หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 376

เอกสารทั้งหมดคือหลักฐานว่าบุรินทร์แอบติดสินบนบุคลากรที่เกี่ยวข้องเพื่อสร้างโรงแรม รายชื่อบุคลากรจนถึงตัวเลขจำนวน รายละเอียดเขียนไว้อย่างละเอียด

“คุณอย่าลืมสิว่าฉันเป็นคนทำสื่อ อยากจะหาอะไรพวกนี้ฉันก็มีช่องทางอยู่แล้ว” สาริศายิ้มเยาะ “ยังจะปฏิเสธเรื่องในตอนนั้นอยู่ไหม”

ก่อนหน้านี้ที่ขอให้เมย์ พี่จ๊าจ๋า แล้วก็ออสตินช่วงตรวจสอบก็คือเรื่องนี้ พระเจ้าเห็นใจคนลำบากจริงๆ สุดท้ายบุรินทร์ก็โดนเธอจับได้

“คุณคิดจะทำอะไร” ในที่สุดบุรินทร์ก็กลัวเธอ เสียงของเขาก็สั่นขึ้นมา

เดิมก็คิดว่าเธอแค่จะพูดขู่ให้ตนกลัว ไม่คิดเลยว่าเธอจะรู้เรื่องนี้จริงๆ ถ้าเรื่องนี้หลุดออกไปโครงการพัฒนาโรงแรมก็จะสูญเปล่าแถมเขายังจะติดคุกหลายปีแน่นอน

ถึงเวลานั้น อย่าว่าแต่กีรติเมธานนท์กรุ๊ป ทรัพย์สินและอิสรภาพทั้งหมดของตัวเองก็จะมลายหายไปด้วย

แม้กระทั่ง...ชีวิตของเขาก็อาจจะ...

เขาไม่กล้าแม้แต่จะคิด

“ฉันอยากให้คุณบอกกับธนพัตด้วยตัวเองว่า ตอนนั้นคุณกับพชิราลักพาตัวฉันไปยังไง ทำร้ายฉันยังไง หลอกลวงเขายังไง ทำให้เขาคิดว่าฉันโดนข่มขืน”

พอพูดถึงเรื่องเท่านี้ ร่างกายของสาริศาก็สั่นสะท้านด้วยความโกรธ แต่ทุกถ้อยคำก็พูดออกมาได้อย่างชัดเจน เธอต้องการให้คนที่ใส่ร้ายเธอในตอนนั้นคืนบริสุทธิ์ให้เธอ

เมื่อมองไปที่สาริศาที่จ้องมองเขาด้วยความโกรธอยู่ตรงหน้า บุรินทร์ก็รู้สึกกลัว เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ใช่สาริศาที่ยอมให้พวกเขารังแกได้อีกต่อไปแล้ว

“ทำร้ายอะไร ข่มขืนอะไรของคุณ ผมไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดถึงอะไร” บุรินทร์ยังคงปฏิเสธไม่ยอมรับ แต่ใบหน้าของเขาซีดเผือดไปแล้ว

เขาจะเล่าเรื่องนี้ให้ธนพัตรู้ได้อย่างไร รู้ดีว่าเขาจะไม่ปล่อยตนเองไปง่ายๆ แน่นอน ไม่แน่เขาอาจจะฟ้องตนด้วยตัวเองก็ได้!

เขาทำสิ่งต่าง ๆ โดยไม่คำนึงถึงความเป็นพี่น้องกัน ก็คงคาดหวังให้ธนพัตปล่อยให้เขาไปในฐานะคนในกีรติเมธานนท์เหมือนกันไม่ได้เช่นกัน!

ต้องรู้ว่า ธนพัตน่ากลัวยิ่งกว่าสาริศาอีก!

“ถ้าอย่างนั้นฉันก็ทำได้แค่ส่งหลักฐานนี่ให้อัยการเท่านั้น บางทีตอนที่ตำรวจสอบปากคำ คุณคงเข้าใจสิ่งที่ฉันพูด”

พูดเสร็จ สาริศาก็หันหลังกำลังจะจากไป ตอนนี้เธอเข้าใจแล้ว เผชิญหน้ากับคนอย่างบุรินทร์จะใจอ่อนไม่ได้เด็ดขาด ไม่เช่นนั้น คนที่จะเจ็บคือตัวเธอเอง

“เดี๋ยวก่อน” บุรินทร์จะปล่อยเธอไปแบบนี้ได้ยังไง รีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อหยุดเธอ เหงื่อออกท่วมหัวไปหมด

สาริศายืนนิ่งมองบุรินทร์ พูดอย่างเย็นชาว่า “คุณบุรินทร์ ตอนนี้จำได้แล้วหรอคะว่าเคยทำอะไรกับฉันไว้ ถ้ายังจำไม่ได้ฉันก็ทำได้แค่ขอให้คุณตำรวจช่วยแล้วล่ะ”

“ผมตกลง ผมจะสารภาพเรื่องนี้กับธนพัตเอง" บุรินทร์กัดฟัน "แต่ผมจะเชื่อคุณด้ไงว่าหลังจากที่ผมพูดไปแล้วคุณจะไม่เอาเรื่องนี้มาขู่ผมอีก"

"คุณบุรินทร์ต้องการต่อรองกับฉันเหรอคะ" สาริศาเลิกคิ้ว

บุรินทร์ถือเอกสารในมือขึ้น “ผมรู้ว่าคุณไม่มีทางมีเอกสารนี้แค่ฉบับเดียวแน่ ผมอยากให้คุณรับประกันกับผม ว่าหลังจากที่ผมพูดเรื่องนี้กับธนพัตแล้วคุณจะทำลายของพวกนี้ไปให้หมด"

"ฉันไม่รับประกัน" สาริศาส่ายหัว

“คุณล้อเล่นกับผมเหรอ!” บุรินทร์โยนเอกสารในมือลงพื้น

“ฉันไม่ได้ล้อเล่น แต่ตอนนี้คุณไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะมาต่อรองกับฉันได้” สาริศาตาเต็มไปด้วยการแก้แค้น “ถ้าคุณไม่ตกลง ฉันจะเผยแพร่เอกสารพวกนี้ออกไปเดี๋ยวนี้ ถ้าคุณตกลง ฉันจะพิจารณาว่าจะปล่อยคุณไปดีไหม”

“สาริศา ผมขอบอกไว้ว่าคุณอย่าทำเกินไปหน่อยเลย” บุรินทร์แสดงสีหน้าดุร้าย “ผมลักพาตัวคุณได้ครั้งแรก ผมก็ลักพาตัวคุณได้ครั้งที่สอง ตราบใดที่คุณออกไปจากกีรติเมธานนท์กรุ๊ปไม่ได้ ผมก็ไม่ต้องกลัวว่าคุณจะแพร่งพรายเรื่องนี้ออกไป!”

“บุรินทร์ คุณคิดว่าฉันจะโง่ขนาดนั้นเลยเหรอ” สาริศายกข้อมือขึ้นมอง “ถ้าฉันไม่สามารถออกจากกีรติเมธานนท์กรุ๊ปได้อย่างปลอดภัยภายในหนึ่งชั่วโมงนี้ หลักฐานของเจ้าหน้าที่ติดสินบนของคุณจะถูกเปิดเผยไปทางออนไลน์ ฉันกำลังให้โอกาสคุณอยู่ ขึ้นอยู่กับคุณแล้วนะว่าจะคว้าเอาไว้หรือเปล่า"

บุรินทร์กำมือแน่น จ้องไปที่สาริศาอย่างดุเดือด!

เมื่อก่อนผู้หญิงคนนี้โง่จะตายไปไม่ใช่เหรอ พชิราสามารถหลอกล่อเธอได้ด้วยกลอุบายอะไรก็ตาม คิดไม่ถึงเลยว่าตอนนี้จะฉลาดขึ้นมา แถมยังร้ายกาจขนาดนี้ด้วย!

ไม่ได้สนใจความโกรธมหาศาลในดวงตาของบุรินทร์ สาริศามองตรงมาที่เขาแล้วพูดว่า "บุรินทร์ ฉันบอกคุณตั้งแต่แรกแล้วว่าตอนนี้ฉันคือสาริศา ไม่ใช่คนที่พวกคุณจะรังแกยังไงก็ไม่มีวันตอบโต้กลับแล้ว ตอนนี้คุณไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะตกลงกับฉัน"

ใช้ชีวิตมาเกือบครึ่งชีวิต ตอนนี้ต้องมาถูกผู้หญิงตัวเล็กๆขู่เข็ญเหรอ บุรินทร์ไม่เคยรู้สึกแย่ขนาดนี้เลย แต่เขาต้องตกลง เพราะก็เป็นอย่างที่เธอพูดเขาไม่มีทางเลือก

“ตกลง พรุ่งนี้ผมจะไปคุยกับธนพัต หวังว่าคุณสาริศาจะพิจารณาอย่างรอบคอบว่าจะเผยแพร่เรื่องนี้หรือไม่ อย่าลืมว่าหมาจนตรอกมันก็กลับมาส็จนตัวตายได้เหมือนกัน” บุรินทร์กัดฟันพูด ในแววตาเต็มไปด้วยความโกรธ

คำพูดพวกนี้ทำเอาพลังของบุรินทร์เกือบหมด แม่งเอ้ย สักวันหนึ่ง เขาจะเอาคืน!

หมาจนตรอกเหรอ สาริศาอยากจะหัวเราะ เธอไม่คิดว่าบุรินทร์เป็นหมาจนตรอกหรอก แต่ถึงเขาเป็นเสือร้ายแล้วยังไงล่ะ เธอไม่เพียงแต่จะไม่กลัว แต่เยังจะเอาฟันของเขาออกมาทีละซี่ กางกรงเล็บออกมาทีละนิ้ว ให้เขาทำร้ายคนอื่นไม่ได้อีกต่อไป!

“ฉันก็หวังว่าคุณบุรินทร์จะอธิบายทุกอย่างให้ธนพัตฟังได้อย่างดี” พูดจบสาริศาก็เดินอ้อมบุรินทร์แล้วเดินออกจากประตูไป

พอไปถึงประตู สาริศาก็หยุดเดิน หันกลับมาพูดว่า “จำไว้นะคะ นี่เป็นแค่จุดเริ่มต้น สิ่งที่คุณทำกับฉันและลูกในตอนนั้น ฉันจะค่อยๆ เอาคืน”

“โอ้ย เวรเอ้ย!” หลังจากสาริศาจากไป บุรินทร์ก็เตะโต๊ะข้างหน้า แต่ก็ไม่สามารถระงับอารมณ์ได้ แล้วใช้แรงทำลายทุกอย่างตรงหน้า

“คุณบุรินทร์ เป็นอะไรไปคะ” เลขาที่อยู่ด้านนอกประตูก็รีบเข้ามาหลังจากได้ยินเสียง แล้วต้องตกตะลึง เมื่อเห็นภาพความวุ่นวายตรงหน้า

“ออกไป!” บุรินทร์ไม่มีที่ระบายความโกรธก็ตะโกนใส่เธอ “ออกไปให้พ้น!”

“ค่ะ ค่ะ ค่ะ…”

เลขาสาวไม่เคยเห็นบุรินทร์ใส่อารมณ์กับตัวเองขนาดนี้เลย รีบวิ่งออกจากออฟฟิศไป แต่หลังจากวิ่งไปไกล เธอก็ยังได้ยินเสียงของหล่นพื้นอยู่เรื่อยๆ

อย่าบอกนะว่าฉันจะโดนไล่ออกแล้ว เลขาสาวครุ่นคิดด้วยสีหน้าหวาดกลัว ร่างสั่นอย่างควบคุมไม่ได้