หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 417

หลังจากรับคำ โค้งคำนับให้สาริศาเล็กน้อย แล้วชรัณก็ออกจากออฟฟิศไป 

เมื่อได้ยินคำสั่งของธนพัต สาริศาก็ยิ่งแปลกใจ “ตอนนี้ไม่ใช่สิ้นปี จะจัดทริปฉลองให้สำนักพิมพ์ทำไม”

“ยอดขายนิตยสารทั้งสองเล่มนี้เป็นอันดับหนึ่งิดๆกัน เป็นผลของการทำงานอย่างเต็มที่ของทุกคน การให้รางวัลที่เหมาะสมเท่านั้นที่จะสามารถเพิ่มความกระตือรือร้นในการทำงานของทุกคนได้" ธนพัตอธิบายให้สาริศาฟังด้วยท่าทางอ่อนโยน

“ไม่ต้องห่วง ทริปฉลองนี้บริษัทแม่จะจ่ายเงินเอง คุณพาพนักงานไปเที่ยวให้สนุกก็พอ เชื่อว่าทุกคนต้องมีความสุขมากแน่ๆ”

หลังจากคิดเกี่ยวกับคำพูดของธนพัตแล้ว สาริศาก็คิดว่ามันสมเหตุสมผล เบื้องหลังของยอดขายดีคำการทำงานหนักของทุกคน ควรให้เพื่อนร่วมงานไปพักผ่อนกันจริงๆ

“โอเค งั้นฉันก็ขอบคุณท่านประธานแทนทุกคนด้วยนะคะ” สีหน้าของสาริศาก็อ่อนโยนลงในที่สุด 

เมื่อได้ยินสาริศาเรียกตัวเองว่า "ท่านประธาน" ตลอดเลย ธนพัตก็รู้สึกไม่ชอบใจเลย แต่เมื่อเปรียบเทียบกับเมื่อก่อนแล้ว เธอเต็มใจที่จะพูดคุยกับตนมากกว่าเมื่อก่อนเยอะเลย

"นี่คือสิ่งที่ทุกคนสมควรได้รับ" ธนพัตทำได้เพียงพูดอย่างเป็นทางการกับเธอ “เวลาออกเดินทางของทริปนี้เป็นวันศุกร์หน้า คุณกลับไปห้ทุกคนเตรียมตัวให้ดี”

สาริศาพยักหน้าแล้วไม่พูดต่อ เธอก็รู้สึกไม่สบายใจกับคำสุภาพอย่างเป็นทางการเช่นกัน

“ท่านประธานมีคำถามอีกไหมคะ ถ้าไม่มีแล้วฉันจะขอตัวกลับก่อน ที่สำนักพิมพ์ยังมีงานที่ต้องทำ ทุกคนรอฉันอยู่”

“ไม่มีแล้ว คุณไปเถอะ” กลัวในใจ ธนพัตไม่กล้ารั้งสาริศาไว้นาน เกรงว่าผลจะกลับกัน แล้วเธอจะยิ่งเกลียดตนเอง

“งั้นลาแล้วนะคะท่านประธาน” ลุกขึ้นแล้วก้มหน้าให้ธนพัต สาริศาหันหลังออกจากออฟฟิศไป 

มองแผ่นหลังของสาริศาจากไป มีความเจ็บปวดและความมุ่งมั่นในแววตาของธนพัต 

ช่วงนี้ เขาเฝ้ามองเธอจากไปทีละก้าวทุกครั้งราวกับฝันร้าย สักวันหนึ่งเขาจะทำให้เธอมาอยู่ข้างกายตลอดไป! 

หลังจากสาริศากลับมาที่สำนักพิมพ์ ทุกคนก็รวมตัวกันอย่างตื่นเต้น “พี่ริศา เป็นยังไงบ้าง คนที่สำนักงานใหญ่ อนุญาตให้เราสัมภาษณ์ออสตินฉบับหน้าไหม”

ใบหน้ามืดลง สาริศาส่ายหัว “ดูเหมือนว่าทุกคนจะต้องเปลี่ยนคนสัมภาษณ์แล้วล่ะ"

"อ้าว ทำไมล่ะ"

"ไม่มีใครเหมาะสมไปกว่าออสติน แล้ว คนในบริษัทใหญ่คิดอะไรกัน"

"นั่นน่ะสิ ตอนนี้หาใครไม่ทันแล้ว เหมือนว่าจะต้องเป็นเตชินท์เท่านั้นแล้วล่ะ"

"แบบนั้นจะรับประกันยอดขายได้ไหมนะ ฉันอยากเป็นที่หนึ่งสามครั้งซ้อนแล้วขอขึ้นเงินเดือนน่ะ"

......

ทุกคนได้ยินเรื่องนี้ ก็บ่นด้วยสีหน้าผิดหวัง 

“โอเค ไม่ต้องเสียใจไป ฉันยังมีข่าวดีจะบอกทุกคนนะ” สาริศาทำลายบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความเศร้าโศกและขุ่นเคืองด้วยรอยยิ้ม 

“ข่าวดีอะไรคะ” เมย์ถามอย่างงงๆ 

เดิมทีเธอได้เตรียมต้นฉบับสำหรับการสัมภาษณ์ออสตินแล้ว ดันมาถูกยกเลิก ตอนนี้ต้องเริ่มต้นใหม่หมด วันหยุดสุดสัปดาห์ของเธอจะสูญเปล่าไปแบบนี้หรอ

“ยอดขายสองครั้งนี้เป็นอันดับ 1 ในแวดวงข่าวเมืองS เพื่อเป็นการให้รางวัลแก่ทุกคน บริษัทจึงตัดสินใจจัดทริปไปบาหลีสัปดาห์หน้า ค่าอาหาร ค่าที่พัก ค่าเดินทาง ค่าใช้จ่ายทั้งหมดบริษัทเป็นคนจ่ายให้ ทุกคนไม่ต้องจ่าย"

ทันทีที่พูดออกมา สาริศาก็ถูกล้อมโดยทุกคนอีกครั้ง 

"จริงหรอคะ อาทิตย์หน้าเราจะไปกันจริงหรือ"

ถ้าไม่ไป เกรงว่าทุกคนจะพูดมากกว่านี้ สาริศาคิดในใจ

“ไม่เป็นไร เราเป็นเพื่อนร่วมงานกัน ไม่มีอะไรต้องหลีกเลี่ยงนี่” ยิ้มให้เมย์ แล้วสาริศาก็ดึงกระเป๋าเดินตรงไปที่ธนพัต 

“ท่านประธานก็มาด้วยหรอคะ”

“ใช่” ธนพัตมองสาริศาด้วยแววตาที่อ่อนโยน เสน่หา “ผมไม่ได้บอกก่อน คงไม่ได้ทำให้ทุกคนหนักใจหรอกนะ”

“ท่านประธานก็พูดไปค่ะ” สาริศายิ้มอย่างสุภาพ

เธอแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง เมื่อก่อนความสามารถในการรับมือกับผู้คนของเธอยังไม่ดีเท่านี้ เมื่อมองท่าทีของสาริศา ธนพัตก็ปวดใจเล็กน้อย

พระนางเจ้าของเรื่องซุบซิบนินทาต่างอยู่ที่นั่นด้วย ทุกคนก็เงียบกัน เฝ้าดูการเคลื่อนไหวของพวกเขาอย่างตั้งใจ เมื่อเห็นภาพ ธนพัตกับสาริศาที่ "ชื่นมื่น" ทุกคนก็แอบเดาความสัมพันธ์ระหว่างคนทั้งสอง เข้ากันได้ดีขนาดนี้จะ หรือว่าจะกลับมาคบกันอีกนะ 

“ท่านประธาน ฉันจะไปเช็คอินกระเป๋าก่อนนะคะ” หลังจากทักทายธนพัต สาริศาก็หยิบกระเป๋าเดินทางแล้วเดินหันกลับไป 

“เดี๋ยวก่อน!” ไล่ตามสาริศามา ธนพัตก็หยิบกระเป๋าเดินทางของเธอมา "หนักมากเลย ผมช่วยคุณดีกว่านะ"

ลูกน้องจะปฏิเสธความช่วยเหลือจากเจ้านายได้หรอ แน่นอนว่าไม่ได้

พยายามบังคับความโกรธที่ค่อยๆ ผุดขึ้นในใจ สาริศาพยายามยิ้ม รับบทเป็นลูกน้องที่ดี “ถ้าอย่างนั้น...ขอบคุณนะคะท่านประธาน”

“กระเป๋าใบนั้นก็เอามาให้ผมเถอะ” ธนพัตชี้ไปที่กระเป๋าอีกใบของสาริศา

“ไม่ต้องค่ะ!” สาริศาโบกมือปัดอย่างรวดเร็ว “ฉันถือเองได้”

ทั้งสองคนเดินไปที่เช็คอินสัมภาระ ขณะที่ทุกคนกำลังดูอยู่