หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 271

ไม่นาน บุรินทร์ก็ปรากฏตัวที่หน้าประตูห้องประธาน

“ห้องทำงานของนายตกแต่งไม่เลวนะ” ทันทีที่เข้าประตูมา บุรินทร์ก็พูดด้วยน้ำเสียงแปลกๆ แถมยังเดินดูโน่นดูนี่ตามใจชอบ

“นายมาหาฉันทำไม” ธนพัตถามออกไปตรงๆ ไม่อยากพูดตามมารยาทกับเขามากเกินไป

หลังจากเดินวนไปหนึ่งรอบ บุรินทร์จึงมานั่งลงตรงข้ามโต๊ะทำงานของธนพัต ยกขาขึ้นไขว่ห้าง ราวกับว่าตัวเขาต่างหากที่เป็นเจ้าของห้องทำงานแห่งนี้ “นายกำลังพูดอะไร ถ้าไม่มีเรื่องอะไรพี่ชายอย่างฉันจะมาเยี่ยมนายไม่ได้เหรอ”

ธนพัตยกแขนขึ้นกอดอกพลางหรี่ตาจ้องมองบุรินทร์ ไม่เข้าใจเจตนาของเขา

เมื่อถูกธนพัตจ้องก็รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย บุรินทร์จึงทำเป็นโกรธกลบเกลื่อน “นี่นายไม่ต้อนรับฉันหรือไง”

“สรุปมีเรื่องอะไร” ธนพัตถามย้ำอย่างหมดความอดทน “ฉันไม่ว่างมาต้อนรับนาย ถ้าไม่มีเรื่องอะไรก็เชิญ”

ถูกธนพัตพูดใส่ด้วยน้ำเสียงรำคาญ บุรินทร์จึงลุกขึ้นตะคอก “ธนพัต ไม่ว่ายังไงฉันก็เป็นพี่ชายของนายนะ หรือว่านี่คือการต้อนรับของนาย”

“ชรัณ ส่งแขก” ธนพัตไม่อยากยุ่งวุ่นวายกับบุรินทร์อีก จึงสั่งให้ชรัณส่งแขก

“ครับ” เมื่อครู่ชรัณก็ไม่พอใจกับท่าทีและพฤติกรรมของบุรินทร์ แต่เนื่องจากเขาเป็นพี่ชายใหญ่ของธนพัต และเป็นผู้บริหารของกีรติเมธานนท์กรุ๊ปดังนั้นจึงไม่ได้เข้าไปขวางไว้ ตอนนี้เมื่อธนพัตพูดแล้ว แน่นอนว่าเขาจึงก้าวเข้าหาทันที “คุณบุรินทร์ เชิญครับ”

“หึ ธนพัต นายกล้าไล่ฉัน เดี๋ยวนายอย่าเสียใจภายหลังแล้วกัน” บุรินทร์ยืนอยู่ที่เดิมพร้อมกับชี้นิ้วพูดใส่ธนพัต

“ชรัณ!” คิดว่าวันนี้บุรินทร์ตั้งใจมากวนประสาทเขา และความอดทนของธนพัตก็หมดลง จึงขึ้นเสียงเรียกชื่อชรัณ

ชรัณเข้าใจความหมายของธนพัต จึงเข้าไปจับบุรินทร์ทันที พยายามบังคับลากเขาออกจากห้องทำงาน “คุณบุรินทร์ไปเองดีกว่าครับ ถ้าต้องเรียกรปภ.คงดูไม่ดี”

บุรินทร์คิดไม่ถึงว่าธนพัตจะกล้าให้คนมาไล่ตัวเอง จึงโกรธกระฟัดกระเฟียด “ธนพัต นายไม่สนใจภรรยาของนายแล้วใช่ไหม”

ได้ยินดังนั้นธนพัตจึงส่งสัญญาณให้ชรัณปล่อย แล้วรีบเดินไปตรงหน้าบุรินทร์ “นายหมายความว่ายังไง เกิดอะไรขึ้นกับสาริศา!”

ขณะที่กำลังจัดเสื้อที่ชรัณจับจนยับเมื่อครู่ บุรินทร์ก็พูดช้าๆ ไปด้วย “ทำไม ตอนนี้ไม่ไล่ฉันแล้วเหรอ”

“นายทำอะไรสาริศา!” คว้าเนกไทของบุรินทร์ ดวงตาของธนพัตเต็มไปด้วยความโกรธ “ฉันเตือนนายแล้วว่าถ้าเกิดอะไรขึ้นกับสาริศา ฉันจะไม่มีทางปล่อยนาย!”

ออกแรงดึงมือของธนพัตให้หลุดจนบุรินทร์หอบอย่างหนัก สภาพย่ำแย่เล็กน้อย แต่ใบหน้ากลับมีแต่ความยโสโอหัง ดูเหมือนว่าการยั่วให้ธนพัตโกรธได้มันทำให้เขามีความสุขมาก

“อย่าใจร้อน ฉันยังมีอะไรดีๆ ที่ยังไม่ได้ให้นายดูอีกนะ” พูดอย่างนั้นแล้วบุรินทร์ก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเปิดวิดีโอ

“อย่านะ พวกแกไปให้พ้น! อย่า!” ทันทีที่วีดีโอถูกเปิด เสียงร้องอันบีบคั้นหัวใจของสาริศาก็ดังมา

“คุณนายน้อย” ได้ยินเสียงของสาริศา ชรัณจึงก้าวเข้ามาอย่างกังวล ต้องการดูเนื้อหาในวิดีโอให้ชัดเจน

ส่วนธนพัตนั้นยืนอยู่ข้างบุรินทร์ แน่นอนว่าเนื้อหาในวิดีโอถูกฉายชัดเจนสู่สายตาของเขา

เห็นมือและเท้าของสาริศาถูกมัดไว้ มองคนตรงหน้าด้วยสีหน้าตื่นตระหนก ผู้ชายหลายคนแต่งตัวเหมือนขอทานเข้าหาเธอด้วยหน้าตายิ้มหื่นกาม จากนั้นใช้แรงฉีกทึ้งเสื้อผ้าของเธอ สาริศาร้องไห้ดิ้นรน กรีดร้องครวญคราง...

ตอนนั้นเอง วิดีโอหยุดกะทันหันลงตรงใบหน้าสาริศาที่เต็มไปด้วยน้ำตา

เมื่อเห็นสีหน้าสิ้นหวังของสาริศาในวิดีโอ เส้นเอ็นสีเขียวก็นูนขึ้นทั้งตัวธนพัต ปล่อยหมัดเข้าใส่ใบหน้าบุรินทร์ “นายทำอะไรกับเธอ ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน”