หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 317

ชัชวาลไม่ได้พูดอะไรอีก เพียงกอดสาริศาไว้ในอ้อมกอดอย่างเงียบ ๆ ปล่อยให้เธอได้ระบายความในใจและความรู้สึกที่ไม่ดีออกมาทั้งหมด

ร้องเถอะ น้องสาวของตัวเองคนนี้หลายปีที่ผ่านมาคงได้รับความทุกข์มามาก ตอนนี้จงร้องไห้ออกมาให้หมด ถือว่าเป็นการบอกลากับอดีต ต่อไปเขาจะให้ชีวิตใหม่กับเธอ จะไม่ทำให้รับต้องทุกข์ใจอีก

รอให้สาริศาร้องไห้จนเหนื่อย ชัชวาลก็คล้องตัวสาริศาแล้วอุ้มเดินออกไปด้านนอก 

“พี่ ฉันไม่เป็นไร เดินคนเดียวได้” สาริศารู้สึกเกรงใจ อยากจะลงมา แต่ว่าชัชวาลกลับไม่ยอมปล่อยมือ

“ริศา เท้าของเธอได้รับบาดเจ็บแล้ว และพี่ก็เป็นพี่ของเธอ ไม่ใช่คนนอก ไม่ต้องเกรงใจหรอก”

เมื่อได้ยินคำพูดของชัชวาล แล้วมองดูเท้าของตัวเองที่ได้รับบาดเจ็บ สาริศาก็ไม่ได้ขัดขืนอีก ซบอยู่ในอ้อมกอดอย่างเชื่อฟัง ใบหน้าเผยรอยยิ้มจาง ๆ อย่างจริงใจโดยไม่รู้ตัว

ตอนที่เดินมาถึงหน้าประตูโรงพยาบาลนั้น สาริศาเห็นชรัณที่ยืนอยู่ไม่ไกล ในใจจึงเกิดความกลัว สาริศาจับแขนของชัชวาลไว้แน่น

สังเกตดูปฏิกิริยาของสาริศา ชัชวาลมองตามสายตาของเธอแล้วเห็นชรัณ ในใจก็คาดเดาอะไรบางอย่างได้ ชัชวาลกล่าวถามอย่างเย็นชา “เป็นธนพัตที่ไม่อยากได้ลูกคนนี้เหรอ”

สาริศาหลั่งน้ำตาออกมา ผ่านไปสักพักถึงได้ปริปากกล่าวออกมา “เขาคิดว่าลูกคนนี้ไม่ใช่ของเขา”

เมื่อได้ยินคำพูดของสาริศา ชัชวาลก็เม้นปากแน่น ใบหน้าเห็นความโกรธอย่างเห็นได้ชัด ถึงแม้ว่าเขาจะรู้ว่าพชิราโกหกธนพัต ทำให้เขาเข้าใจผิดว่าสาริศาถูกข่มขืน แต่เขาคิดไม่ถึงว่าธนพัตจะใช้วิธีนี้มาบังคับสาริศาให้ทำแท้งเด็กในท้อง

คนแบบนี้ไม่สมควรอยู่กับน้องสาวของตัวเอง!

มีความคิดผุดขึ้นในใจ ชัชวาลมองมาทางสาริศา แล้วถามหาความคิดเห็นของเธอ “ริศา อยากจะหย่ากับธนพัตไหม”

สาริศาชะงักอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นพยักหน้ากับชัชวาลอย่างจริงจัง “ค่ะ”

ได้ยินดังนั้น ชัชวาลก็กอดสาริศาแล้วเดินเข้าไปหาชรัณ ถึงแม้ไม่รู้ว่าชัชวาลอยากจะทำอะไร แต่ในใจของสาริศานั้นเชื่อมั่นในตัวของเขา

ชรัณยืนรออยู่ที่หน้าประตูโรงพยาบาลอย่างรู้สึกผิด

เมื่อนึกถึงเรื่องที่สาริศากำลังเผชิญอยู่ในตอนนี้ ชรัณก็ยิ่งเกลียดตัวเอง ด่าตัวเองในใจว่าสารเลว หันหลังให้กับโรงพยาบาลโดยไม่กล้าสู้หน้า

“ชรัณ”

ได้ยินคนเรียกชื่อตัวเองจากด้านหลัง ชรัณหันหลังมา แต่กลับคิดไม่ถึงว่าจะเห็นชัชวาลอุ้มตัวสาริศาไว้ ตกใจจนเซไปด้านหลังสองสามก้าว ชรัณกล่าวตะกุกตะกัก “คุ...คุณวาล”

ไม่ได้สนใจปฏิกิริยาของชรัณ ชัชวาลกล่าวด้วยสีหน้าที่เย็นชา “กลับไปบอกกับธนพัต ใบหย่าจะส่งไปถึงมือของเขาในเร็วพลัน”

พูดจบชัชวาลก็อุ้มสาริศาหันหลังเดินตรงไปที่รถของตัวเอง

ทางนี้ ธนพัตที่กำลังประชุมคณะกรรมการของกีรติเมธานนท์กรุ๊ป

วันนี้ตอนบ่ายบุรินทร์ไม่รู้เกิดเป็นบ้าอะไรขึ้นมา จู่ ๆ ได้ให้ผู้ช่วยมาบอกกับธนพัตว่ากีรติเมธานนท์กรุ๊ปมีเรื่องสำคัญที่ต้องจัดการ ดังนั้นต้องเรียกประชุมคณะกรรมการ ให้ธนพัตรีบไป

เห็นสีหน้าที่กังวลลนลานของผู้ช่วยที่บุรินทร์ส่งมา ธนพัตไม่เกิดความสงสัย ตามเขาไปที่กีรติเมธานนท์กรุ๊ปเพี่อเข้าร่วมประชุมทันที

อย่างน้อยก็ได้ร่วมมือกันหลายครั้ง บุรินทร์เชื่อมั่นในวิธีการของเธอ เธอสามารถทำได้ ดังนั้นจึงได้รับปากเธอ

บุรินทร์จึงกล่าวต่อไปอีกสองชั่วโมง ถึงได้เลิกประชุม

หลังจากทนอยู่จนเสร็จสิ้นการประชุม ธนพัตเดินออกจากห้องประชุมเป็นคนแรก และนี่ก็ทำให้บรรดาคณะกรรมการต่างวิจารณ์กันอยู่ข้างหลังอย่างไม่พอใจ แต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจ ความอดทนของเขาหมดไปตั้งแต่เมื่อสักครู่แล้ว ไม่สามารถนั่งต่อไปอีกแล้วจริง ๆ คนพวกนี้จะคิดอย่างไรก็ปล่อยพวกเขาไป

ขับรถกลับไปที่ TNP Group ธนพัตอยากจะโทรศัพท์ไปหาสาริศา อยากถามว่าการตรวจครรภ์เป็นอย่างไรบ้าง ถึงแม้ว่าตอนนี้เขายังไม่สามารถยอมรับเด็กคนนี้ได้ แต่ว่าสิ่งใดที่เกี่ยวข้องกับสาริศาเขาไม่อยากจะให้เกิดความผิดพลาด 

แต่ว่าเมื่อล้วงกระเป๋าของตัวเอง ธนพัตก็หาโทรศัพท์ตัวเองไม่เจอ จึงได้เรียกเลขาฯที่อยู่หน้าประตูเข้ามา  ธนพัตใช้โทรศัพท์ของเธอโทรเข้าหมายเลขของตัวเอง เมื่อได้ยินเสียงแม่บ้านรับสาย ที่แท้ก็ลืมไว้ที่บ้านที่นี่เอง

หลังจากที่ให้แม่บ้านนำโทรศัพท์มาส่งให้ที่บริษัทแล้ว ธนพัตก็โทรศัพท์หาสาริศาทันที แต่ว่าไม่มีคนรับสาย ในใจจึงเกิดความเป็นห่วง ธนพัตจึงโทรอีกหลายครั้ง ก็ยังไม่มีคนรับสาย

ขณะที่ธนพัตกำลังกระวนกระวายใจ ต้องการจะไปหาสาริศาที่โรงพยาบาล เลขาฯที่อยู่หน้าประตูได้เข้ามา ในมือถือของบางอย่างไว้

“คุณธนพัต นี่เป็นเอกสารจากคุณชัชวาลส่งมาให้ค่ะ” พลางพูดเลขาฯพลางยื่นเอกสารส่งมาให้ธนพัตด้วยสองมืออย่างนอบน้อม

ชัชวาล? ธนพัตมีความมึนงงในใจ เขาส่งอะไรมาให้ตัวเอง!?

แต่เมื่อเปิดแฟ้มเอกสารออกมาดู หลังจากเห็นเนื้อหาในเอกสารอย่างชัดเจน ธนพัตเกิดความมึนงง เห็นเพียงด้านบนเอกสารประทับคำว่า ใบสำคัญการหย่า

อีกทั้งด้านล่างตรงเซ็นชื่อ ได้มีการเซ็นลงนามไว้ว่า “สาริศา นิธิธราสกุล”