หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 413

ได้ฟังคำพูดของธนพัต สาริศาก็อึ้ง เขาพูดอะไร! จะจีบเธอกลับมาเหรอ

คิดเกี่ยวกับคำพูดนี้อยู่นาน สาริศาผลักธนพัตออกด้วยความตกใจ “ฉันบอกไปแล้วว่าระหว่างเรามันเป็นไปไม่ได้”

“งั้นผมจะพยายามทำให้มันเป็นไป” ลุกขึ้นจากข้างกายสาริศา ธนพัตปลดผ้าที่มัดมือและเท้าของเธอ

ธนพัตยืนอยู่หน้าโซฟาพูดว่า “ริศา ผมรู้ดีว่าวิธีที่ผมพาคุณมาวันนี้อาจไม่เหมาะสม แต่ถ้าไม่ทำแบบนี้ ผมก็กลัวว่าคุณจะไม่มาเจอผม ตอนนี้ผมพูดสิ่งที่ผมต้องการเสร็จแล้ว ผมจะให้ชรัณพาคุณกลับไปส่ง”

พูดเสร็จ ธนพัตก็หยิบมือถือออกมาแล้วโทรออก บอกให้ชรัณขึ้นมา

หลังจากวางสาย ธนพัตมองที่สาริศาและถามอย่างลังเลว่า “ริศา คุณมีอะไรจะพูดอีกไหม”

สาริศาจับข้อมือของตัวเอง ส่ายหัว นอกจากปฏิเสธแล้ว ในความสัมพันธ์ของเธอและเขาตอนนี้เธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไรได้

เกิดความผิดหวังในแววตา ธนพัตพูดต่อ “ผมมีเรื่องอยากจะบอกคุณ ถึงแม้ว่าจะเคยพูดไปแล้ว แต่ก็ยังอยากบอกคุณอีกครั้ง นี่ก็เป็นจุดประสงค์ที่ผมพาคุณมาในวันนี้ คือบอกกับคุณว่า ริศา ผมจะไม่มีวันยอมแพ้จากคุณ"

"พวกเรา..." สาริศาอยากปฏิเสธ แต่ถูกธนพัตขัดไว้

“อย่าพูดว่าพวกเราไม่มีทางเป็นไปได้แล้ว ริศา คุณโสด ผมมีสิทธิ์ที่จะจีบคุณอีกครั้ง ถึงคุณจะแต่งงานแล้ว ผมก็จะไม่ยอมแพ้จากคุณ” ดวงตาของธนพัตมั่นคง

“คุณจะเป็นมือที่สามที่ทำลายความสัมพันธ์ของคนอื่นเหรอ” สาริศารู้สึกว่าวันนี้ธนพัตได้เปลี่ยนไปจากที่เธอเคยรู้จัก

“ถ้าเป็นคุณ ผมไม่ถือสาหรอก ชาตินี้ผมจะมีแค่คุณ!” ธนพัตตอบ

สาริศามองธนพัตอย่างไม่อยากจะเชื่อ ไม่รู้จะพูดอะไร ถ้าคิดได้แบบนี้จริงๆ ทำไมเขาถึงทำแบบนั้นตอนนั้น

ทั้งสองสบตากันอย่างเงียบๆ

“ก๊อก ก๊อก ก๊อก” เสียงเคาะประตูดังขึ้น หลังจากมองดูสาริศา ธนพัตหันมาเปิดประตู เป็นชรัณเอง

เมื่อมองไปทางสาริศา ธนพัตสั่งชรัณว่า “พาเธอไปส่งเถอะ”

“ได้ครับ” ชรัณจึงเดินไปที่สาริศา “คุณนายน้อย เดี๋ยวผมไปส่งครับ”

เมื่อได้ยินคำเรียกที่ชรัณใช้กับเธอ สาริศาก็รู้สึกอึดอัด เธอกับธนพัตไม่ได้เป็นสามีภรรยากันแล้ว เขาจะเรียกตัวเองแบบนี้อีกทำไม

“ชรัณ ต่อไปไม่ต้อง...” พูดได้ครึ่งหนึ่ง สาริศาก็หยุด คิดแล้วมันก็แค่คำเรียกเอง ถ้าจุกจิกมากไปจะดูว่าใส่ใจ ช่างมันเถอะ

“คุณนายน้อย มีอะไรเหรอครับ” ชรัณถามอย่างสงสัย ที่เห็นสาริศาพูดไม่จบ

“ไม่มีอะไร” สาริศาส่ายหัว แล้วเดินไปที่ประตู “รบกวนส่งฉันกลับที”

เดิมทีเธออยากจะกลับไปเอง แต่ก็คิดได้ว่าเธอถูกธนพัตพามา ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน สุดท้ายก็เลิกความคิดที่จะกลับเอง

“ยินดีครับคุณนายน้อย” ชรัณรีบเดินตาม

ตอนที่ผ่านธนพัต สาริศาไม่แม้แต่จะมองเขาและเดินออกจากประตูไป ชรัณที่เดินตามเธอไป ก้มไปทางธนพัตเล็กน้อย “คุณพัท ผมไปส่งคุณนายน้อยนะครับ”

“ขับรถดีๆ” ธนพัตสั่งย้ำความเป็นห่วง

“ไม่เป็นไร จริงๆแล้วเรื่องนี้ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับนาย นายก็แค่ทำตามคำสั่งเท่านั้น” สาริศาพูด

เมื่อได้ฟังคำพูดที่มีน้ำใจของสาริศา ก็ทำให้ชรัณรู้สึกผิดมากขึ้นไปอีก “คุณนายน้อย ไม่ใช่อย่างนั้นครับ ผม...ผม...”

ชรัณพยายามรวบรวมความกล้าบอกความจริงว่าเกิดอะไรขึ้นในตอนนั้น แล้วแต่ก็ยังทำไม่ได้

“พอเถอะ ฉันไม่อยากพูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในตอนนั้นแล้ว นายขับรถดีๆเถอะ” สาริศารู้สึกได้ถึงความรู้สึกผิดของชรัณ แต่เธอไม่อยากนึกถึงอดีตจริงๆ

ได้ยินแบบนั้นชรัณก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่เขาก็ไม่มีสมาธิในการขับรถ ยังลังเลอยู่ในใจเสมอว่าจะพูดไปดีไหม

รู้ตัวอีกที รถก็มาถึงบ้านตระกูลนิธิราสกุลแล้ว เปิดประตูลงจากรถ สาริศาโบกมือให้ชรัณ หันหลังเดินไปที่ประตูบ้าน

เมื่อมองดูแผ่นหลังของสาริศา สุดท้ายชรัณก็ไม่ได้บอกความจริงกับเธอ การสารภาพออกไปยากมาก

หลังจากกลับถึงบ้าน สาริศาเห็นชัชวาลนั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่นด้วยสีหน้ากังวล

“มีอะไรหรือเปล่าคะพี่” เธอถามขณะเดินไปข้างหน้า

“ริศา!” เมื่อเห็นเธอกลับมา ชัชวาลก็ลุกขึ้นจากโซฟาทันที หน้าซีดเผือด คำพูดของเขาดูเคร่งเครียดเล็กน้อย “เธอไปไหนมา ไม่รับโทรศัพท์ รู้ไหมว่า พี่เป็นห่วงมากแค่ไหน"

"โทรศัพท์เหรอ" สาริศารีบหยิบมือถือออกจากกระเป๋า เห็นมีสายที่ไม่ได้รับหลายสาย "ขอโทษนะคะพี่ โทรศัพท์ปิดเสียงอยู่ เลยไม่ได้ยิน”

เมื่อเห็นสีหน้ารู้สึกปิดของสาริศา น้ำเสียงของชัชวาลก็อ่อนโยนลง ทำมือให้เธอนั่งลงกับเขา “ต่อไปอย่าลืมเปิดเสียง พี่ก็นึกว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้น เธอไปไหนมา”