หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 225

เพราะตอนที่สาริศาถูกจับตัวไปนั้น สื่อมวลชนแทบทุกสำนักต่างก็อยู่ในที่เกิดเหตุ ตอนนี้กลับบังเอิญพบว่าธนพัตไม่ได้พิการอีก! ยังจะมีข่าวอะไรดังกว่านี้อีกมั้ย ทุกคนต่างก็ให้ความสนใจ

ในช่วงแรก ทวิตเตอร์และเว็บไซต์ข่าวต่าง ล้วนรายงานข่าวเกี่ยวกับธนพัตและสาริศา ช่วงเวลาสั้นๆเพียงครึ่งวัน เรื่องที่ธนพัตไม่ได้พิการก็สะพัดไปทั่วทั้งเมืองS

ตอนที่สาริศาตื่นขึ้นมา ก็เป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว มองสำรวจไปโดยรอบ เธอก็รู้ว่าตอนนี้ตนเองอยู่ที่โรงพยาบาล

เอียงศีรษะมองไป ธนพัตกำลังหมอบอยู่ข้างเตียงตนเองหลับไป แต่ดูเหมือนจะหลับไม่สนิทนัก คิ้วสองข้างขมวดแน่น มุมปากเกร็งแน่น ไม่มีความผ่อนคลายตอนนอนเลยสักนิดเดียว

สาริศายกมือขึ้นคิดจะลูบคิ้วเขา แต่เพราะว่าเธออาจจะสลบไปนาน ทำให้ร่างเธอชาเล็กน้อย ยกไม่ขึ้นชั่วคราว

เธออยากจะขยับตัวหน่อย แต่ก็กลัวว่าจะทำให้ธนพัตตื่น

“ริศา ริศา……”

ดูเหมือนว่าธนพัตกำลังฝันร้ายอะไรบางอย่าง พึมพำเรียกชื่อเธอตลอดเวลา เรื่องที่เกิดเมื่อกลางวันนี้ทำให้เขาตกใจมากสินะ

“ไม่เป็นไรแล้วนะ ไม่เป็นไรแล้ว ฉันอยู่นี่” สาริศาปลอบธนพัตเบาๆ พยายามยกมือข้างหนึ่งขึ้นมา ค่อยๆลูบที่ศีรษะเขาเบาๆ

อาจเป็นเพราะการเคลื่อนไหวค่อนข้างแข็งเกร็ง ธนพัตจึงตื่นขึ้นมา ลืมตาก็สบสายตาของสาริศา

ดวงตาทั้งคู่สบกัน เพิ่งจะผ่านเหตุการณ์เลวร้ายมา ในสายตาของทั้งคู่ต่างก็มีความหวาดกลัวและห่วงใย

สบตากันอยู่ครู่หนึ่ง ธนพัตก็กอดสาริศา ตอนแรกเป็นการกอดเบาๆ ต่อมาสาริศาก็รู้กว่าธนพัตยิ่งกอดยิ่งแน่นขึ้นเรื่อยๆ ，รัดจนตัวเธอเจ็บเล็กน้อย

“ธนพัต คุณปล่อยฉันก่อน ” ได้ยินดังนั้น ธนพัตไม่เพียงไม่ปล่อย แต่กลับกอดเธอแน่นยิ่งขึ้น

“ธนพัต เจ็บ”

จนกระทั่งสาริศาร้องเจ็บ ธนพัตจึงได้ค่อยคลายอ้อมกอดออก

ทั้งสองคนก็กอดกันอยู่แบบนี้ ไม่พูดอะไร แต่สาริศากลับรู้สึกว่าร่างของธนพัตสั่นเล็กน้อย

“ธนพัต คุณเป็นอะไรคะ” มองธนพัตที่ไม่พูดอะไรเลย สาริศาถามอย่างแปลกใจ

หลังจากนั้นพักใหญ่ สาริศาก็ได้ยินธนพัตพูดข้างหูตนเองว่า “สาริศา รับปากผม ต่อไปจะไม่ไปจากผมได้มั้ย”

พูดจบธนพัตก็เงยหน้ามองสาริศา

สาริศามองเห็นดวงตาธนพัต ในใจรู้สึกเจ็บปวด ภายในดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความรักและห่วงใยตนเอง แล้วยังวิงวอนขอร้องขนาดนั้น ดูเหมือนกำลังเฝ้ารอคำตอบของตนเอง

อารมณ์รักที่ไม่อาจควบคุมได้ สาริศาจุมพิตบนดวงตาของธนพัต “ค่ะ ฉันจะไม่มีวันไปจากคุณตลอดไป”

ริมฝีปากของสาริศาเพิ่งจะห่างออกมาจากดวงตาของธนพัต จูบของเขาก็แทรกเข้ามา ความอ่อนโยนที่ต่างออกไปจากที่ผ่านมา จูบของธนพัตค่อนข้างรีบร้อน ราวกับว่าจะกลืนกินเธอเข้าไปในท้อง เอาเธอไว้ที่ยอดดวงใจ ไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายได้อีก

แต่สาริศาก็ไม่ได้รู้สึกอึดอัด แต่ยังพยายามที่ทำให้ตัวเองเข้ากันกับธนพัต……

หลังจากการจุมพิต อารมณ์ของทั้งสองคนก็สงบนิ่งลงไม่น้อย

สาริศานึกถึงภาพที่ธนพัตวิ่งเข้าไปช่วยตนเองก่อนหน้านี้ มองธนพัตอย่างห่วงใยพลางถามว่า “ธนพัต เรื่องที่ขาของคุณไม่ได้พิการ ทุกคนต่างก็รู้ความจริงแล้ว มันไม่เป็นไรจริงเหรอ ทั้งหมดเป็นเพราะฉัน……”

คิดมาถึงตรงนี้ สาริศาอดไม่ได้ที่จะทาตัวเอง เพราะตัวเองไม่ระวังถึงถูกไรยาจับตัวมา ถ้าไม่เป็นแบบนี้ ธนพัตก็ไม่ต้องเปิดเผยความลับของเขาต่อหน้าผู้คนเพื่อมาช่วยตัวเอง

หลังจากนั้นไม่นาน บุรินทร์ก็ได้ยินข่าวนี้ ถึงตอนนั้นต้องคิดหาวิธีอะไรมาจัดการธนพัตแน่นอน

ธนพัตดูเหมือนจะรู้ว่าสาริศากำลังคิดอะไรอยู่ เขาเอาเธอเข้ามากอดแล้วพูดว่า “ไม่มีอะไร เดิมทีเรื่องนี้ผมเองก็คิดว่าจะเปิดเผยเร็วๆนี้อยู่แล้ว จะแกล้งทำเป็นพิการไปตลอดชีวิตไม่ได้หรอกนะ

คุณวางใจเถอะ ผมคิดหามาตรการรับมือเอาไว้แล้ว และก็เตรียมการไว้พร้อมหมดแล้ว จะไม่ให้พวกเขาทำสำเร็จเด็ดขาด”

“คุณคิดจะทำยังไงคะ” สาริศายังรู้สึกกังวลเล็กน้อย

“พรุ่งนี้ผมจะจัดงานแถลงข่าว อธิบายเหตุและผลของเรื่องนี้ทั้งหมดให้ทุกคนฟัง ”

“’งั้นฉันต้องไปมั้ยคะ” สาริศาหวังว่าตนเองจะได้ไปเผชิญหน้ากับเรื่องพวกนี้พร้อมกับเขา

“อย่าเลย ร่างกายคุณยังไม่แข็งแรง ไม่เหมาะที่จะไปปรากฏตัวต่อหน้าผู้คน พรุ่งนี้ผมไปคนเดียวก็พอแล้ว”

ธนพัตเข้าใจความรู้สึกของสาริศา แต่เขาไม่อยากให้เธอต้องไปเผชิญหน้ากับเรื่องวุ่นวายพวกนี้ เธอแค่มีชีวิตอยู่อย่างสุขสบาบภายใต้การปกป้องดูแลของตนเองก็พอแล้ว

“ฉันไม่ได้เป็นอะไร ก็แค่ตกใจมากเท่านั้นเอง ไม่ได้บาดเจ็บเลยสักนิดเดียว” สาริศาพูดอย่างรีบร้อน

“อย่าดื้อ เชื่อผม ดูแลตัวเองให้ดีก่อน ถึงเวลาก็จะมีถ่ายทอดสด คุณดูถ่ายทอดสดที่โรงพยาบาลก็ได้” เห็นความยืนกรานในสายตาธนพัต สุดท้ายสาริศาก็ต้องยอมจำนน

“ก็ได้ค่ะ” สาริศาพยักหน้าให้ธนพัต เธอก็ไม่อยากให้เขาเป็นห่วง ในเมื่อเขาไม่อยากให้ตนเองไป เช่นนั้นตนเองก็จะไม่ไป

เช้าตรู่วันต่อมา หลังจากที่ธนพัตทานอาหารเช้าเป็นเพื่อนสาริศาแล้ว ก็ไปจัดการเรื่องงานแถลงข่าว

หลังจากเพื่อนร่วมงานที่สำนักพิมพ์รู้ข่าวว่าสาริศารักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาล ก็พากันมาเยี่ยมเธอที่โรงพยาบาล

“พี่ริศา พี่ไม่เป็นไรนะคะ บาดเจ็บหรือเปล่าคะ” พอเมย์เข้ามาในห้องพักผู้ป่วยก็รัวคำถามใส่เป็นชุดไม่ยั้งเลย ใบหน้าเต็มไปด้วยความห่วงใย

“เอาละ เมย์ สาริศาต้องการการพักผ่อน เธอก็อย่าไปรบกวนเขาเลย!” พี่จ๊าจ๋าได้ยินเสียงดังเอะอะโวยวาย ก็รีบมาห้ามเธอ เกรงว่าจะส่งผลกระทบต่อการพักผ่อนของสาริศา

“ใช่แล้ว พวกเรามาเยี่ยมคนป่วย ถ้ามาทำให้คนป่วยอาการหนักขึ้นก็คงไม่ดี” เพื่อนร่วมงานกลุ่มหนึ่งแกล้งหยอกเล่น

พอเมย์ได้ยินก็หน้าแดง พูดกับสาริศาเบาๆว่า “พี่ริศา ฉันไม่ได้มารบกวนพี่หรอกนะ”

“ไม่แน่นอน พวกเธอสบายใจได้ ฉันไม่ได้เป็นอะไร” เห็นทุกคนมาเยี่ยมตัวเอง ก็ต้องยอมรับว่า ในใจสาริศานั้นรู้สึกอบอุ่นมากจริงๆ

“ริศา ตอนนี้พวกเราเพิ่งจะรู้ว่า หลายวันก่อนพวกเราเข้าใจเธอผิด เธออย่าเอามาใส่ใจนะ” เพื่อนร่วมงานที่แอบนินทาลับหลังว่าสาริศาสวมเขาให้ธนพัตก่อนหน้านี้ขอโทษสาริศาด้วยสีหน้าแดงก่ำ

“ใช่แล้ว สาริศา เธอก็อย่าเก็บไปใส่ใจเลยนะ ในเมื่อก่อนหน้านี้ประธานธนพัตก็……การที่ทุกคนสงสัยก็เป็นเรืองปกติ แต่ตอนนี้ทุกคนต่างก็รู้แล้ว ธนพัตไม่ได้พิการ ข่าวลือก่อนหน้านั้นก็ย้อนกลับมาทำร้ายตัวเอง พวกเธอต่างก็อิจฉาที่เธอมีสามีดีนาดีนี้

ได้ยินคำพูดของเมย์ สาริศาก็สงสัยเล็กน้อย “ทุกคนรู้แล้วเหรอ นี่ตกลงมันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่”

“พี่ริศาไม่รู้เหรอ ไม่หรอกมั้ง ข่าวบนทวิตเตอร์ออกจะครึกโครม” เมย์พูดพลางหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาส่งให้สาริศาดู

สาริศาหยิบโทรศัพท์มือถือ เลื่อนดูในทวิตเตอร์ พบว่าคำที่ใช้ค้นหาทั้งหมดล้วนเกี่ยวข้องกับธนพัต “ธนพัต ” “ธนพัตไม่ได้พิการ” “ภรรยาของธนพัต” คำพูดประมาณนี้