หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 562

“อรุณสวัสดิ์ ที่รัก”

ธนพัตเห็นสาริศาเดินลงมาแล้ว จึงเอ่ยทักทายสาริศา

“อรุณสวัสดิ์”

“มาทานอาหารเช้าเร็ว” ธนพัตพูดแล้วมองสาริศา

สาริศาเดินไปที่โต๊ะ เห็นว่าธนพัตกำลังทานอย่างรวดเร็ว จึงรู้ว่าธนพัตกำลังจะออกไปแล้ว

“ทานช้าๆ สิ รีบมากเดี๋ยวก็สำลักหรอก”

แม้ว่าธนพัตจะทานอย่างรวดเร็ว แต่ก็ยังรักษาท่าทางอันสง่างาม

แต่สาริศาก็กลัวว่าเขาจะสำลัก

“ได้ ไม่เป็นไร” ธนพัตมองสาริศาแล้วยิ้ม จากนั้นดึงทิชชู่บนโต๊ะ

เขาเช็ดปากและเริ่มแต่งตัว

“ที่รักผมไปก่อนนะ”

ธนพัตรอคำตอบของภรรยาแล้วออกไป

สาริศามองไปที่อาหารบนโต๊ะ แล้วเรียกธีร์ที่เพิ่งตื่นมาทานอาหารด้วยกัน

“ธีร์นอนหลับสบายดีไหมลูก”

สาริศามองไปที่ธีร์พลางเอ่ยถาม ที่จริงตนทำหน้าที่แม่ได้ไม่ดีนัก มีบางครั้งที่ละเลยต่ออารมณ์ความรู้สึกของธีร์

เมื่อเป็นแม่คน สิ่งสำคัญที่สุดคือการดูแลลูกให้ดีที่สุด แต่สาริศากลับทำได้ไม่ดี

สองปีที่ผ่านมาแม้สาริศาทำได้ไม่ดี แต่ธีร์ก็เข้าใจ

เพราะสาริศาต้องหารายได้เลี้ยงครอบครัว แต่ตอนนี้ไม่ได้รู้สึกอะไรมากนัก

สาริศารู้ทั้งหมดนี้ แต่สาริศาไม่รู้ว่าควรดูแลธีร์ที่ตอนนี้กำลังเรียนรู้อย่างไร

“ครับ” ธีร์มองสาริศาพลางตอบ แล้วถอยกลับ

“หม่าม๊าโอยากไปสวนสนุกครับ”

แม้ว่าธีร์จะอายุเจ็ดขวบแล้ว แต่ก็ยังเป็นเด็ก เด็กทุกคนในวัยนี้ควรออดอ้อนอยู่ในอ้อมแขนของแม่

แต่ธีร์ได้เรียนหลักสูตรระดับมัธยมศึกษาตอนต้นแล้ว

อย่างไรก็ตาม ธีร์ยังมีบุคลิกของความเป็นเด็ก เป็นเรื่องปกติที่จะอยากไปสวนสนุก

“โอเค วันนี้เราไม่ไปเรียน หม่าม๊าจะพาหนูไปสวนสนุกดีไหม”

สาริศามองสายตาคาดหวังของธีร์ แล้วพูดกับธีร์ด้วยรอยยิ้ม

“ดีครับ”

ธีร์ได้ยินสาริศาตอบตกลงจึงพูดอย่างมีความสุขทันที

ช่วงนี้ธีร์เรียนหนังสือมาตลอด อยู่ในสภาวะตึงเครียด ตอนนี้ได้ยินว่าจะออกไปเที่ยว แน่นอนว่าย่อมสุขใจ

“งั้นเรามาทานอาหารกัน แล้วเดี๋ยวไปสวนสนุก”

เมื่อสาริศาพูดจบ ธีร์ก็ก้มหน้าลงทานอาหาร

ทันทีที่ทานอาหารเช้าเสร็จ จากนั้นพวกเขาสองแม่ลูกก็ไปสวนสนุกซึ่งใหญ่ที่สุดในเมือง

ที่นี่สาริศากับธนพัตเคยมา และเล่นกันเยอะมาก ดังนั้นจึงรู้จักที่นี่เป็นอย่างดี

“หม่าม๊า ผมอยากได้อันนี้ครับ”

ธีร์ชี้ไปยังลูกโป่งซึ่งอยู่ข้างๆ อยากให้สาริศาซื้อให้ตัวเอง

ปกติธีร์จะไม่ขออะไรจากสาริศา ตอนนี้ในที่สุดเขาก็ต้องการสิ่งหนึ่ง แน่นอนว่าสาริศาต้องซื้อให้

“คุณลุง ราคาเท่าไรคะ”

คนขายลูกโป่งเป็นลุงอายุแก่กว่ามาก สาริศาก้าวเข้าไปถามราคา

“ลูกละห้าสิบครับ”

ลุงยื่นมือทำเลขห้า จากนั้นสาริศาก็ให้ธีร์เลือกหนึ่งลูก ก่อนจะจ่ายเงินแล้วเดินไป

ธีร์เลือกลูกโป่งโดราเอมอนและยิ้มอย่างมีความสุข

ธีร์ชอบโดราเอมอน แน่นอนว่าชอบทุกอย่างที่มีรูปโดราเอมอน

สาริศารู้สึกมีความสุขเมื่อเห็นท่าทางมีความสุขของธีร์ในเวลานี้

สาริศาขึ้นไปนั่งกับธีร์ กังวลใจว่าธีร์ยังเด็กแล้วจะไม่กล้าเล่น แต่ภายหลังพบว่า ธีร์ยังเก่งกว่าตัวเองเสียอีก

สาริศารู้ว่าธนพัตไม่กล้าเล่นรถไฟเหาะ ทุกครั้งที่เล่นกับตนมักจะอาเจียน แต่ก็ยังเล่นเป็นเพื่อนตนทุกครั้ง

หลังจากสาริศาลงมาก็กอดธีร์ ให้ธีร์ได้สงบอารมณ์ลง

จากนั้นทั้งคู่ก็เล่นเครื่องเล่นที่สบายกว่า ไม่รุนแรงเท่ารถไฟเหาะ

เวลาประมาณ 5 โมงเย็น สาริศาได้รับสายจากธนพัต

ธนพัตบอกว่าเดี๋ยวจะมาหาพวกเขา

ธนพัตมาถึงเร็วมาก ตอนที่เขามา สาริศากับธีร์กำลังทานไอศกรีมอยู่ที่นั่น

เมื่อธนพัตเดินมาก็พูดกับธีร์ว่า “ป้อนปะป๊าคำนึง”

จากนั้นจึงทานสิ่งที่ธีร์ป้อนให้ตัวเองเป็นครั้งแรก

ธนพัตลูบศีรษะธีร์อย่างมีความสุข แล้วนั่งลงข้างธีร์

“ไม่เล่นแล้วเหรอ”

เห็นว่าสาริศากันธีร์ยังทานกันอยู่ หรือว่าพวกเขาไม่เล่นแล้ว ตนมาเพราะจะเล่นด้วยนะ

“ทานเสร็จแล้วเราไปขึ้นชิงช้าสวรรค์กัน” สาริศาอยากให้ครอบครัวนั่งชิงช้าสวรรค์ด้วยกัน แบบนี้พวกเขาจะได้อยู่ด้วยกันตลอดไป

ธนพัตพยักหน้า จากนั้นก็ไปด้วยกัน

บนชิงช้าสวรรค์ สามคนจับมือกัน อบอุ่นเป็นพิเศษ

ธีร์เองก็รู้ว่าถ้าครอบครัวนั่งชิงช้าสวรรค์จะอยู่ด้วยกันไปนานแสนนาน ในใจจึงมีความศรัทธาสิ่งนี้

ไม่นานทั้งสามคนก็ลงจากชิงช้าสวรรค์ และวางแผนจะกลับบ้าน

จากนั้นก็คิดได้ว่าสาริศากับธีร์เล่นกันมาตลอดทั้งบ่าย ยังไม่ได้ทานข้าว จึงไปทานที่ร้านอาหารก่อน

ไม่นานงานเลี้ยงก็มาถึง วันนั้นสาริศาสวมชุดเดรสสีน้ำเงินที่เพิ่งซื้อมาใหม่ ส่วนธนพัตสวมชุดสูทสีดำและเนกไทสีน้ำเงิน

“ปะป๊ากับหม่าม๊าจะไปไหนครับ” เมื่อธีร์เห็นสาริศากับธนพัตแต่งกายภูมิฐาน จึงอยากถามพวกเขาว่าจะไปไหน

“วันนี้มีงานเลี้ยงในบริษัท เราจะไปร่วมงานกันจ้ะ” สาริศาย่อตัวลงนั่งยอง แล้วพูดขณะมองธีร์ตัวน้อย