หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 298

“ผมเองก็ไม่ค่อยแน่ใจ ตอนนั้นผมยังเด็กมากเกินไป ก็เลยจำเรื่องที่เกิดในตอนนั้นไม่ได้ เรื่องพวกนี้พ่อกับแม่ผมเป็นบอกผม พวกเขาบอกว่าน้ากันยาเป็นผู้มีพระคุณของเพชร ตระกูลนิธิธราสกุลของพวกเราเป็นหนี้บุญคุณเธอ ดังนั้นพวกเราต้องเคารพเธอ เห็นเธอเป็นเหมือนญาติผู้ใหญ่คนหนึ่ง จะเห็นเธอเป็นคนรับใช้ไม่ได้”

“อย่างนี้นี่เอง” สาริศาพยักหน้าอย่างคล้อยตามด้วย จากนั้นก็ถามว่า “งั้นตอนแรกพวกคุณไม่ได้สืบเรื่องที่น้องสาวคุณว่าถูกใครลักพาตัวไปเหรอ”

“สืบแน่นอน แต่ตอนนั้นสืบแล้วไม่ได้เรื่องอะไร แทบจะหาร่องรอยของคนที่ลักพาตัวไปไม่ได้เลย” ชัชวาลค่อยๆขมวดคิ้ว “ต่อมาพวกเราคิดว่าในเมื่อเพชรก็กลับมาอย่างปลอดภัยแล้ว ก็ไม่มีความจำเป็นต้องไปสืบสวนเรื่องนี้แล้ว ดังนั้นเรื่องนี้ก็เลยจบลง”

ได้ยินชัชวาลพูดแบบนี้ ความสงสัยของสาริศากลับยิ่งเพิ่มมากขึ้น ทำไมกันยาถึงไปช่วยพชิราได้บังเอิญขนาดนั้น ผู้หญิงตัวคนเดียวอย่างเธอจะไปช่วยเด็กออกมาจากแก๊งลักพาตัวได้อย่างไร นี่มันฟังไม่ขึ้นเลย

อีกอย่าง ตอนนั้นด้วยพลังอำนาจของตระกูลนิธิธราสกุล แม้แต่คนลักพาตัวเด็กไม่กี่คนก็ยังสืบไม่ได้เลยเหรอ นอกเสียจากว่า ไม่ได้มีใครลักพาตัวไปตั้งแต่แรก

สาริศาคิดในใจยิ่งคิดก็ยิ่งตกใจ ทำไมคำพูดชัชวาลไม่เพียงไม่ได้ขจัดความเคลือบแคลงสงสัยในใจเธอ ในทางกลับกันยิ่งเป็นการตอกย้ำความถูกต้องในการคาดเดาของเธอ

ยกแก้วกาแฟขึ้นมาจิบ สาริศาสะกดกลั้นความตื่นตกใจเอาไว้ในใจ พยายามให้ตนเองถามอย่างไม่เจาะจงนักว่า “คุณ ใกล้ถึงวันเกิดคุณเพชรแล้วใช่มั้ยคะ”

ชัชวาลส่ายหน้า ยิ้มให้สาริศา “วันเกิดเพชรคือวันที่สอง เดือนกันยายน ยังอีกนาน ถึงตอนนั้นเพชรจัดงานปาตี้วันเกิด จะต้องเชิญคุณมาที่บ้านแน่นอน”

“ขอบคุณค่ะ” สาริศาฝืนยิ้มให้กับชัชวาล ในใจยิ่งรู้สึกผิดปกติ ทำไมวันเกิดพชิราถึงใกล้เคียงกับวันเกิดของตัวเองขนาดนั้น

หรือว่า …ความคิดบางอย่างค่อยผุดขึ้นในใจสาริศา การคาดเดาก่อนหน้านี้ของเธอทำให้เธอรู้สึกว่าเป็นไปไม่ได้แล้ว ความคิดในใจเธอตอนนี้ยิ่งทำให้เธอรู้สึกว่าตนเองใกล้จะบ้าแล้ว

ไม่ ไม่มีทาง สาริศาบอกตัวเองในใจ กันยาไม่มีทางทำเรื่องแบบนี้

สาริศามองแก้วกาแฟตรงหน้าอย่างใจลอย แววตาเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ ปากก็บ่นพึมพำว่า “ไม่มีทาง ไม่มีทาง……”

ภาพนี้ทำให้ชัชวาลสงสัย เอ่ยปากถามว่า “คุณเป็นอะไร อะไรไม่มีทาง”

“อ๋อ” คำพูดของชัชวาลทำให้สาริศาตั้งสติกลับมา “เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร”

เงยหน้ามองไปที่ชัชวาล แววตาสาริศาสับสนมาก หรือว่าที่เธอรู้สึกสนิทสนมเป็นกันเองกับชัชวาลอย่างบอกไม่ถูก ก็เป็นเพราะว่า……ไม่กล้าคิดต่อไปอีก สาริศาบังคับดึงตัวเองออกจากความคิด

“เมื่อกี้ฉันเพิ่งนึกได้ว่ายังมีธุระนิดหน่อยต้องไปจัดการ ขอโทษด้วยนะคะ ที่เรียกคุณออกมา แต่ฉันเองต้องไปก่อนนะคะ” สาริศาพูดกับชัชวาลด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด

ชัชวาลยิ้มอย่างไม่ถือสา “ไม่เป็นไร ช่วงนี้ผมก็ยุ่งมากพอดี ผมเองก็ไม่ได้ออกมานั่งเล่นแบบนี้นานแล้ว วันนี้ก็คิดเสียว่าให้ตัวเองได้หยุดพักผ่อน”

“อืม” สาริศารู้สึกของคุณในความเข้าอกเข้าใจของเขามาก “งั้นฉันไปก่อนนะคะ”

“ให้ผมไปส่งคุณมั้ย”

“ไม่ต้องค่ะไม่ต้อง” สาริศารีบปฏิเสธความหวังดีของชัชวาล “สถานที่ที่ฉันจะไปไม่ห่างจากที่นี่ เดี๋ยวก็ถึงแล้วค่ะ ไม่ต้องรบกวนคุณเลย”

“งั้นก็ดีครับ” ชัชวาลก็ไม่เซ้าซี้ เขารู้ บางครั้งตนเองคิดว่าเป็นความหวังดีแต่อาจจะทำให้คนอื่นรู้สึกรำคาญก็ได้