หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 407

“ธนพัต เรื่องนี้ฉันไม่ได้ทำจริงๆ คุณต้องเชื่อฉันนะ ฉันไม่ได้ทำจริงๆ!” พชิราตะโกนใส่รถ

เมื่อเห็นพชิราเปียกฝนอยู่ข้างนอก ชรัณก็ชะลอความเร็ว มองธนพัตอย่างลังเลใจในกระจกมองหลัง “คุณพัท ไม่สนเธอจริงๆเหรอครับ”

“นายขับรถไปเถอะ” ธนพัตนิ่งเงียบ พูดโดยไม่เงยหน้าเลย

เมื่อได้ยินดังนั้นชรัณก็ถอนหายใจ แล้วเหยียบคันเร่ง พชิรารนหาที่แท้ๆ! ในที่สุดคุณพัทก็ตัดสินใจตัดขาดกับเธอ

เมื่อมองดูรถที่วิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว พชิราก็สิ้นหวัง

ธนพัตไม่ต้องการเธอแล้วจริงๆ เธอจะทำยังไงดี ไม่มีตระกูลนิธิธราสกุล ไม่มีขา ไม่มีธนพัต เธอจะใช้ชีวิตยังไง

พชิรานั่งร้องไห้อยู่กลางสายฝน ไม่รู้ว่าคราวนี้ใครจะช่วยเหลือเธอได้

ทำไมเรื่องต่าง ๆ ถึงกลายเป็นแบบนี้ เธอวางแผนมาหลายปีแล้ว เธอพลาดไปตรงไหน ทำไมผลกลับกลายเป็นเธอไร้หนทางไปแบบนี้

ตอนที่ครุ่นคิดหาคนช่วยอยู่นั้น ประกายแห่งความหวังผุดขึ้นในดวงตาของพชิรา ใช่ กันยา เธอต้องช่วยตัวเองได้แน่นอน!

ขณะเข็นวีลแชร์พชิราก็เจอศาลาในชุมชนเป็นที่กำบังจากฝน เช็ดฝนบนใบหน้า หยิบมือถือออกจากกระเป๋า โชคดีที่มันไม่ได้เปียกจนพัง

เมื่อเจอชื่อ “กันยา” เธอก็กดโทร เป็นครั้งแรกที่หวังว่าคนที่เธอเคยเกลียดชังอยากจะให้หายไปจากโลกนี้รีบรับโทรศัพท์ให้เร็ว

ในเวลานั้นเองสาริศาบังเอิญอยู่ในห้องผู้ป่วยของกันยาด้วย เพิ่งกลับมาจากไปเยี่ยมออสติน ผ่านโรงพยาบาลที่กันยาอยู่ ก็เลยคิดมาเยี่ยมเธอสักหน่อย

“เตรียมตัวผ่าตัดเป็นยังไงบ้างคะ จะเริ่มได้เมื่อไหร่” สาริศาถามอาการของกันยาด้วยความเป็นห่วง

“ตรวจร่างกายช่วงนี้ผลก็ไม่เลว หมอบอกว่าจะผ่าตัดได้ปลายเดือนนี้ ไม่ต้องห่วงหรอก” กันยาตบมือของสาริศาแล้วพูดด้วยความสบายใจ ใบหน้ามีแต่รอยยิ้ม

เป็นเวลาหลายปีที่เธอดำเนินชีวิตด้วยความคิดที่จะใช้ชีวิตไปวันๆ ตอนนี้เธอเห็นความหวังของ ชีวิตขึ้นมาแล้ว เธอก็มีความสุขเป็นธรรมดา ยิ่งกว่านั้น ลูกสาวของเธอมอบความหวังนี้ให้กับเธอ

“พชิรายินดีจะช่วย ดีจริงๆเนอะ” เมื่อเห็นรอยยิ้มของกันยา สาริศาก็รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาก

ไม่ว่ายังไง นี่ก็เป็นข่าวดี กันยามีบุญคุณต่อเธอ เธอก็หวังว่าเธอจะมีชีวิตยืนยาว

“ใช่น่ะสิ เพชรก็ยังมีแม่คนนี้ในใจ ทนเห็นฉันเจ็บป่วยไม่ได้หรอก” เมื่อคิดถึงพชิรากันยาก็รู้สึกเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอก็กว้างขึ้นอีก

เมื่อฟังน้ำเสียงที่ไพเราะของกันยา สาริศารู้สึกเศร้าเล็กน้อย ไม่ได้พูดอะไรต่อ แค่เพียงฝืนยิ้มให้ แล้วก็ก้มหน้าลง

ในสายตาของกันยา พชิราเป็นคนดีเสมอ

“แต่แบบนั้นก็ไม่ควรโทษว่าเรื่องทุกอย่างเธอเป็นคนทำ เพราะหนูเพชรทำผิดแค่ครั้งเดียวสิ ตอนนั้นเธอก็ไม่ได้เป็นอะไรไปหนิ หยุดยึดติดกับเรื่องนั้นได้แล้ว”

มองไปที่กันยาอย่างชะงัก สีหน้าของสาริศาบอกว่าเธอผิดหวังมาก ความสัมพันธ์และการคอยดูแลกว่า 20 ปี ก็แลกความสงสารเห็นใจของเธอมาไม่ได้เลยใช่ไหม

เมื่อเห็นความโศกเศร้าของสาริศา กันยาก็รู้ว่าพูดกับเธอแบบนี้มันไม่ยุติธรรมต่อเธอเลย

“ริศา” กันยาจับมือสาริศาพร้อมเกลี้ยกล่อมเธอ “เรื่องที่หนูเพชรทำไปตอนนั้นเพราะความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ เลยทำเรื่องที่เกินไปหน่อย ฉันขอโทษแทนเธอได้ไหม เธอยกโทษให้สักครั้งได้ไหม อย่าคิดแค้นต่อเธออีกจะได้ไหม”

แค่เกินไปหน่อยเหรอ ได้ยินแบบนั้นสาริศาก็อดขำไม่ได้ พชิราลักพาตัวและใส่ร้ายตัวเองในตอนนั้น ทำให้เธอต้องหย่ากับธนพัต ท้องโย้หนีไปอยู่ต่างประเทศ น้องธีร์เกิดมาโดยไม่มีพ่อ เรื่องพวกนี้เธออภัยให้ไม่ได้เด็ดขาด ในสายตาของกันยา เรื่องพวกนี้มันไร้ค่ามากเลยเหรอ

“เข้าใจแล้ว” สาริศาตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ไม่อยากจะพูดอะไรอีก พูดไป มันจะมีความหมายอะไร

เมื่อได้ยินสาริศาตอบตกลง กันยาก็ยิ้มอย่างพอใจ “เธอกับเพชรก็นับว่าเป็นลูกของแม่ ควรช่วยเหลือกัน รักกันซะถึงจะถูก ริศา เพชรน่ะเป็นเด็กน้อย ตอนนี้เธอไปไหนมาไหนก็ไม่สะดวก เธอก็ยอมเธอหน่อย อย่าไปอะไรกับเธอเยอะ”

“ค่ะ” สาริศราตอบรับไปงั้นๆ เสียใจจนเกินจะทนแล้ว

รอให้กันยาหายดี ก็ถือว่าตอบแทนบุญคุณหมดกัน ความสัมพันธ์ระหว่างแม่กับลูกกว่า 20 ปีของพวกเขาก็จบกันตรงนี้เถอะ ต่อไป เธอจะไม่มาหาเธออีกแล้ว