หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 224

ธีภพไม่ได้พูดอะไร

มองเห็นธีภพนิ่งเงียบเป็นการยอมรับโดยปริยาย ในใจไรยาก็เต็มไปด้วยความผิดหวัง

“เธอมีอะไรดี พวกคุณต่างก็รักเธอ ต่างก็ช่วยเหลือเธอ พวกคุณตาบอดกันหมดแล้วเหรอ! ได้ วันนี้ฉันก็จะตายไปพร้อมกับเธอ ฉันจะให้พวกคุณมีชีวิตอยู่ในความรู้สึกผิดและทุกข์ทรมานไปตลอดชีวิต” พูดพลาง เธอก็ลากสาริศาเตรียมจะกระโดดลงไปพร้อมกัน

“หยุด!” ธนพัตมองสาริศาถูกไรยาดึงจนเหลือเพียงนิ้วสองนิ้วที่ดึงราวเหล็กเอาไว้ ในใจตื่นตระหนก ตะโกนเสียงดัง แอบโกรธที่ธีภพทำไม่สำเร็จ ล้มเหลวไม่เป็นท่า

เขาหันไปทางไรยา พูดว่า “ไรยา คุณเอาผมไปแทนสาริศา มาจับผมเป็นตัวประกันแทน”

เมื่อทุกคนได้ยินต่างก็ตกใจพลางมองไปยังธนพัต ไม่อยากจะเชื่อว่าเมื่อครู่ได้ยินอะไรมา

“คุณชาย!” ชรัณได้ยินคำพูดของธนพัต รีบเรียกเขาเพื่อขัดขวางธนพัต

แม้ว่าตนเองก็จะเป็นห่วงความปลอดภัยของคุณชายมาก แต่การให้ธนพัตไปเปลี่ยนตัวกับสาริศานั้นไม่ใช่วิธีที่ดีนักจริงๆ ถ้าหากธนพัตเกิดอันตรายอะไรขึ้นจะทำอย่างไร และก็ไม่สามารถใช้ชีวิตแลกด้วยชีวิตได้

ธนพัตเหลือบมองชรัณ แสดงความหมายว่าเขาไม่ต้องพูดอะไร

“คุณว่าอะไรนะ คุณยอมที่จะเปลี่ยนตัวกับสาริศาเหรอ” ไรยาแทบไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ตนเองได้ยิน มือชะงักไปชั่วครู่ และหยุดชะงักการกระทำที่จะผลักสาริศาลงไปด้วย

“ใช่ ผมมาเปลี่ยนแทนสาริศา ผมเป็นประธาน TNP Group และก็เป็นคุณชายรองของตระกูลกีรติเมธานนท์ มีค่าตัวมากกว่าสาริศามากมายนัก หลังจากจับตัวผมเป็นตัวประกันแล้ว คุณสามารถเรียกร้องอะไรก็ได้กับตระกูลกีรติเมธานนท์และ TNP Group คุณเชื่อผม พวกเขาไม่ปฏิเสธคุณเด็ดขาด”

“อีกอย่าง เมื่อกี้คุณบอกแล้วว่า คุณเกลียดผม ผมเป็นคนทำร้ายคุณจนเป็นแบบนี้ เรื่องของบริษัทและแม่ของคุณล้วนเป็นฝีมือผม ไม่เกี่ยวอะไรกับสาริศาเลยสักนิดเดียว”

ธนพัตพูดพลาง ค่อยๆผลักรถเข็นเข้าไปใกล้ไรยาพลาง

พอเห็นว่าอารมณ์ไรยาไม่ได้ผลีผลามวู่วามขนาดนั้นอีกแล้ว ธนพัตก็พูดกับไรยาเบาๆว่า “ผมเปลี่ยนตัวกับสาริศา ถึงเวลา คุณอยากจะแก้แค้นผมยังไงก็ได้ คุณสามารถเอาผมโยนลงไปจากชั้นนี้ได้ คุณก็มองเห็นแล้ว ขาของผมพิการ ไม่สามารถแรงต่อต้านขัดขืนคุณได้เลย”

เมื่อได้ยินคำพูดของธนพัต ไรยาที่อยู่ในภาวะตกใจไม่ได้สังเกตด้วยซ้ำว่า ธนพัตกำลังเข้ามาใกล้เธออย่างช้าๆ ตอนนี้เขาก็อยู่ห่างจากพวกเธอไม่ถึงสองก้าวแล้ว

คำพูดของธนพัตไม่เพียงทำให้ไรยาตื่นตกใจ แต่สาริศาเองก็ด้วย

เธอไม่เคยคาดคิดเลยว่า ในใจของธนพัตตนเองจะสำคัญมากขนาดนี้ วินาทีนี้ เธอสัมผัสมันได้ชัดเจนยิ่งกว่าทุกครั้ง ที่แท้แล้วธนพัตรักตนเองมากขนาดนี้ มากกว่าชีวิตของเขาเสียอีก

ได้พบกับธนพัตในช่วงชีวิตที่เหลืออยู่นี้ คนที่ไม่ได้มีศีลธรรมความอดทนอย่างเธอสาริศาก็ถือว่าโชคดีมากเหลือเกินแล้ว

“คุณรักเธอขนาดนี้เลยเหรอ เพื่อเธอแล้ว แม้แต่ชีวิตตัวเองก็ไม่ต้องการเหรอ” ไรยาได้ยินคำพูดของธนพัต ก็บ่นพึมพาเบาๆ

“ฮาๆ……” ไรยาหัวเราะขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง “สาริศาดีขนาดนี้เลยเหรอ พวกคุณถึงรักเธอมากขนาดนี้ เธอเป็นแค่ลูกนอกสมรสมีสิทธิ์อะไร!”

ไรยายื่นมือมาบีบคอสาริศาเอาไว้ทันที พูดเสียงดังว่า “ต่างก็อยากจะช่วยเธอใช่มั้ย เพื่อเธอแล้วแม้แต่ชีวิตตัวเองก็ยอมสละได้เหรอ ฉันจะไม่ยอมให้พวกคุณได้สมหวัง วันนี้เธอต้องตาย! ฉันจะให้พวกคุณไม่มีโอกาสได้เจอเธออีกตลอดไป ช่วงชีวิตที่เหลือฉันจะให้พวกคุณมีชีวิตอยู่อย่างทุกข์ทรมาน”

หลังจากไรยาพูดจบ ก็หันไปมองธีภพ แววตาคลั่งไคล้ แต่ว่าเพียงแต่สิ่งที่อยู่ในนั้นไม่ใช่ความรักอีกต่อไป แต่เป็นความเกลียดชังที่รุนแรง “ทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันทำทั้งหมดก็เพื่อคุณ แล้วคุณล่ะ ในใจของคุณมีแต่สาริศา ธีภพ คุณรักเธอ ฉันก็จะต้องฆ่าเธอให้ได้ ฉันจะให้คุณใช้ชีวิตอย่างเศร้าเสียใจไปตลอดชีวิต”

พูดจบประโยคนี้ ไรยาก็ลากแขนอีกข้างของสาริศามาเตรียมจะกระโดดลงไปพร้อมกับเธอ

“อย่า!” ธนพัตเห็นการกระทำของไรยา ก็ร้องด้วยความกลัว

ตำรวจที่อยู่รอบๆต่างกรูกันเข้ามา คิดจะจับสองคนที่กำลังจะตกลงไป

เวลานี้เอง อาศัยจังหวะที่ไรยาไม่ทันได้ระวังตัว ธนพัตที่เข้าใกล้เธอมากก็ลุกขึ้นจากรถเข็นทันที พุ่งตัวไปทางสาริศาอย่างรวดเร็ว จับแขนอีกข้างของเธอไว้ ออกแรงดึงเธอกลับมา

ตอนที่ธนพัตเอาตัวสาริศาเข้ามากอดไว้ในอ้อมอกอย่างแนบแน่น ไรยาก็ตกลงไปแล้ว

“แค่กๆ……”

เธอถูกไรยาฉุดกระชากลากถูมาตลอดเวลา เมื่อครู่ยังถูกบีบคออีก หลังจากสาริศาได้รับอิสรภาพแล้ว ก็ไออย่างรุนแรงขึ้นมา

“คุณไม่เป็นไรนะ บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า” ธนพัตรีบแก้มัดให้สาริศา เอาเธอมากอดไว้ในอ้อมอกสำรวจเธอทั้งตัว

สำรวจไปพลาง ถามสาริศาอย่างร้อนใจไปพลาง กลัวว่าเธอจะได้รับบาดเจ็บตรงที่ตนเองมองไม่เห็น

“แค่ก……ฉันไม่เป็นไรค่ะ” สาริศาตอบพลางมองสีหน้าธนพัตที่เต็มไปด้วยร้อนใจ

ทางธนพัตกำลังกอดพลางปลอบโยนสาริศา แต่ผู้คนที่มุงดูอยู่โดยรอบกลับพากันตะลึงอ้าปากค้าง ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ตนเองเห็นทั้งหมด

เมื่อครู่ผู้ชายที่ดึงสาริศาขึ้นมาคือใคร ธนพัตเหรอ ขาสองข้างเขาไม่ได้พิการหรอกหรือ ทำไมยังวิ่งได้เร็วขนาดนั้น

ในใจทุกคนต่างก็มีคำถามเหมือนกัน แต่ในชั่วพริบตานั้นไม่รู้จะทำใจยอมรับข่าวนี้อย่างไร บริเวณโดยรอบเข้าสู่ความเงียบงันอย่างน่าแปลกประหลาด

สาริศาและธนพัตเองก็สัมผัสได้ถึงความผิดปกติที่อยู่รอบๆ มองเห็นทุกคนต่างมองสำรวจขาของธนพัต สาริศามองธนพัตด้วยความเป็นห่วง “ธนพัต ขาคุณ……”

มองไปรอบๆ ธนพัตก้มหน้าพลางปลอบว่า “อย่าคิดมาก ขอแค่คุณปลอดภัย เรื่องอื่นก็ไม่สำคัญอะไรแล้ว”

เมื่อได้ยินคำพูดที่อ่อนโยนของธนพัตในตอนนี้ สาริศาหลังจากที่เพิ่งรอดชีวิตจากเหตุการณ์น่ากลัวเมื่อครู่รู้สึกแค่ว่าในใจเต็มไปด้วยความสุข แต่ว่า……

สาริศามองไปด้านข้างดาดฟ้า จะอย่างไรก็ตามไรยาก็เป็นญาติของตนเอง แม้ว่าเมื่อครู่เธอต้องการจะฆ่าตนเอง แต่ตอนนี้มองเห็นเธอตายไปแบบนี้ ในใจเธอก็รู้สึกเสียใจไม่น้อย

นึกถึงครั้งแรกที่ได้พบกับไรยา ไรยาที่สวมชุดกระโปรงสวยงามมองเห็นตนเอง แววตาเต็มไปด้วยความรังเกียจและดูถูก ด้วยท่าทางเจ้าหญิงผู้สูงส่ง

ตอนนี้เธอยังจำไรยาในตอนนั้นได้ แม้เธอจะทำร้ายตนซ้ำแล้วซ้ำเล่า ถึงขั้นจะฆ่าตนเอง แต่อย่างไรเสียก็เป็นชีวิตหนึ่งที่มีลมหายใจ อยู่ๆก็มาตายแบบนี้เลย……

หลังจากเหตุการณ์เลวร้ายเมื่อครู่ ตอนนี้ต้องมาเห็นญาติของตัวเองตายไปต่อหน้าต่อตาตัวเองอีก สุดท้ายแล้วสาริศาก็ยังมิอาจทนรับได้ เป็นลมหมดสติไป

“ริศา ริศาคุณตื่นสิ” ธนพัตมองเห็นสาริศาหมดสติไป ก็เรียกชื่อเธออย่างร้อนใจ แต่ว่าดวงตาสาริศายังคงปิดแน่น ไม่มีท่าทีว่าจะตื่นขึ้นมาเลยสักนิด

ธนพัตในตอนนี้เองก็ไม่ได้คำนึงถึงอะไรมากนัก อุ้มสาริศาขึ้นมาเดินลงไปชั้นล่าง “ชรัณ รีบไปขับรถ ไปโรงพยาบาล”

“ครับ” ชรัณตอบรับ ธนพัตไม่ได้ปิดบังเรื่องที่เขาไม่ได้พิการอีกต่อไปแล้ว คิดว่าเขาเองก็น่าจะมีวิธีการรับมือของเขาเองอยู่แล้ว

รอจนกระทั่งร่างของธนพัตกับสาริศาหายลับไปจากสายตาแล้ว ผู้คนที่อยู่รอบๆจึงได้สติกลับมา ทันใดนั้นการวิพากษ์วิจารณ์ต่างๆนานา ก็เริ่มขึ้นเหมือนหม้อที่แตกอย่างนั้น

“ที่แท้ธนพัตไม่ได้พิการ ขาของเขาหายดีตั้งแต่เมื่อไหร่”

“นี่มันเหลือเชื่อมากเกินไปแล้วนะ ทำไมเมื่อครู่ยังนั่งอยู่บนรถเข็นอยู่เลย ตอนนี้วิ่งเร็วอย่างกับบินได้เลย!”

“งั้นเมื่อก่อนนี้รถเข็นเอาไว้นั่งเล่นเหรอ แม่เจ้าโว้ย โลกของคนรวยพวกเราไม่เข้าใจเลย”