หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 393

เห็นความเกลียดแค้นในแววตาของสาริศาได้อย่างชัดเจน ธนพัตก้าวถอยหลังด้วยความตกใจ เซไปมาครู่หนึ่งก่อนที่จะยืนนิ่ง เวลานี้มีความคิดหนึ่งราวกับสายฟ้าผ่าลงมากลางกระหม่อมของเขาก็ไม่ปาน : สาริศาเกลียดเขา ตอนนี้เวลานี้ เธอเกลียดเขา

เขากลั้นหายใจไว้แน่น เพราะธนพัตพบว่าแม้แต่การหายใจก็ทำให้เจ็บปวดหัวใจ

เขาเคยคิดสาริศาอาจจะไม่ยกโทษให้ตัวเอง และก็เคยคิดเธออาจจะดุว่าด่าทอตัวเอง ที่เหมือนกับสองวันก่อนอย่างนั้น แต่เขากลับไม่เคยคิดว่าวันหนึ่ง ในสายตาของเธอจะปรากฏความเกลียดชังที่รุนแรงเช่นนี้ อีกทั้งยังทำกับตัวเอง

ความเกลียดชังที่เป็นเหมือนไฟ พ่นใส่มาบนตัวของเขา ราวกับจะเผาไหม้ให้เป็นเถ้าถ่านก็ไม่ปาน

ไม่กล้าสบตากับสาริศาอีก เขาเบนสายตามองไปข้าง ๆ ภาพตรงหน้าพร่ามัวไปครู่หนึ่ง แต่ว่าสาริศากลับไม่ปล่อยเขาไป และก็ได้กล่าวต่อ “ธนพัต คุณคิดว่าคนที่ฆ่าลูกของฉันมีเพียงบุรินทร์กับพชิราเหรอ! ยังมีคุณ! ถ้าหากไม่ใช่ที่คุณไม่ยอมเชื่อฉัน หากไม่ใช่เพราะคุณที่ต้องการอยากทำแท้งลูกของฉัน เขาจะจากไปก่อนที่จะทันลืมตาดูโลกได้อย่างไร!”

ฟังข้อกล่าวหาที่รุนแรงของสาริศา ธนพัตรู้สึกว่าทั่วร่างกายเต็มไปด้วยความเจ็บปวดราวกับถูกมีดฟันก็ไม่ปาน ถึงแม้ก่อนที่จะมาเจอสาริศา เขาได้ดุด่าตำหนิตัวเองเป็นพันครั้งในใจ เกลียดตัวเองที่ทำร้ายลูกที่ยังไม่ทันลืมตาดูโลก

แต่เวลานี้เมื่อได้ยินคำพูดที่ออกมาจากปากของสาริศา ธนพัตพบว่าเขาประเมินตัวเองสูงเกินไป จริง ๆ แล้วเขาไม่สามารถทนต่อข้อกล่าวหาเหล่านี้ หมื่นธนูทะลุปักหัวใจยังไม่เจ็บเท่านี้เลย

“ริศา ขอโทษ ล้วนเป็นความผิดของผม ผม……” ธนพัตเอ่ยปาก แต่กลับไม่รู้ว่าจะพูดต่อไปอย่างไรดี คำพูดขอโทษเขาได้พูดมากแล้ว แต่ว่าสามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้?

 “คุณไม่ต้องมาขอโทษฉัน” ความเกลียดแค้นในน้ำเสียงสาริศายังคงไม่ได้ลดน้อยลง

“ครั้งนี้ที่คุณส่งบุรินทร์เข้าคุก ก็ได้ชดใช้ความผิดที่ผ่านมา ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป พวกเราต่างคนต่างอยู่ ไม่ติดค้างอะไรกันอีก คุณไปเถอะ”

ได้ยินสาริศาอยากจะขีดเส้นขนานกับตัวเอง ธนพัตก็ลนลานในใจ หรือว่าพวกเขาจะต้องต่างคนต่างเดินแล้ว ไม่ได้ ปล่อยมือเธอไปอย่างนี้ เขาทำไม่ได้!

“ริศา ความผิดในตอนนั้น ผมจะค่อย ๆ ชดเชย ผมสัญญา ผมจะใช้ชีวิตที่เหลือเพื่อรักคุณ คุณให้โอกาสผมอีกสักครั้งได้ไหม” ธนพัตคุกเข่าลงข้างหนึ่งแล้วกล่าวต่อหน้าสาริศา

ตั้งแต่เล็กจนโต ต่อให้อยู่ต่อหน้าท่านประเสริฐ ธนพัตก็ไม่เคยแสดงท่าทีที่ต่ำต้อยเช่นนี้มาก่อน แต่ในเวลานี้เขากลับมองข้ามตัวเองไปอย่างสิ้นเชิง

ความรู้สึกผิดในใจแทบจะท่วมหัว กดทับเขาจนหายใจก็ยังรู้สึกลำบาก

เขาไม่เคยคิดว่าวันหนึ่งตัวเองจะติดค้างคนคนหนึ่งได้มากขนาดนี้ ต่อให้เขาถือโลกทั้งใบไว้ตรงหน้าเธอ ก็ยังไม่สามารถชดเชยความผิดของตัวเองแม้แต่เพียงเศษเสี้ยวเดียว

ก้มมองธนพัตที่อยู่ตรงหน้า ในใจของสาริศาเกิดความรู้สึกที่พูดไม่ออก

ธนพัตที่เธอรู้จักนั้นหยิ่งทะนง ขอร้องคนไม่เป็น แต่ตอนนี้เขากลับก้มหัวต่อหน้าตัวเอง สาริศาอดคิดถึงวันเวลาที่พวกเขาอยู่กันมาก่อนหน้านี้ไม่ได้

ย้อนความทรงจำถึงความดีของธนพัต ตั้งกองทุนริศาตามชื่อเธอ ช่วยเธอต่อกรกับไรยาสองแม่ลูก คอยปลอบตอนที่เธอเสียใจอย่างอ่อนโยน……ความเกลียดแค้นในดวงตาค่อย ๆ จางหายไป และเข้ามาแทนที่ด้วยรอยยิ้ม พวกเขาเคยมีความสุขกันแบบนี้

ขณะที่กำลังจะใจอ่อน ภาพชรัณพาคนลากตัวเองไปที่โรงพยาบาลแวบเข้ามาในหัว ความสิ้นหวังจนหนทางในเวลานั้นฉับพลันได้ผุดขึ้นมาจิตใจกวาดความสุขในหัวใจทิ้งไป ปิดตาลง สาริศาด่าตัวเองแรง ๆ ในใจ

ให้อภัยไม่ได้ เขาไม่มีทางให้อภัยธนพัต!