หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 418

เมื่อมองไปที่ร่างของทั้งสองคนที่จากไป เสียงของการสนทนาของทุกคนก็ดังขึ้นอีกครั้ง 

“เธอคิดว่าธนพัตซื้อสำนักพิมพ์ของเราเป็นเพราะหัวหน้าหรือเปล่า”

“เป็นไปได้ การซื้อกิจการของสำนักพิมพ์เรากะทันหันมาก ไม่เคยได้ยินข่าวมาก่อนเลย”

“แต่ทั้งสองคนหย่ากันแล้วไม่ใช่หรอ ทำไมมันยังดูคลุมเครือแบบนี้"

"ต้องเป็นเพราะอยากจีบบรรณาธิการของเราคืนกลับแน่ๆ ไม่อย่างนั้น เขาที่เป็นบอสใหญ่ จะไปเที่ยวกับพนักงานตัวเล็กๆอย่างเราทำไมกัน"

"ใช่ ต้องใช่แน่ แล้วดูเหมือนว่าบรรณาธิการของเราจะรับรักด้วยนะ”

“อย่างว่าแหละ ถ่านไฟเก่าอะเนอะ”

......

ได้ฟังการสนทนาของทุกคน ชญาภาก็บีบมือแน่น ความอิจฉาริษยาก็แผดเผาในแววตาของเธอ 

ทำไมพระเจ้าไม่ยุติธรรม มอบสิ่งดี ๆ ให้ตกอยู่ที่สาริศาคนเดียว! 

ก่อนหน้านี้ที่เธอไม่ใช่คุณหนูตระกูลนิธิราสกุล เธอเป็นเป็นหญิงสาวยากจนได้แต่งงานกับคนรวย

ต้องบอกก่อนว่า ถึงขาของธนพัตจะพิการในตอนนั้น แต่เขายังเป็นชายโสดที่มีชื่อเสียงในเมือง S เป็นเจ้าชายขี่ม้าขาวในหัวใจของผู้หญิงหลายคน 

ยังดีที่หย่าร้างกันในเวลาต่อมา ตอนที่เธอคร่ำครวญว่าพระเจ้ายังมีตาอยู่นั้น ก็ได้เห็นข่าวว่าสาริศากลับกลายเป็นคุณนายของตระกูลนิธิธราสกุลกรุ๊ป ตอนนี้เธอได้กลายเป็นนางพญาโดยสมบูรณ์แล้ว

แต่เรื่องนี้ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอนัก เพราะต่อมาสาริศาก็ไปอเมริกา ต่อให้เป็นคุณหนูนิธราสกุลก็ไม่ได้มีผลกระทบอะไรต่อเธอ

แต่ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าห้าปีให้หลังสาริศาจะกลับมาที่สำนักพิมพ์ แล้วยังแย่งตำแหน่งบรรณาธิการใหญ่ของเธอไปทันทีที่กลับมา

ทุกครั้งที่เห็นเธอชี้นิ้วสั่งคนอื่นในที่ประชุม เธอก็เกลียดมาก นั่นควรจะเป็นที่ของเธอ! 

ถึงตอนนี้ ธนพัตยังจะจีบเธอกลับไป! ฐานะคุณหนูนิธราสกุลกับภรรยาธนพัต เธอจะได้อยู่เหลือตัวเองไปตลอดชีวิตเลยเหรอ

ไม่ได้ ไม่ได้นะ! เธอจะต้องก้มหน้ารับใช้สาริศาไปทั้งชีวิตงั้นหรอ

ในที่สุดก็ถึงเวลาขึ้นเครื่อง สาริศาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก หลังจากที่ขึ้นเครื่องแล้ว เธอจะต้องอยู่ให้ห่างจากธนพัต

 อยู่ข้างเขา จริงๆเธออารมณ์เสียมาก แต่เพราะอยู่กับผู้คน เธอยังต้องยิ้มแย้ม ไม่ชอบใจเลยจริงๆ

แต่หลังจากขึ้นเครื่องแล้ว สาริศาก็เศร้าใจที่พบว่าที่นั่งของเธออยู่ข้างธนพัต สาริศาระงับอารมณ์ไม่ได้แล้ว หันหลังให้ทุกคน แล้วจ้องธนพัตด้วยความโกรธ 

เธอไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญ เขาต้องวางแผนไว้แน่! 

ธนพัตรู้สึกงุนงงกับการจ้องมองของเธอ แต่เมื่อเห็นบอร์ดดิ้งพาสในมือของเธอ จึงรู้ว่าความโกรธของเธอมาได้ยังไง

“บังเอิญจริงๆนะ กลายเป็นว่าที่นั่งของเราติดกันซะได้ นั่งกันเถอะ” ธนพัตยิ้มอย่างกับจิ้งจอก 

สาริศาหันกลับมาจะหาเมย์หรือพี่ลิลลี่ให้เปลี่ยนที่นั่งกัน แต่พอหันหลังกลับก็พบว่าทุกคนต่างจับจ้องมาที่ตัวเองและธนพัต 

เธอนึกถึงสิ่งที่เมย์พูดกับตัวเองที่สนามบินก่อนหน้านี้ ถ้าเปลี่ยนที่นั่งตอนนี้ เกรงว่าทุกคนจะพูดถึงเธอกับธนพัตมากกว่านี้ 

เมื่อคิดได้แบบนี้ สาริศาก็หันกลับมานั่งข้างธนพัตแบบโกรธเคือง

แต่เธอนอนแบบนี้สบายจริงหรือ เขาขยับไปตรงนั้นสักหน่อยดีไหม นอนซบไหล่น่าจะสบายกว่ากันเยอะไหมนะ

คิดอย่างนี้ ธนพัตก็ขยับร่างกายทีละน้อย 

“ริศา พวกเราถึงแล้ว ตื่นได้แล้ว ริศา ริศา...”

สาริศาที่กำลังหลับสนิท ได้ยินคนเรียกชื่อเธอตลอดเวลา เธอก็ดึงผ้าปิดตาลงด้วยความงุนงง มองดูใบหน้าของคนตรงหน้าชัดๆ สาริศาก็ตื่นขึ้นทันใด 

ธนพัต! 

จู่ๆ สาริศาก็เงยหน้าขึ้นมา เพิ่งรู้ตัวว่าเธอพิงไหล่ธนพัตไว้ตลอดเลย เธอเป็นคนพิงมาตอนที่หลับหรอ

สาริศาเขินอายไม่รู้จะพูดอะไร “ขอโทษที ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉัน…”

เอ่ยคำขอโทษ สาริศาเหลือบมองที่ไหล่ธนพัตแต่เมื่อเห็นชัดแล้วก็หน้าแดงขึ้นทันที เธอน้ำลายไหลได้ไง คราวนี้น่าอายจริงๆ 

เมื่อเห็นสาริศาเขินอาย ธนพัตก็อารมณ์ดี ธนพัตดึงกระดาษสองสามแผ่นจากด้านข้าง เช็ดเสื้อแล้วพูดกับสาริศาว่า “ไม่เป็นไร เราถึงแล้ว ลงจากเครื่องกันเถอะ”

“ค่ะ”สาริศาไม่รู้จะทำไง รีบหยิบกระเป๋าที่ถืออยู่ หันหลังแล้วเดินตามทุกคนลงจากเครื่องบิน 

นอนทำไมนะ! สาริศาได้แต่โทษตัวเองในใจ ต่อไปจะมองหน้าเขาได้ไง

เห็นสาริศาหนีหน้าเพราะอาย ธนพัตยิ้มแป้น เมื่อกี้สาริศาเหมือนกับตอนที่เขาพบเธอครั้งแรก หน้าบาง ขี้อาย มักทำอะไรไม่ถูกเพราะตนเองหยอกล้อ

ตอนนั้นไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งเธอจะเติบโตเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็ง คงจะดีถ้าพวกเขายังคงเป็นเหมือนเดิมกัน