หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 238

กระโปรงมุ้งสีขาวเอวจับจีบ ทำให้ทรวดทรงองเอวของหญิงสาวดูงดงาม โดยที่เท้าเหยียบอยู่บนรองเท้าส้นสูงสีชมพู ยิ่งทำให้เห็นถึงน่องขาเรียวเล็กขาวเนียน ในมือถือกระเป๋าเงินขนาดเท่าฝ่ามือ ผมที่สั้นนุ่มลื่นที่ติดอยู่ข้างแก้ม 

ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า มีเครื่องประดับเพียงชิ้นเดียวคือสร้อยคอเพชรบาง ๆ ตรงที่คอ ประกายแวววาววิบวับเบา ๆ ทำให้คอที่ดูเรียวดูมีเสน่ห์มากขึ้น ทั้งตัวดูสง่างามอย่างสุดจะพรรณนา

ลักษณะใบหน้าของหญิงสาวดูงดงามอย่างน่าเหลือเชื่อ คิ้วที่ดกดำโดยไม่ได้ย้อม ริมฝีปากแดงระเรื่อ ดวงตาที่สดใส ฟันที่ขาวของเธอ ยังไม่เพียงพอที่จะพรรณนาความงดงามของใบหน้านั้น เพียงได้แค่มองแวบเดียว ก็จะไม่สามารถลืมใบหน้านั้นได้

มีนักข่าวบางคนอดไม่ได้ที่จะยกกล้องในมือขั้นมา อยากจะบันทึกทุกย่างก้าว ทุกการขมวด ทุกการยิ้มของหญิงสาวคนนี้ไว้ 

จากนั้น ก็มีนักข่าวเข้าร่วมมากขั้น ฉับพลันแสงแฟลชก็วิบวับอยู่ตรงหน้าหญิงสาวคนนั้นอย่างไม่ยี่หระ และภาพนี้ก็ยิ่งกว่าการปรากฏตัวของดาราตัวท็อปเสียอีก

แต่หญิงสาวคนนี้กลับไม่ได้รู้สึกตื่นเต้น ยังคงยิ้มแล้วเดินมาทางนี้

สังเกตเห็นนักข่าวเริ่มมีการเคลื่อนไหว สาริศาจึงดึงสายตากลับมาจากการมองธนพัต แล้วหันหน้ามาดูว่าเกิดอะไรขึ้น

หลังจากดูจนแน่ใจคนถึงที่มาเยือน สาริศาก็เกิดความฉงนขึ้นในใจ Elaine? เธอมาที่นี่ได้อย่างไร และสาริศาก็สังเกตเห็นว่า Elaineในวันนี้แตกต่างไปจากปกติอย่างสิ้นเชิง

ปกติแล้วสไตล์การแต่งตัวของ Elaine มักจะสวมชุดสูทแบบมืออาชีพ ควบคู่กับการแต่งหน้าที่ประณีตและทรงผมสั้นที่เรียบร้อย ทำให้คนรู้สึกถึงความเรียบง่ายเก่งกาจมีความสามารถ

วันนี้ Elaine กลับมาในแนวชุดกระโปรงสาวหวาน ซึ่งเหมือนกับชุดที่เธอเลือกให้กับสาริศาตอนที่อยู่ในห้างสรรพสินค้าอย่างมาก อีกทั้งยังแต่งหน้าบาง ๆ เท่านั้น ทั้งตัวดูราวกับเด็กสาวอายุสิบเจ็บสิบแปดปีอย่างไรอย่างนั้น

เมื่อสักครู่ที่เห็นเธอนั้น สาริศาเกือบจะจำเธอไม่ได้

ถึงแม้ว่าสไตล์จะแตกต่างกันมาก แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่า Elaine ยังคงทำให้คนรู้สึกอัศจรรย์ใจ จนสาริศาเองยังรู้สึกว่า การแต่งตัวในวันนี้ค่อนข้างดูเข้ากับตัว Elaine มาก ทำให้ดูสะอาดสะอ้าน สดใสบริสุทธิ์

แต่ Elaine ที่มองและเดินมาทางตัวเองนั้น ทำให้สาริศามีความรู้สึกคุ้นเคยอย่างอธิบายไม่ถูก Elaine แบบนี้เหมือนคนคนหนึ่งมาก แต่ว่าเธอนึกไม่ออกว่าเหมือนใคร

รู้สึกถึงมือของชัชวาลที่ประคองตัวเองไว้นั้นได้คลายออก สาริศาจึงเกิดการยืนไม่ตรงจนโงนเงน จึงรีบใช้เท้าที่ได้รับบาดเจ็บยันพื้นไว้ เพื่อไม่ให้ตัวเองเซล้มไป

“ซี๊ด” ความเจ็บปวดได้ลอยมา สาริศาอดไม่ได้ที่จะสูดลมหายใจเย็น ๆ เข้าลึก ๆ 

มองไปทางชัชวาลด้วยความงุนงง สาริศาเห็นว่าชัชวาลมีท่าทีที่ตกตะลึง อ้าปากค้าง จ้องมอง Elaine ที่กำลังเดินเข้ามา สีหน้าของเขาดูไม่ออกว่าดีใจหรือเสียใจ

หันหน้าไปมองธนพัต เห็นเพียงเขากำลังมองดู Elaine ด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความตะลึงงัน ดวงตาเบิกโพลงและเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ หายากที่จะเห็นสีหน้าของเขาที่ไม่แสดงอารมณ์สุขทุกข์เฉกเช่นปกติ

กันยาที่อยู่ข้าง ๆ ได้ขยี้ตาตัวเองที่ร้องไห้จนบวมแดง มุมปากที่ขยับเล็กน้อย ไม่รู้ว่ากำลังพึมพำอะไรอยู่ สาริศาได้ยินไม่ชัดเจน ได้ยินเพียงราง ๆ เหมือนกับได้ยินคำว่า “เป็นไปไม่ได้” “ทำไมถึงเป็นเช่นนี้” 

ไม่รู้ว่าทำไมเมื่อพวกเขาเห็น Elaine แล้วมีปฏิกิริยาแบบนี้ ถึงแม้ว่า Elaine จะสวยมาก แต่ปฏิกิริยาของพวกเขาสามคนค่อนข้างประหลาดมาก 

สาริศารู้สึกว่าคนที่อยู่ในนี้ มีเพียงตัวเองที่สนิทกับ Elaine ที่สุด อย่างไรก็ควรจะก้าวไปด้านหน้าเพื่อกล่าวทักทายหน่อย

กลั้นความเจ็บปวดไว้ และยัดเท้าที่บวมเป่งเข้าไปในรองเท้าส้นสูง สาริศาเดินโขยกเขยกเข้าไปที่ด้านข้าง Elaine