หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 297

ได้ยินพชิรารับปากแล้ว กันยาก็เผยให้เห็นรอยยิ้มดีใจ รีบหลบไปด้านข้าง “น้าจะไปเดี๋ยวนี้ค่ะ น้าไม่รบกวนเวลาคุณแล้ว จะไปเดี๋ยวนี้ค่ะ”

พชิราไม่ได้ชายตามองกันยา เดินตรงดิ่งเข้าไปในบ้านเลย ปากก็บ่นเบาๆว่า “น่ารำคาญจะตาย คิดว่าตัวเองเป็นใคร”

พอเห็นว่าพชิราเดินเข้าไปในบ้านสองสามก้าวแล้ว กันยาจึงค่อยๆเดินออกมา จากบ้านตระกูลนิธิธราสกุลไปอย่างอาลัยอาวรณ์

สาริศาที่แอบดูอยู่ด้านข้างเห็นทั้งหมดไม่ได้ออกไปเรียกกันยา แต่มองแผ่นหลังของเธอที่เดินจากไปอย่างครุ่นคิด

นึกถึงคำพูดของกันยาที่เอาอกเอาใจพชิราเมื่อครู่ ในใจสาริศานอกจากจะไม่ค่อยถูกใจแล้ว ยังแฝงด้วยความเคลือบแคลงสงสัยอีกด้วย

กันยาสนใจเรื่องของพชิรามากเกินไป

สาริศาจำได้ว่าเมื่อก่อนกันยาไม่สนใจสุขภาพร่างกายตนเองเพื่อที่จะมาร่วมงานครบรอบวันตายของพชิรา ถึงขั้นเคยตบหน้าเธอสองครั้งเพราะพชิรา

เมื่อก่อนเธอไม่ได้คิดอะไรมากเรื่องนี้ ได้แต่คิดว่าเพราะแม่ดูแลพชิรามาตั้งแต่เด็ก ก็เลยมีความผูกพันกับเธออย่างลึกซึ้งเท่านั้น

แต่ตอนนี้พอเธอรู้ว่าตนเองไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆของกันยา เมื่อนึกถึงเรื่องราวเหล่านี้อีกครั้งทำให้รู้สึกแปลก ๆ เล็กน้อย ความรู้สึกของแม่ที่มีต่อพชิราดูเหมือนจะเกินกว่าเจ้านายและคนใช้แล้ว

หรือว่า……สาริศาตกใจความคิดในใจของตนเอง ไม่น่าจะเป็นไปได้หรอก แต่ว่า ถ้าไม่ใช่แบบนี้ ทุกอย่างก็ดูฟังไม่ขึ้น

“คุณมาทำอะไรที่นี่เนี่ย!” ในขณะที่สาริศากำลังจมดิ่งอยู่กับการคาดเดาของตนเองอยู่นั้น จู่ๆก็มีเสียงดังขึ้นมาจากด้านหลัง ทำเอาเธอตกใจจนสะดุ้ง

รีบหันกลับไปมอง สาริศาพบว่าที่แท้ก็คือชัชวาล

สาริศาตบหน้าอกตัวเอง ถอนหายใจยาวอย่างโล่งอก “นายทำฉันตกใจหมดเลย”

เขามองไปตามทิศทางที่สาริศามองเมื่อครู่ด้วยความสงสัย แต่ชัชวาลไม่พบอะไรเลย พอหันกลับมามองเห็นท่าทางของสาริศา ชัชวาลคิดว่าน่ารักมาก ยิ้มแล้วถามซ้ำอีกครั้งว่า “คุณมาทำอะไรที่นี่!”

เห็นกันยาเดินไปไกลแล้ว สาริศาก็โล่งใจ ไม่อย่างนั้น เธอก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายเรื่องนี้กับชัชวาลอย่างไร

“ฉันมาหานายไง” สาริศาหาข้ออ้างไปเรื่อยเปื่อย

เมื่อได้ยินคำพูดสาริศา ใบหน้าของชัชวาลก็เกิดความสงสัย “มาหาผมเหรอ มีเรื่องอะไรเหรอ”

“ไม่มีอะไร ก็แค่ผ่านมาแถวนี้” สาริศาแอบแต่งเรื่องอย่างรวดเร็ว “ก็เลยอยากมาดูว่านายอยู่หรือเปล่า ถ้าอยู่ ก็จะมาคุยกับนายหน่อย”

“จริงเหรอ” เห็นแววตาสาริศามองลอกแล่กไปทั่ว ไม่กล้าสบตาตัวเอง ชัชวาลสงสัยในคำพูดของเธอ

แต่เขาก็ไม่ได้คิดมากอะไร เพราะเขาเชื่อว่าสาริศาไม่ได้มีเจตนาร้ายอะไร

ไม่รู้ทำไม ชัชวาลรู้สึกมีความสนิทสนมเป็นกันเองกับสาริศาอย่างบอกไม่ถูก ทุกครั้งที่เจอเธอ มักจะอยากลูบศีรษะเธอ อยากแกล้งเธอ ทุกครั้งที่เห็นรอยยิ้มเธอ ชัชวาลก็จะรู้สึกว่าตนเองอารมณ์ดีขึ้นมา

แต่ชัชวาลก็รู้ดีว่า ความรู้สึกแบบนี้ไม่ใช่ความรู้สึกแบบชู้สาว ความรู้สึกที่เขามีต่อสาริศาเหมือนกับ……อืม เป็นญาติอย่างนั้น อยากจะปกป้องเธอไม่ให้ได้รับอันตราย อยากให้เธอมีความสุขไปตลอดชีวิต อยากให้เธอมีรอยยิ้มตลอดไป แต่ไม่ได้มีความรู้สึกอยากครอบครองแบบชู้สาว

“อืม” ชัชวาลพยักหน้า “น้ากันยาดูแลเพชรอย่างมีมากตั้งแต่เด็ก รักเธอมามาตลอด จะว่าไปแล้ว ที่แม่คุณมาเป็นแม่บ้านที่บ้านของพวกเราก็เพราะเพชรนี่แหละ”

“นี่หมายความว่าอะไรคะ” สาริศารีบถาม สีหน้าเต็มไปด้วยความเคร่งเครียด

เห็นท่าทางร้อนใจของสาริศา ชัชวาลก็อดรู้สึกสงสัยขึ้นมาไม่ได้ แต่ก็คิดแค่ว่าเพราะเธออยากรู้อยากเห็น จึงอธิบายกับเธอว่า“ความจริงแล้วตอนที่เพชรเพิ่งเกิดก็เคยถูกลักพาตัวไปครั้งหนึ่ง ตอนนั้นหาจนทั่วก็หาเพชรไม่เจอ คนในครอบครัวพวกเราต่างร้อนใจจนแทบบ้า”

“ต่อมาน้ากันยาก็อุ้มเพชรกลับมา ตอนนั้นพ่อกับแม่รู้สึกขอบคุณเธอมาก อยากจะให้เงินก้อนหนึ่งกับเธอ แต่จะพูดอย่างไรน้ากันยาก็ไม่ยอมรับ พวกเราจึงได้แต่ยอม”

“หลังจากนั้นสองสามปี น้ากันยาก็มาสมัครเป็นแม่บ้านที่บ้านพวกเรา พวกเราจำเธอได้ว่าเป็นคนที่ช่วยเพชรไว้ เห็นว่าตอนนี้เธอมีชีวิตที่ยากลำบาก ก็อยากจะให้เงินเธอเป็นการตอบแทนบุญคุณ”

“คิดไม่ถึงว่าน้ากันยาก็ยังไม่ยอมรับ บอกว่าตอนนั้นช่วยเพชรเอาไว้อย่างไม่ได้ตั้งใจ รับเงินนี้ไว้ไม่ได้ ถ้าพวกเราอยากจะขอบคุณเธอ ก็ให้เธอได้ทำงานแม่บ้านที่นี่ก็พอแล้ว”

“คนในครอบครัวผมก็ได้แต่จำใจรับปาก เห็นเธอกับเพชรมีวาสนาต่อกันขนาดนี้ จึงให้น้ากันยามาช่วยดูแลเพชร ดังนั้นจะว่าไปแล้ว เพชรก็เป็นคนที่น้ากันยาเห็นมาตั้งแต่เด็กจนโต ” หลังจากเล่าจบ ชัชวาลก็ยกแก้วกาแฟตรงหน้าขึ้นมาดื่ม

หลังจากฟังจบ สาริศาก็รู้สึกสงสัยมาก ตอนนั้นแม่ไปช่วยพชิราอย่างบังเอิญขนาดนั้นได้อย่างไร

“แม่ของฉันได้บอกหรือเปล่าคะว่าช่วยน้องสาวคุณไว้ได้ยังไง” สาริศาถาม ด้วยท่าทางสงสัย

“อืม” ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ชัชวาลก็หวนนึกถึงเหตุการณ์ในตอนนั้น แต่สุดท้ายก็นึกไม่ออก