หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 322

“คุณชาย เซ็นไม่ได้นะครับ!” ชรัณพูดอย่างร้อนใจ ในใจรู้ว่านี่จะต้องเป็นเพราะพชิราพูดยั่วยุแน่นอน ไม่อย่างนั้นด้วยความรักที่คุณชายมีต่อคุณนายน้อย เขาจะยอมเซ็นใบหย่าได้ยังไง

ตอนนี้ชรัณแค้นใจมากที่ไม่สามารถบอกเรื่องชั่วร้ายที่พชิราทำให้ธนพัตฟังได้

“คุณชาย คุณนายน้อยต้องรอให้คุณชายไปหาแน่ๆ คุณชายจะ...” ชรัณอยากจะเกลี้ยกล่อมธนพัตต่อ แต่ธนพัตรีบพูดขัดขึ้นมาก่อน

“ฉันมีแผนในใจอยู่แล้ว และตัดสินใจดีแล้วด้วย ไปเอาเอกสารมา”

พอเห็นว่าธนพัตตัดสินใจเด็ดขาดแล้ว ชรัณจึงพูดอะไรไม่ได้อีก “ครับ ผมจะกลับไปที่บริษัทเพื่อเอาเอกสารมาให้ครับ” หลังจากพูดจบชรัณก็เดินออกจากโรงพยาบาลไป

ในระหว่างทางกลับไปที่บริษัท ในใจชรัณเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด ธนพัตกับสาริศามาถึงจุดนี้ เขาเองก็มีส่วนผิดด้วย ถึงแม้เขาจะถูกพชิราบังคับ แต่เขาก็ทรยศธนพัต และทำเรื่องที่ยกโทษให้ไม่ได้ก็เป็นเรื่องจริง เขาไม่สามารถปฏิเสธได้

อย่าว่าแต่ธนพัตกับสาริศาเลย แม้แต่ตัวเขาเองก็ยกโทษให้ตัวเองไม่ได้ ดูเหมือนว่าเขาคงต้องหาโอกาสเพื่อชดเชยความผิดกับพวกเขาพวกเขาในภายหลังเท่านั้น

หลังจากหยิบเอกสารขอหย่าแล้ว ชรัณก็กลับไปที่โรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว

พอเห็นเอกสารขอหย่าตรงหน้า ธนพัตก็หยิบปากกาที่ชรัณยื่นมาให้ แต่ยังไงก็ทำใจเซ็นชื่อลงไปไม่ได้

พอนึกถึงช่วงเวลาที่ได้ใช้ชีวิตอยู่กับสาริศา หัวใจของธนพัตก็เต็มไปด้วยความขมขื่น ถ้าเขาเซ็นชื่อลงในกระดาษแผ่นนี้ แสดงว่าจากนี้ไปสาริศาจะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเขาอีกแล้ว

พอคิดแบบนี้ ธนพัตก็ยิ้มเศร้าระหว่างเขากับสาริศามีความทรงจำดีๆ มากมายมากมายต่อกัน ตอนนี้มันต้องจบลงด้วยลักษณะนี้แล้วเหรอ? แค่ขีดเขียนลงไปในกระดาษแผ่นนี้ ก็สามารถตัดสินความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองคนได้แล้วเหรอ?

“คุณชายครับ ลองคิดทบทวนเรื่องนี้อีกครั้งไหมครับ มันยังไม่สายเกินไปที่จะตามคุณนายน้อยนะครับ” พอเห็นสีหน้าที่เจ็บปวดของธนพัต ชรัณก็เกลี้ยกล่อมธนพัตอีกครั้งอย่างไม่ยอมตายใจ

พอได้ยินคำพูดของชรัณ ธนพัตก็กลับมารู้สึกตัวและมองขึ้นไปทางห้องพัดผู้ป่วยที่พชิราพักอยู่ แล้วนึกถึงตอนที่พชิราร้องไห้พูดขอร้องเขาก่อนหน้านี้ ธนพัตก็ทำใจเด็ดขาด ก่อนจะถอนสายตากลับมาพร้อมกับเซ็นชื่อของเขาลงในใบหย่าอย่างรวดเร็ว

หลังจากเซ็นชื่อแล้ว ธนพัตก็ไม่มองอีก เขายื่นใบหย่าให้ชรัณ “หาเวลาส่งคืนไปให้ชัชวาลซะ”

“ครับ” ชรัณรับใบหย่ามาด้วยสีหน้าหนักใจ แต่สุดท้ายเขาก็ไม่สามารถเกลี้ยกล่อมธนพัตได้

“นายอยู่ที่นี่ช่วยฉันดูแลพชิราก่อน ตอนนี้เธอยังอยู่คนเดียวไม่ได้ ฉันอยากอยู่เงียบๆ สักพัก” ธนพัตบอกชรัณ ตอนนี้เขาไม่มีอารมณ์จริงๆ เขาไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับพชิรายังไง เขาต้องการพื้นที่และเวลาเพื่อคิดว่าควรจะทำยังไงต่อไป

“ได้ครับ” ชรัณตอบ

ธนพัตหันหลังกลับและเดินออกจากโรงพยาบาลไป แผ่นหลังของเขาโดดเดี่ยวมากจนทำให้คนที่เห็นรู้สึกสงสารมาก

พอเห็นธนพัตเดินจากไปแล้ว ชรัณก็ถอนหายใจออกมา แล้วมองไปที่ใบหย่าในมือของเขา หรือว่าคุณชายกับคุณนายน้อยจะต้องจบลงทั้งแบบนี้จริงๆ?

พอนึกถึงตัวต้นเหตุของเรื่องนี้ ชรัณก็กัดฟันกรอด จับเอกสารในมือไว้แน่นจนยับ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องพักผู้ป่วยที่พชิราพักอยู่

พชิรากำลังนั่งอยู่บนเตียง ท่าทางผ่อนคลาย ใบหน้าพึงพอใจ ไม่มีท่าทางโศกเศร้าและเจ็บปวดเหมือนคนที่รู้ว่าตัวเองกลายเป็นคนพิการที่ไหนกัน

พอเห็นชรัณเดินเข้ามา พชิราก็สั่งอย่างหยิ่งยโส “ฉันกำลังอยากจะกินแอปเปิลพอดี นายปอกแอปเปิลมาให้ด้วย”