หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 30

เมื่อสาริศาตื่นขึ้นก็มีอาการปวดหัวเนื่องจากอาการเมาค้าง

เธอพยายามลุกขึ้นจากเตียงก็ได้ยินเสียงอันแผ่วเบา—

“ตื่นแล้วเหรอ?”

สาริศาเงยหน้าขึ้นก็เห็นธนพัตนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารในห้องพักของโรงแรม บนโต๊ะมีอาหารเช้ามากมาย

“ธนพัต?” สาริศาชะงักไปครู่หนึ่ง ความทรงจำเมื่อคืนก็ท่วมท้นเข้ามาในหัว

ดูเหมือนว่าเธอจะถูกกองทัพลวนลามที่งานเลี้ยง ธนพัตก็โผล่มาช่วยตัวเองไว้ทัน พอขึ้นรถ ก็เหมือนจะจูบกัน?

จู่ๆ ก็นึกถึงเรื่องที่จูบกันในรถเมื่อคืน สาริศาก็รู้สึกว่าหน้าของเธอร้อนเหมือนถูกเผา

“เป็นอะไรหรือเปล่า” เมื่อเห็นสาริศานั่งนิ่งอยู่บนเตียง ธนพัตก็ถามอีกครั้ง “ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?”

สาริศาถูกเขาเรียกสติกลับมาแล้วก็เงยหน้าขึ้น

ห้องของธนพัตเป็นห้องที่หรูหรา นอกหน้าต่างบานใหญ่มีแสงอาทิตย์ฉายส่องเข้ามาที่เสื้อเชิ้ตสีขาวของธนพัต ราวกับอาบแสงสีทองอร่ามยากที่จะพรรณนา แต่ใบหน้าที่หล่อเหลานั้นยังคงมีสีหน้าที่ไม่แยแสอยู่ไม่ต่างจากเมื่อก่อน

ทำให้สาริศาคิดว่ามันเป็นภาพลวงตา เหมือนกับว่าการจูบเมื่อคืนเป็นเพียงภาพลวงตาของเธอคนเดียว

“เปล่า” เธอยิ้มอย่างเขินอายและรีบลุกขึ้นจากเตียงอย่างรวดเร็ว แต่เมื่อเธอลุกขึ้นก็ชะงักไปทันที

เสื้อผ้าที่เธอใส่ดันเป็นเสื้อเชิ้ตสีขาว เห็นได้ชัดว่าเป็นของผู้ชายมันยาวไปจนถึงขาของเธอ

"ชุดนี้?"

“เธอจำไม่ได้เหรอ” ธนพัตเลิกคิ้วเล็กน้อย “เมื่อคืนเธอเมาแล้วก็อ้วก ฉันเลยให้พนักงานผู้หญิงเปลี่ยนเสื้อผ้าให้”

ที่แท้ก็เป็นพนักงานนี่เอง

สาริศาถอนหายใจด้วยความโล่งใจโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่ไม่รู้ว่าสีหน้าของตัวเองที่เปลี่ยนไปนั้น ถูกชายคนนั้นเห็นหมด

ธนพัตขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ทันทีที่เห็นสาริศาลุกขึ้นจากเตียง ลำคอของเขาก็แน่นขึ้นทันที

เสื้อของเขาที่สาริศาใส่อยู่นั้นหลวมมาก แม้ว่ากระดุมทุกเม็ดจะถูกติดอย่างดีแต่กระดูกไหปลาร้าที่เพรียวบางของเธอก็ยังสามารถเผยออกมาได้ เมื่อเธอลุกขึ้นมาจากเตียง ขาที่เรียวยาวของเธอก็ปรากฏออกมา

ธนพัตหันไปมองโดยไม่ตั้งใจ

แม้ว่าเขาจะอวดว่าตนเองสามารถควบคุมตนเองได้อย่างดี แต่ในเวลานี้เขาดันรู้สึกร้อนรน จึงเอาน้ำเย็นมาจิบถึงได้สงบลง

แต่สาริศาดันไม่สังเกตเห็นความผิดปกติของธนพัต เพียงแค่นั่งลงมาทานข้าว

“เย็นนี้ฉันจะกลับ” ทานอาหารไปได้สักพักธนพัตก็พูดขึ้นทันทีว่า “คุณไปกับฉันไหม?”

สาริศาคิดถึงเรื่องงานเลี้ยงอาหารเมื่อคืนนี้ ดวงตาก็มืดลงและพยักหน้าอย่างรวดเร็ว “ฉันจะไปกับคุณ”

ตอนนี้เธอสนใจอะไรไม่ได้มากขนาดนั้น ถึงแม้ว่าเธอจะต้องการงานนี้ แต่เธอก็ทนกับธีภพไม่ได้อีกต่อไป

"โอเค"

สาริศาพึ่งนึกอะไรบางอย่างได้ "จริงสิ ทำไมคุณถึงมาอยู่เมืองQ?"

มือที่ถือมีดและส้อมของธนพัตชะงักไป แต่ก็ตอบไปง่ายๆอย่างรวดเร็วว่าประธานธนพัต "มีประชุมชั่วคราว"

“อ่อ” สาริศาไม่ได้คิดอะไรมาก ตั้งใจกินอย่างเดียว

หลังจากที่เสื้อผ้าที่นำไปซักได้ส่งกลับมาแล้ว สาริศาและธนพัตก็ไปที่สนามบินเพื่อกลับไปที่เมืองS

ชรัณรออยู่ที่ล็อบบี้ของโรงแรมแล้ว พอเห็นสาริศาเขาก็อึ้งไปพักหนึ่ง

เขาสงสัยอยู่ตลอดว่าทำไมคุณชายพัทถึงได้รีบร้อนที่จะมาเมืองQ ไม่คิดว่าที่ทำไปตั้งนานก็เพื่อที่จะมาหาคุณนายน้อย?

"คุณชายพัท นี่เป็นเอกสารที่ต้องใช้ลายเซ็นของคุณ" แม้ว่าชรัณจะตกใจ แต่ก็ไม่กล้าที่จะแสดงออกเพียงแค่ยื่นเอกสารให้ธนพัต แต่ก็อดไม่ได้ที่จะแอบมองสาริศา