หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 191

“จะเป็นไรยาได้ยัง พวกนายสืบแน่ชัดดีแล้วนะ” สาริศาแทบไม่อยากจะเชื่อว่านี่คือความจริง

ไม่ใช่ว่าเธอไม่ยอมเชื่อ แต่เธอรู้จักไรยาดี เธอจะมีน้ำใจไปช่วยเหลือคนแปลกหน้าคนหนึ่งได้อย่างไรกัน

ธนพัตพูดว่า “น่าจะเป็นเรื่องจริง ไม่ว่าจะเป็นสถานที่ในรูป หรือว่าใบการสั่งซื้อสินค้าลิมิเต็ดเอดิชั่น ไรยาล้วนเป็นตัวเลือกที่มีความสอดคล้องเหมาะสมที่สุด อีกทั้งพิจารณาจากอายุในตอนนั้น ก็สอดคล้องใกล้เคียงกัน”

สาริศาจำได้ว่าก่อนหน้านี้ธนพัตหยิบภาพถ่ายมาใบหนึ่ง ในภาพมีเด็กผู้หญิงสวมชุดกระโปรงเจ้าหญิงของดิสนีย์ที่เป็นลิมิเต็ดเอดิชั่น ชุดนั้นไรยาก็มี เธอยังคิดว่าเป็นเรื่องบังเอิญ คิดไม่ถึงว่าจะเป็นไรยาจริงๆ

ธนพัตพูดอย่างไม่ละอายใจว่า “ผมรู้ว่าไรยาติดค้างคุณไว้มากมาย แต่ว่า เธอมีบุญคุณกับผม ผมต้องตอบแทนเธอ”

ในที่สุดสาริศาก็เข้าใจแล้ว ว่าอากัปกิริยาที่ผิดปกติในช่วงสองสามวันนี้ของธนพัต เพราะอยากจะตอบแทนบุญคุณที่ไรยาเคยช่วยชีวิต ไม่ใช่เพราะเต็มใจอยากช่วยเธอเลย

ธนพัตยังคงรักเธอ

“ธนพัต ฉันเข้าใจ” หลังจากคิดใคร่ครวญมาพักใหญ่ สุดท้ายเธอก็เอ่ยปาก “ถ้าเป็นฉัน ฉันก็คงเหมือนเธอ”

ในที่สุดคิ้วที่ขมวดแน่นของธนพัตก็คลายออกจากกัน

สาริศาก็นึกอะไรขึ้นมาได้อีก ขมวดคิ้ว “แต่ว่า คุณก็น่าจะโทรหาฉันหน่อยนะคะ ฉันเป็นห่วงคุณมาก กลัวว่าคุณจะมีอันตราย คุณก็ใจร้ายมาก ทิ้งฉันไว้ที่บ้านคนเดียว”

คำพูดนี้ของสาริศาคือการร้องทุกข์ แต่ภายใต้แสงไฟในยามค่ำคืน ใบหน้าที่อ่อนหวานดูเหมือนว่าจะงอนอยู่ไม่น้อย ธนพัตมองจนหวั่นไหว

วินาทีต่อมา สาริศาก็ถูกดึงเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดในทรงพลัง เสียงที่ไม่มีวันสิ้นสุดจมดิ่งอยู่ในจุมพิตที่เต็มไปด้วยความรัก

ชิงช้าสวรรค์ค่อยๆหมุนขึ้นไปสูงขึ้นเรื่อยๆ อุณหภูมิภายในห้องค่อยๆร้อนรุ่ม

ธนพัตเอาสาริศาเข้าไปในอ้อมกอดของตนเอง ก้มหน้ามองแววตาเธอ มันสว่างราวกับดาวดวงน้อยๆที่ส่องแสงระยิบระยับบนท้องฟ้ายามราตรี สายตาของเขายิ่งมืดมิด พูดเสียงเบาๆว่า “ต่อไปมีเรื่องอะไรไม่สบายใจ บอกผมได้เลยนะ ไม่ต้องเก็บกดเอาไว้”

สาริศาหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาทันที ใจเต้นระรัวอย่างไม่อาจควบคุมได้ อยากจะหนีไปแต่กลับพบว่าตนเองถูกเขาโอบกอดเอาไว้แน่นนานแล้ว ยังไม่ทันจะได้เอ่ยปาก ริมฝีปากร้อนผ่าวของธนพัตก็ประกบลงมา

พักใหญ่ เธอจึงได้อออกมาจากอ้อมกอดอันอบอุ่นของเขา แทบจะถูกเขาจูบจนแหลกสลายอยู่แล้ว

ธนพัตแนบชิดอยู่ข้างหูของสาริศา กระซิบเบาๆ ลมหายใจร้อนผ่าวรดบนติ่งหูของเธอ

“สาริศา คุณวางใจเถอะ ผมจะไม่ปล่อยให้ไรยารังแกคุณได้”

สาริศาเอาศีรษะไปอิงแอบบนไหล่หนาของธนพัต ไม่ได้พูดอะไร

เวลานี้ เธอไม่ต้องการคำพูดอะไรมากมาย

คนที่ผมรัก ผมจะดูแลยกย่องอย่างดี คนที่ผมไม่รัก ก็จะไม่สนใจ

แค่คุณคิดเหมือนกับกับผม ก็เพียงพอแล้ว

สาริศาพูดเบาๆว่า “ธนพัต คุณทำถูกแล้วค่ะ บุญคุณที่ช่วยชีวิตต้องตอบแทน ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าไรยาไม่ช่วยคุณไว้ พวกเราคงไม่มีทางได้มารู้จักและรักกัน”

ธนพัตไม่ได้พูดอะไร ได้แต่เอาเธอเข้ามาในอ้อมกอด พร้อมกับมองออกไปนอกชิงช้าสวรรค์ก็จะเห็นทิวทัศน์ยามย่ำคืนของเมืองsที่มีแสงไฟระยิบระยับ

แสงไฟนับหมื่นดวงสว่างไสว เหมือนอาคารต่างๆ ถูกปกคลุมไปด้วยเสื้อผ้าที่ประดับด้วยอัญมณีล้ำค่า ถนนหนทางแต่ละเส้นก็กลายเป็นทางช้างเผือกที่ส่องแสงระยิบระยับ รถบนท้องถนนมีการเคลื่อนไหวอย่างต่อเนื่อง เหมือนกับหิ่งห้อยที่ถือโคมสีเหลืองและสีแดงเล็กๆผ่านไปผ่านมา

ชิงช้าสวรรค์ค่อยๆหมุนมาถึงจุดที่สูงที่สุด ทันใดนั้นธนพัตก็กอดสาริศาเอาไว้ มาที่ข้างหน้าต่าง

สาริศาไม่เข้าใจในการกระทำของเขา เหลือบมองเขาอย่างสงสัย ก็ได้ยินเสียงธนพัตพูดเบาๆว่า “ผมมีของจะให้คุณ”

สาริศายังไม่ทันได้ตอบโต้อะไรธนพัตก็จะให้อะไรตัวเอง ทันใดนั้นก็มองเห็น ด้านนอกของชิงช้าสวรรค์จู่ๆก็มีแสงสว่างวาบขึ้นมา……