หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 412

ได้ยินแบบนั้น ธนพัตก็ตะลึง หงุดหงิดเล็กน้อยที่สาริศาจำตัวเองได้ แต่ก็มีความสุขในเวลาเดียวกัน เธอยังคุ้นเคยกับเขาอยู่ใช่ไหม

ธนพัตเช็ดเลือดจากมุมปากด้วยนิ้วโป้ง ธนพัตถอดผ้าสีดำออกให้สาริศา

จู่ๆ แสงสว่างก็ส่องเข้าตา สาริศาหลับตาลง ธนพัตเห็นก็รู้สึกผิดและเจ็บปวด จึงรีบเอามือปิดไว้ข้างหน้าเธอ

หลังจากชินแล้ว สาริศาปัดมือของธนพัตออกแล้วเห็นว่าเป็นใบหน้าที่คาดคิดไว้ สาริศาก็ขึ้นมาและสู้ด้วยมือทั้งสองข้าง “ปล่อยฉันนะ!”

ธนพัตก็จับมือสาริศาไว้แน่นด้วยมือข้าวเดียว แม้ว่าเขาจะสั่งให้คนพวกนั้นใช้ผ้าเป็นเชือก แต่เขาก็ยังกลัวว่าจะทำเธอบาดเจ็บ

เมื่อสู้ไม่ไหว สาริศาก็ยิ่งหงุดหงิด “รีบแก้เชือกซะ ไอ้สารเลว คุณมัดฉันไว้แบบนี้จะทำอะไร!”

“ผมแค่อยากคุยกับคุณ” ไม่สนใจคำด่าทอของสาริศา ธนพัตมองเธอด้วยสายตาอ่อนโยนและเสน่หา

"ริศา ผมคิดถึงคุณ"

"มีใครคิดถึงคนแบบคุณกัน" สาริศาจ้องมาที่เขาด้วยความโกรธ "คุณทำแบบนี้ผิดกฎหมายรู้ไหม ถ้าคุณยังไม่ปล่อยล่ะก็ฉันจะฟ้องว่าคุณลักพาตัวฉัน!”

“งั้นผมก็จะอยู่ที่นี่กับคุณตลอดชีวิต ไม่ให้คุณได้มีโอกาสออกไป” ธนพัตพูดด้วยหน้าตาจริงจัง

“คุณกล้าเหรอ!” เมื่อเห็นความจริงจังในแววตาของธนพัต สาริศารู้สึกกระสับกระส่ายเล็กน้อย

“ผมกล้าสิ” ธนพัตจ้องตาเธอแล้วพูดเบาๆ “แต่ผมไม่อยากทำ”

“ธนพัตคุณ...” สาริศารู้สึกเหมือนถูกหลอก ไม่รู้จะพูดตอบอะไรคำพูดของเขา

เมื่อเห็นท่าทีหมดคำจะพูดของสาริศา ธนพัตก็หัวเราะ “ริศา ผมล้อเล่นน่ะ”

“ฉันไม่มีอารมณ์มาพูดเล่นกับคุณ รีบตัดเชือกให้ฉันเดี๋ยวนี้!” เมื่อเห็นธนพัตหัวเราะ สาริศารู้สึกเหมือนกำลังจะเป็นบ้า

เธอถูกสามีเก่าลักพาตัวมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย พระเจ้าล้อเล่นกับเธอเหรอ

“ปล่อยเธอ เดี๋ยวเธอก็ไป” ธนพัตพูดด้วยน้ำเสียงหมดหนทางและเศร้าใจ “ริศา นานแค่ไหนแล้วที่เราไม่ได้คุยกันดี ๆ ไม่ต้องห่วง ผมแค่อยากจะคุยกับคุณสักพัก เดี๋ยวผมจะให้ชรัณไปส่งคุณ”

เมื่อเห็นธนพัตยืนกรานที่จะไม่ปล่อยตนไป สาริศาก็หันไปด้านข้าง ไม่มองธนพัตอีก นี่ยังเป็นธนพัตที่เธอรู้จักอยู่รึเปล่า ทำได้แม้กระทั่งการลักพาตัว!

ธนพัตเอื้อมมือไปลูบแก้มของสาริศาเบาๆ แล้วพูดด้วยความปวดใจ “ริศา ไม่ได้เจอกันมาหลายปีแล้ว ไม่คิดถึงผมบ้างเลยหรือ”

ประโยคเดียวนี้ทำให้สาริศาปวดใจ นึกถึงตอนที่ตัวเองคลอดน้องธีร์

เนื่องจากตำแหน่งของทารกในครรภ์ไม่ดีนัก เธอจึงทรมานมากในระหว่างการคลอด ความเจ็บปวดที่แทบจะไม่ไหวนั้น เธอเคยคิดไหม สามีของตัวเองเหรอ

ไม่ยอมหลั่งน้ำตา สาริศากัดฟันพูดว่า “ไม่ ไม่เลยสักนิด ช่วงเวลาที่ไม่มีคุณ ฉันก็ไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ได้อย่างดีและมีความสุขขนาดไหนเลยล่ะ”

“จริงเหรอ ” ธนพัตยิ้มอย่างขมขื่น "แต่ผมไม่เลย ช่วง 2 ปีแรก ผมรู้สึกว่าคุณอยู่ไปทุกที่ แต่ตอนที่ต้องการจะสัมผัส ผมถึงได้รู้ว่ามันเป็นจินตนาการของผมเอง ริศา คุณรู้อะไรไหม หลายปีที่ผ่านมา ผม..."

"หยุดพูดสักที!" สาริศาขัดคำพูดของธนพัต "อดีตระหว่างเราแล้วผ่านไปแล้ว ไม่มีทางที่จะกลับมาเหมือนเดิมได้ จะมาพูดเรื่องนี้ให้ได้อะไร"

ในเมื่อคิดถึงเธอขนาดนี้ โหยหาขนาดนี้ แล้วทำไมตอนนั้นถึงบังคับให้เธอไปทำแท้ง จะไปยุ่งกับพชิราทำไม เวลาที่ผู้ชายโกหกมันทำได้หน้าตายขนาดนี้หมดเลยหรอ

“ระหว่างเรา ไม่มีโอกาสที่จะได้กลับมาอยู่ด้วยกันเลยเหรอ” ธนพัตถามหลังจากได้ยินสาริศา สีหน้าเต็มไปด้วยความตึงเครียด

“ไม่มี” สาริศาพูดอย่างหนักแน่น

“ทำไมกัน!” ธนพัตรีบร้อน เรื่องในตอนนั้นเขาก็ทำผิดไปอย่างไม่ตั้งใจ ทำไมสาริศาไม่ให้โอกาสเขาเลย

“ไม่มีเหตุผลอะไร” สาริศาพูด “ฉันไม่ชอบคุณแล้ว ไม่มีทางจะคบกับคุณ”

“แล้วคุณชอบใคร ออสตินเหรอ คุณคบกับเขาแล้วเหรอ” หรือว่าเธอจะชอบคนอื่นแล้วจริงๆ ถึงไม่ให้โอกาสเขาได้ชดใช้เลยเหรอ

เมื่อได้ยินคำพูดของธนพัต สาริศาก็อยากจะหัวเราะ เขายังชอบเดาไปเรื่อย ถ้าตอนนั้นไม่ใช่เขาที่สงสัยว่าเด็กในท้องไม่ใช่ของเขา พวกเขาจะมาถึงจุดนี้กันได้ยังไง

ตอนนี้เธอแค่โผล่มากับออสตินไม่กี่ครั้งเท่านั้น เขายังคิดไปได้ขนาดนี้

แม้จะไม่ได้อยากคบกับธนพัตแล้ว แต่สาริศาก็ขี้เกียจจะโกหกเขา ตอนนี้แค่ปิดบังพชิราคนเดียวก็เหนื่อยพอแล้ว ถ้าต้องเพิ่มธนพัตเข้ามาอีก เธอคิดว่าเธอจะต้องบ้าแน่ๆ

“เปล่า ฉันไม่ได้คบกับใคร” สาริศาพูดอย่างเฉยเมย

“จริงเหรอ” ธนพัตถามด้วยใบหน้าร่าเริง “ริศา ถ้าคุณไม่ได้ชอบใคร งั้นเรา...”

“ไม่มีคำว่าเรา!” สาริศาจ้องธนพัตและพูดอย่างจริงจัง “ถึงฉันจะไม่ได้คบกับออสติน แต่ฉันจะไม่คบกับคุณอีกแล้ว ระหว่างเรามันเป็นไปไม่ได้แล้ว ดังนั้คุณรีบปล่อยฉันไปเถอะ”

เมื่อมองดูแววตาที่แน่วแน่ของสาริศา ใจของธนพัตก็ปวดร้าว แต่เขาไม่มีวันยอมแพ้ง่ายๆ กับสิ่งที่ได้ตัดสินใจไป

“ริศา ผมรู้นะว่าเมื่อ 5 ปีที่แล้วผมทำเรื่องผิดไปมาก ผมขอโทษ คุณยกโทษให้ผมไม่ได้ง่ายๆหรอก ผมเข้าใจดี”

“คุณเข้าใจก็ดี เรื่องระหว่างเรามันกลับไปไม่ได้แล้ว การยอมแพ้จากฉันคือทางเลือกที่ดีที่สุด ต่อจากนี้เราทางใครทางมันเถอะ” สาริศาตอบ

แม้ว่าจะพูดอย่างมั่นใจมาก แต่เมื่อได้ยินว่าธนพัตกำลังจะยอมแพ้ เธอก็มีความรู้สึกที่แสดงออกมาไม่ได้ รู้สึกอึดอัดใจ เศร้าเล็กน้อย

ต้องเป็นเพราะธีร์แน่ๆ สาริศาบอกตัวเองในใจ ธีร์ไม่ได้อยู่กับพ่อตั้งแต่วันที่เขาเกิด เกรงว่าต่อไปเขาจะไม่มีโอกาสนี้อีกแล้ว เป็นความผิดของเธอเอง ที่มีบ้านที่สมบูรณ์ให้เขาไม่ได้

ส่ายหัว ธนพัตเข้าไปใกล้สาริศาอีก ปลายจมูกของพวกเขาแทบจะชิดกัน

“คุณเข้าใจผิดแล้ว ผมไม่ได้จะยอมแพ้จากคุณ ผมยอมแพ้จากคุณเมื่อ 5 ปีก่อนแล้ว วันนี้ผมจะไม่ปล่อยให้เรื่องนี้เกิดขึ้นอีก” มองตาของสาริศา ธนพัตพูดอย่างจริงจัง

“ริศา ผมตัดสินใจแล้ว ผมจะจีบคุณกลับมาใหม่”