หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 17

ยังคงเป็นใบหน้าในความทรงจำ แต่เมื่อเปรียบเทียบกับใบหน้าที่อ่อนเยาว์และละเอียดอ่อนในสมัยเรียน เหลี่ยมมุมนั้นชัดเจนกว่า และเพิมเติมคือความสุขุมในหว่างคิ้ว

เพียงแต่บนใบหน้านั้นไม่มีความอบอุ่นที่เธอคิดถึงอีก เหลือเพียงความเฉยเมย

และสายตาของเขาที่ไม่เคยคาดคิดว่าจะมองเธอที่อยู่ด้านข้าง เพียงแค่เดินเข้าไปในห้องทำงานของหัวหน้าบรรณาธิการที่รายล้อมไปด้วยผู้คน

ใบหน้าของสาริศาซีดลง

ธีภพเขากลับมาได้ยังไง แล้วทำไมถึงกลับมา...

ตอนนั้นเขาเดินจากไปอย่างเด็ดเดี่ยวจนไม่แม้แต่บอกลา แล้วทำไมเขาถึงกลับมาตอนนี้?

สองปีเต็ม ๆ เธอปล่อยวางได้ไม่มากก็น้อย แต่เธอไมคิดว่าเขาจะปรากฏตัว มันเหมือนกับกระแสน้ำที่โหมกระหน่ำที่จะกระแทกเธอทั้งหมดในคราวเดียว

เมื่อครู่ที่ผ่านไป เธอไม่มั่นใจว่าเขาจะเป็นเหมือนกับตนเองที่จำอีกฝ่ายได้ในทันที

เมื่อคิดถึงตรงนี้ จู่ ๆ สาริศาก็ยิ้มออกมาอย่างประชดประชัน

จำได้แล้วยังไง ไม่มีใครจำได้แล้วยังไง?

เขากับเธอ มันไม่สามารถย้อนกลับไปได้แล้ว...

ทั้งวันที่เหลือ สาริศาอยู่ไม่สุข เธอกลัวมากว่าธีภพจะจำตนเองได้

แต่ข้อเท็จจริงพิสูจน์ได้ว่าเธอดูมีจะคิดมากไปเอง

เมื่อธีภพเข้ารับตำแหน่ง เขาได้จัดการประชุมเกี่ยวกับตำแหน่งของบุคลากรของสำนักพิมพ์ในทันทีหลายครั้ง และทำการปรับเปลี่ยนบางอย่าง

ในการประชุม เขาจดจ่ออยู่กับการฟังสิ่งที่บรรณาธิการหลักแต่ละคนรายงาน และบางครั้งก็ให้คำแนะนำ ตั้งแต่ต้นจนจบ ดูเหมือนเขาจะไม่ได้สังเกตเห็นสาริศาที่ปลายโต๊ะประชุม

ดูแล้วเขาคงจะลืมเธอไปแล้ว

คิด ๆ ดูแล้วก็ใช่ ถ้าหากเธอมีค่าให้เขาจดจำ สองปีก่อนเขาคงไม่จากไปโดยไม่ร่ำลาและไม่มีข่าวคราวใด ๆ

ไม่ง่ายเลยกว่าจะลากไปจนถึงเวลาเลิกงาน สาริศาไม่อยากจะเสียเวลาอยู่ในออฟฟิศแม้แต่วินาทีเดียว เธอรีบหยิบกระเป๋าแล้วออกไปทันที

แต่คิดไม่ถึงว่า ตอนนั้นเองที่บรรณาธิการหลักเรียกเธอไว้

“เดี๋ยวก่อน สาริศา คุณช่วยเอารายงานฉบับนี้ไปให้ประทานธนพัตทีและรายงานคร่าว ๆ”

ร่างกายของสาริศาหยุดนิ่งและหันกลับมาอย่างลำบากใจ “บรรณาธิการคะ วันนี้ฉันมีธุระด่วน จะ...”

วันนี้บรรณาธิการลิลลี่อารมณ์ไม่ดีเพราะการpresentของตังเองนั้นในที่ประชุมไม่ดีเท่าหัวหน้าบรรณาธิการของอีกกลุ่มนึง เมื่อเธอได้ยินการปฏิเสธของสาริศาและใบหน้าของเธอก็บึ้งทันที “สาริศา แค่เธอได้ทำสัมภาษณ์ที่เป็นประเด็นร้อน ก็รู้สึกว่าตัวเองปีกกล้าขาแข็งงั้นเหรอ?”

ลิลลี่เป็นคนพูดตรงมาแต่ไหนแต่ไร สาริศาหน้าซีดและไม่กล้าจะพูดอะไรอีกได้แต่พูด: “บรรณาธิการอย่าพูดเล่นสิคะ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้เลยค่ะ”

เธอหยิบเอกสารไปที่ห้องทำงานของธีภพ สาริศาสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะยกมือขึ้นในที่สุด

ก๊อก ๆ ๆ

ถึงจะเป็นแค่การเคาะประตูแต่ก็ดูเหมือนจะเป็นการใช้พลังงานทั้งหมดที่เธอมีแล้ว