หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 29

ตอนนี้กองทัพตกใจจนสร่างเมาแล้ว แม้กระทั่งตดยังไม่กล้าปล่อย ก็รีบคลานออกไปทันที

...

ธีภพเดินออกจากภัตตาคารไป ไฟที่หน้าอกของเขาดูเหมือนจะยังลุกอยู่ แต่อยู่ๆโทรศัพท์เขาก็ดังขึ้น

“ฮัลโหล ธีภพ คุณกำลังพยายามจะฆ่าฉันหรือไง!” สายถูกเชื่อมต่อ และเสียงโกรธของกองทัพก็ดังขึ้น

ธีภพชะงักไป “อะไร?”

“ทำไมคุณไม่บอกฉันแต่แรกว่าสาริศาเป็นผู้หญิงของประธานTNP Group!”

"อะไรนะ?"

“มาอะไรอะไรอีก เมื่อกี้ฉันเกือบจะลงมือแล้ว จู่ๆ ธนพัตก็มา! ทำไมคุณไม่บอกฉันแต่แรกว่าผู้หญิงคนนี้มีภูมิหลัง ไม่งั้นถึงฉันจะมีความกล้าแค่ไหนก็ไม่กล้าแตะ!”

ธีภพตะลึงไปสักพัก

ธนพัตมาเหรอ?

มาเมืองQ?

“เฮ้ ธีภพคุณฟังที่ฉันพูดอยู่หรือเปล่า—”

กองทัพยังคงโวยวายในโทรศัพท์อยู่ แต่ธีภพขี้เกียจเกินกว่าจะสนใจเขา เขาเลยวางสายไป

เพื่อที่จะเป็นอิสระ ตอนอยู่ในวงการนิตยสารเขาไม่เคยประกาศว่าตัวเองคือคนของตระกูลกีรติเมธานนท์ ดังนั้นไอเจ้ากองทัพบังอาจมาโวยวายใส่เขา

เขานิ่งอยู่นาน แต่สุดท้ายก็อดไม่ได้ เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรไปหาสาริศา

หลังจากส่งเสียงบี๊บยาวๆ ไม่นานก็โทรติดและมีเสียงผู้ชายดังขึ้นในโทรศัพท์——

"ฮัลโหล"

ทันทีที่ได้ยินเสียงนั้น ธีภพรู้สึกว่าหัวใจของเขาแทบจะหดเล็กลงชั่วขณะ เขาแทบจะไม่คิดอะไรก็วางสายทันที

มองโทรศัพท์อยู่นาน จู่ๆ เขาก็หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

แม้จะเป็นเพียงคำว่า "ฮัลโหล" แต่เขาก็จำเสียงนั้นได้

ธนพัต?

เป็นธนพัตจริงๆ?

สาริศาคบกับธนพัตจริงๆ!

ธีภพแทบจะหัวเราะจนน้ำตาไหล เมื่อเห็นคำว่า "ริศา" ในรายชื่อโทรศัพท์ จู่ๆ เขาก็รู้สึกไม่เข้าตาเป็นอย่างมาก

สาริศานะสาริศา ชาติที่แล้วฉันเป็นหนี้คุณเท่าไหร่ ชาตินี้คุณถึงมาทรมานฉันแบบนี้!

ทั้งๆที่คุณแต่งงานแล้ว แต่ยังมาพัวพันกับผู้ชายคนอื่น แล้วทำไมผู้ชายคนนั้นต้องเป็น...ต้องเป็นไอเจ้าธนพัต!

......

ปลายสายอีกด้าน ธนพัตยังคงสีหน้าเย็นชา และวางโทรศัพท์มือถือของสาริศาลง

“ใครเหรอ” สาริศาทรุดตัวลงนั่งบนรถ ฤทธิ์ของเหล้าทำให้เธอไม่ค่อยมีสติ ดังนั้นเมื่อโทรศัพท์ของเธอดังขึ้นธนพัตจึงเป็นคนรับสายแทนเธอ

“สายขยะไร้ประโยชน์” ธนพัตสีหน้าไม่เปลี่ยนแปลง

“อ่อ” ตอนนี้สาริศาปวดหัวมากเขาไม่ได้สงสัยในสิ่งที่ธนพัตพูดเลย เขาได้แต่กำศีรษะแน่น

“ปวดหัวเหรอ” เดิมทีธนพัตยังคงโกรธอยู่ แต่เมื่อเห็นใบหน้าเล็กๆของสาริศาน้ำเสียงของเขาก็อ่อนลงโดยไม่ตั้งใจ

“อืม” สาริศาตอบรับ ทันใดนั้นก็รู้สึกว่ามีมือใหญ่คู่หนึ่งมาคลุมที่ขมับของเธอ

“แบบนี้ดีขึ้นไหม?”

ธนพัตเอามือที่หยาบเล็กน้อยไปลูบที่ขมับของสาริศา ตอนนี้หน้าของสาริศาร้อน ทำให้รู้สึกว่ามือของเขาเย็น

สาริศาเกร็งเล็กน้อย หัวใจเต้นเร็วขึ้นโดยไม่มีเหตุผล และขยับร่างกายไปมา “อืม ดีขึ้นมากเลย ขอบคุณ”

แต่เธอขยับตัวเล็กน้อย จู่ๆธนพัตก็เพิ่มกำลังในมือและจับเธอไว้ข้างกายอย่างแรง

ตาดำของธนพัตหดลง

มีความรู้สึกบางอย่าง ราวกับว่ามันกำลังจะล้นออกมาจากในอกของเขา ดูเหมือนว่าเขาจะปฏิเสธไม่ได้

“สาริศา” จู่ๆ เขาก็พูดด้วยน้ำเสียงที่เข้มกว่าปกติเล็กน้อย

“หือ?” สาริศาตอบอย่างมึนเมาแล้วเงยหัวขึ้น พบว่าใบหน้าของธนพัตอยู่ใกล้แค่เอื้อม ระยะห่างระหว่างคนทั้งสองยังไม่ถึงห้าเซนติเมตรด้วยซ้ำ

“เอ่อ ขอโทษ” ตอนนี้สาริศาพึ่งจะรู้ตัวว่าตัวเองเอนหลังพิงธนพัตอย่างไม่รู้ตัวและลุกขึ้นนั่งตัวตรงอย่างรวดเร็ว

ไม่คิดเลยว่า อยู่ดีๆมือของธนพัตก็เลื่อนลงมาที่แก้มแล้วจับไปที่คางของเธอ

วินาทีถัดมา ธนพัตก้มศีรษะลงและจูบไปที่ริมฝีปากของสาริศา

มีสัมผัสบางเบาและเย็นบนริมฝีปาก สาริศาเพียงรู้สึกว่าหัวของเขาเหมือนภูเขาไฟระเบิด และเหล้าทั้งหมดที่ดื่มเข้าไปก็สร่างแล้ว

ธนพัตเขา เขากำลังจูบฉันอยู่เหรอ?

จูบแบบนี้นั้นอ่อนโยนและไม่เคยมีมาก่อน นี่เหมือนจะเป็นครั้งแรกของทั้งสองคน แล้วทั้งสองก็เคลิบเคลิ้มอยู่ภายใต้ลมหายใจของกันและกัน...

เมื่อรถมาถึงโรงแรม สาริศาผล็อยหลับไปแล้ว

ธนพัตอุ้มเธอไว้บนตักของเขาแล้วไปที่ห้อง

เมื่อวางสาริศาลงบนเตียง ธนพัตถึงได้เห็นข้อมือของสาริศา ในตอนที่กำลังขัดขืนอยู่ก็ถูกกองทัพจับข้อมือจนแดง

ทันใดนั้น ดวงตาของเขาก็เย็นชาลง หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วโทรไปที่เบอร์เบอร์หนึ่ง

“ฮัลโหล ธนพัต คุณโทรมาหาฉันนี่มันกินอะไรผิดำแดงแล้วเหรอ” ทันทีที่รับสายก็มีเสียงเอ้อระเหยออกมาจากข้างใน

"ฉันอยากให้คุณช่วยอะไรหน่อย" ธนพัตยังคงเย็นชาเหมือนเดิม แต่ถ้าเป็นคนที่คุ้นเคยกับเขา ก็จะฟังออกถึงน้ำเสียงที่อันตราย

“คุณกำลังขอความช่วยเหลือจากฉันเหรอ นี่มันหายากกว่าอีกนะเนี่ย คุณว่ามา ถ้าฉันช่วยได้ฉันจะช่วย!”

“ฉันต้องการให้คุณช่วยฉันจัดการคนคนหนึ่ง” เสียงของธนพัตเบาลงเล็กน้อย “เขามาแตะต้องคนของฉัน ฉันเลยอยากให้เขาเหมือนตายทั้งเป็น”