโถงแล้วหรือเปล่า?

สาริศารีบวิ่งออกมาจากห้องน้ำ และไม่ได้เงยหน้ามองทาง ศีรษะของเธอชนเข้ากับแผงอกของชายคนหนึ่ง แผงอกของชายหนุ่มแข็งแกร่งกำยำหนักแน่น กลับทำให้คนตัวเล็กอ่อนปวกเปียกอย่างสาริศากระเด็นออกไปทันที

“ว๊าย!”

“คุณครับ คุณไม่เป็นไรใช่มั้ย!” ชายหนุ่มตกใจทันที จึงรีบสอบถามกลับ

เมื่อครู่เขาเดินมาถึงทางเดิน ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งพุ่งเข้ามา โดยเอาศีรษะกระแทกชนกับอ้อมอกของเขา นี่มันเกิดอะไรขึ้น? จงใจเรียกความสนใจจากเขาเหรอ?

ชายหนุ่มไม่ได้คิดอะไรมากมาย เขายังประคองสาริศาอย่างสุภาพบุรุษ

เขาประเมินผู้หญิงคนนี้ทางด้านหน้าเล็กน้อย ที่ใส่แต่งตัวอย่างเปิดเผย ดูมีมารยาท ดวงตาเปล่งประกายอย่างอบอุ่น จัดอยู่ในจำพวกสาวงามที่มองแวบเดียวแล้วก็อยากจะมองเรื่อยๆ มองไม่เบื่อ แต่มองเห็นสีหน้าแววตาท่าทางคล้ายคนร้อนอกร้อนใจมาก

“อ้อ ฉันไม่เป็นไรค่ะ ขอโทษด้วย ขอโทษด้วยจริงๆ” สาริศาตอบกลับเขาทันที ทว่าเมื่อเงยหน้ามองผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า พลันตกตะลึงทันที

เป็นผู้ชายที่หน้าตาดีคนหนึ่ง

ใบหน้าขาวเกลี้ยงเกลา จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากแสดงเส้นขอบที่หนักแน่นและไม่ทิ้งรอยความอ่อนโยน ดวงตาคู่นั้นช่างสว่างสดใส ขนตายาวเป็นแพ ราวกับหลุดออกมาจากการ์ตูนเอนิเมชั่นเช่นนั้น

เขาหน้าตาหล่อบาดใจขนาดนี้ สาริศาละอายใจมาก จนรู้สึกว่าตนเองด้อยค่าขึ้นมาทันท

หลังจากที่ชายหนุ่มจ้องมองผู้หญิงคนนี้ที่อยู่ด้านหน้าด้วยความสงสัยแล้ว ตนเองก็คลี่ยิ้มอยู่ตรงนั้น

ตกลงว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ นี่มันช่างเป็นการแสดงออกที่แปลกมาก?

ชายหนุ่มถามกลับ “คุณผู้หญิงครับ คุณ...มั่นใจนะครับว่าไม่เป็นไร?”

สาริศาถึงตั้งสติได้ แล้วยิ้มหวานให้ จนเผยให้เห็นฟันเล็กอันเกลี้ยงเกลา และตอบคำถามของชายหนุ่ม “ฉันสบายดีค่ะ ไม่เจ็บปวดตรงไหน”

ชายหนุ่มถึงวางใจไปเปลาะหนึ่ง “คุณเองก็มาเข้าร่วมงานประมูลการกุศลใช่มั้ยครับ?”

ชายหนุ่มเริ่มพูดก่อน “ธนพัต ไม่ได้เจอนาน ถือว่าโลกกลมจริงๆ”

ธนพัตยังไม่ยอมพูดจา

โลกกลมงั้นเหรอ? สาริศาคิดอยู่ในใจ ชายหนุ่มหน้าตาหล่อละมุนขนาดนี้ จะดูยังไงเขาก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร หรือว่าเป็นนักธุรกิจคู่แข่งทางธุรกิจของTNP Groupงั้นเหรอ?

ชายหนุ่มเองก็ไม่สนใจความเย็นชาของธนพัต พลันกลับมายื่นมือออกมาพูดกับสาริศา “ผมขออนุญาตแนะนำตัวก่อนเลย ผมชัชวาลครับ ไม่ทราบว่าคุณ...?”

ที่แท้ผู้ชายที่หน้าตาดีเช่นนี้ชื่อชัชวาล สาริศาจ้องมองเขาอย่างไม่กะพริบตา

สาริศายิ้มให้ และยื่นมือออกไปจับมือกับผู้ชายอย่างแผ่วเบาและพูดทันที “สวัสดีค่ะ สาริศาค่ะ ฉันเป็นภ...”

ธนพัตกระแอมเล็กน้อย เพื่อพูดตัดบทสาริศา “พอได้แล้ว เราควรไปกันได้แล้วมั้ง งานประมูลจะเริ่มขึ้นแล้ว”

สาริศาได้สติกลับมา และยิ้มให้ชัชวาลอย่างมีมารยาท จากนั้นก็โบกมือขึ้นเพื่อเป็นการบอกลา

ทว่าไม่คิดในเวลานี้เอง ชัชวาลจะเอ่ยปากถามธนพัตขึ้นมาอย่างกะทันหัน “เธอเป็นผู้หญิงที่นายแต่งงานด้วยงั้นสิ?”

ธนพัตและสาริศาหันหลังกลับมา ธนพัตแสดงท่าทางเย็นชาเฉยเมยใส่ และตอบคำถามเขาทันที “ใช่ เธอเอง”

พูดจบ เขาก็หันตัวเดินมุ่งหน้าต่อไป

ชัชวาลส่งเสียงฮึดฮัดในลำคอ และใช้น้ำเสียงไม่ได้สูงมากแต่ได้ยินชัดเจน “เธอสู้เพชรไม่ได้เลย”

เพชรเหรอ?

พชิราใช่ไหม?

สาริศาถึงกลับสมองเบลอไปทันที

ทว่าธนพัตไม่ได้หยุดฝีเท้าลง และไม่ได้สนใจคำพูดของชัชวาลเลย และพาสาริศาเดินหนีออกไปไกล