หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 465

เมื่อได้ยินเสียงตะโกนของออสติน ทั้งสามคนก็รีบหันไปมองทันที และเห็นพชิราที่กำลังดิ้นรนอยู่บนรถเข็น คล้ายกำลังอยากจะหนี ทว่าเพราะขากับเท้าใช้งานไม่สะดวกเธอจึงล้มลง ศีรษะกระแทกเข้ากับโต๊ะกาแฟที่อยู่ด้านข้าง เลือดไหลนองออกมาน่ากลัวมาก

“เพชร!” เมื่อเห็นฉากนี้เข้า กันยาก็ไม่สนใจจะขอร้องอ้อนวอนขอความเมตตาต่อ เธอรีบลุกแล้วพุ่งตัวเข้าไปหาพชิรา ก่อนจะโอบเธอไว้ในอ้อมแขน

เมื่อเห็นใบหน้าของลูกสาวไหลอาบไปด้วยเลือด กันยาทำอะไรไม่ถูก อยากจะเอื้อมมือไปช่วยเธอเช็ดออก แต่ก็กลัวว่าจะทำให้เธอบาดเจ็บหนักมากกว่าเดิม

กันยาร้องไห้แทบขาดใจ ประคองพชิราไว้อย่างระมัดระวัง “เพชรไม่เป็นอะไรใช่ไหม? อย่าทำให้แม่ตกใจสิ ลืมตาขึ้นมามองแม่ อย่าเป็นอะไรไปเด็ดขาดนะ”

แต่ตอนนี้พชิราสลบไปแล้ว ไหนเลยจะได้ยินที่กันยาพูด ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าจะมีปฏิกิริยาตอบสนองกลับ

“แม่จะพาหนูไปโรงพยาบาล เพชร ลูกต้องไม่เป็นอะไรนะ อดทนเอาไว้นะ ถ้าลูกเป็นอะไรไป แม่ก็ไม่อยากอยู่อีกต่อไปแล้ว” กันยาร้องไห้พลางแหกปากตะโกน เธอพยายามอุ้มพชิราขึ้น แต่เธอเพิ่งจะออกจากโรงพยาบาล สุขภาพก็ไม่ค่อยแข็งแรง จะเอาเรี่ยวแรงที่ไหนมาอุ้มพชิราไหว?

เห็นดังนั้น สาริศาก็รีบวิ่งเข้าไปหาพชิรา เมื่อเห็นว่าบาดแผลบนศีรษะยังมีเลือดไหลออกมาไม่หยุด ในใจก็เริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมา กังวลว่าจะทำให้ถึงแก่ชีวิต

ในใจของเธอ การทำร้ายคนอื่นอย่างสาหัสมามากมายขนาดนั้น พชิราสมควรตาย แต่เธอไม่ควรตายด้วยวิธีแบบนี้ โทษจากการกระทำผิดของเธอควรจะได้รับการลงโทษทางกฎหมาย

“ตอนนี้อย่าเพิ่งเคลื่อนตัวเธอเลยค่ะ เรียกรถพยาบาลก่อนเถอะ” สาริศาห้ามกันยาไว้ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรไปเรียกรถพยาบาล

หลังจากอธิบายตำแหน่งที่อยู่และสถานการณ์คร่าว ๆ กับเจ้าหน้าที่ฉุกเฉินแล้ว สาริศาก็วางสายโทรศัพท์และอยากจะเดินเข้าไปดูอาการบาดเจ็บของพชิรา แต่ไม่คิดว่าจะถูกกันยาผลักออกมา

ตอนนี้กันยาไม่สนใจจะขอความเมตตาจากเธออีกต่อไปแล้ว ในใจของเธอเต็มไปด้วยความเป็นห่วงกังวลพชิรา จนพูดออกมาอย่างพลั้งปากว่า “แกถอยออกไปเลย! ตอนนี้เพชรสลบไปไม่ฟื้นแล้ว แกพอใจหรือยัง? นี่คือผลลัพธ์ที่แกต้องการใช่ไหม!”

สาริศาถูกผลักจนล้มลงไปกับพื้นอย่างแรง ก่อนจะรู้สึกเจ็บแสบตรงแขนขึ้นมา คงจะถูกขีดข่วนผิวเข้า ในใจของเธอเต็มไปด้วยความคับข้องใจและความน้อยใจ กันยากล่าวโทษเรื่องนี้มาให้เธอได้ยังไงกัน?

ธนพัตรีบก้าวเข้าไปช่วยสาริศา เมื่อเห็นบาดแผลบนแขนของเธอใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาอย่างอดไม่ได้ ก่อนจะพูดกับกันยาด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า

“เรื่องนี้จะโทษริศาไม่ได้ ทั้งหมดมันเป็นความผิดของพชิรา ถ้าไม่ใช่เพราะเธอมีเจตนาร้ายคิดแต่จะทำร้ายคนอื่น เรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นได้ยังไง? เธอวางแผนทำร้ายริศาครั้งแล้วครั้งเล่า หรือคุณป้าคิดจะให้ริศาทนรับอยู่แบบนี้ตลอดเหรอ?”

ตอนนี้กันยากำลังตกใจกับบาดแผลกับศีรษะของพชิรา ในใจของเธอเต็มไปด้วยความกลัวและกังวล ไหนจะยังมีกะจิตกะใจฟังคำพูดของธนพัต สักพักเธอก็พูดสวนกลับทันที “ริศาก็ไม่ได้เป็นอะไรไม่ใช่หรือไง? มีครั้งไหนที่เพชรทำร้ายเธอจริง ๆ บ้าง!”

เมื่อได้ยินแบบนี้ สาริศารู้สึกว่าที่เจ็บปวดมากกว่าแขนของเธอตอนนี้คือหัวใจ แม้แต่ธนพัตก็โกรธจนตัวสั่น

เพราะกันยาเป็นผู้ใหญ่ของทางสาริศา ดังนั้นที่ผ่านมาธนพัตจึงเคารพเธอมาโดยตลอด แต่ครั้งนี้เขากลับรู้สึกว่ากันยาทำเกินไปจริง ๆ และเธอไม่ควรค่าที่จะได้รับการเคารพจากเขาเลย

ธนพัตกำลังช่วยพันแผลให้เธออย่างระมัดระวัง แต่จู่ ๆ เขาก็รู้สึกเหมือนมีน้ำหยุดลงบนแขนของตัวเอง เขาเหลือบตามองขึ้น เห็นริศากำลังร้องไห้อย่างเงียบ ๆ น้ำตาไหลรินออกมาราวกับสร้อยลูกปัดที่สายขาดออกจากกัน

ธนพัตพันผ้าพันแผลให้อย่างระมัดระวัง ก่อนจะลุกขึ้นไปนั่งข้าง ๆ สาริศา โอบกอดเธอให้เอนตัวพิงไหล่ของเขาเอาไว้ เป็นการปลอบโยนเธออย่างเงียบ ๆ

เพียงไม่นานรถพยาบาลก็มาถึง เจ้าหน้าที่พยาบาลยกพชิราขึ้นบนเปลหาม ส่งตัวไปที่โรงพยาบาลเพื่อรักษาฉุกเฉิน

กันยามองดูไฟที่สว่างอยู่นอกห้องผ่าตัดตลอดเวลา เธอนั่งอย่างกระวนกระวายใจ กลัวว่าพชิราจะเป็นอะไรไป เมื่อเหลือบมองไปยังพวกริศา ทั้งสามคนที่ตามมา เธอก็อดไม่ได้ที่จะสาดความโกรธความโมโหใส่พวกเขา แน่นอนว่าที่สำคัญที่สุดคือสาริศา

“ตอนนี้เรื่องเป็นแบบนี้แล้วพวกเธอมีความสุขแล้วใช่ไหม!” กันยาชี้นิ้วไปที่สาริศาพลางพูดถาม “ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมแกถึงไม่ยอมปล่อยเพชรไป ใช่ เธอทำเรื่องแย่ ๆ ลงไป แต่ว่าแกก็ไม่เป็นอะไรเลยสักนิด แล้วทำไมยังต้องตามมาเอาผิดอะไรกันอีก?”

“คุณป้าครับ จะพูดแบบนั้นก็ไม่ได้นะครับ” ออสตินที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ทนฟังต่อไปไม่ไหว “เรื่องที่เกิดขึ้นในครั้งนี้พชิราเธอทำตัวเองทั้งนั้น เธอเป็นคนให้ผมหลอกริศามาที่บ้าน แล้วเธอยังคิดที่จะวางยาเพื่อฆ่าริศาอีกครั้ง ผมทนดูต่อไปไม่ไหวถึงได้บอกเรื่องนี้กับริศา เตือนให้เธอระวังตัว ไม่อย่างนั้น คนที่ต้องตกอยู่ในอันตรายในตอนนี้ก็คือริศา”

เมื่อได้ยินคำพูดของออสติน แววตาของธนพัตมืดหม่นลงจนน่ากลัว ฆ่าริศา พชิราจะกล้ามากเกินไปแล้ว! รอเธอฟื้นขึ้นมา เขาจะคิดหาวิธีจัดการปัญหาที่ไม่รู้จบรู้สิ้นพวกนี้ให้เด็ดขาด

กันยาอึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะส่ายหัวไปมาอย่างแรง และไม่ยอมเชื่อที่ออสตินพูด “เหลวไหล เพชรของฉันจิตใจดีที่สุด เธอจะทำแบบนั้นได้ยังไง? เมื่อก่อนเธอทำแบบนั้นลงไปเพราะว่าไม่รู้ความ แต่เธอไม่มีทางฆ่าคนแน่นอน แกอย่ามาพูดจาใส่ร้ายเธอนะ!”