หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 325

พอได้ยินคำถามของธีร์ สาริศาก็รู้สึกหวาดวิตกเล็กน้อย หรือว่าลูกชายของเธอจะสังเกตเห็นบางอย่างแล้ว?

ไม่ มันเป็นไปไม่ได้ สาริศาปลอบใจตัวเองในใจ ไม่ว่าธีร์จะเป็นเด็กฉลาดแค่ไหน เขาก็เป็นแค่เด็กอายุห้าขวบ เธอกับชัชวาลไม่เคยบอกเขาเรื่องธนพัต แค่บอกเขาว่าพ่อของเขาตายไปก่อนที่เขาจะเกิดแล้ว ดังนั้นเขาไม่มีทางคิดมากแน่นอน

สาริศาบังคับตัวเองให้ยิ้มบางออกมา แล้วพูดเกลี้ยกล่อมธีร์ว่า “ธีร์ ลูกตัวเล็กขนาดนี้ แต่เขาตัวใหญ่ขนาดนั้น ลูกคิดว่าเขาเหมือนลูกตรงไหน”

ที่จริงแล้วธีร์ไม่เหมือนธนพัตจริงๆ แต่หน้าตาเหมือนเธอมากกว่า แต่มีบางครั้งท่าทางที่เขาแสดงออกมาจะทำให้สาริศานึกถึงธนพัตขึ้นมา ก่อนจะถอนหายใจเพราะยังไงทั้งสองก็เป็นพ่อลูกกัน

“ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันครับ” น้ำเสียงของเด็กน้อยค่อนข้างสับสน “ผมแค่รู้สึกว่าเขาเหมือนผมมาก เหมือนเคยเจอเขาที่ไหนสักแห่ง แต่ผมจำไม่ได้”

ธีร์เกาศีรษะพยายามนึกเรื่องของธนพัตให้ออก แต่เห็นได้ชัดว่ามันไม่มีทางนึกออกได้

รู้สึกอย่างนั้นเหรอ? พอได้ยินคำพูดของลูกชาย สาริศาก็ทั้งรู้สึกขบขันและหวาดหวั่นในเวลาเดียวกัน นี่เป็นครั้งแรกที่ธีร์ได้เห็นธนพัต อีกทั้งยังเห็นผ่านโทรทัศน์ แต่เขากลับมีความรู้สึกแบบนี้ ถ้าได้เจอคนจริงๆ ถ้าอย่างนั้น... ถ้าในอนาคตธนพัตเห็นธีร์ เขาจะรู้สึกแบบเดียวกันไหม?

พอนึกได้แบบนี้ สาริศาก็จับมือธีร์ไว้แน่น ความรู้สึกหวาดกลัวอย่างอธิบายไม่ถูกก็ปรากฏขึ้นในใจของเธอ ไม่มีทาง ธีร์เป็นของเธอเพียงคนเดียว!

“แม่ครับ ผมเจ็บ” ธีร์ขมวดคิ้วและพยายามสะบัดมือออกจากมือของสาริศา

“หะ?” สาริศารีบปล่อยมือที่จับธีร์ไว้แน่นหลังจากได้สติกลับมา “ธีร์แม่ขอโทษ ขอโทษนะลูก แม่ใช้แรงมากไปใช่ไหมจ๊ะ เดี๋ยวแม่เป่าให้นะลูก” เธอพูด สาริศารีบนั่งยองๆ แล้วช่วยเป่ามือให้ธีร์ด้วยสีหน้าสงสาร

ธีร์แอบกลอกตามองบน คุณแม่นี่ล่ะก็ เขาอายุเท่าไหร่แล้ว ทำไมถึงยังทำเหมือนเขาเป็นเด็กไปได้

“แม่ครับ แม่คิดว่าคุณลุงคนนั้นเหมือนผมมากไหมครับ” ธีร์ถามสาริศาต่อ

“อย่างนั้นเหรอ?” สีหน้าของสาริศาเริ่มเคร่งขรึม “แม่ไม่คิดว่าลูกเหมือนเขานะ”

เธอลูบมือเล็กที่นุ่มนิ่มของธีร์เบาๆ สาริศาลุกขึ้นยืนแล้วจูงมือเขาออกไป “เอาล่ะธีร์ คุณลุงยังรอเราอยู่ที่บ้าน ลูกไม่ได้บอกว่าลูกคิดถึงคุณลุงเหรอจ๊ะ? พวกเรารีบกลับบ้านกันดีไหม?”

“โอเคครับ!” พอพูดถึงคุณลุง ธีร์ก็ลืมคำถามที่เขาสงสัยไปทันที เขาวิ่งไปข้างหน้าอย่างอารมณ์ดี “แม่ครับ เร็วเข้า! พวกเราไปหาคุณลุงกันเถอะครับ!”

“ได้จ้ะ” พอเห็นลูกชายอารมณ์ดี อารมณ์ของสาริศาก็ดีขึ้นเช่นกัน “อย่าวิ่งเร็วสิลูก ระวังรถ”

ไม่นาน หนึ่งผู้ใหญ่หนึ่งเด็กก็เดินทางมาถึงตระกูลนิธิธราสกุล

“คุณลุงครับ!” ทันทีที่เห็นชัชวาล ธีร์ก็ปล่อยมือออกจากมือของสาริศา แล้ววิ่งไปหาชัชวาลด้วยขาที่แสนสั้นทั้งสองข้างของเขา

หลังจากที่ชัชวาลชะงักไปเล็กน้อย เขาก็ย่อตัวลง พร้อมกับกางแขนออกเพื่อรอให้เจ้าตัวเล็กกระโจนเข้าใส่ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเอ็นดูและคิดถึง

เด็กน้อยกระโจนเข้าใส่ชัชวาล ศีรษะของเด็กน้อยถูไถอยู่ที่หน้าอกของชัชวาล ในดวงตาของเขามีน้ำตาคลอ “ผมคิดถึงคุณลุงจังเลยครับ”