หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 270

ได้ยินชัชวาลต่อว่าตัวเองแบบนี้ พชิราก็รู้สึกน้อยใจมากๆอยู่ในใจ ตะคอกเสียงดัง “เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของฉันซะหน่อย เป็นความผิดยัยสาริศา ใครใช้ให้มันแย่งธนพัตกับฉัน! ถ้าหากมันไม่คบกับธนพัต ฉันจะทำกับมันแบบนี้เหรอ? ”

“เพชร” ได้ยินที่พชิราพูด ชัชวาลก็โมโหจนไม่รู้จะพูดยังไง รู้สึกแค่ว่าในใจเต็มไปด้วยความเอือมระอา “สาริศากับธนพัตเขาแต่งงานกันแล้ว ตอนนี้พวกเขาเป็นสามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย เธอไม่ควรจะเข้าไปแทรก หรือว่าเธออยากจะเป็นเมียน้อยให้คนอื่นเขาว่าเหรอ? ”

“ฉันไม่สน ธนพัตเป็นของฉัน เป็นของฉันคนเดียวเท่านั้น!” พชิราตะโกนอย่างคลั่ง “สาริศามันไม่มีค่าพอจะคบกับธนพัต เป็นฉันที่รู้จักธนพัตก่อน และก็มีแค่ฉันที่เหมาะสมกับธนพัต”

พชิราเข้าไปจับแขนชัชวาล สายตาอ้อนวอนเล็กน้อย “พี่ เรื่องนี้พี่ไม่ต้องยุ่งได้มั้ย? ขอแค่ธนพัตรู้ว่าสาริศามันถูกล่วงเกินแล้ว เขาจะต้องไม่เอามันแล้ว และธนพัตจะต้องมาคบกับฉันต่อ พี่ ไม่ต้อง......”

ทนฟังต่อไปไม่ไหวแล้วจริงๆ ชัชวาลยกมือขึ้นตบหน้าพชิราอีกครั้ง “เพื่อที่จะได้ธนพัตทำไมเธอถึงทำเรื่องแบบนี้ออกมาได้ เพชร เมื่อก่อนเธอก็แค่เอาแต่ใจ แต่ตอนนี้ทำไมจิตใจถึงเปลี่ยนเป็นชั่วร้ายแบบนี้!”

“พี่!” พชิราถูกชัชวาลตบอีกครั้ง ก็ร้องไห้โฮ ชี้ไปทางสาริศาพลางโวยวาย “พี่ว่าฉันชั่วร้ายได้ยังไง ทำไมถึงตบฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพราะมัน? ”

เหลือบไปเห็นก้อนอิฐบนพื้น พชิราก็ก้มหยิบมันขึ้นมา และเขวี้ยงไปทางสาริศาอย่างแรง คิดไม่ถึงว่าพชิราจะทำอะไรปุ๊บปั๊บแบบนี้ ชัชวาลจึงห้ามไว้ไม่ทัน

เมื่อเห็นอิฐลอยมาทางตน สาริศาก็รีบหันหน้าหลบอย่างเร็ว ถึงแม้จะหลบ แต่ก็ยังถูกมุมของก้อนอิฐขูดเข้าที่หน้าผาก ทันใดนั้นก็เลือดออก

“ไม่เป็นไรใช่มั้ย? ” ชัชวาลรีบวิ่งเข้ามาด้านหน้าสาริศาตรวจสอบบาดแผล ก็เห็นว่าบนหน้าผากของสาริศามีผิวถูกขูดหลุดออกไป ห้ามเลือดยังไงก็ไม่ยอมหยุด

สาริศาส่ายหน้าอย่างอ่อนแรง แต่การเคลื่อนไหวเล็กน้อยนี้ทำเอาหัวเธอปวดแทบจะระเบิด สาริศาขมวดคิ้วแน่น ไม่กล้าขยับอีก

ก่อนหน้าต้องสู้กับขอทานพวกนั้นเธอก็หมดแรงแล้ว ตอนนี้มาถูกพชิราเขวี้ยงของใส่อีก แถมสาริศายังรู้สึกได้ว่าเลือดในร่างกายของตนกำลังไหลออกมาข้างนอก ภาพก็ค่อยๆเปลี่ยนเป็นมัว ทั้งร่างไม่มีสติแล้ว

เมื่อเห็นตามัวของสาริศา ดูเหมือนเจ็บปวด ชัชวาลจึงรีบอุ้มเธอขึ้นมา “แข็งใจไว้ ฉันจะพาเธอไปส่งโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้”

“กลับไปฉันค่อยคิดบัญชีกับเธอ!” หลังจากทิ้งท้ายประโยคให้พชิรา ชัชวาลก็อุ้มสาริศาเดินก้าวยาวออกไปด้านนอกโกดัง

“โอ๊ย!” เห็นพวกเขาออกไป พชิราที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังก็แหกปากอยู่คนเดียว “สาริศา เป็นเพราะแก! ถ้าหากไม่มีแก ธนพัตก็ยังเป็นของฉัน ถ้าหากไม่มีแก พี่ชายไม่มีทางทำกับฉันแบบนี้ ตั้งแต่เด็กจนโตเขาเอ็นดูฉันที่สุด ต้องโทษแก โทษแกทั้งนั้น!”

ด้านในโกดังที่โล่งสะท้อนเสียงตะโกนของพชิรา หล่อนยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาตัวเอง พชิรากำหมัดแน่น ในใจปั่นป่วนไปด้วยความเกลียดชังสุดๆ

สาริศา ครั้งนี้ถือว่าแกโชคดี ครั้งต่อไปฉันรับรองว่าจะไม่มีใครมาช่วยแกได้อีก!

……

ขณะที่สะลึมสะลือ สาริศารู้สึกว่าตัวเองอยู่ในอ้อมกอดที่อบอุ่น สองมืออุ้มเธอไว้อย่างมั่นคง ราวกับเป็นการสร้างความรู้สึกที่ปลอดภัยมากๆให้เธอ ทำให้เธอรู้สึกวางใจสุดๆ

น้ำเสียงที่อบอุ่นบอกเธอเสียงเบาตลอดว่าไม่เป็นไร ไม่เป็นไรแล้ว......น้ำเสียงคุ้นเคยมาก เป็นใครกันนะ? เหมือนจะเป็นชัชวาล คงเป็นเขามั้ง เธอจำได้ว่าเมื่อกี้ชัชวาลมาช่วยเธอ ทุกครั้งที่เธอเจอกับอันตราย มักเป็นเขาที่มาช่วยเธอ

“ชัช.....ชัชวาล......” สาริศาต้องการยืนยัน จึงเรียกชื่อชัชวาลอย่างอ่อนแรง เธออยากจะลืมตาดู แต่ทำยังไงก็ลืมตาไม่ขึ้น ทั้งร่างก็มึนมาก

เห็นปากของสาริศาขยับ แต่ชัชวาลก็ฟังไม่ชัดว่าเธอกำลังพูดอะไร ทำได้แค่พูดปลอบเธอเสียงดัง “สาริศา ฉันชัชวาล เธอได้ยินที่ฉันพูดมั้ย? เธออดทนหน่อยนะ ฉันจะส่งเธอไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้!”

ที่แท้เป็นชัชวาลจริงๆ สาริศาจึงวางใจ จากนั้นก็หมดสติไปเลย