หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 401

“ริศา ออสตินพวกเธอมาแล้ว” พชิรายิ้มทักทาย

“ผมมาโดนไม่ได้รับเชิญ จะรบกวนพวกคุณไหม” ออสตินตอบด้วยรอยยิ้ม แต่สาริศาที่ยืนอยู่ข้างๆ กลับไม่พูดอะไร

“จะรบกวนได้ไงล่ะ” พชิราหัวเราะ “ฉันเข้าใจคนที่กำลังมีความรักก็อยากอยู่ด้วยกันตลอดเวลานั่นแหละ เป็นฉันเองต่างหากที่รบกวนเวลาของเธอสองคน”

ออสตินแค่ยิ้มให้กับคำพูดของพชิรา ไม่ได้พูดตอบรับอะไร สาริศาก็ยิ่งไม่ตอบ วันนี้ที่เธอมากับออสตินก็เพื่อหลอกให้พชิราคิดอย่างนั้นไม่ใช่เหรอ

เมื่อเห็นสาริศาไม่พูดอะไร พชิราก็นึกว่าเธอ “ยอมรับ” คำที่ตนเองพูด ก็รู้สึกได้ใจอยู่ครู่หนึ่ง รู้สึกว่าเธอได้อยู่ในเนื้อมือของตนแล้ว

“โอเค โอเปร่ากำลังจะเริ่มแล้ว เข้าไปกันเถอะ” พชิราพูดแล้วเข็นรถเข้าไปในโรงละคร สาริศากับออสตินก็เดินตามไปหลังเธอ

ตอนที่ทั้งสามไปที่ประตูแล้วกำลังจะเข้าไป ก็มีชายคนหนึ่งวิ่งออกมาจากที่ไหนก็ไม่รู้ ถือมีดจะมาแทงสาริศาอย่างบ้าคลั่ง

“ริศา!” เมื่อเห็นภาพนั้นออสตินก็เข้าไปกอดสาริศาทันที โดยหันหลังเอาตัวบังมีดไว้

“อ๊า!” คนรอบข้างก็ตกใจกับภาพนี้ด้วยเช่นกัน ทันใดนั้นก็มีเสียงกรี้ด “ตายแล้ว นี่มันเรื่องอะไรกัน” “แจ้งตำรวจ!” “หนีเร็ว!” ......

เห็นเป้าหมายในการลอบฆ่าผิดพลาด สีหน้าของชายคนนั้นก็กระสับกระส่าย ทิ้งมีดแล้วรีบหนีไป ผู้คนรอบๆ ต่างกลัวความโหดร้ายของเขาเมื่อกี้ จะกล้าหยุดเขาไว้ได้ไงล่ะ ทุกคนมองเขาวิ่งจนละสายตาไปกันอย่างเงียบๆ

รู้สึกว่าศีรษะของออสตินห้อยอยู่บนไหล่ของตนอย่างไร้เรี่ยวแรง ร่างกายของเขาค่อยๆ ตกลงมา ตอนนั้นเองสาริศาก็ลุกลนไปหมด เรื่องมันเป็นถึงขนาดนี้ได้ยังไงกัน!

“ออสติน คุณเป็นไงบ้าง” รีบหันตัวมา สาริศาพยุงออสติน อย่างระมัดระวัง

เพราะออสติน ค่อยๆล้มลง เธอพยายามพยุงแล้ววางเขาลงบนพื้นเบาๆ ให้ศีรษะของเขาวางบนบ่าของตน

มองออสตินที่มีดปักอยู่ด้านหลัง เลือดไหลออกจากบาดแผลไม่หยุด แววตาของสาริศาเต็มไปด้วยความกลัว เว้าวอนต่อพระเจ้า ออสติน ต้องไม่เป็นอะไร ไม่งั้นเธอต้องรู้สึกผิดเสียใจไปทั้งชีวิตแน่

“ริศา ผม…” ออสตินเหงื่อออกที่หน้าผาก พยายามปลอบสาริศา บอกเธอว่าไม่ต้องกังวล ไม่ต้องกลัว

แต่ทันทีที่อ้าปากออก เขาก็รู้สึกเจ็บปวดอย่างท่วมท้น ทำให้เขาทำได้แค่กัดฟันบรรเทาความเจ็บปวด

“คุณไม่ต้องพูดแล้ว ฉันจะโทรเรียกรถพยาบาลเดี๋ยวนี้แหละ อดทนไว้ก่อน คุณจะไม่เป็นไรแน่” พูดเสร็จสาริศาก็หยิบมือถือในกระเป๋า โทรออกแบบทั้งที่มือสั่น

หลังจากบอกที่อยู่กับเจ้าหน้าที่พยาบาลแล้ว สาริศาก็มองดูออสตินที่เริ่มไม่ได้สติแล้วอย่างร้อนรน “ออสติน อดทนไว้นะ รถพยาบาลกำลังมา คุณต้องอดทนไว้ คุณห้ามเป็นอะไรนะ ไม่งั้นฉัน...”

พูดพลาง น้ำตาของสาริศาก็แทบจะไหลออกมา

“ไม่งั้นคุณจะเป็นยังไงหรอ” ออสตินต้องการถามประโยคนี้กับเธอ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นเธอเป็นห่วงตัวเองขนาดนี้ ตั้งแต่รู้จักกับสาริศามา

ได้ยินเสียงแหบแห้งของออสติน สาริศาก็รีบหยิบสำลีชุบน้ำเล็กน้อย แล้วก็เช็ดให้ริมฝีปากของเขาเปียก

“หมอบอกว่าตอนนี้คุณยังดื่มน้ำไม่ได้ เติมความชุ่มชื้นได้แค่อย่างนี้เท่านั้น” สาริศาพูดพลางช่วยป้อนน้ำให้ออสติน “หมอบอกอีกว่าร่างกายคุณไม่ได้เป็นอะไรมาก ฟื้นตัวครึ่งเดือน รอให้บาดแผลสมานก็ได้แล้ว ไม่ต้องกังวลนะ”

“ คุณปลอดภัยก็ดีแล้ว” ออสตินพูดออกมาอย่างแผ่วเบา มองไปที่สาริศาที่กำลังจดจ่ออยู่กับการเช็ดริมฝีปาก ในเวลานี้เขารู้สึกถึงเพียงแค่ความสุขเท่านั้น เกือบจะทำให้เขาลืมความเจ็บปวดบนร่างกายไปเลย

เมื่อได้ยินคำพูดของออสติน สาริศาก็ชะงัก ร่องรอยของอารมณ์ที่ซับซ้อนก็แวบเข้ามาในดวงตาของเธอ

วางแก้วน้ำและก้านสำลีในมือลง เธอมองที่ออสตินแล้วถามว่า “คุณจะเข้ามารับมีดแทนฉันทำไม ทำแบบนี้อันตรายมากนะรู้ไหม ถ้าบาดแผลมันลึกกว่านี้ คุณจะอันตรายถึงชีวิตเชียวนะ”

“ก็ผมอยากปกป้องคุณนี่” ออสตินตอบอย่างจริงจัง “ริศา ผมจะไม่มีวันปล่อยให้คุณได้รับอันตรายใด ๆ ต่อหน้าแน่ ผมเคยบอกแล้วนี่ ว่าผมชอบคุณ”

สาริศาที่ไม่เคยคิดถึงคำสารภาพรักของออสตินเลย ในที่สุดตอนนี้ก็ตระหนักได้ว่า ออสตินจริงใจกับตน

มีความเจ็บปวดในดวงตา สาริศารู้สึกเศร้าในใจอย่างอธิบายไม่ถูก ไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับออสตินที่ต้องนอนอยู่ในโรงพยาบาลเพราะช่วยตัวเองไว้อย่างไร

หลังจากผ่านอะไรหลายๆ อย่างมา เธอเข้าใจดีกว่าใครๆ ว่าการหาคนที่จริงใจในโลกนี้มันยากแค่ไหน แต่เธอถูกกำหนดมาให้ทำให้เขาเสียใจ

สาริศา กะพริบตาปริบๆ ลุกขึ้นแล้วพูดกับออสติน “เราอย่าพูดเรื่องนี้ตอนนี้เลย คุณพักผ่อนให้เพียงพอก่อนดีกว่า ฉันจะไปถามหมอว่ามีอะไรต้องระวังหรือเปล่า “