หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 157

ธนพัตขมวดคิ้ว

สาริศายอมประนีประนอมขนาดนี้เลยเหรอ ยอมปล่อยครอบครัวนี้ไปง่ายๆแบบนี้เหรอ นี่ไม่ใช่นิสัยในการทำงานของธนพัตเลยจริงๆ

ครั้งนี้เขาคิดจะล้มตระกูลธราภักดิ์ ให้พวกเขาไม่มีวันได้ลืมตาอ้าปากได้อีกตลอดไป ให้พวกเขาได้ลิ้มรสชาติความยากจน รู้จักสภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกที่ถูกต้อนจนมุม ไม่เช่นนั้นพวกเขาก็ไม่มีทางรู้ว่าอะไรคือความใจกว้างรู้จักให้อภัย

เขามองไปที่สาริศาด้วยความสงสัย พบว่าดวงตาของเธอแดงเล็กน้อย ทันใดนั้นเขาก็ยิ่งโกรธมากขึ้น “สาริศา พวกเขาทำกับคุณขนาดนี้ คุณจะปล่อยพวกเขาไปจริงๆเหรอ”

เวลานี้สาริศามีความคิดและจุดยืนเป็นของตัวเอง ถ้าเทียบกับการไม่เอาเรื่องปล่อยไป ก็ยังสู้ปล่อยวางไม่ได้

เธอไม่มความคิดที่จะแก้แค้น ระบายความแค้นได้แล้วยังไง ขอแค่ยังเป็นคนของตระกูลธราภักดิ์ ก็จะต้องมีความเกี่ยวข้องพัวหันอยู่กับพวกเขาไปตลอด เธอทนมามากพอแล้ว

สาริศามองสุวิทย์กับโศภิตา รวบรวมความกล้าพูดกับพวกเขาว่า “ใช่ ธนพัต ฉันอยากจะปล่อยพวกเขาไป ปล่อยตระกูลธราภักดิ์ไป”

“ทำไม” ธนพัตถามอย่างไม่เข้าใจ

“ธนพัต ฉันไม่ได้คิดว่าฉันติดหนี้อะไรตระกูลธราภักดิ์ ในทางกลับกันฉันกลับคิดว่าสุวิทย์ติดหนี้พวกเราแม่ลูก ตอนแรก สุวิทย์บังคับขืนใจแม่จนมีฉัน แต่หลายปีนี้ กลับไม่เคยเห็นความสำคัญของพวกเราแม่ลูกเลย!”

สุวิทย์ก้มหน้าก้มตา ไม่พูดไม่จา สำหรับกันยาแม่ลูก เขารู้สึกสำนึกผิดจริงๆ

สาริศาพูดต่อว่า “ตลอดเวลาที่ผ่านมา ตระกูลธราภักดิ์เย็นชาโหดร้านกับฉัน แต่ฉันกลับไม่อาจเป็นคนที่ไร้ความเมตตาปรานีธนพัต ขอร้องคุณนะคะปล่อยตระกูลธราภักดิ์ไป ฉันก็แค่อยากจะใช้ชีวิตอย่างสงบสุข เทียบกับการแก้แค้นพวกเขา ฉันไม่อยากที่จะเกี่ยวข้องอะไรกับพวกเขามากกว่าเสียอีก”

หลังจากที่โศภิตาและสุวิทย์ได้ฟังแล้ว ก็รีบยิ้มกับธนพัตพลางพูดว่า “ใช่แล้ว พวกเราเป็นคนในครอบครัวเดียวกัน ริศา เธอทำถูกแล้ว ทำถูกที่สุด! หึๆๆ เธอว่านี่ไม่ใช่เป็นการเข้าใจผิดระหว่างคนในครอบครัวหรอกหรือ”

สายตาคนกริบราวกับมีดของธนพัต มองมาที่โศภิตาพูดว่า “คุณหุบปากไปซะ!”

โศภิตาตกใจจนถอยกรูดไปข้างหลังทันที

สาริศาได้ยินประโยคนี้ กลับยิ้มออกมา คนในครอบครัว……ระคายหูจริงๆ

พวกเขาเห็นตนเองกับกันยาเป็นคนในครอบครัวตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

โดยเฉพาะโศภิตาแม่ลูกนั่น ที่เห็นพวกเธอสองแม่ลูกเป็นหนามยอกอกมาตลอด ดูหมิ่นเหยียดหยาม คิดว่าตนเองสูงส่ง จะเหยียบพวกเธอให้จมดิน

หลายปีมานี้ คนตระกูลธราภักดิ์ทำกับตนเองอย่างไร แม้แต่แม่บ้านที่อยู่ในบ้านยังดูถูกเธอ

สาริศาพูดกับพวกเขาอย่างไร้ความรู้สึก “คนในครอบครัวเหรอ พวกคุณคิดว่าช่วยเหลือฉัน ฉันก็จะตอบแทนบุญคุณ แต่ความสัมพันธ์ฉันญาติมิตรสามารถแบ่งแยกได้อย่างชัดเจนแบบนี้เลยเหรอ อย่างน้อย ฉันไม่เข้าใจ สำหรับฉันแล้ว ฉันก็แค่ติดค้างเลือดเนื้อเชื้อไขครึ่งหนึ่งของคุณเท่านั้น”

“ริศา……ลูก……” สุวิทย์รู้สึกผิดเล็กน้อยในใจ

สาริศาน้ำตาไหล ร้องไห้ออกมาโดยไม่รู้

พ่อของคนอื่นมีแต่จะทะนุถนอมลูกเอาไว้ในมือ แล้วสุวิทย์ล่ะ คสามอ่อนแอเวลาอยู่ต่อหน้าโศภิตา การให้ท้ายไรยา ความเย็นชาไม่ใส่ใจตัวเอง

ถ้า สุวิทย์มาเยี่ยมเธอกับแม่บ่อยๆ ชีวิตอาจจะไม่ต้องลำบากขนาดนั้น แม่ก็ไม่ต้องไปทำงานหลายอย่างทั้งวันทั้งคืน เหนื่อยจนร่างกายล้มป่วย

ความยากลำบากและความขัดแย้งในใจของสาริศา ใครจะรู้และเข้าใจล่ะ

เธอเช็ดน้ำตาพูดว่า “วันนี้ฉันขอให้ธนพัตปล่อยพวกคุณ ถือว่าฉันได้คืนเลือดครึ่งหนึ่งของฉันให้คุณแล้ว นับจากนี้ต่อไป ฉันไม่อยากจะเกี่ยวข้องอะไรกับตระกูลธราภักดิ์อีก ฉันอยากให้คุณคิดแบบนี้เอาไว้ตลอด ไม่ว่าอย่างไรฉันก็ไม่มีความเกี่ยวข้องกับพวกคุณแล้ว และต่อจากนี้ ก็ขอให้พวกคุณอย่ามารบกวนฉันกับแม่อีก”

ในเมื่อสาริศาก็เป็นลูกแท้ๆของเขา สุวิทย์ไม่อยากจะตัดขาดความสัมพันธ์กับลูกสาว ยิ่งไปกว่านั้น เธอกับธนพัตแต่งงานกันแล้ว

พอจะมองออกได้ว่า ธนพัตรักสาริศามาก มีความเกี่ยวข้องกันแบบนี้ ต่อไปธุรกิจของตระกูลธราภักดิ์ก็จะยิ่งเจริญก้าวหน้าขึ้นไปอีก