หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 158

วินาทีที่ก้าวออกมาจากคฤหาสน์ตระกูลธราภักดิ์ สาริศาก็รู้สึกกังวลขึ้นมาทันที

สุดท้ายแล้วก็คือการตัดบัวไม่เหลือใยเหรอ……

นับตั้งแต่นี้ต่อไป เธอจะไม่ติดค้างอะไรกับสุวิทย์ ไม่เป็นหนี้บุญคุณตระกูลธราภักดิ์อีกต่อไปแล้ว และทุกอย่างที่ตระกูลธราภักดิ์ทำกับเธอ ก็ไม่สำคัญอีกต่อไป

นับแต่นี้ต่อไป คนในครอบครัวเธอ มีแค่แม่เท่านั้น

อ้อ ไม่ใช่

ยังมีธนพัตด้วย

คิดมาถึงตรงนี้ ทันใดนั้นสาริศาก็รู้สึกอบอุ่นภายในหัวใจ ราวกับว่าเต็มไปด้วยพละกำลัง

หลังจากออกมาจากคฤหาสน์ตระกูลธราภักดิ์แล้ว ธนพัตก็พาสาริศาขึ้นรถ ให้ชรัณขับรถไปส่งพวกเขากลับบ้าน

ระหว่างทาง สาริศาบางทีก็เหม่อลอยจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว บางครั้งก็ก้มหน้าคิดอะไรบางอย่าง ขอบตาแดงก่ำ

ธนพัตคิดว่าควรจะให้สาริศาได้ปลดปล่อยออกมาบ้าง

เธอเหนื่อยเหลือเกิน เหตุการณ์ในอดีตที่ต้องกล้ำกลืนฝืนทนมากมายผุดขึ้นมาในวันนี้ หากปราศจากความเข้มแข็งก็คงไม่สามารถแบกรับอะไรได้มากขนาดนี้

เมื่อต้องเผชิญกับการทิ้งระเบิดอย่างบ้าคลั่งของคนตระกูลธราภักดิ์สาริศาที่อ่อนแอในใจคงจะแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย เธอต้องเศร้าเสียใจมากเป็นพิเศษแน่นอน

ธนพัตเอาเธอเข้ามากอด พูดเบาๆว่า “อยากร้องไห้ก็ร้องออกมาเถอะ”

ซุกอยู่ในอ้อมอกที่อบอุ่นของธนพัต สาริศาเหมือนได้เจอกับเตาผิง อบอุ่นไม่ต้องกลัวดาบน้ำแข็งอีกต่อไปแล้ว

สาริศาซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดเขาสะอื้นไห้ ปลดปล่อยความคับข้องใจทั้งหมดตั้งแต่วัยเด็กจนถึงตอนนี้ ต่อหน้าธนพัต เธอไม่จำเป็นต้องเสแสร้งแกล้งทำเข้มแข็ง ร้องไห้ออกมาก็ได้ เอาความน้อยเนื้อต่ำใจทั้งหมดออกมา

การระรานไม่หยุดในหลายปีที่ผ่านมา ในที่สุดสาริศาก็สามารถตัดขาดจากตระกูลธราภักดิ์ได้ การข่มเหงรังแก ด่าทอ ทรมานที่ได้รับในวัยเด็ก เติบโตแล้วก็ยังต้องได้รับเยาะเย้ยถากถางของพวกเขาอีก สาริศารู้สึกว่าตนเองเกิดมาผิดที่ผิดทางจริงๆ

แต่ว่า ตอนนี้จบแล้ว ในที่สุดเธอก็สามารถหลุดพ้นจากตระกูลธราภักดิ์ได้แล้ว!

สาริศารู้สึกว่าร่างกายผ่อนคลายลงไปมากทันที ที่แท้ภาระหนักอึ้งที่แบกรับอยู่บนบ่าหลายปีนั้นมันหนักหนามาก

ธนพัตกอดสาริศาอยู่ข้างกายอย่างเงียบๆ

รอจนสาริศาร้องไห้จนพอใจแล้ว ธนพัตจึงก้มหน้ามามองเธอ “อารมณ์ดีขึ้นบ้างหรือยัง”

สาริศาพยักหน้า

“ตอนนี้คุณเต็มใจที่จะเล่าเรื่องในอดีตของคุณบ้างแล้วหรือยัง ผมเต็มใจที่จะรับฟัง นี่ก็เป็นการระบายนะ”

ธนพัตจูบเบาๆบนหน้าผากเธอ

สาริศาเช็ดน้ำตาให้แห้ง เล่าเรื่องสมัยเด็กให้ธนพัตฟัง

สาริศาเล่าว่า “ตอนเด็กๆ มีครั้งหนึ่งพวกเขาบอกว่าจะพาฉันไปเที่ยวทะเล ฉันดีใจมาก ฉันไม่เคยเห็นว่าทะเลหน้าตาเป็นยังไงมาก่อน รู้แค่ว่าในหนังสือเขียนว่าทะเลมีสีฟ้า แนวชายฝั่งที่ไม่มีที่สิ้นสุดได้ล่องลอยไปยังอีกด้านหนึ่งของโลก สวยจริงๆนะ”

ธนพัตเขยิบเข้าไปนั่งใกล้ๆอีกนิด เอาศีรษะของสาริศาวางบนตักตนเอง ในเธอนอนลง แบบนี้อาจจะทำให้เธอผ่อนคลายลงบ้าง

“ธนพัต ฉันชอบทะเลมาก มันทำให้ฉันรู้สึกถึงความปลอดภัยบางอย่าง ครั้งนั้น ที่พวกเราไปก็คือมอริเชียส เป็นสถานที่ที่โรแมนติกแห่งหนึ่งตอนนั้นฉันอยากจะไปที่นั่นมานานมากแล้ว แม่คิดว่าคงไม่มีเวลาพาฉันไป ก็เลยตกลงที่จะให้ฉันไปเที่ยวกับพวกเขา ตอนแรกทั้งครอบครัวก็เล่นกันที่ชายหาดอย่างมีความสุข ทะเลสวยมากจริงๆ ความทุกข์ความวิตกกังวลในหัวฉันเหมือนกับว่าถูกลมทะเลพัดจนสลายหายไปเลยแต่ว่า จู่ๆตุ๊กตาบาร์บี้ในมือของไรยาก็ตกลงไปในช่องหิน เธอร้องไหโวยวายจะหยิบตุ๊กตานั้นขึ้นมาให้ได้”

พูดมาถึงตรงนี้ สาริศาก็ถอนหายใจลึกๆโดยไม่รู้ตัว