หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 28

สาริศารู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อย แต่ภายนอกเขายังคงแสร้งทำเป็นสงบและพูดว่า "คุณกองทัพ คุณก็มาเข้าห้องน้ำเหรอ"

“ฉันไม่จะเข้าห้องน้ำสักหน่อย” กองทัพเดินเข้าไป กลิ่นเหล้าลอยเข้ามาเต็มหน้าของสาริศา “พี่ทับของคุณ รอคุณอยู่นะ”

สาริศาแทบอ้วกออกมา

พี่ทับ?

กองทัพเกือบจะเป็นพ่อของเธอได้แล้ว ยังมีหน้าพูดออกมาได้

“คุณกองทัพนี่ชอบล้อเล่นจริงๆเลยนะ” เธอพยายามดึงมุมปาก เอนตัวพิงกำแพง อยากจะกลับเข้าห้องน้ำหญิงอีกครั้ง

แต่ไม่คิดว่ากองทัพจะคว้าข้อมือของเธอ "โอ้ ริศาคุณจะหลบทำไมหรือว่าคุณไม่ชอบพี่ทับเหรอ"

แม่มึงสิ แน่นอนฉันไม่ชอบ!

สาริศาแทบอยากจะด่าออกมา แต่พอนึกถึงงาน ก็ยังอดทนไว้ได้ “คุณกองทัพ คุณเมาแล้ว”

“หึหึ ถึงจะเมา แต่จัดการกับนางฟ้าตัวน้อยก็ยังเป็นเรื่องง่าย” กองทัพตอนนี้ดูเหมือนจะขี้เกียจเกินกว่าจะซ่อนแรงจูงใจ ตัวอ้วนๆของเขาเดินตรงไปที่สาริศา “คุณอยากลองความสามารถของพี่ทับไหม?"

ตอนนี้สาริศาทนไม่ไหวแล้ว เธอดิ้นรนอย่างรุนแรง "คุณกองทัพ ให้เกียรติฉันเองด้วย!"

สาริศาต่อต้านอย่างเห็นได้ชัด ตอนนี้กองทัพก็ดูไม่ค่อยมีความสุขด้วยใบหน้าอ้วนๆ “สาริศา คุณอย่ามาไม้อ่อนไม่ชอบชอบไม้แข็ง ธีภพมอบคุณให้ฉันแล้ว คุณยังจะมาแสร้งทำเป็นใสซื่อทำไม "

“อะไรนะ?” สาริศารู้สึกเหมือนมีเสียงดังตุ๊บในหัว เธอจ้องมองกองทัพอย่างไม่อยากจะเชื่อ “หมายความว่ายังไง?”

“ฉันหมายความว่าอะไรยังไม่เข้าใจอีกเหรอ” กองทัพเอาหน้าอ้วนเข้าใกล้ “ทุกสิ่งที่ฉันทำกับคุณในตอนนี้เป็นสิ่งที่คุณธีภพเห็นด้วย คุณคือของขวัญที่สำนักงานนิตยสารของคุณให้ฉัน ดังนั้นคุณอย่าแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง แล้วตามฉันมาดีๆ!”

สาริศารู้สึกเพียงว่าสมองของเธอว่างเปล่า ตกใจ โกรธ เศร้า ทำให้เธอลืมที่จะดิ้นรนอยู่พักหนึ่ง

เธอรู้ว่าธีภพเข้าใจตัวเองผิด และเธอก็รู้ว่าเขาเกลียดตัวเองเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสองปีที่แล้ว แต่เธอไม่ได้คาดคิดจริงๆ ว่าเขาจะมอบตัวเองให้กับเฒ่าหัวงูอย่างกองทัพ?

ในใจของเขา เธอก็ไม่ต่างอะไรกับกะหรี่ที่ออกมาขายตัวเหรอ?

มันเป็นเพียงการเสียสติในชั่วพริบตา สาริศาเงยหน้าขึ้นมอง และทันใดนั้นก็เห็นร่างที่คุ้นเคยที่ปลายทางเดิน

มันคือธีภพ

ธีภพออกมาเพราะกังวลเรื่องสาริศา

บนโต๊ะเหล้า ท่าทีที่กองทัพอยากได้สาริศานั้นชัดเจนมาก ไม่นานหลังจากที่สาริศาออกไปเข้าห้องน้ำ กองทัพก็เดินตามไป เขาเป็นห่วงอย่างมาก เลยออกมาดู

แต่ไม่คิดว่าจะได้เห็นฉากนี้ทันทีที่ออกมา

ร่างกายที่เรียวเล็กของสาริศาถูกกองทัพกดทับกับผนัง และที่สำคัญสาริศาไม่มีท่าทีที่จะขัดขืนแต่อย่างใด ดูเหมือนจะปล่อยให้กองทัพกดตัวเธออย่างยินยอม

ในเวลานั้น ธีภพรู้สึกว่าเหมือนมีไฟที่หน้าอกของเขา!

เขาโกรธที่กองทัพกล้าลงมือกับสาริศา แต่ที่เขาโกรธมากกว่าคือสาริศาไม่มีท่าทีขัดขืนเลย!

เธอขาดเงินขนาดนั้นเลยเหรอ? เฒ่าชราที่น่าขยะแขยงอย่างกองทัพ เธอก็ทนได้เหรอ?

ภาพตรงหน้าแทงทะลุดวงตาของธีภพอย่างแรง เขาอยากจะไปดึงกองทัพออก แต่ปฏิกิริยาของสาริศากลับทำให้เขาผิดหวัง

ในเมื่อเธอยังไม่รักตัวเองแล้วเขาจะไปห่วงเธอทำไม?

บางทีตั้งแต่ต้นจนจบ เป็นเธอเองที่อยากจะล่อลวงกองทัพ ถ้าเขาขึ้นไปตอนนี้ก็ทำลายแผนการของเธอพังไม่ใช่เหรอ?

เมื่อคิดแบบนี้ ธีภพรู้สึกว่าเขาไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้อีกสักวินาทีเดียว จึงหันหลังเดินจากไปทันที

“ประ...ประธานธนพัต?คุณมาที่นี่ได้ยังไง?

ประธานธนพัต?

สาริศาตกตะลึง ลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็ว เห็นเก้าอี้วีลแชร์อยู่ตรงหน้าเขา และผู้ชายเย็นชาที่นั่งอยู่บนวีลแชร์

ดวงตาของเธอก็กลมโตในทันใด

“ธนพัต?” เธอพูดอย่างไม่อยากเชื่อ ในตอนนี้เธอเกือบคิดว่าเธอกำลังฝันไป

ธนพัตมองมาที่สาริศา เห็นเธอเมาหน้าแดง ตาเหมือนไหม ใส่ชุดสูทเพรียวบางเห็นร่างที่วิจิตรงดงามของเธอซึ่งมีเสน่ห์เป็นพิเศษ

แต่เสน่ห์นี้กลับทำให้เขาหงุดหงิดยิ่งกว่าเดิม!

ปกติเธอแต่งตัวแบบนี้ไปทำงาน? แบบนี้คือสิ่งที่ทำให้ผู้ชายคนอื่นน้ำลายไหล?

ใบหน้าหล่อเหลาของธนพัตไม่ได้สนใจสาริศาแต่มองไปที่กองทัพ

เดิมทีกองทัพอยากจะตบสาริศา แต่ไม่คิดว่าธนพัตจะโผล่มากะทันหันและบีบข้อมือเขา

แม้ว่าธนพัตจะนั่งวีลแชร์ แต่เขาสูงอยู่แล้ว เขาจึงควบคุมกองทัพได้อย่างง่ายดาย

ยังไงก็ตามกองทัพก็โลดแล่นอยู่ในวงการนี้ นิตยสารของธนพัตขายดีมาสักพักแล้วทำไมเขาถึงจะจำมันไม่ได้ ในตอนนี้หน้าอ้วนๆของเขาสั่นเป็นอย่างมาก แต่เขายังฝืนที่จะแสยะยิ้มออกมาได้ "ประธานธนพัต คุณ คุณ ทำไมถึงอยู่ที่นี่?"

ณ เวลานี้ ธนพัตดูหนาวเหน็บด้วยความรู้สึกกดขี่ที่ยากที่จะพรรณนา แม้ว่ากองทัพจะพบเจอวิบากขวากหนามมามากมาย แต่ตอนนี้ก็ยังกลัวจนเหงื่อออกไปทั้งตัว

ธนพัตสะบัดมือเขาออก หยิบทิชชูมาเช็ดมือด้วยความรังเกียจ และพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา

"ไปให้พ้น"