หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 239

“คุณคือคุณพชิราเหรอคะ”

“คุณพชิราครับ เกิดอะไรขึ้นกับคดีลักพาตัวในตอนนั้น แล้วคุณหนีออกมาได้อย่างไรครับ”

“ในเมื่อคุณพชิรายังมีชีวิตอยู่ แล้วทำไมหลายปีมานี้ถึงไม่ปรากฏตัวเลยคะ ทำให้ทุกคนต่างเข้าใจว่าคุณเสียชีวิตไปแล้ว”

“ไม่ทราบว่าหลายปีมานี้คุณไปอยู่ที่ไหนมา……”

…….

เสียงดังกึกก้อง สถานการณ์ตรงหน้าตกอยู่ในความโกลาหล

ธนพัตเห็นนักข่าวพุ่งมาที่ตัวพชิรา จึงได้ก้าวเดินเข้าไปก่อนนักข่าวถึงตัว และปกป้องพชิราพร้อมกับชัชวาลในเวลานี้ กลัวว่าเธอจะได้รับบาดเจ็บจากคนรอบข้าง

เห็นธนพัตพลางผลักนักข่าว พลางจับพชิราด้วยความเป็นห่วง สาริศาก้มหน้ามองเท้าของตัวเอง มีความรู้สึกกลัวผุดขึ้นในหัวใจ เธอรับกัดริมฝีปากของตัวเอง บังคับตัวเองไม่ให้สั่น

เห็นธนพัตกับชัชวาลปกป้องพชิรา พวกเขาไม่มีโอกาสที่จะได้สัมภาษณ์ นักข่าวเหล่านั้นจึงกวาดมองมาทางสาริศา ฉับพลันความคิดก็เปลี่ยน วิ่งกรูกลับมาหาสาริศาแทน

“คุณสาริศา คุณรู้เรื่องที่คุณพชิรายังมีชีวิตอยู่ไหมครับ”

“คุณสาริศา ทำไมก่อนหน้านี้คุณถึงไม่มาพร้อมกับคุณธนพัตคะ”

“คุณรู้ไหมว่าคุณธนพัตจะมาเคารพศพคุณพชิรา นี่แปลได้ไหมว่าความสัมพันธ์ของคุณกับคุณธนพัตเกิดปัญหาขึ้นจริง ๆ……”

……

ยิ่งอยู่นักข่าวที่มาสัมภาษณ์สาริศาก็ยิ่งเยอะขึ้น พลางตั้งคำถามพลางดันสาริศาให้เดินไปทางพวกธนพัต อยากจะถ่ายรูปของทั้งสี่คนด้วยกัน ต่อให้พวกเขาจะไม่ตอบ แต่ภาพเหล่านี้ก็เพียงพอที่จะดึงดูดความสนใจจากผู้คน

สักพัก สาริศา ธนพัต ชัชวาลและพชิราก็ถูกล้อมให้อยู่ตรงกลาง 

เห็นความโกลาหลในที่เกิดเหตุ เหล่าคนที่ชัชวาลจัดมาเพื่อช่วยจัดแต่งสถานที่ ก็ได้สติคืนจากอาการช็อกที่พชิรานำมาให้ จึงได้รีบเข้ามาขัดขวางเหล่านักข่าวไว้

คนเหล่านั้นล้อมกันเป็นวงกลม ปกป้องธนพัตพวกเขาสี่คนให้อยู่ตรงกลาง จากนั้นค่อย ๆ เดินเคลื่อนตัวมุ่งตรงไปทิศทางของรถ จนมาถึงที่รถด้วยความยากลำบาก

“คุณชาย พวกเท่านรีบไปก่อน ที่นี่ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพวกผมเอง” หลังจากที่คนเหล่านั้นปกป้องพวกเขาขึ้นรถไปแล้ว ก็ตั้งแถวหน้ากระดาน ขวางนักข่าวที่พุ่งกระโจนเข้ามา

แต่ว่าคนหมู่น้อยหรือจะสู้คนหมู่มาก ไม่ช้านักข่าวเหล่านั้นก็ได้ล้อมรถไว้ ตบเข้าที่หน้าต่างรถ จนรถไม่สามารถที่จะทำการเคลื่อนตัวออกไปได้

“คุณชาย ตอนนี้จะทำอย่างไรดี” คนขับรถที่ยังไม่เคยเผชิญหน้ากับสถานการณ์แบบนี้ จึงหันมามองชัชวาลอย่างกังวลใจ

ชัชวาลคิดไม่ออกในชั่วโมงฉับพลัน จะให้พุ่งออกไปคงไม่ได้ ถ้าเกิดชนคนขึ้นมา มีแต่จะทำให้เป็นเรื่องใหญ่

เมื่อมองดูเหล่าใบหน้าที่บ้าคลั่งนอกหน้าต่างรถ แววตาของธนพัตประกายไอหมอกดำ ส่งสัญญาณให้คนขับรถหลบไป และธนพัตก็เข้าไปนั่งในตำแหน่งที่นั่งคนขับแทน

มองดูจากกระจกหลังเห็นด้านหลังมีคนค่อนข้างน้อย ธนพัตจึงถอยรถทันที จากนั้นก็เหยียบคลัตช์ และรถก็พุ่งออกไปด้านหน้าในบัดดล

นักข่าวเหล่านั้นก็คิดไม่ถึงว่ารถนั้นจะพุ่งตรงเข้ามา จึงต่างตกใจวิ่งหนีกระเจิงออกไปข้าง ๆ