หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 456

“อ๊ะ!” พอเห็นว่าสาริศาตื่นแล้ว พชิราก็สะดุ้งตกใจแล้วเลื่อนรถเข็นถอยหลัง “แกตื่นมาได้ยังไง ไม่ใช่สลบไปแล้วเหรอ”

“ต้องขอโทษที่ทำให้แกผิดหวังนะ” สาริศามองหน้าพชิราอย่างโกรธเคือง แล้วกัดฟันกัดฟันพูดออกมาทีละคำ

“ออสติน นี่มันยังไงกันแน่ นายไม่ใช่ว่ายืนยันว่ามันหมดสติไปแล้วเหรอ?” พชิราหันหน้าไปมองและตะโกนถามออสติน “นายมัวยืนทำอะไรอยู่ รีบมาจับมันมัดไว้เร็วเข้าสิ!”

พอได้ยินคำพูดของพชิรา ออสตินก็ยกยิ้มเยาะ และยังยืนนิ่ง

“เร็วเข้าสิ คุณทำบ้าอะไรอยู่” พชิราไม่ทันมองสีหน้าของออสติน เธอรีบสั่งด้วยใบหน้าตื่นตระหนก แล้วผลักรถเข็นถอยห่างในขณะที่พูดไปด้วย ทำเหมือนกับว่าสาริศาเป็นโรคระบาด

ถ้าเป็นสถานการณ์ปกติ พชิราคงไม่กลัวสาริศาขนาดนี้ เพราะเธอคิดว่า สาริศาไม่ใช่คนโง่ที่ตามแผนการคนอื่นไม่ทัน และถูกเธอหลอกจนหัวหมุน กลัวเธอ? ก็ตลกแล้ว

แต่เมื่อตะกี้เธอคิดว่าสาริศาหมดสติไปแล้ว ตอนนี้พอเห็นเธอลืมตาตื่นขึ้นมา อีกทั้งยังพูดใส่เธอเสียงดัง ผลที่ได้นั้น เหมือนกับเห็นคนตายแล้วฟื้น ไม่ตกใจก็บ้าแล้ว

พอเห็นออสตินยังคงไม่เคลื่อนไหว พชิราก็หันกลับไปมองเขา กลับพบว่าเขากำลังมองเธอด้วยท่าทางสะใจ และมีรอยยิ้มมุมปากที่ยากจะเดาได้

ไม่ใช่สิ มันผิดปกติ! ท่าทางของออสตินหมายความว่ายังไง หรือว่า ในที่สุดพชิราก็รู้สึกได้ถึงความผิดปกติ เธอขยับรถเข็นของเธอกลับ แล้วพยายามเคลื่อนไปที่ประตู

แต่ทันทีที่เธอขยับตัว เธอก็รู้สึกเวียนหัวอย่างรุนแรงขึ้นมา ร่างกายของเธออ่อนแรงลงช้าๆ จนสุดท้ายก็ไม่มีเรี่ยวแรงอีกเลย

นี่มันเกิดอะไรขึ้น? พชิราเริ่มร้อนรน เธอตะโกนใส่ออสตินกับสาริศา “พวกแกทำอะไรกับฉัน!? ทำไมฉันถึง...”

“ทำไมถึงรู้สึกเวียนหัว และไม่มีแรงใช่ไหม” สาริศาพูดต่อคำพูดของเธอ และลุกขึ้นมาจากโซฟา

“ทำไมคะ? มีแค่แกที่มีสิทธิ์วางยาคนอื่น คนอื่นไม่มีสิทธิ์วางยาแกกลับหรือไง แต่แกไม่ต้องห่วง ฉันไม่ได้ชั่วร้ายเหมือนแก ยาชนิดนี้แค่ทำให้ร่างกายของแกไร้เรี่ยวแรงเท่านั้น ไม่เป็นอันตรายถึงชีวิต เพราะว่า”

น้ำเสียงของสาริศาเข้มขึ้น ดวงตาเริ่มเย็นชา “มีบางเรื่อง ฉันอยากให้แกพูดออกมาเอง!”

ตนเองถูกวางยาแล้วอย่างนั้นเหรอ? พอได้ยินแบบนี้ พชิราก็ตกตะลึงเล็กน้อย มันเป็นไปได้ยังไงกัน? ตนเองถูกวางยาตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมเธอถึงไม่รู้สึกตัวเลย

พชิราพยายามนึกย้อนถึงสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ ก่อนจะนึกถึงตอนอยู่บนรถ แล้วออสตินยื่นขวดน้ำให้เธอ หรือว่าน้ำขวดนั้นจะมีปัญหา?

พชิรามองไปที่ออสตินอย่างไม่อยากจะเชื่อ ก่อนจะตะโกนออกมาสุดเสียง “น้ำที่นายให้ฉันดื่มมียาอยู่ข้างใน? นี่นายร่วมมือกับมันมาทำร้ายฉัน! ทำไมคะ ไหนนายบอกว่านายไม่ได้ชอบมันแล้วไง?”

“ถ้าผมไม่พูดแบบนั้นคุณจะเชื่อใจผมได้ยังไง” ออสตินเดินไปที่ใกล้พชิรา แล้วโน้มตัวลงไปพูด “พชิรา ฉันชอบริศาจากใจจริง แน่นอนว่าต้องไม่ร่วมมือกับแกทำร้ายเธอ ที่ฉันพูดแบบนั้น ก็เพื่อให้แกหายสงสัยฉันเท่านั้นเอง”

“หมายความว่านายกับมันไม่ได้มีอะไรกัน เมื่อตะกี้ก็ไม่ได้วางยามัน ทั้งหมดที่ทำไปก็เพื่อหลอกฉัน นายหลอกฉัน ผู้หญิงชั้นต่ำคนนี้มีดีอะไร ทำไมนายถึงช่วยมัน ทำไมพวกคุณทุกคนถึงได้ช่วยมัน!”

“ฉันไม่เข้าใจว่าแกพูดถึงเรื่องอะไร ฉันจะลักพาตัวธนพัตได้ยังไง ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น เรื่องในตอนนั้นไม่เกี่ยวอะไรกับฉันเลยสักนิด ฉันเองก็เป็นผู้โชคร้ายที่ถูกจับไปเหมือนกัน ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น” พชิราหลบสายตาของสาริศาอย่างร้อนตัว แล้วพูดติดๆ ขัดๆ

“งั้นแกก็อธิบายมาว่าที่แกพูดเมื่อตะกี้มันหมายความว่ายังไง! ทำไมแกถึงพูดแบบนั้น” สาริศาเอ่ยถามอย่างไม่หยุด

เมื่อห้าปีก่อน เธอก็รู้สึกสงสัยเกี่ยวกับคดีลักพาตัวนี้มาก และยังขอให้ท่านประเสริฐส่งคนไปตรวจสอบอีกครั้ง ถึงแม้จะพบเบาะแสอยู่บ้าง แต่เธอก็หย่ากับธนพัตก่อนที่ความจริงจะปรากฏ แล้วเธอก็เดินทางไปต่างประเทศไม่กลับมาอีก ดังนั้นจึงไม่ได้ตรวจสอบต่อ

พอได้ยินพชิราพูดแบบนี้ สาริศาจึงยิ่งมั่นใจมากขึ้นว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนั้นต้องเกี่ยวข้องกับพชิราแน่นอน และวันนี้เธอต้องถามให้ชัดเจนให้ได้!

“ฉัน...ฉัน...เมื่อตะกี้ฉันไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น และไม่รู้ด้วยว่าแกอยากจะถามอะไร” เรื่องราวมาจนถึงตอนนี้พชิราก็ไม่รู้จะคิดหาข้อแก้ตัวดีๆ ยังไง ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงปฏิเสธทุกอย่าง

พอเห็นแบบนี้ สาริศาก็ยิ่งมั่นใจในการคาดเดาของตัวเองมากขึ้น “พชิรา ตอนนี้คิดจะปฏิเสธก็สายเกินไปแล้ว วันนี้ไม่ว่ายังไง แกก็ต้องเล่าเรื่องนี้ออกมาให้หมด ไม่อย่างนั้น อย่าหาว่าฉันใจร้าย!”

พอต้องเผชิญกับการคุกคามของสาริศา พชิราไม่มีท่าทางหวาดกลัวเลย ทั้งสองต่อสู้กันมาหลายปี และถือว่ารู้จักนิสัยของกันและกันดี สาริศาเป็นคนยังไงเธอถือว่าเข้าใจดี ทั้งใจอ่อนและไม่ได้เรื่อง จัดการอะไรไม่โหดเหี้ยมและความเด็ดขาดพอ ไม่มีทางทำเรื่องใหญ่โตอะไรได้

พอคิดได้แบบนี้ พชิราก็มีความมั่นใจขึ้นมาอีกครั้ง “สาริศา แก่อย่าคิดจะทำให้ฉันตกใจกลัวเลย รีบปล่อยฉันกลับไปเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้น ฉันไม่ปล่อยแกไปแน่ๆ”

“ปากแข็งไม่ยอมพูดใช่ไหม?” น้ำเสียงของสาริศาแหลมขึ้นเล็กน้อย และในสายตามีสัญญาณอันตรายปรากฏขึ้นมา “ได้ แกบังคับฉันเองนะ ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกัน ว่าแกจะไม่ปล่อยฉันไปได้ยังไง”