หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 359

พชิราก็ยังพูดข้อดีต่างๆ ของออสตินให้สาริศาฟังต่อไป สาริศาก็ได้แต่ต่ออืมๆ อ่าๆ อย่างขอไปที ทั้งสองคนถ้ามองไกลๆ ดูเหมือนเป็นเพื่อนสนิทที่กำลังคุยกันอย่างมีความสุข

ตอนออสตินมาถึงนั้น ก็รู้สึกตกใจกับภาพที่เห็นตรงหน้า เขาก็นึกว่าสาริศาอยู่ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าคนเดียว ไม่คิดว่าจะอยู่กับพชิราด้วย

แต่ว่า ใครสามารถบอกเขาได้บ้างว่านี่มันเรื่องอะไรกัน? ผู้หญิงทั้งสองคนที่เกลียดกันจนแทบจะฆ่ากันตายมาพูดคุยหัวเราะกันแบบนี้ได้ด้วยเหรอ?

ในหัวเขานึกภาพตัวเองพูดคุยกับธนพัตอยากมีความสุข แค่คิดออสตินก็รู้สึกขยะแขยงแล้ว และรีบสะบัดหัวเพื่อไล่ภาพนี้ออกไป แค่คิดก็น่ากลัวแล้ว เกรงว่าตลอดชีวิตนี้ตัวเองกับธนพัตคงไม่มีทางคบหาสมาคมกันได้

เขายืนมองอยู่ตรงประตูด้วยความสนใจสักพักหนึ่ง และก็รู้สึกว่ามันน่าขำ มีครั้งหนึ่งที่เขาเคยพูดกับพชิราว่าสาริศาเย็นชามาก คิดว่าน่าจะจีบยาก ตอนนั้นพชิราพูดกับตัวเองว่าไงนะ?

เขาจำได้ว่าสีหน้าของพชิราเต็มไปด้วยการดูถูก “ผู้หญิงคนนั้นน่ะเหรอ? นายจีบไปอย่างสบายใจเลย สมองเธอน่ะเรียบง่ายมาก ไม่ทันคนเลย หลอกง่าย”

แต่ว่าภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้าตอนนี้ แล้วก็นึกถึงท่าทางที่โหดร้ายของสาริศาตอนที่พูดถึงพชิรา ทำไมเขาถึงได้รู้สึกว่าสาริศาต่างหากที่เป็นแมวในนิทานเรื่อง “แมวจับหนู”

พอมองดูละครจนพอใจ ออสตินก็เดินเข้าไปในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

ยังไม่ทันจะได้ทักทายทั้งสองคน พชิราก็มองเห็นเขาแล้ว อย่าพูดขึ้นมาก่อนว่า “ความเร็วในการมารับคนที่ชอบนั้นเร็วมากเลยนะ ฉันไม่เห็นจำได้เลยว่าตอนไหนมารับฉันมีท่าทีที่กระตือรือร้นแบบนี้”

ออสตินก็พูดติดตลก “ นี่คุณเพชรกำลังใส่ร้ายผมอยู่นะครับ มีครั้งไหนที่คุณเรียกผมแล้วผมไม่ไปรับเหรอ？”

“เอาน่า ไม่มานั่งรอเล่นด้วยแล้ว ที่นายมาหาริศาเพราะว่ามีธุระอะไรใช่ไหม ถ้าอย่างนั้นฉันไม่รบกวนละ ไปก่อนนะ”

พชิราโบกมือให้กับพวกเขา แล้วก็เข็นรถเข็นเตรียมจะออกไป

“ทำไมฉันพึ่งมาเธอก็จะไปแล้วล่ะ ไม่อยากเจอหน้าฉันงั้นเหรอ？”ออสตินล้อเล่น แล้วก็เข้าไปช่วยพชิราเข็นรถเข็น

“ฉันก็กลัวว่าจะเข้าไปเป็นก้างขวางคอนะสิ นายนี่พูดจาทำร้ายน้ำใจฉันจริงๆ เลย”พชิรายิ้มแล้วก็บ่นเขา หลังจากนั้นก็หันไปมองสาริศาแล้วก็พูดต่อว่า “แล้วอีกอย่างธนพัตก็รอฉันกลับไปกินข้าวที่บ้านอยู่ ถ้าฉันกลับไปสาย เขาต้องรอฉันจนหิวแน่เลย เพราะฉะนั้นฉันควรที่จะไปให้เร็วที่สุด”

พอพูดจบพชิราก็แอบมองสีหน้าของสาริศา แต่ว่าก็เห็นว่าเธอไม่มีสีหน้าเปลี่ยนแปลง ท่าทางดูไม่แยแสอะไร เหมือนกับว่าไม่ได้ยินสิ่งที่เธอพูดยังไงอย่างนั้น

ปฏิกิริยาตอบสนองของสาริศาหมายความว่าเธอชอบออสตินเขาให้แล้ว ก็เลยไม่แคร์ธนพัตแล้วใช่ไหม? พอคิดได้แบบนี้ เดิมพชิราควรจะดีใจ แต่เธอกลับรู้สึกผิดหวังอยากบอกไม่ถูก

หลังจากช่วยพาพชิราไปส่งขึ้นรถ ออสตินก็พูดว่า“bye”กับรถที่กำลังจะแล่นออกไป แล้วก็หันกลับมาหาสาริศา

“พวกเราก็กลับกันไหม？”ออสตินใช้น้ำเสียงถามไถ่

“อืม”สาริศาพยักหน้าด้วยสีหน้าเรียบเฉย แล้วก็ตามออสตินขึ้นรถไป

“มีเรื่องอะไรอยากปรึกษาฉันงั้นเหรอ？”สาริศามองออสตินเดี๋ยวก็เอ่ยถาม