หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 412

ได้ยินแบบนั้น ธนพัตก็ตะลึง หงุดหงิดเล็กน้อยที่สาริศาจำตัวเองได้ แต่ก็มีความสุขในเวลาเดียวกัน เธอยังคุ้นเคยกับเขาอยู่ใช่ไหม

ธนพัตเช็ดเลือดจากมุมปากด้วยนิ้วโป้ง ธนพัตถอดผ้าสีดำออกให้สาริศา

จู่ๆ แสงสว่างก็ส่องเข้าตา สาริศาหลับตาลง ธนพัตเห็นก็รู้สึกผิดและเจ็บปวด จึงรีบเอามือปิดไว้ข้างหน้าเธอ

หลังจากชินแล้ว สาริศาปัดมือของธนพัตออกแล้วเห็นว่าเป็นใบหน้าที่คาดคิดไว้ สาริศาก็ขึ้นมาและสู้ด้วยมือทั้งสองข้าง “ปล่อยฉันนะ!”

ธนพัตก็จับมือสาริศาไว้แน่นด้วยมือข้าวเดียว แม้ว่าเขาจะสั่งให้คนพวกนั้นใช้ผ้าเป็นเชือก แต่เขาก็ยังกลัวว่าจะทำเธอบาดเจ็บ

เมื่อสู้ไม่ไหว สาริศาก็ยิ่งหงุดหงิด “รีบแก้เชือกซะ ไอ้สารเลว คุณมัดฉันไว้แบบนี้จะทำอะไร!”

“ผมแค่อยากคุยกับคุณ” ไม่สนใจคำด่าทอของสาริศา ธนพัตมองเธอด้วยสายตาอ่อนโยนและเสน่หา

"ริศา ผมคิดถึงคุณ"

"มีใครคิดถึงคนแบบคุณกัน" สาริศาจ้องมาที่เขาด้วยความโกรธ "คุณทำแบบนี้ผิดกฎหมายรู้ไหม ถ้าคุณยังไม่ปล่อยล่ะก็ฉันจะฟ้องว่าคุณลักพาตัวฉัน!”

“งั้นผมก็จะอยู่ที่นี่กับคุณตลอดชีวิต ไม่ให้คุณได้มีโอกาสออกไป” ธนพัตพูดด้วยหน้าตาจริงจัง

“คุณกล้าเหรอ!” เมื่อเห็นความจริงจังในแววตาของธนพัต สาริศารู้สึกกระสับกระส่ายเล็กน้อย

“ผมกล้าสิ” ธนพัตจ้องตาเธอแล้วพูดเบาๆ “แต่ผมไม่อยากทำ”

“ธนพัตคุณ...” สาริศารู้สึกเหมือนถูกหลอก ไม่รู้จะพูดตอบอะไรคำพูดของเขา

เมื่อเห็นท่าทีหมดคำจะพูดของสาริศา ธนพัตก็หัวเราะ “ริศา ผมล้อเล่นน่ะ”

“ฉันไม่มีอารมณ์มาพูดเล่นกับคุณ รีบตัดเชือกให้ฉันเดี๋ยวนี้!” เมื่อเห็นธนพัตหัวเราะ สาริศารู้สึกเหมือนกำลังจะเป็นบ้า

เธอถูกสามีเก่าลักพาตัวมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย พระเจ้าล้อเล่นกับเธอเหรอ

“ปล่อยเธอ เดี๋ยวเธอก็ไป” ธนพัตพูดด้วยน้ำเสียงหมดหนทางและเศร้าใจ “ริศา นานแค่ไหนแล้วที่เราไม่ได้คุยกันดี ๆ ไม่ต้องห่วง ผมแค่อยากจะคุยกับคุณสักพัก เดี๋ยวผมจะให้ชรัณไปส่งคุณ”

เมื่อเห็นธนพัตยืนกรานที่จะไม่ปล่อยตนไป สาริศาก็หันไปด้านข้าง ไม่มองธนพัตอีก นี่ยังเป็นธนพัตที่เธอรู้จักอยู่รึเปล่า ทำได้แม้กระทั่งการลักพาตัว!

ธนพัตเอื้อมมือไปลูบแก้มของสาริศาเบาๆ แล้วพูดด้วยความปวดใจ “ริศา ไม่ได้เจอกันมาหลายปีแล้ว ไม่คิดถึงผมบ้างเลยหรือ”

ประโยคเดียวนี้ทำให้สาริศาปวดใจ นึกถึงตอนที่ตัวเองคลอดน้องธีร์

เนื่องจากตำแหน่งของทารกในครรภ์ไม่ดีนัก เธอจึงทรมานมากในระหว่างการคลอด ความเจ็บปวดที่แทบจะไม่ไหวนั้น เธอเคยคิดไหม สามีของตัวเองเหรอ

ไม่ยอมหลั่งน้ำตา สาริศากัดฟันพูดว่า “ไม่ ไม่เลยสักนิด ช่วงเวลาที่ไม่มีคุณ ฉันก็ไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ได้อย่างดีและมีความสุขขนาดไหนเลยล่ะ”