หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 354

หลังจากกินข้าวเช้าเสร็จชัชวาลเก้าอี้ไปทำงาน แล้วสาริศาก็ไปโรงพยาบาล

หลายปีมานี้ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้อยู่ในประเทศ แต่ว่าเธอก็ให้ชัชวาลค่อยหาคนมาดูแลกันยา ได้ยินว่าสุขภาพของกันยาทรุดโทรมลงทุกปี และก็ไม่ได้เจอกับผู้บริจาคไขกระดูกที่เข้ากันได้สักที ดังนั้นการผ่าตัดก็เลยลากยาวมาจนถึงตอนนี้

ถ้าคิดได้แบบนี้แล้ว สาริศาก็รู้สึกผิดมาก หลายปีแล้วที่เธอไม่ได้กลับมาเยี่ยมแม่ของตัวเองเลย อกตัญญูจริงๆ

แต่พอนึกถึงธนพัตกับพชิรา เธอก็ไม่กล้ากลับมาจริงๆ เธอกลัวว่าพอกลับมาแล้วจะเห็นพวกเขา แล้วแผลที่อุตส่าห์รักษาได้อย่างยากเย็นก็จะแตกออกอีกครั้ง ความเจ็บปวดรวดร้าวแบบนั้น เธอไม่มีทางเลือกจริงๆ แล้วก็ไม่มีความกล้าที่จะต้องแบกรับมันอีกครั้ง

มาถึงตรงหน้าห้องผู้ป่วยของกันยา สาริศายืนอยู่นอกประตูเป็นเวลานานไม่ยอมผลักเข้าไปสักที จู่ๆ ในใจก็มีความรู้สึกไม่กล้าที่จะเข้าไป บางทีอาจจะเป็นเพราะว่าจากบ้านไปนานแล้วมั้ง

โรงพยาบาล ห้องผู้ป่วย เลขที่ห้อง ที่นั่งตรงโถงทางเดิน……สิ่งที่อยู่ตรงหน้าทั้งหมดมันคุ้นเคยมาก ภาพที่เธอกับกันยาพูดคุยหัวเราะกันมันเหมือนเพิ่งจะเกิดขึ้นเมื่อวานนี้ แต่ว่าความจริงแล้ว พวกเธอไม่ได้เจอกันมา 5 ปีแล้ว สิ่งที่ดูคุ้นหูคุ้นตาทุกสิ่งทุกอย่าง สำหรับเธอแล้ว มันก็เคลือบด้วยความไม่คุ้นเคย

“ก๊อกๆๆ ”สุดท้ายก็ไม่ได้ผลักประตูเข้าไปเลยทันทีเหมือนแต่ก่อน แต่สาริศาได้เพียงแค่เคาะประตูเบาๆ เท่านั้น

“เข้ามาเถอะ ประตูไม่ได้ล็อก”

ได้ยินเสียงที่คุ้นเคย แต่ฟังดูแก่กว่าเดิมมาก ดวงตาของสาริศาก็รู้สึกร้อนขึ้นในทันที รู้สึกว่าจมูก ลำคอ และหัวใจเหมือนถูกอะไรมาปิดกั้นอย่างแรง

ถึงแม้จะรู้ว่าตอนนี้อาการป่วยของกันยารุนแรงมาก แต่ว่าวินาทีที่ผลักประตูเข้าไปและเห็นเธอนั้น สาริศาก็ตกใจมาก น้ำตาไหลลงมาอย่างควบคุมไม่ได้ สิ่งที่เธอได้เตรียมใจมามันพังทลายลงในทันที

น้ำตาหยดลงกับพื้น สาริศาเอามือปิดปากตัวเองไว้อย่างไม่อยากจะเชื่อ กลัวว่าตัวเองจะร้องไห้เพราะสิ่งที่ได้เห็นตรงหน้านี้

ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าของเธอตอนนี้คือแม่ของเธอจริงๆ เหรอ? ทำไมเธอถึงได้กลายเป็นแบบนี้！

กันยาในตอนนี้นั้นกำลังห้อยใส่น้ำเกลืออยู่ เส้นเลือดบนมือที่เขียนจะอยู่นั้นก็เหมือนจะแตกออก แทบจะไม่เหลืออะไรเลยนอกจากชั้นผิวหนังที่ปกคลุมกระดูกอยู่ และบนนั้นก็มีทั้งเข็มใหญ่เค็มเล็กเกาะอยู่

พอเงยหน้าขึ้นมอง สาริศาก็แทบจะไม่เห็นเนื้อหนังเลย แม้แต่สามารถมองเห็นกระดูกผ่านผิวหนังที่เหี่ยวแห้งได้ ผอมจนเห็นกระดูกจริงๆ

แก้มทั้งสองข้างตอบ แถมยังเป็นสีเขียวช้ำจนน่ากลัว โหนกแก้มทั้งสองข้างยกสูง และในที่สุดสาริศาก็ได้สบตากับกันยา

ดวงตาที่เคยสดใส และเคยฉายแสงที่อบอุ่นนั้นกลายเป็นมืดครึ้ม เหมือนบ่อน้ำหวานแห้งไป เหลือเพียงแอ่งโคลนที่ก้นบ่อเขียนเท่านั้น

แต่ดวงตาคู่นั้นเป็นประกายทันทีที่เห็นเธอ เธอสามารถมองเห็นความปีติยินดีและความคิดถึงได้อย่างชัดเจน

“ริศา ？ลูกกลับมาแล้วเหรอ? แม่ไม่ได้ฝันอยู่ใช่ไหม”

“แม่ หนูกลับมาแล้ว ขอโทษนะคะ……ฮือๆๆ ……”พอได้ยินเสียงที่แหบแห้งของกันยา ในที่สุดสาริศาก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป เธอพุ่งไปตรงหน้าเตียงของแม่แล้วก็ร้องไห้ออกมา

เธอควรจะมาหาแม่ของเธอหลายปีแล้ว ในความทรงจำของเธอกันยายังคงยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยนและด้วยความรัก เมื่อไหร่กันที่เธอผอมแห้งและเหม่อลอยขนาดนี้?

“ริศาจริงๆ ด้วย ลูกกลับมาแล้วจริงๆ ！”กันยายิ้มแล้วก็ลูบหัวสาริศา “อย่าร้องไห้ อย่าร้องไห้ รีบเงยหน้าขึ้นมองแม่เร็ว แม่ไม่ได้เจอลูกนานมากเลย”

สาริศาเงยหน้าขึ้นและสะอึกสะอื้น พยายามนึกถึงสิ่งที่ฝึกซ้อมอยู่หน้าประตูเมื่อกี้นี้ ฉีกยิ้มให้กันยา แต่ว่าตอนนี้เธอทำไม่ได้จริงๆ ได้แต่ปล่อยให้น้ำตาไหลนองหน้า

“พอแล้ว พอแล้ว ไม่ต้องร้องไห้แล้ว”กันยายกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้สาริศา แต่ผิวหนังที่แห้งเหือดก็บาดผิวเธอ ทิ่มแทงหัวใจของเธอ น้ำตาก็ยิ่งไหลแรงขึ้นไปอีก