หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 300

แต่เธอไม่สามารถโทษว่าเป็นความผิดของพชิราได้ เธอเป็นคนทำให้เกิดเรื่องในวันนี้เอง พชิราไม่สนิทสนมกับเธอก็เป็นสิ่งสมควรแล้ว ในเมื่อสำหรับเธอ ตนเองก็เป็นแค่แม่บ้านคนหนึ่งของตระกูลนิธิธราสกุลเท่านั้น

นึกถึงสายตาของพชิราที่ไม่ยอมมองตนเองเลย น้ำตากันยาก็ไหลพราก แม้สุดท้ายเธอจะยอมรับปากว่าจะมากินข้าวที่บ้านตนเอง แต่ก็ไม่รู้ว่าจะมาหรือไม่กันแน่ ตนเองยังมีโอกาสจะได้พบเธออีกสักครั้งก่อนตายมั้ย

เธออยากเห็นพชิราแต่งงาน มีลูก ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขมากแค่ไหน แต่ทั้งหมดนี้เห็นชัดว่าเป็นไปไม่ได้

“แม่ วันนี้ไปไหนมาคะ หนูไปตาหาจนทั่วก็หาไม่เจอ” สาริศาหยั่งเชิงถามกันยา สีหน้าไม่มีท่าทีร้อนใจ

ได้ยินเสียงสาริศา กันยาก็รีบหันหลังแอบเช็ดน้ำตา จากนั้นหันกลับไปยิ้มกับเธอว่า “ไม่ได้ไปไหนนี่ แม่ก็แค่รู้สึกเบื่อ ก็เลยออกไปเดินเล่นหน่อย”

ไม่ได้เปิดโปงว่ากันยาโกหก สาริศามองตาเธอแล้วถามว่า “แม่ เมื่อกี้แม่ร้องไห้ทำไมคะ”

“หืม เปล่านะ” กันยารีบก้มหน้าเช็ดน้ำตา “เมื่อกี้มีอะไรเข้าตา ไม่ได้ร้องไห้ จริงๆ อยู่ดีๆจะร้องทำไมล่ะ” กันยาฉีกยิ้มออกมา แต่สำหรับในสายตาของสาริศา รอยยิ้มนี้ห่างเหินมากแค่ไหนก็แค่นั้น

สะกดกลั้นความเจ็บปวดภายในใจตัวเอง สาริศาเดินไปดึงมือของกันยามา “แม่คะ แม่บอกหนูได้มั้ยคะว่าลูกสาวแท้ๆของแม่ตกลงอยู่ที่ไหน โรคที่แม่เป็นชักช้ารีรอไม่ได้ ไม่อย่างนั้นจะมีอันตราย”

เห็นสาริศายังคงถามคำถามนี้ไม่เลิก กันยาก็โมโหเล็กน้อย สะบัดมือสาริศาที่กุมมือตัวเองออก พูดด้วยเสียงสูงว่า “แม่เคยบอกแล้วไงว่าอย่าถามเรื่องนี้อีก แม่ไม่มีทางบอก โรคนี้แม่ก็ไม่รักษาด้วย ร่างกายของแม่แม่เป็นคนตัดสินใจ ลูกไม่ต้องยุ่ง”

มองกันยาที่อยู่ตรงหน้า ในใจสาริศาเต็มไปด้วยความน้อยใจ ตนเองเป็นห่วงสุขภาพกันยาขนาดนี้ ปฏิบัติเหกับเธอเป็นเหมือนแม่แท้ๆ แต่ตอนนี้เธอกลับโกรธตนเอง

วันนี้ที่ประตูบ้านตระกูลนิธิธราสกุล ท่าทางเย่อหยิ่งไม่สนใจใยดีของพชิราที่มีต่อเธอ เธอกลับมีรอยยิ้มอันแสนอบอุ่น หรือว่าแค่ไม่ใช่ลูกแท้ๆ ก็มีความแตกต่างกันมากขนาดนี้

สุดท้ายก็ฝืนความอิจฉาริษยาที่พลุ่งพลานในใจไม่ไหว สาริศาร้องไห้พลางพูดกับกันยาว่า “วันนี้แม่ไปที่บ้านตระกูลนิธิธราสกุลมาใช่มั้ยคะ พชิราคือลูกสาวแท้ๆของแม่เหรอคะ”

“เธอเพ้อเจ้ออะไร!” กันยาได้ยินคำพูดของสาริศาก็ตกใจมาก ตะคอกใส่เธอว่า “แม่ไม่ได้ไปบ้านตระกูลนิธิธราสกุลอะไรเลย คุณเพชรจะเป็นลูกแม่ได้ยังไง ลูกอย่าเดามั่วนะ!”

เห็นกันยาตะคอกใส่ตนเอง แต่ในดวงตากลับเริ่มไม่กล้าสบตาตนเอง สาริศาก็ยิ่งแน่ใจ ว่าพชิราก็คือลูกสาวแท้ๆของกันยา

“แม่ แม่ไม่ต้องปิดบังหนูแล้ว วันนี้หนูเห็นแม่กับพชิราที่ประตูบ้านตระกูลนิธิธราสกุลแล้ว”

“ลูกสะกดรอยตามแม่เหรอ” ในที่สุดกันยาก็มองมาที่เธอ แต่ในแววตากลับเต็มไปด้วยความโกรธ

ได้ยินความคิดกันยาที่มีต่อตนเอง ในใจสาริศาก็ยิ่งเสียใจ “หนูเปล่าค่ะ หนูก็แค่ร้อนใจที่หาแม่ไม่เจอ นึกขึ้นได้ว่าในโทรศัพท์แม่มีระบบติดตามตำแหน่งจีพีเอส ดังนั้นก็เลยค้นหาตำแหน่งที่แม่อยู่ หลังจากไปที่บ้านตระกูลนิธิธราสกุล ก็เห็นแม่คุยกับพชิรา”

“ริศา เป็นความผิดของแม่เอง แม่ปิดบังลูกมานานหลายปีขนาดนี้ แม่ผิดต่อลูก!” อย่างไรเสียก็มีความผูกพันกับสาริศามานานหลายปี กันยาดึงสาริศาเข้ามากอด ร้องพลางพูดเสียงดังว่า “ริศา ลูกต้องให้อภัยแม่นะ”

“แม่” สาริศากอดตอบกันยา “แม่เลี้ยงดูหนูมานานหลายปีขนาดนี้ หนูจะไปโทษแม่ได้ยังไงคะ แม่เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นตอนนั้นให้หนูฟังได้มั้ย”

“ได้ แม่จะไม่ปิดบังลูกแล้ว แม่จะเล่าในตอนนั้นทั้งหมดให้ลูกฟัง” ปาดน้ำตาตัวเอง กันยามองสาริศาที่อยู่ตรงหน้าด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด ในที่สุดก็เล่าความจริงของเรื่องทั้งหมดในตอนนั้นออกมา

ความจริงแล้วกันยาเพิ่งคลอดลูก เพราะว่าไม่มีเงิน จึงอยู่ไฟในห้องที่ตนเองเช่าเอาไว้

วันหนึ่งตอนกันยาออกมาจากห้องเพื่อเทขยะ ก็ได้ยินเสียงเด็กร้องข้างถังขยะ ก็เลยเดินตามเสียงไป ก็เห็นเด็กที่ยังอยู่ในห่อผ้าไม่ไกลจากตรงนั้น

“นี่ลูกของใครกันนะ ทำไมเอาทิ้งข้างนอก” กันยารีบเดินเข้าไปอุ้มเด็กคนนั้น

ตอนเช้าอากาศหนาวเล็กน้อย กันยาเห็นมือและเท้าของเด็กแดงก่ำเพราะความหนาว กันยาที่เพิ่งได้เป็นแม่คนก็รู้สึกสางมาก แอบก่นด่าคนที่ไร้มนุษยธรรมขนาดนี้ กล้าเอาเด็กมาโยนทิ้งข้างทาง!

ยืนอุ้มเด็กอยู่ที่ชั้นล่างพักหนึ่ง กันยาไม่ได้อยู่รอให้คนมาตามหาเด็ก ถามคนที่พักอาศัยอยู่รอบๆ ก็ไม่มีเห็นมีใครเอาเด็กมาทิ้ง ภายใต้ความอับจนหนทาง กันยาจึงได้แต่อุ้มเด็กคนนี้กลับเข้าไปในบ้านตัวเอง