หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 145

เศษเสี้ยววินาทีวิกฤตชั่วขณะนั้น มีคนเอาตัวมาขวางไวน์แดงที่สาดเข้ามาแทนเธอ

สาริศาหันศีรษะไปมอง จึงมองเห็นเป็นบุคคลซึ่งกำลังแสดงสีหน้าแววตาอันเย็นเฉียบที่นั่งอยู่บนรถเข็น!

เป็นธนพัตนั่นเอง! ไวน์แดงกระเด็นมาเลอะอยู่บนตัวและแขนของธนพัต

เวลานั้นเอง ธนพัตกลัวว่าสาริศารอนานเกินแล้วจะเหงาจนเกิดเบื่อขึ้นมา ดังนั้นจึงเข็นรถเข็นมุ่งหน้ามาหาเธอ ไม่คิดเลยว่าจะประจวบเหมาะที่ได้เห็นไรยาเดินออกจากห้องด้านข้างที่ติดกับสาริศาพอดี

เขามีลางสังหรณ์ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น ฉะนั้นก็รีบเพิ่มความเร็วพุ่งมาทางด้านหน้า ไม่คิดเลยว่า ประจวบเหมาะกับเห็นท่าทางการแสดงออกอันโหดเหี้ยมของไรยาอยู่พอดี แถมในมือยังยกแก้วไวน์แดงขึ้นอีก!

ธนพัตใช้แววตาเย็นเฉียบมองไรยาที่ตกใจจนโง่ไปแล้ว

ไรยารีบโยนแก้วไวน์ทิ้งทันควัน

แก้วไวน์หล่นลงพื้นจนแตกละเอียด และเรียกสายตาทุกคนที่อยู่ในงานมาหมด ภายในห้องจัดเลี้ยงก็เปลี่ยนเป็นเงียบกริบขึ้นมาก

สาริศายืนอยู่ด้านข้างธนพัต พลางเอ่ยปากถามทันควัน “ธนพัต คุณบาดเจ็บตรงไหนมั้ยคะ? ขอฉันดูหน่อยนะคะ?”

“ผมไม่เป็นไรครับ”

เมธาวินเดินเข้ามาหาทันที พลางมองสถานการณ์นั้นแบบรวบรัด จากนั้นก็มองไปทางทุกคนและพูดออกไป “โอ๊ย ไม่มีอะไรครับไม่มีอะไร แค่ไม่ทันระวังจนทำแก้วไวน์แตกเท่านั้นเองแหละครับ ทุกคนสนุกสนานกันต่อเลย สนุกกันต่อได้เลยครับผม!”

เมื่อมองเห็นว่าไม่มีการฉุดกระชากลากถูอะไร ทุกคนก็เริ่มกลับมาพูดคุยเรื่องของพวกเขาต่อ ภายในห้องจัดเลี้ยงก็กลับมาเป็นปกติทันที

เมธาวินใช้ผ้าเช็ดหน้าที่เป็นผ้าไหมของตนเองเอาออกมาเช็ดแขนให้ธนพัต

เมธาวินพูดทันควัน “โอ้โห นี่ไปทำอีท่าไหนเนี่ย ขนาดคุณธนพัตดื่มไวน์แดงจนหกราดไปทั่วทั้งตัวแล้วสิ? ฮ่า ๆ ผมต้องออกไปคุยกับผู้จัดการห้องจัดเลี้ยงของที่นี่สักหน่อยแล้ว เพื่อให้พวกเขาจากนี้ต่อไปอย่าได้นำเข้าไวน์แดงยี่ห้อนี้อีก ซวยจริง”

ธนพัตรับผ้าเช็ดหน้ามา และจัดการเช็ดเอง

เมธาวินมองพฤติกรรมเช่นนี้ของเขา จู่ๆ สีหน้าแววตาก็ออกอาการตกตะลึงทันที ราวกับฉุกคิดอะไรขึ้นมาได้

ไรยารู้สึกว่าเรื่องนี้มันรอดแล้ว จึงรีบขอโทษทันควัน “ขอโทษค่ะ ขอโทษด้วยคุณธนพัต ฉันไม่ได้ตั้งใจจะสาดใส่คุณ อ้อ ไม่สิ ฉันไม่ได้ตั้งใจทำค่ะ”

สาริศารับรู้ได้ทันที ที่แท้ไรยาสาดมาทางตนเอง

เวลานี้ ธีภพก็วิ่งเข้ามาทางนี้พอดี

เขาดื่มเหล้าหนักมาก จึงคว้ามือของสาริศา และเอ่ยถามอย่าร้อนรน “สาริศา คุณบาดเจ็บตรงไหนมั้ย?”

เมื่อเห็นว่าเป็นธีภพ สาริศารีบถอนมือกลับทันควัน พลางก้มหน้าพูด “ฉันไม่เป็นไรค่ะ”

ธีภพมองสาริศา และเผลอออกอาการชั่วขณะ

ไรยาเห็นว่าธีภพทำให้เธออับอายขายหน้าต่อหน้าสาธารณชนที่อยู่ในงานจนไม่มีชิ้นดี กระทั่งโมโหจนกระทืบเท้าเหยงๆ

ทุกคนที่อยู่ในงานต่างมองมาทางกลุ่มคนหลายคน มีหลายคนที่รู้เรื่องภายในก็ได้เริ่มเอียงหูฟังพูดจากระซิบกระซาบกันแล้ว

หนึ่งในนั้น มีคนพูดว่า “เห็นกันมั้ย? อากับหลานชายของตระกูลกีรติเมธานนท์ดูท่าจะไม่ค่อยลงรอยกันสักเท่าไหร่”

“ไอ้หลานชายคนนี้ ดูแล้วก็คล้ายเป็นห่วงเป็นใยอาสะใภ้ของเขามากทีเดียว คุณอย่าลืมนะตอนที่ประมูลของกันอยู่นั้น เขาก็เป็นหนึ่งในคู่แข่งในการประมูลยันต์คุ้มภัยนั้นด้วย”

ธนพัตไม่ชอบให้ธีภพเข้ามาอยู่ใกล้สาริศา เขาทำเสียงแข็งใส่ จนทำให้คนรู้สึกหนาวจนเสียวสันหลังขึ้นมา

ธนพัตกล่าวทันที “ธีภพ ทางที่ดีแกควรดูแลว่าที่ภรรยาของแกให้ดีๆ หน่อยนะ”

การเยาะเย้ยถากถางอย่างเป็นทางการของธนพัต ทำให้ธีภพค่อนข้างตกใจ

ธนพัตเบนสายตาเพ่งมองมายังไรยา

สีหน้าไรยาซีดเผือดทันที!

ซวยแล้ว ถ้าโดนตรวจสอบได้ขึ้นมาว่าเธอไรยาเป็นคนสับเปลี่ยนสร้อยเพชรไป งั้นเท่ากับเธอจะไม่เหลืออะไรอีกแล้ว ไม่แน่อาจจะต้องติดคุกติดตะรางด้วย!

ไรยาไหวพริบดีจึงรีบเปลี่ยนอากัปกิริยาทันควัน เธอคลี่ยิ้มทันที พลางพูดต่อสาริศา “พี่สาวคะพี่สาว! พี่ดูพี่เขยสิ เขาชอบรังแกฉันทุกทีเลยสิ เอาไว้วันหลังพวกเรากลับไปกินข้าวที่บ้านด้วยกันนะ พี่สาว”

สาริศาเหมือนจะเข้าใจได้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นมา

เรื่องยันต์คุ้มภัยเมื่อครู่นี้ ที่แท้ก็เป็นผีมือของไรยาเนี่เอง

แม้ว่าเธอจะโกรธเกลียดพฤติกรรมของไรยาที่ลงมือทำทุกอย่างแล้ว แต่ถึงอย่างไรเธอก็กำลังตั้งท้องอยู่ เป็นสตรีมีครรภ์ เธอจึงไม่อยากจะคิดบัญชีกับเธอมากเกินไป

สาริศาพูดกับเมธาวินและธนพัตทันที “ช่างเถอะค่ะ ทุกคนต่างเป็นคนรู้จักกัน ธนพัตคะ ฉันอยากกลับบ้านแล้วสิ เรากลับบ้านกันเถอะนะ”

เมื่อเห็นว่าไรยาได้ยอมอ่อนข้อลงแล้ว สาริศาจึงพูดขอร้องกับเขา ธนพัตเองก็รู้สึกว่าเรื่องนี้ไว้แค่นี้ก่อนก็แล้วกัน สร้อยเพชรหายไปก็ช่างเถอะ ขอให้สาริศาปลอดภัยก็พอแล้ว

ธนพัตเงยศีรษะ พลางพูดตักเตือนกับไรยาด้วยน้ำเสียงเข้มงวดทันที “ไรยา คุณจำไว้ให้ดีนะ! ผมขอเตือนคุณเป็นครั้งสุดท้าย อย่าได้ทำอะไรล้ำเส้นเกินควร มิเช่นนั้นตระกูลธราภักดิ์ของคุณจะต้องจ่ายราคาในสิ่งที่คุณลงมือทำลงไปทุกสิ่งทุกอย่าง”

ไรยาตกใจเพราะรู้ดีอยู่แก่ใจ จนขาอ่อนเปลี้ย ยืนทรงตัวไม่ไหว

ธีภพรีบเข้ามาประคองไรยาทันที ธนพัตช่างน่าหวาดกลัวเกินไปแล้ว!

ธนพัตได้พูดในสิ่งที่ควรพูดออกไปแล้ว พลางพาสาริศาออกจากห้องอาหารพร้อมกัน

เมธาวินยังคงยืนอยู่ที่เดิม พลางมองแผ่นหลังธนพัตและสาริศาที่เดินทิ้งห่างออกไปไกลอย่าง ในมือถือผ้าเช็ดหน้าผ้าไหมที่เขาสั่งตัดเย็บเอาไว้ เมื่อครู่พฤติกรรมที่ตนเองเช็ดแขนให้ธนพัต มันดูคุ้นๆจัง ราวกับเคยเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้นมาที่ไหนสักแห่ง?