หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 296

ไม่รู้ว่าตอนนี้เธอเป็นอย่างไรบ้าง รีบถามเบาะแสของลูกสาวที่แท้จริงของเธอดีกว่า ไม่เช่นนั้น เธอเกรงว่าอาการป่วยของกันยาจะยิ่งแย่ลง มันคงไม่ดีแน่หากไปถึงขั้นที่ไม่สามารถแก้ไขได้

หลังจากมาถึงโรงพยาบาล สาริศากลับไม่ได้เห็นกันยาอยู่ในห้องพักผู้ป่วย คิดว่ากันยาคงไปเข้าห้องน้ำ สาริศาจึงนั่งบนเตียงคนไข้รอเธอกลับมา

คิดไม่ถึงว่ากันยายังไม่ทันกลับมา กลายเป็นพยาบาลคนหนึ่งที่มีสีหน้าร้อนรน

พอพยาบาลเห็นสาริศาก็ถามอย่างร้อนใจว่า “ไม่ทราบว่าคุณเป็นลูกสาวของคุณกันยาหรือเปล่าคะ”

“ใช่ค่ะ ฉันเป็นลูกสาวเธอค่ะ ไม่ทราบว่ามีเรื่องอะไรเหรอคะ” สาริศาลุกขึ้นมาย้อมถามเธอ

“ตอนนี้พวกเราหาตัวคุณแม่คุณไม่เจอค่ะ ไม่รู้ว่าเธอไหน” พยาบาลสีหน้าร้อนใจมาก

“อะไรนะ!” สีหน้าสาริศาเคร่งเครียดขึ้นมาทันที “ทำไมหาไม่เจอคะ ตกลงว่านี่เกิดเรื่องอะไรขึ้นคะ”

“เช้าวันนี้ตอนที่พวกเรามาตรวจตามห้องพักก็พบว่าคุณแม่คุณไม่อยู่แล้ว ทุกคนต่างก็กำลังตามหาเธอ แต่จนป่านนี้แล้วก็ยังหาเธอไม่พบ กำลังจะโทรศัพท์หาคุณพอดี คุณรีบโทรหาคุณแม่ ดูสิว่าเธอไปไหนแถวๆนี้หรือเปล่า”

ได้ยินคำพูดของพยาบาล สาริศาก็รีบโทรศัพท์หากันยา

“รับสาย รับสายสิคะแม่” สาริศาเดินวนไปวนมาอยู่ที่เดิมอย่างกระวนกระวายใจ แต่กันยาก็ไม่รับโทรศัพท์เธอเลย

“ตกลงแม่ไปไหนเนี่ย” สาริศากำลังครุ่นคิดว่ามีที่ไหนที่กันยาจะไปได้บ้าง เธอเองก็ไม่ได้คุ้นเคยกับพื้นที่แถวนี้ จะไปไหนได้นะ

ทันใดนั้นก็มีความคิดแวบขึ้นมาในหัว สาริศาจำได้ว่าปักหมุดจีพีเอสไว้ในโทรศัพท์มือถือของกันยา!

รีบเปิดโทรศัพท์มือถือของตนเอง สาริศาค้นหาตำแหน่งของกันยา แต่พิกัดที่แสดงบนมือถือกลับทำให้สาริศาตกใจมาก

ตอนนี้กันยาอยู่ใกล้กับบ้านตระกูลนิธิธราสกุล!

เพราะว่าวันครบรอบวันตายของพชิราครั้งก่อน ธนพัตกับเธอเคยไปที่บ้านตระกูลนิธิธราสกุล เพื่อหลบเลี่ยงนักข่าว ดังนั้นเธอจึงพอจะจดจำพื้นที่ละแวกนั้นได้อยู่บ้าง

แต่แม่ไปทำอะไรแถวนั้น!

ไม่มีเวลาจะมาคิดมาก สาริศารีบออกจาโรงพยาบาล เรียกแท็กซี่ไปที่บ้านตระกูลนิธิธราสกุลทันที

ตอนที่มาถึงบ้านตระกูลนิธิธราสกุล สาริศาอยู่หน้าประตูมองเห็นกันยาจริงๆ ตอนนี้กันยากำลังพูดคุยอะไรบางอย่างกับพชิรา แต่สีหน้าของพชิรากลับดูแย่มาก ไม่ค่อยสนใจกันยามากเท่าไหร่นัก

“น้ากันยา มีเรื่องอะไรก็พูดตรงนี้เถอะค่ะ ไม่ต้องเข้าไปหรอก” พชิราไม่ได้มองกันยา สองมือกอดอก สายตามองไปที่อื่น คิ้วขมวดเล็กน้อย น้ำเสียงเต็มไปด้วยความรำคาญ

กันยาก็เป็นแค่คนรับใช้ในบ้านเธอคนหนึ่งเท่านั้น ครั้งก่อนที่เธอแสดงท่าทีสนิทสนมด้วย ก็เพราะเห็นว่าสาริศาอยู่ด้วย จึงอยากจะยั่วเธอหน่อยเท่านั้น ไม่คิดว่าเธอจะคิดจริงจัง ตอนนี้ถึงกับมาหาตนเองถึงบ้าน

กันยากลับไม่สนใจในท่าทีของพชิราที่มีต่อตนเองเลย ถามอย่างห่วงใยว่า “คุณเพชร ช่วงนี้เป็นยังไงบ้างคะ”

“ก็ดีค่ะ” สายตามองไปบนฟ้า พชิราเบะปาก ตอบอย่างไร้เยื่อใย

หลังจากกันยาได้ยินกลับยิ้มร่า “คุณมีความสุขก็ดีแล้ว อย่างนี้น้าก็สบายใจ”